De vraag naar geestelijke gezondheidszorg in gevangenissen neemt toe

De vicevoorzitter van Massachusetts Sheriffs Associations schat dat 75% van de gevangenen in county jails verslavings- en geestelijke gezondheidszorg nodig heeft . Zelfs na opsluiting kunnen er mentale gezondheidseffecten zijn , dus gevangenen verdienen de nodige ondersteuning tijdens hun staatsdetentie.

Volgens het Prison Policy Initiative heeft 37% van de gevangenen in staats- en federale gevangenissen en 44% van de personen in lokaal beheerde gevangenissen een psychische aandoening, maar meldt 66% van de mensen in federale gevangenissen dat er geen geestelijke gezondheidszorg beschikbaar is.

Dit is een complex probleem waarvoor geen eenvoudige oplossing bestaat. Als een van de doelen van opsluiting echter rehabilitatie of zelfs het voorkomen van recidive is , is het van cruciaal belang om bewustzijn te creëren en meer te pleiten voor geestelijke gezondheidszorg in gevangenissen.

Vooral wanneer CGT en op mindfulness gebaseerde benaderingen matig effectief zijn bij de behandeling van depressie en angst in de gevangenis, moet de zorg worden bevorderd

Geestelijke gezondheidszorg tijdens opsluiting

Zelfs als er geestelijke gezondheidszorg wordt aangeboden, kan het lastig zijn om deze toe te passen, gezien de strafcultuur die in gevangenissen kan heersen.

Omdat de gevangenisdirectie waarschijnlijk prioriteit geeft aan veiligheid, terwijl zorgverleners vaak vooral de kwaliteit van leven willen bevorderen, kan het lastig zijn om deze tegenstrijdige belangen in evenwicht te brengen als het gaat om geestelijke gezondheidszorg.

Ondanks deze uitdagingen werd in een onderzoek uit 2021 het gebruik van Therapeutic Diversion Units in North Carolina beoordeeld en werd vastgesteld dat deze verband hielden met betere resultaten op het gebied van overtredingen, geestelijke gezondheid en zelfbeschadiging.

Psychische aandoeningen worden vaak gecriminaliseerd

Neurowetenschapper en klinisch maatschappelijk werker  Renetta Weaver, LCSW-C , zegt: “Gedetineerden lopen een groter risico op psychische problemen zoals depressie, angst en posttraumatische stressstoornis (PTSS).”

Weaver legt uit: “Gedetineerden worden geconfronteerd met veel vervreemdende omstandigheden, zoals sociale isolatie van hun geliefden, constant lawaai dat de geestelijke rust verstoort, gebrek aan controle waardoor ze niet zelf kunnen beslissen en belemmeringen bij de geestelijke gezondheidszorg die gevoelens van afwijzing en verwaarlozing veroorzaken.”

Hoewel deze aandoeningen over het algemeen met empathie worden behandeld, merkt Weaver op dat gevangenen vaak als minderwaardig worden gezien en behandeld.

Weaver legt uit: “Vanuit een neurowetenschappelijk en mentaal gezondheidsperspectief is bekend dat de aandoeningen waarmee gevangenen te maken krijgen, onzekerheid veroorzaken en door onze hersenen worden gezien als een bedreiging voor hun emotionele en fysieke veiligheid.”

Deze waargenomen bedreigingen zijn dezelfde criteria die trauma’s veroorzaken en soms leiden tot PTSS bij mensen die in oorlog zijn, aldus Weaver. “Als gevolg hiervan worden gevangenen uit de gevangenis teruggestuurd naar de maatschappij met een verlies aan hoop, aangeleerde hulpeloosheid en gevoelens van wanhoop,” zegt ze.

Weaver merkt op dat het aantal suïcidaliteiten onder gevangenen is toegenomen en hoger ligt dan onder de niet-gevangenispopulatie. Ze legt uit: “Het gevangenissysteem was oorspronkelijk ontworpen om misdadigers die de wet overtraden, te scheiden en te straffen.”

Historisch gezien werd het overtreden van de wet gezien en behandeld volgens het gedragsmodel. Weaver merkt echter op dat er tegenwoordig anders wordt gekeken naar de redenen waarom mensen zich schuldig maken aan dergelijk gedrag. Het zijn namelijk vaak symptomen van een psychische aandoening.

Weaver legt uit: “In het begin van mijn carrière was ik een jeugdreclasseringsambtenaar en werkte ik in de gevangenis van Baltimore City in de afdeling Pre-Trial Release. In mijn ervaring ontdekte ik dat het rechtssysteem mensen vaak strafte voor misdaden die verband hielden met onbehandelde psychische aandoeningen en/of middelenmisbruik.”

Nadat ze dit had ingezien, vond Weaver het moeilijk om voor een rechter te staan ​​en gevangenisstraf aan te bevelen. Daarom ontwikkelde ze behandelplannen om haar cliënten in de gemeenschap te ondersteunen, totdat haar supervisor zei dat ze niet op hun kantoor kon werken en werd aangemoedigd om in plaats daarvan maatschappelijk werk te gaan doen.

Weaver benadrukt: “Ik zou willen dat het publiek wist dat veel gevangenen mensen zijn met een onbehandelde psychische aandoening en dat ze hun symptomen vaak onder controle houden met verslavend alcohol- en drugsgebruik.”

Helaas kunnen deze factoren leiden tot gedrag dat als resistent of agressief wordt gezien, wat kan leiden tot arrestaties. “Hoewel ze op een bepaald niveau gezien kunnen worden als het overtreden van de wet, zijn veel van deze gedragingen verbonden met dezelfde psychische aandoening die door therapeuten wordt beheerd en behandeld,” zegt ze.

Weaver legt uit dat wetshandhavers en professionals in de geestelijke gezondheidszorg allebei op een andere manier op dezelfde persoon reageren. Dat roept de vraag op: “Kunnen we gevangenen verantwoordelijk houden voor hun gedrag, maar ze ook toegang geven tot geestelijke gezondheidszorg en behandelingen voor middelenmisbruik?”

Behandeling is niet altijd voldoende om recidive te voorkomen, aldus Weaver. “Er moet een brug van steun zijn die leidt van opsluiting naar revalidatie die zich uitstrekt tot nazorg in de gemeenschap. Ik wou dat het publiek wist dat het financieren van preventieve programma’s mentaal en financieel minder kostbaar is dan het opsluiten van iemand”, zegt ze.

Weaver legt uit dat de gevangenisomgeving mentale gezondheidseffecten kan hebben doordat gevangenen hyperalert en reactiever worden. “In plaats daarvan werken preventieve programma’s om het onbehandelde trauma van mensen aan te pakken,” zegt ze.

Correcties in strijd met revalidatie

Psychotherapeut, nationaal gecertificeerd counselor en gecertificeerd geavanceerd alcohol- en drugscounselor  Matt Glowiak, PhD, LCPC , zegt: “Sommige symptomen van verschillende psychische en verslavingsstoornissen komen overeen met wat de maatschappij als antisociaal of crimineel beschouwt.”

Glowiak legt uit dat dit vooral het geval is wanneer mensen impulsief reageren, anderen kwaad doen of zich meer op hun eigen belang richten. Voorbeelden hiervan zijn persoonlijkheidsstoornissen, psychotische stoornissen, PTSS en middelenmisbruik en -verwerkingsstoornissen.

Vooral als mentale gezondheidsproblemen onbehandeld blijven, merkt Glowiak op dat er een grotere kans is dat iemand uiteindelijk gevangen wordt gezet. “Het is belangrijk om correcties te onderscheiden van rehabilitatie,” zegt hij.

Glowiak benadrukt: “Correcties zijn gewoon iemand opsluiten als straf voor slechte daden. Rehabilitatie is daarentegen met iemand samenwerken om persoonlijke uitdagingen te overwinnen.”

Er zijn veel gevallen waarin personen zonder eerdere mentale gezondheidsproblemen of verslavingsproblemen in de gevangenis terechtkomen, aldus Glowiak. “Mensen gedijen bij vrijheid en keuzes”, zegt hij.

Glowiak legt uit: “Stel je voor dat iemand die onterecht is veroordeeld of een klein vergrijp heeft gepleegd, naar de gevangenis wordt gestuurd. Hij wordt dan weggehaald bij zijn familie, vrienden, huis, werk en bijna alles wat hij in het leven koestert.”

Zonder vrijheid, merkt Glowiak op, kan er aanzienlijke nood zijn. “In essentie is de gevangenis een onnatuurlijke mentale valkuil die zelfs de meest mentaal stabiele individuen naar een mentale gezondheidscrisis kan leiden,” zegt hij.

Glowiak benadrukt: “Wanneer mensen met eerdere aandoeningen onbehandeld blijven, terwijl anderen in de gevangenis aandoeningen ontwikkelen, ontstaat er een enorme toename van psychische problemen onder gevangenen.”

Hoewel er in gevangenissen vaak maatschappelijk werkers aanwezig zijn, merkt Glowiak op dat hun werk zich meer richt op casemanagement dan op klinische geestelijke gezondheidszorg, waardoor grote problemen onopgelost blijven.

Glowiak legt uit dat gevangenen als “buitenstaanders van de maatschappij” kunnen worden beschouwd, dus ze worden vaak achtergelaten, wat de problemen kan verergeren. “Velen zouden ze liever vergeten dan ze uit een moeilijke situatie te helpen,” zegt hij.

Wanneer gevangenen uiteindelijk weer worden vrijgelaten in de echte wereld, merkt Glowiak op dat ze mogelijk de copingvaardigheden en andere essentiële levensbehoeften missen die nodig zijn om te slagen. “Zonder revalidatie vervallen ze opnieuw in crimineel gedrag en belanden ze weer in de gevangenis, waardoor de cyclus zich herhaalt,” zegt hij. 

Glowiak benadrukt: “Er zijn talloze personen in de gevangenis die kampen met mentale gezondheidsproblemen en verslavingsproblemen. Veel schattingen concluderen dat dit meer het geval is dan een uitzondering. Tijd in de gevangenis zonder passende remediëring dient weinig meer dan als een time-out.”

Glowiak merkt op dat gedetineerden die in de gevangenis zitten en niet de juiste ondersteuning krijgen, merken dat hun maladaptieve gedachten, gevoelens en gedragingen erger worden, net als een snelkookpan die elk moment kan ontploffen als ze worden vrijgelaten.

Glowiak legt uit: “Wanneer dit gebeurt, moet de maatschappij overwegen of dit de schuld is van het individu of van onszelf. Als professional in de geestelijke gezondheidszorg geef ik eerder de schuld aan het systeem dan aan de gevangenen zelf.”