Zaburzenie tożsamości integralności ciała

Według Sofoklesa, król Edyp zabił swojego ojca i uprawiał seks z matką. Jednak dopiero wiele lat później Edyp dowiedział się, że dopuścił się ojcobójstwa i kazirodztwa — początkowo nie wiedząc, że jego ojciec był jego ojcem, a matka jego matką. Kiedy Edyp dowiedział się, co zrobił, wybił sobie oczy. Powód, dla którego Edyp się oślepił, wiązał się z poczuciem winy i był alegoryczny: początkowo był ślepy na okropne czyny, których się dopuścił. 

Starożytni Grecy prawdopodobnie nie mogli pojąć, że ktoś oślepił się bez jakiegoś tragicznego powodu na skalę zbrodni Edypa. Jednak we współczesnym społeczeństwie kilka osób wykazuje problemy z „własnością” konkretnych części ciała i obsesyjnie pragnie niepełnosprawności. Osoby te cierpią na schorzenie zwane zaburzeniem tożsamości integralności ciała (BIID) i często po latach cierpienia proszą o operację, która skutkuje amputacją, ślepotą, głuchotą lub paraplegią. 

Jak zapewne możesz sobie wyobrazić, niewielu chirurgów jest chętnych do ingerencji w narządy lub kończyny bez choroby. Jednak BIID jest złożonym problemem i niektórzy eksperci opowiadają się za radykalną operacją jako skutecznym leczeniem.

BIID zbadane

Pod koniec XVIII wieku francuski chirurg został zmuszony pod groźbą broni do amputacji zdrowej kończyny mężczyzny. Po operacji mężczyzna wysłał chirurgowi zapłatę i list z podziękowaniami, twierdząc, że operacja sprawiła, że ​​poczuł się lepiej.

W 2000 roku opinia publiczna dowiedziała się, że szkocki chirurg o nazwisku Robert Smith wykonał amputacje nóg u dwóch pacjentów, których kończyny wydawały się normalne. Kiedy dyrektor generalny szpitala Smitha zorientował się, co zrobił Smith, Smithowi zabroniono wykonywania kolejnych amputacji. Jednak w następstwie tych amputacji debata na temat zdrowej amputacji i innych pozornie „niepotrzebnych” i wyniszczających operacji nabrała rozpędu.

W 2015 roku 30-letnia kobieta o imieniu Jewel Shuping twierdziła, że ​​poprosiła swojego psychologa o wlanie środka do czyszczenia rur do oczu, aby mogła zrealizować swoje marzenie o byciu niewidomą. Uczciwie rzecz biorąc, prawdziwość twierdzeń Shuping jest kwestionowana; niemniej jednak relacje o tym wspomaganym oślepianiu po raz kolejny podkreślają BIID.

Nie jest jasne, co powoduje BIID. U niektórych osób problemy z tożsamością ciała lub własnością można powiązać z ostateczną patologią, taką jak guz mózgu. Jednak u większości osób z BIID etiologia lub przyczyna choroby pozostaje do wyjaśnienia.

Naukowcy badający BIID zaobserwowali zmiany w mózgu u osób z tą chorobą. W szczególności, wydaje się, że zaangażowane są kora ciemieniowa, kora przedruchowa i wyspa. Nie jest jednak jasne, czy te obszary mózgu prowadzą do BIID, czy też występują jako konsekwencja BIID.

Leczenie BIID   

Bez jasnego zrozumienia, co powoduje BIID, trudno jest leczyć tę chorobę. Leki przeciwdepresyjne i psychoterapia niewiele robią w przypadku tej choroby. Ponadto, cięższe leki psychotropowe, takie jak leki przeciwpsychotyczne, nie zostały przetestowane w tej populacji pacjentów.

Co ciekawe, osoby z BIID, które chcą amputować nogę, czują się lepiej po zabiegu i zgłaszają poprawę jakości życia. Warto zauważyć, że dwie osoby, u których operację przeprowadził szkocki chirurg Robert Smith, poczuły się znacznie lepiej po zabiegu i zaczęły żyć szczęśliwie z protezami.

Wiele osób z BIID praktykuje życie z niepełnosprawnością. Osoby te są określane jako „udający”. Udając, że żyją z niepełnosprawnością, osoby te doświadczają krótkotrwałej ulgi podobnej do chwilowej ulgi, którą odczuwają osoby z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi po wykonaniu przymusu.

Większość chirurgów, którzy spotykają się z BIID, reaguje niepokojem na perspektywę zastosowania radykalnej operacji w celu leczenia choroby. Chirurdzy ci twierdzą, że każdy, kto chce amputować „zdrową” kończynę, ma chorobę psychiczną i ograniczony wgląd, co ogranicza jej zdolność do wyrażenia świadomej zgody.

W artykule zatytułowanym „Body Integrity Identity Disorder Beyond Amputation: Consent and Liberty” (Zaburzenie tożsamości integralności ciała po amputacji: zgoda i wolność) autorka Amy White twierdzi, że decyzja osoby z BIID o poddaniu się planowemu zabiegowi usunięcia części ciała nie jest koniecznie wymuszona, niekompetentna lub nieświadoma; zatem po kompleksowym procesie przesiewowym pacjenci z BIID mogliby być kandydatami do radykalnej operacji.

White porównuje również BIID do dysforii płciowej, a radykalną operację u osób z BIID do operacji zmiany płci. Konkretnie, zarówno osoby z dysforią płciową, jak i BIID czują się uwięzione w ciele, które jest w jakiś sposób złe i pragną operacji, aby naprawić problem.

Z kolei w artykule zatytułowanym „Body Integrity Disorder–Is the Amputation of Healthy Limbs Justified?” autorka Sabina Müller zakłada, że ​​koszt radykalnej operacji w przypadku BIID jest zbyt wysoki, a osoby, które się jej poddają, nie będą już w stanie pracować i będą wymagały dożywotniej opieki i rehabilitacji. 

Müller poddaje również w wątpliwość, czy osoby z BIID, które proszą o radykalną operację, nie mają wystarczającej wiedzy na temat swojej choroby i sugeruje alternatywną terapię:

Słowo od Verywell

BIID jest prawdopodobnie zaburzeniem neuropsychologicznym, które obejmuje brak wglądu w chorobę i specyficzny brak autonomii. Zamiast leczyć objaw za cenę nieodwracalnego uszkodzenia ciała, należy opracować terapię przyczynową w celu zintegrowania obcej kończyny z obrazem ciała.

Prawdopodobnie jesteśmy bardzo daleko od odkrycia, jak dokładnie pomóc osobom, które doświadczają BIID. Po pierwsze, badania nad BIID mają niewielką moc, ponieważ bardzo niewiele osób cierpi na tę chorobę. Wiele z tego, co wiemy o BIID, opiera się na anegdotycznych relacjach. Po drugie, BIID prawdopodobnie obejmuje złożone procesy neurologiczne, których jeszcze nie wyjaśniliśmy; w końcu mózg jest niewysłowienie skomplikowany. Po trzecie, radykalna operacja BIID jest uwikłana w rozważania etyczne, które jeszcze bardziej zaciemniają nasze zrozumienie i docenienie leczenia.