Mensen die met hiv/aids leven, lopen een veel hoger risico op zelfmoord

In 2018 hadden ongeveer 1,2 miljoen mensen in de VS hiv. Volgens een systematische review en meta-analyse gepubliceerd in General Psychiatry verhoogt een diagnose van hiv/aids het risico op suïcidaliteit aanzienlijk.

Volgens de CDC wordt er in de VS elke elf minuten iemand gedood door zelfmoord . Helaas is het risico op overlijden door zelfmoord ongeveer 100 keer groter voor mensen die leven met hiv/aids (PLWHA).

Deze vernietigende statistieken tonen de noodzaak aan van meer mentale gezondheidsondersteuning voor PLWHA. Zeker gezien de hoge mate van suïcidaliteit onder PLWHA in Noord-Amerika, verdient deze volksgezondheidscrisis snelle actie.

Het onderzoek begrijpen

In deze systematische review en meta-analyse werden de gegevens van meer dan 185.000 volwassenen met hiv/aids over de hele wereld geanalyseerd om de risicofactoren en de incidentie van hun zelfmoordpogingen en -uitvoeringen te beoordelen.

Uit dit onderzoek is gebleken dat het risico op succesvolle zelfmoord toeneemt naarmate volwassen deelnemers van hiv naar aids overgaan, terwijl antiretrovirale behandeling en hogere CD4-aantallen beschermende factoren zijn tegen zelfmoordpogingen.

Wat de beperkingen betreft, kunnen er verschillen zijn in de manier waarop zelfmoord werd gerapporteerd en in de algemene methodologie van de onderzoeken, aangezien dit onderzoek in totaal 40 artikelen met volledige tekst in deze meta-analyse heeft beoordeeld.

Angst voor afwijzing verhoogt risico’s

Psychiater Howard Pratt, DO , medisch directeur gedragsgezondheid bij Community Health of South Florida zegt: “Tientallen jaren geleden waren hiv en aids een doodvonnis. Maar vandaag de dag leven mensen uit alle economische geledingen een gezonder, normaal leven.”

In vergelijking met het ontvangen van andere diagnoses van een chronische aandoening, benadrukt Pratt het stigma dat nog steeds aan hiv en aids kleeft. “Dit stigma is wat ervoor zorgt dat mensen geen hulp zoeken. Hun angst wordt vaak aangestuurd door negatieve associaties over seksualiteit, middelenmisbruik, een lagere sociaaleconomische status en de dreiging dat vrienden en familie hen zullen afwijzen,” zegt Pratt.

Pratt zegt: “Wanneer iemand die de diagnose van deze ziekte krijgt, het gefluister hoort van een familielid dat een ander familielid vertelt hem of haar niet aan te raken, heeft dit soort onwetendheid echte gevolgen, en dat stigma is wat mensen ertoe aanzet zich te verstoppen en te lijden. We moeten de maatschappij als geheel blijven onderwijzen over hiv en aids. Hoe meer we dit doen op dezelfde manier waarop we de maatschappij onderwijzen over hartziekten of diabetes, hoe beter het zal gaan.”

Stigma draagt ​​bij aan risico op suïcidaliteit

“Vergeleken met chronische aandoeningen zoals obstructieve longziekte, hypertensie en diabetes, maar ook met oorzaken van langdurige ziekte en overlijden zoals dementie, auto-immuunziekten en kanker”, zegt Renato (Rainier) M. Liboro, PhD , universitair hoofddocent psychologie aan de Universiteit van Nevada, Las Vegas.

“HIV/AIDS blijft onlosmakelijk verbonden met meer comorbiditeiten zoals hepatitis en andere seksueel overdraagbare aandoeningen, neurocognitieve stoornissen, hart- en vaatziekten en verschillende psychische gezondheidsproblemen. Al deze factoren zorgen ervoor dat mensen met hiv/aids een groter risico lopen op suïcidaliteit.”

Naast de comorbiditeit waarmee mensen met hiv/aids te maken hebben en die hun risico op suïcidaliteit vergroot, benadrukt Liboro hoe mensen met hiv/aids in het verleden ook te maken hebben gehad met syndemische factoren waarvan is vastgesteld dat ze een wisselwerking hebben met hiv/aids, zoals problematisch middelengebruik, seksuele dwangmatigheid, partnergeweld, dakloosheid en depressie.

Liboro legt uit dat veel PLWHA seksuele en genderminderheden, raciale en etnische minderheden, drugsgebruikers en sekswerkers zijn. Zij hebben sinds het begin van de epidemie te maken met de alomtegenwoordigheid en schadelijkheid van het stigma rond hiv/aids, dat nog steeds een constante factor is voor suïcidaliteit.

Sociale steun is van vitaal belang

Liboro vertelde hoe PLWHA zelf het voortouw neemt in het pleiten en activisme, vooral door mensen uit BIPOC-, LGBTQIA+-, etc.-gemeenschappen.

“Deze pleidooien en dit activisme hebben de deur geopend voor de verbetering van de behandeling en het medisch management van HIV/AIDS, een groter bewustzijn van de bredere samenleving over de wetenschap en feiten over HIV/AIDS, de verbetering van de gezondheidszorg en sociale diensten voor mensen met hiv/aids, hun toegang tot deze essentiële diensten, de erkenning en bescherming van de mensenrechten van mensen met hiv/aids tegen vooroordelen en discriminatie, en de strijd tegen de criminalisering van HIV/AIDS”, zegt hij.

Hoewel aids-hulporganisaties stappen hebben gezet, herhaalt Liboro dat er nog meer moet worden gedaan om de gelijke toegang voor alle PLWHA te verbeteren. Liboro is het eens met de aanbeveling om zelfmoordrisicobeoordelingen onder PLWHA te prioriteren.

Hij zegt: “Iedereen heeft een rol te spelen in het beter ondersteunen van PLWHA: clinici, dienstverleners, belangrijke opiniemakers, beleidsmakers, pleitbezorgers, bondgenoten en academische onderzoekers. Belanghebbenden moeten zich houden aan de Denver Principles (1983) van Greater and Meaningful Involvement of People living with HIV/AIDS (GIPA/MIPA), en PLWHA op een eerlijke manier bij dat werk betrekken.”