Voel je je ongemotiveerd? Probeer uit je comfortzone te stappen

We leven in een inherent stressvolle wereld, een wereld die onze capaciteit om ons dagelijks op ons gemak te voelen op de proef stelt. Recent onderzoek, gepubliceerd door academici van Cornell en de University of Chicago, heeft aangetoond dat verhoogde motivatie kan voortkomen uit het zoeken naar ongemak . Met behulp van resultaten van vijf experimenten wijzen ze op de inherente rommeligheid van groei.

De auteurs van de studie concluderen: “Of het nu gaat om improvisatie, schrijven over moeilijke emoties, het zoeken naar ongemakkelijke informatie of het omgaan met andere mensen met tegengestelde meningen: in plaats van het ongemak dat inherent is aan groei te vermijden, zouden mensen het moeten zoeken als een teken van vooruitgang. Groeien is vaak ongemakkelijk; we vinden dat het omarmen van ongemak motiverend kan zijn.”

De vraag is dan: hoe kan het publiek vaststellen of hun ongemak hun motivatie juist bevordert of juist belemmert? 

Tastbare link tussen culturele opvattingen over ongemak en motivatie

Discussies over comfort en ongemak omringen ons. Enorme YouTube-kanalen zoals Yes Theory bijvoorbeeld, waar hun leidende principe is dat “…de beste momenten in het leven en de diepste connecties buiten je comfortzone liggen” hebben hele merken gelanceerd rond het idee om naar ongemak toe te bewegen in plaats van ervan weg.

Of je er bent geweest en (letterlijk of figuurlijk) het t-shirt hebt gekregen, heeft echter veel te maken met de perceptie van comfort in de maatschappij, aldus Dr. Bobbi Wegner, PsyD . Wegner is klinisch psycholoog en geeft les over motivatie als adjunct aan de School of Education van Harvard. Ze zegt dat een deel van het probleem de benadering van gevoelens van ongemak in het algemeen is. 

“Ik denk dat we nu in een maatschappij leven waarin mensen ervan uitgaan dat geluk de basis moet zijn en dat ongemak niet te verdragen of niet goed is. Maar ongemak en ongemakkelijke emoties , ongemakkelijke ervaringen, ongemakkelijke sociale relaties en ongemakkelijke dynamieken. Dat is een deel van het leven en hoe meer we kunnen leren om met dat ongemak om te gaan, hoe beter we af zijn,” zegt Dr. Wegner.

De deelnemers aan het onderzoek kregen improvisatietraining en schrijflessen aangeboden, evenals leerzame sessies over de pandemie, het aangaan van tegengestelde standpunten en wapengeweld. Wat de methode ook is, Dr. Danielle Roeske, PsyD , zegt dat het opbouwen van capaciteit voor ongemak en het productief toepassen ervan een bepaald niveau van wat zij noemt “bewuste blootstelling” vereist.

“Dus door aanwezig te zijn en op een doordachte manier om te gaan met ervaringen die ons ongemakkelijk maken… in plaats van simpelweg een verhaal of zelfoordeel te creëren rond onze reactie op ongemak, kan een zekere bereidheid om het ongemak toe te staan ​​er te zijn, onze tolerantie voor die staat vergroten.”

Houd dit in gedachten als dat ongemak te veel wordt

Bij elk niveau van ongemak is er de mogelijkheid dat het kan uitgroeien tot een stressvolle situatie. Wegner vergelijkt dit met een kantelpunt waarop vechten of vluchten de overhand neemt en de hersenen overschakelen naar de overlevingsmodus. 

“Er is letterlijk een fysiologische reden waarom je, zelfs als je dat ongemak kunt verdragen, misschien niet bereikt wat je wilt bereiken.”

Ze geeft twee voorbeelden om de verschillende ervaringen van ongemak en blootstelling te illustreren. In het ene wordt een kind geleerd dat het oké is om een ​​serveerster in een restaurant om extra kleurpotloden te vragen, een ervaring die Wegner met haar eigen kinderen heeft gehad. In het andere scenario laat een volwassene zijn slaap liggen om door te zetten en een project af te maken, een project dat waarschijnlijk slecht wordt uitgevoerd omdat ze slecht zijn uitgerust. In het eerste scenario wordt het ongemak beheerd en ondersteund. In het laatste scenario is het risico op negatieve gevolgen groter. 

Ze zegt dat de vraag die mensen zichzelf moeten stellen wanneer ze hun ongemak en de bijbehorende motivatie beoordelen, te maken heeft met de mate waarin hun acties een domino-effect hebben. 

“ Hoe stressvol en hoe verstorend is het voor andere delen van hun leven?”

Voor Roeske is het advies vergelijkbaar.

“Op welk punt zijn we niet langer in staat om aanwezig te zijn? Als het zo overweldigend en zo geweldig is dat het niet te verdragen is om erbij te zijn, dan is dat misschien een indicatie dat we een stapje terug moeten doen. En niet helemaal wegrennen, maar op de een of andere manier de blootstelling beperken.”