Televisie kijken voor het slapengaan is slecht voor de hersenen van uw kind

Als u in de afgelopen tien jaar ouder of verzorger bent geweest van iemand jonger dan tien jaar, is de kans groot dat u uw lastige kind een stukje technologie hebt gegeven als onderdeel van zijn/haar bedtijdroutine om het leven net iets makkelijker te maken.

Een onderzoek dat eerder dit jaar werd gepubliceerd in Infant Behavior and Development, bevestigt bestaand onderzoek dat suggereert dat het laten kijken van televisie voor het slapengaan van uw kind later in het leven problemen kan veroorzaken. We leven echter niet in een puriteinse wereld zonder technologie, dus de vraag is: hoe kunnen ouders en verzorgers hierin een balans vinden?

Kinderartsen reageren

Het onderzoek, uitgevoerd door onderzoekers van de New York University en de Universiteit van Pittsburgh, richtte zich op een steekproef van 403 gezinnen om verbanden te identificeren tussen negatieve uitkomsten en televisiegebruik tijdens de nachtelijke routines van peuters.

Dat is een boodschap die wordt gedeeld door praktiserende artsen zoals Dr. Derek McClellan, MD , pediatrisch medisch directeur bij Central Ohio Primary Care. Hij benadrukt dat de invloed van technologie op kinderen en hun nachtelijke routines allesbehalve nieuw is. 

“Kinderartsen zijn al jaren tegen het hebben van televisie op de kamer, zelfs al voordat er smartphones, iPads en dergelijke waren, omdat het de biomechanica van de slaap verstoort en de manier waarop kinderen in slaap vallen.”

Volgens McClellan is het steeds lastiger geworden om de televisie uit de bedtijd van jonge kinderen te houden naarmate technologie draagbaarder is geworden (de tijd van CRT’s en konijnenoren is allang voorbij). 

“We zijn er al heel lang tegen en nu de meeste van deze apparaten draagbaar zijn, wordt het voor ouders en verzorgers alleen maar moeilijker.”

Gezinnen met minder steun gebruiken vaker televisie

Een belangrijk punt dat de studie naar voren brengt, is dat televisiegebruik in de nachtelijke routines van kinderen vaker voorkomt bij gezinnen die gebruikmaken van openbare hulpprogramma’s en bij kersverse ouders. Alle onderzochte gezinnen hadden een diverse raciale achtergrond, maakten deel uit van een programma voor vroege kindertijdondersteuning en kwamen in aanmerking voor Medicaid .

Dr. Sarah Adams, MD , kinderarts en medisch directeur bij Akron Children’s Hospital, zegt dat het belangrijk is om redelijke verwachtingen te stellen en niet te streng voor jezelf te zijn als je technologie niet uit de nachtelijke routine van je kind kunt weren. Het is iets wat ze zegt dat ze in haar praktijk probeert te modelleren. 

“Ik probeer de familie te leren kennen en hun verhaal te kennen, zodat ik dit op een gevoelige manier kan benaderen en dan beginnen we samen te werken. En ik vraag: ‘Wat denk je dat je zou kunnen doen in plaats van media te gebruiken, of wat zijn de stappen die je denkt dat je zou kunnen nemen?’ Omdat ik ze alleen maar vertel wat ze moeten doen, niet echt behulpzaam is.”

Adams zegt dat het introduceren van activiteiten die de hersenen aanspreken maar geen schermen, zoals lezen, een manier is om kinderen ‘van hun stoel en op hun voeten’ te krijgen in de één tot twee uur voordat ze naar bed gaan. 

McClellan zegt dat, onder de families waarmee hij dagelijks omgaat, de grootste zorg is om toekomstige gedragsproblemen te voorkomen, zoals die beschreven in onderzoeksstudies. Voor hem betekent het stellen van duidelijke verwachtingen en grenzen rondom technologie vroeg in het leven van een kind, het voorkomen van meer conflicten in de toekomst. 

“We proberen te zeggen: ‘Hé, je stelt jezelf bloot aan meer problemen later. Je hebt misschien een probleem opgelost in jouw ogen voor die driejarige of voor die vierjarige, maar nu schep je de verwachting dat dit oké is.'”

Een balans vinden tussen uw kinderen en tv

Zowel McClellan als Adams zijn zich ervan bewust dat er hier een inherente middenweg is. Technologie volledig elimineren is immers een onrealistisch doel. McClellan zegt dat het stellen van grenzen en intenties de sleutel is. 

“Ik denk dat in dat soort beperkingen, waar het is van: ‘Oké, we gaan één video kijken, het duurt een half uur, we gaan dat doen als onderdeel van onze bedtijdroutine’, en het zijn de ouder en het kind die het samen doen. Ik weet niet of iemand van ons per se zou zeggen dat dat iets slechts is,” zegt McClellan.

Adams zegt dat een zorg van verzorgers met wie ze spreekt is hoe ze een bedtijdroutine kunnen aanpassen als de inclusie van technologie een verwachting is geworden. Ze zegt dat het opbouwen van die capaciteit draait om het stellen van haalbare doelen. 

“Het beste wat ik ouders kan vertellen is: ‘Kies één ding om aan te werken.’ Dus als het beperken van de tijd die ze besteden hun eerste doel is, of misschien is het gewoon om de technologie uit de kamer te krijgen… weet je, kleine stapjes, probeer gewoon één ding tegelijk om op het punt te komen dat je de kinderen op een positieve manier hebt voorbereid op succes met media.”