Sluit deze videospeler
Naar schatting is 2% van de wereldbevolking dakloos, waarbij veel landen meer lijden dan andere. Heel vaak weerspiegelen de hoge dakloosheidspercentages van een land hun algehele armoedeniveaus. Dit is niet het geval in de Verenigde Staten. De Verenigde Staten zijn het 12e rijkste land ter wereld, en toch waren in 2019 een half miljoen mensen dakloos op een willekeurige nacht.
Er zijn veel redenen voor de hoge dakloosheidspercentages in dit land, waaronder ontheemding, huiselijk geweld, middelenmisbruik en in het geval van jongeren, afwijzing door het gezin. Afwijzing door het gezin kan in het bijzonder leiden tot hogere percentages depressie, moeite met het vertrouwen van anderen en verminderde veerkracht tegen stress.
Inhoudsopgave
Dakloosheid en geestelijke gezondheid
Dakloosheid wordt door het Amerikaanse ministerie van Volkshuisvesting en Stedelijke Ontwikkeling (HUD) gedefinieerd als “[het ontbreken van] een vaste, regelmatige en adequate nachtelijke verblijfplaats.”
Dakloosheid betekent vaak dat je nachten doorbrengt onder een brug, in een deuropening, in een daklozenopvang, op de bank van een vreemde of in een geïsoleerde hut .
Dakloosheid is een uitdaging op alle niveaus en kan een groot aantal psychische problemen veroorzaken, van angst en depressie tot zelfmoordgedachten en verslaving.
Matt Pisani, een acteur en LGBTQIA+-activist, werd in de winter van 2017 door zijn moeder het huis uitgezet. Voordat hij dakloos werd, had hij te maken met huiselijk geweld, verschillende hartcomplicaties en angst door stress, naast andere psychische problemen, en was hij actief in therapie en gebruikte hij medicijnen. “Ik had nooit gedacht dat ik eruit zou worden gezet,” zei Pisani.
Maandenlang sliep Pisani in treinen, op Penn Station in New York, op de banken van vrienden en bij vreemden thuis. Hij werd door zijn familie in de steek gelaten en hij werd gescheiden van het comfort van zijn slaapkamer (die zijn veilige haven was geworden) en zijn emotionele steundier, wat er uiteindelijk toe leidde dat Pisani met zelfmoordgedachten ging worstelen. “Ik voelde me hopeloos,” zei Pisani. “Ik had geen idee waar ik vanaf daar naartoe moest.”
“Leven op straat is fysiek en emotioneel belastend”, zegt Laura Sovine, LMSW-AP, uitvoerend directeur bij Austin Recovery.
“Financiële problemen of natuurrampen, of andere vormen van aanzienlijk verlies van huis, familie en/of gemeenschap [kunnen] leiden tot dakloosheid, en dakloosheid zal absoluut een eigen soort trauma creëren , wat leidt tot een verslechtering van zowel de fysieke als de mentale gezondheid”, aldus Sovine.
“[Dakloos zijn] is isolerend en onteigenend, en het verergert alleen maar wat al een bestaande psychische aandoening of stoornis in het middelengebruik kan zijn,” zegt Sovine, maar vaak “heeft een trauma meer impact op de hersenen dan dakloosheid zelf,” waardoor het moeilijk is om vast te stellen of de psychische aandoening al bestond vóór de dakloosheid of niet.
Risicogemeenschappen
Onderzoeken tonen aan dat dakloze veteranen hogere percentages chronische ziekten en comorbiditeiten hebben dan hun niet-veteranen. Meer dan de helft ervaart ten minste één chronische gezondheids- of psychische aandoening, waaronder diabetes, hartziekten, hypertensie, kanker, bipolaire stoornis , PTSS , schizofrenie en meer.
Hoewel er een daling is in het aantal dakloze veteranen, is het duidelijk dat Amerikaanse veteranen een hoog risico lopen om dakloos te worden. In de Verenigde Staten zijn er op een willekeurige nacht meer dan 37.000 veteranen die dakloos zijn.
“In mijn ervaring is er geen [enkele] diagnose die veel voorkomt onder onze veteranenpopulatie. Ik ken mensen met middelenmisbruikstoornissen, een breed scala aan psychische aandoeningen waaronder angst en depressieve stoornissen, samen met posttraumatische stressstoornis,” zei Greg May, administratief directeur van volwassenendiensten bij Centerstone , een sociale dienst met vestigingen in vier staten.
Hij gelooft dat de reden dat zoveel veteranen dakloos worden, te wijten is aan een “gebrek aan betaalbare huisvesting, een strafblad, eerdere uitzettingen, achterstallige rekeningen voor nutsvoorzieningen”, enzovoort.
Dakloosheid is ook prominent aanwezig onder de Amerikaanse jeugdpopulaties. Naar schatting 4,2 miljoen jongeren en jongvolwassenen ervaren elk jaar dakloosheid. Van de dakloze jeugdpopulatie is 50% in het jeugdstrafrechtsysteem of de gevangenis beland, en 69% meldt psychische problemen.
Leden van de LGBTQ+-jongerengemeenschap lopen ook 120% meer risico op dakloosheid dan heteroseksuele of cisgenderjongeren.
“De meeste van onze jongeren hebben een complex trauma meegemaakt”, zegt Daniel Ballin, LCSW, directeur van klinische diensten bij Covenant House California (CHC).
Trauma kan ontstaan door huiselijk geweld, verwaarlozing, natuurrampen, geweld op school, verlies van een geliefde, verlies van een huisdier, echtscheiding of scheiding van ouders, middelenmisbruik, pesten en meer. Voor velen blijft dat trauma onopgemerkt en daarom onbehandeld, en dit kan jongeren heel gemakkelijk het risico op dakloosheid opleveren.
Hoe daklozen te ondersteunen
“Opvangcentra moeten ondersteunende diensten hebben om dakloze jongeren te helpen uiteindelijk over te stappen naar een onafhankelijk leven in de gemeenschap”, zegt Ballin. “Diensten moeten onderwijs, werkgelegenheid, gezondheid en mentale gezondheid omvatten.”
Helaas zijn er in 2021 slechts 11.241 gemeenschappelijke huisvestings- en daklozenopvangcentra in het hele land, en niet allemaal bieden ze de ondersteuning die daklozen nodig hebben, zoals counseling, gezondheidszorg, ondersteuning bij het vinden van een baan, financiële begeleiding, bijles, hygiëneproducten en zelfs iets simpels als open bedden.
Of je nu op straat leeft of bij iemand op de bank slaapt, dakloos leven kan een traumatische ervaring zijn.
Sovine legt uit dat dakloos zijn iemand vatbaar maakt voor het slachtoffer worden van criminaliteit, getuige zijn van geweld en onzichtbaar worden en/of genegeerd worden door de rest van de gemeenschap . Daarom is het zo belangrijk dat leden van de gemeenschap het probleem erkennen en de daklozen steunen.
Volgens Sovine kun je kaarten uitdelen met informatie over opvangcentra en/of andere lokale hulpdiensten, water en gezonde snacks aanbieden of op zijn minst oogcontact maken en aardig zijn.
Andere manieren waarop u kunt steunen: bied bijles aan, doneer kleding, word vrijwilliger om eten te serveren of doneer aan plaatselijke opvangcentra die financiële steun nodig hebben om de gemeenschap te kunnen blijven helpen.
Een woord van Verywell
Zelfs als je tijdelijk toegang hebt tot een opvang of bed, kan dakloosheid uitputtend, gevaarlijk en schadelijk zijn voor je algehele gezondheid en welzijn. Het is belangrijk om degenen in de daklozengemeenschap te ondersteunen, maar ook degenen die het grootste risico lopen om dakloos te worden.