wagnerokasaki / Getty Images
Sluit deze videospeler
Inhoudsopgave
Belangrijkste punten
- Bedrijven die zich bezighouden met digitale geestelijke gezondheidszorg, zoals Cerebral, die onder vuur liggen vanwege het overmatig voorschrijven van medicijnen, reageren – althans gedeeltelijk – op de toegang tot medicijnen die door de pandemie zijn toegenomen.
- Professionals in de geestelijke gezondheidszorg maken zich zorgen over de ethische implicaties van een gebrek aan zorgvuldigheid op deze platforms.
Vooraanstaande digitale start-ups op het gebied van geestelijke gezondheidszorg die voorgeschreven medicijnen aanbieden, zoals Cerebral, zijn onlangs onder vuur komen te liggen omdat ze naar verluidt te veel stimulerende middelen zoals Adderall voorschrijven . Het bedrijf wordt momenteel strafrechtelijk onderzocht vanwege overtreding van de Controlled Substances Act en is ook het onderwerp van een DEA-onderzoek .
Cerebral was niet de eerste digitale aanbieder van geestelijke gezondheidszorg die onder de loep werd genomen. Zo werd BetterHelp, dat counselingdiensten levert en, net als veel van deze bedrijven, zwaar op de markt wordt gebracht op sociale media, in 2018 het mikpunt van de woede van het internet toen consumenten hun zorgen uitten over het feit dat de dienst niet overeenkwam met de publieke waarden.
BetterHelp biedt geen medicijnen aan, maar de kernvraag blijft dezelfde: wat zijn de ethische zorgen die spelen nu geestelijke gezondheidszorg in de digitale ruimte zo gewoon is geworden, en welke gevolgen kan (vermeende) slechte of onjuiste behandeling hebben voor patiënten?
Gevaren van overmatig voorschrijven
Veel van de berichtgeving over mogelijke overmatige voorschrijvingen is gericht op medicijnen zoals Xanax en Adderall in relatie tot aandoeningen zoals ADHD . Dr. Benjamin Cheyette (MD, PhD), emeritus hoogleraar aan de University of California-San Francisco en huidig directeur van ADHD-diensten bij Mindful Health Solutions, zegt dat traditionele barrières voor geestelijke gezondheidszorg groter zijn voor mensen met ADHD.
“We hebben niet genoeg aanbieders. Degenen die we wel hebben, zijn niet overal beschikbaar. En dus zijn er veel patiënten die geestelijke gezondheidszorg nodig hebben, maar die het niet kunnen krijgen omdat ze er geen toegang toe hebben… Dat geldt voor het hele geestelijke gezondheidszorglandschap. Het wordt nog erger in het geval van ADHD, omdat ADHD traditioneel, vooral bij volwassenen, niet goed wordt herkend of een onderwerp is van veel training voor medische aanbieders.”
Benjamin Cheyette, MD
We hebben niet genoeg aanbieders. Degenen die we hebben, zijn niet overal beschikbaar. En dus zijn er veel patiënten die geestelijke gezondheidszorg nodig hebben, maar die het niet kunnen krijgen omdat ze er geen toegang toe hebben.
Naast de problemen waarmee patiënten al te maken hebben, wijst Cheyette op de versoepeling van de beperkingen in de Ryan Haight Online Pharmacy Consumer Protection Act van 2008.
Deze maatregel, die begin 2020 werd genomen , werd genomen om meer flexibiliteit te bieden voor medicijnen, zoals Adderall, dat onder de bevoegdheid van de DEA valt als een gecontroleerde substantie, die via telezorg aan patiënten kunnen worden voorgeschreven. Die beslissing betekende, zoals Cheyette het zegt, dat “de geest uit de fles was”, hoe graag sommigen in het veld ook twee jaar later terug willen naar de oude normen.
Als het gaat om de negatieve effecten van (mogelijk) ten onrechte voorgeschreven medicijnen, met name stimulerende middelen zoals Adderall, zegt Dr. Matthew Ruble, MD, dat er een veelheid aan problemen op tafel ligt.
“De risico’s van… overstimulatie, en of het nu gaat om het veroorzaken van angst, het veroorzaken van slapeloosheid; of, een angst van mij op het gebied van gedragsgezondheid, het veroorzaken of onthullen van een ongediagnosticeerde bipolaire stoornis, en het veroorzaken van een manische episode of een psychotische episode.”
Wat dit voor u betekent
Professionals in de geestelijke gezondheidszorg zijn zich ervan bewust dat de opkomst van telezorg ethische zorgen met zich meebrengt waar de beroepsorganisaties van de sector nog niet op zijn ingespeeld. Verweven met die reeks nieuwe zorgen zijn digitale gezondheidsbedrijven die mogelijk niet aan hun ethische verplichtingen als dienstverleners voldoen.
Naast deze mogelijke bijwerkingen (zoals Cheyette zegt: “er is geen gratis lunch” als het om medicijnen gaat) is er een reële zorg dat wanneer de afspraken niet gepaard gaan met een volledig gevormde patiënt-behandelaarrelatie, bepaalde waarschuwingssignalen gemist kunnen worden.
Zonder dat persoonlijke element zullen tests met betrekking tot bloeddruk, EKG’s en andere hulpmiddelen die bedoeld zijn om te controleren op andere medicijnen in het systeem van een patiënt, waarschijnlijk op de achtergrond raken. Ondanks deze zorgen gelooft Cheyette dat een deel van de dialoog rond deze platforms ontbreekt.
“Ze voorzien in een behoefte. Er is een echte waarde die ze toevoegen door toegang te bieden aan patiënten die het niet kunnen krijgen, en dat gaat misschien een beetje verloren in dit gesprek. Waarom is dit gebeurd? Nou, het is omdat er patiënten zijn die hulp nodig hebben, die het eerder niet kregen.”
Cheyette is van mening dat de verantwoordelijkheid nu bij bredere organisaties ligt die toezicht houden op medische professionals om een reeks normen voor de online levering van geestelijke gezondheidszorg te formaliseren,
“Wat zouden passende normen voor zorg en patiëntenbeheer op een virtueel platform moeten zijn? Dat is een algemene medische vraag waar ik denk dat de hele Amerikaanse geneeskunde en de wereldwijde geneeskunde nu mee worstelt.”
De geschiedenis van telezorg
Volgens dr. Ruble is het bij elk gesprek over telezorg belangrijk om eerst te begrijpen dat de praktijk niet zo nieuw is als men zou denken.
“Ik kan het niet innovatief noemen, want zelfs toen ik nog op de medische school zat, en dat is terug te voeren tot de jaren 90 aan de Universiteit van Iowa, hadden we al een programma dat op grote schaal gebruikmaakte van telezorg.”
Hoewel het aanbod van telezorg vooral beperkt bleef tot plattelandsbewoners in Iowa, ziet Ruble meer parallellen tussen de vroege opties voor telezorg en de huidige bloeiperiode, met name als het gaat om zorgen over het overmatig voorschrijven van medicijnen.
“Toen Prozac voor het eerst werd geïntroduceerd, waren er vergelijkbare zorgen, ook al bestond er geen telegedragsgezondheid, over het te veel voorschrijven ervan. En ik denk dat we op een golf van telegedragsgezondheid surfen en dat we door de toegenomen toegang een andere potentiële toename van het overvoorschrijven zien.”
Ruble zegt dat bedrijven die pijnbestrijding of erectiestoornissenmedicatie beloven, dezelfde ethische dilemma’s aankaarten. Volgens hem moet de focus liggen op de kwaliteit van de zorg, inclusief het opbouwen van relaties tussen clinici en patiënten.
Op de vraag hoe je kwaliteit in een telezorgplatform kunt inbouwen (het bedrijf waar Ruble onlangs voor is gaan werken, Discovery Behavioral Health, is begonnen met het aanbieden van een online aanbod), zegt de aan Harvard opgeleide psychiater dat de jury er nog niet uit is hoe je dat effectief kunt doen.
“Ja, dat is een geweldige vraag. En ik denk dat het er een is die niemand in de gezondheidszorg heeft uitgevogeld.”