Sluit deze videospeler
Freuds superego is het onderdeel van de persoonlijkheid dat mentale beloning of straf levert voor iemands daden. Het omvat de geïnternaliseerde idealen die we hebben gekregen van onze ouders en de maatschappij en is verantwoordelijk voor het produceren van gevoelens van trots en tevredenheid, maar ook gevoelens van schaamte en schuld.
In de psychologie is het superego een van de drie componenten van Freuds theorie van persoonlijkheid. De andere twee componenten zijn het id , dat verantwoordelijk is voor primitieve impulsen, en het ego , dat verantwoordelijk is voor bewuste besluitvorming. Het superego werkt om de aandrang van het id te onderdrukken en probeert het ego moreel te laten gedragen in plaats van realistisch.
In dit artikel onderzoeken we Freuds superego en hoe dit samenwerkt met de andere componenten van de persoonlijkheid.
De idealen die bijdragen aan de vorming van het superego omvatten niet alleen de normen en waarden die we van onze ouders meekrijgen, maar ook de ideeën over goed en kwaad die we overnemen van de maatschappij en de cultuur waarin we leven.
Inhoudsopgave
Delen van het Superego
Het superego kan worden onderverdeeld in twee componenten: het ego-ideaal en het geweten.
Het ego-ideaal
Het ego-ideaal is het deel van het superego dat de regels en normen voor goed gedrag omvat. Deze gedragingen omvatten die welke worden goedgekeurd door ouders en andere gezagsdragers. Het gehoorzamen van deze regels leidt tot gevoelens van trots, waarde en prestatie. Het overtreden van deze regels kan resulteren in schuldgevoelens.
Het ego-ideaal wordt vaak gezien als het beeld dat we hebben van ons ideale zelf; de mensen die we willen worden. Het is dit beeld van het ideale individu, vaak gemodelleerd naar mensen die we kennen, dat we als de standaard hanteren van wie we willen zijn.
Het geweten
Het geweten bestaat uit de regels op basis waarvan gedragingen als slecht worden beschouwd. Wanneer we ons bezighouden met acties die in overeenstemming zijn met het ego-ideaal, voelen we ons goed over onszelf of zijn we trots op onze prestaties. Wanneer we dingen doen die ons geweten als slecht beschouwt, ervaren we schuldgevoelens.
In Freuds theorie van psychoseksuele ontwikkeling is het superego het laatste onderdeel van de persoonlijkheid dat zich ontwikkelt. Het id is het basis-, primaire deel van de persoonlijkheid; het is aanwezig vanaf de geboorte. Het ego begint zich te ontwikkelen tijdens de eerste drie levensjaren van een kind. Uiteindelijk begint het superego zich rond de leeftijd van vijf jaar te ontwikkelen.
Doelen van het Superego
De primaire actie van het superego is om alle aandrang of verlangens van het id die als verkeerd of sociaal onaanvaardbaar worden beschouwd, volledig te onderdrukken. Het probeert het ego ook te dwingen om moreel te handelen in plaats van realistisch. Ten slotte streeft het superego naar morele perfectie, zonder rekening te houden met de realiteit.
Het superego is ook aanwezig in alle drie de niveaus van bewustzijn. Hierdoor kunnen we soms schuldgevoelens ervaren zonder precies te begrijpen waarom we ons zo voelen. Wanneer het superego in het bewuste brein handelt , zijn we ons bewust van onze resulterende gevoelens. Als het superego echter onbewust handelt om het id te straffen of te onderdrukken, kunnen we eindigen met schuldgevoelens en geen echt begrip van waarom we ons zo voelen.
Het Superego vs. Het Ego
Anna Freud, de dochter van Sigmund Freud, schreef dat het moeilijk kan zijn om ze van elkaar te scheiden als het superego en het ego niet met elkaar in conflict zijn.
“De inhoud [van het superego] is voor het grootste deel bewust en kan dus direct worden bereikt door endopsychische perceptie”, schreef ze in haar boek uit 1936, “The Ego and the Mechanisms of Defense.” “Niettemin heeft ons beeld van het superego altijd de neiging om wazig te worden wanneer er harmonieuze relaties bestaan tussen het superego en het ego.
“We zeggen dan dat de twee samenvallen, d.w.z. dat het superego op zulke momenten noch voor het subject zelf, noch voor een buitenstaander waarneembaar is als een afzonderlijke instelling. De contouren ervan worden pas duidelijk wanneer het het ego met vijandigheid of op zijn minst met kritiek confronteert.”
“Het superego, net als het id, wordt waarneembaar in de staat die het binnen het ego produceert: bijvoorbeeld wanneer zijn kritiek een schuldgevoel oproept,” schreef ze. Dit betekent dat een persoon de aanwezigheid van het superego alleen kan voelen wanneer het gevoelens van beloning of straf veroorzaakt.
Het superego in de psychologie
Freud geloofde dat neuroses worden veroorzaakt door een overdominant superego, terwijl psychoses worden veroorzaakt door een overdominant id. De symptomen treden op wanneer het ego probeert de controle terug te krijgen van het superego of het id.
Freuds therapeutische benadering, psychoanalyse genaamd, probeerde onderdrukte emoties of herinneringen in het onderbewustzijn bloot te leggen. Hij geloofde dat technieken als droomanalyse konden helpen de onderbewuste wortel van het conflict tussen het superego en het ego of id te vinden. Door deze herinneringen en emoties in het bewustzijn te brengen, geloofde hij, zou de persoon het conflict kunnen oplossen.
Sommige elementen van de psychoanalyse worden vandaag de dag nog steeds door therapeuten gebruikt, maar ideeën over het superego, ego en id worden grotendeels als achterhaald beschouwd en niet bruikbaar voor de moderne therapeutische praktijk.