Sluit deze videospeler
U hebt misschien de termen ADD en ADHD door elkaar horen gebruiken. Attention-deficit disorder (ADD) en attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) zijn inderdaad dezelfde aandoening, het is alleen zo dat ADHD de afgelopen drie decennia verschillende naamsveranderingen heeft ondergaan. Dit komt omdat naarmate er meer onderzoek wordt gedaan, het begrip groeit en de naam is veranderd om die kennis te weerspiegelen.
ADHD is nu de officiële naam. Velen gebruiken echter nog steeds de term ADD, de formele naam van 1980 tot 1987.
Sommige mensen raken gefrustreerd als ze horen dat ADD en ADHD hetzelfde zijn. Ze vinden dat de “H”, die staat voor hyperactiviteit, hen of hun kind niet nauwkeurig beschrijft. Het begrijpen van de evolutie van de veranderingen in de naam kan helpen.
Inhoudsopgave
Een korte tijdlijn van de veranderende naam van ADHD
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) wordt uitgegeven door de American Psychiatric Association. Het is de standaardrichtlijn die artsen, professionals in de geestelijke gezondheidszorg en clinici gebruiken bij het beoordelen en diagnosticeren van ADHD en andere psychische problemen.
Er wordt met spanning uitgekeken naar elke nieuwe update en herziening van de DSM, omdat deze een grote of kleine verandering kan betekenen in de naamgeving van een aandoening en in de criteria voor het diagnosticeren ervan, waaronder ADHD.
1980
De derde editie van de DSM (DSM-III) werd uitgebracht en de officiële naam voor de aandoening werd aandachtstekortstoornis (ADD). Op dat moment werd hyperactiviteit niet beschouwd als een veelvoorkomend symptoom. Er werden twee subtypen van ADD geïdentificeerd:
- ADD met hyperactiviteit
- ADD zonder hyperactiviteit
1987
Er werd een herziene versie van de DSM-III uitgebracht. De officiële naam werd Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD). Dit betekende dat hyperactiviteit werd beschouwd als een belangrijk kenmerk van ADHD.
1994
De DSM-IV werd gepubliceerd, met een kleine grammaticale verandering in de naam. De officiële naam was nu Attention-deficit/Hyperactivity Disorder. De slash tussen Attention-deficit en Hyperactivity Disorder gaf iets betekenisvols aan. Je kon een of beide subtypes hebben. Je hoefde niet hyperactief te zijn om de diagnose ADHD te krijgen. De drie subtypes werden genoemd:
- Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, gecombineerd type
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitstoornis, overwegend onoplettend type
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitstoornis, overwegend hyperactief-impulsief type
2013
De vijfde editie van de DSM werd uitgebracht (DSM-5). De drie subtypes van ADHD blijven hetzelfde, maar worden nu presentaties genoemd in plaats van subtypes. Ze omvatten:
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitstoornis, gecombineerde presentatie
- Aandachtstekortstoornis/hyperactiviteitstoornis, overwegend onoplettend voorkomen
- Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, voornamelijk hyperactief-impulsieve presentatie.
DSM-5 houdt rekening met hoe kenmerken zich voordoen bij zowel kinderen als volwassenen. Dit is goed nieuws, aangezien het gevoel bestond dat ADHD bij volwassenen over het hoofd werd gezien in de vorige DSM’s.
Het gebruik van de term ADD
U kunt nog steeds de term ADD gebruiken en mensen zullen u vrijwel zeker begrijpen. Veel artsen, clinici en schrijvers gebruiken ADD om onoplettendheid aan te duiden en gebruiken ADHD om iemand met hyperactiviteit te beschrijven. Sommige mensen gebruiken ADD en ADHD door elkaar.
Als u echter de mentale omslag kunt maken van ADD naar ADHD, voorkomt u mogelijke verwarring en blijft u op de hoogte van de meest recente termen.
ADD versus ADHD bij kinderen
Veel mensen met onoplettende ADHD vinden dat het gebruiken van hyperactiviteit in naam van hun aandoening hun problemen verkeerd voorstelt. Het kan echter nuttig zijn om de belangrijkste verschillen in de drie subtypen van ADHD te herkennen.
ADHD wordt het vaakst gediagnosticeerd in de kindertijd, maar het is belangrijk om te erkennen dat het vaak ook tot in de volwassenheid kan aanhouden. De kenmerken die geassocieerd worden met de subtypes kunnen zich bij kinderen enigszins anders voordoen dan bij volwassenen.
Voornamelijk onoplettende ADHD
Dit subtype omvat onoplettendheid, gebrek aan focus en desorganisatie. Dit patroon van kenmerken is wat mensen vaak bedoelen als ze de term ADD gebruiken.
Veelvoorkomende kenmerken die kinderen met deze vorm van ADHD vertonen, zijn onder meer:
- Een korte aandachtsspanne hebben
- Vergeetachtigheid
- Onzorgvuldigheid en vaak verlies van dingen
- Moeite om georganiseerd te blijven
- Problemen met het volgen van instructies
- Moeite met het opletten op details
- Snel afgeleid raken
Voornamelijk hyperactieve/impulsieve ADHD
Dit subtype houdt in dat er meer hyperactiviteit en impulsiviteit wordt ervaren. Kenmerken van dit subtype zijn:
- Rusteloosheid, wiebelen en het onvermogen om stil te zitten
- Overmatig praten en moeite hebben om stil te zijn tijdens activiteiten
- Problemen met het focussen op taken
- Ongeduldig zijn
- Impulsief handelen zonder na te denken
- Vaak andere onderbreken
Gecombineerde ADHD
Kinderen met dit type ADHD vertonen kenmerken van hyperactiviteit/impulsiviteit samen met onoplettendheid. Om gediagnosticeerd te worden met dit subtype, moeten kinderen zes tekenen van hyperactiviteit/impulsiviteit en zes tekenen van onoplettendheid ervaren.
ADD versus ADHD bij volwassenen
De kenmerken van ADHD kunnen veranderen naarmate mensen ouder worden . Bijvoorbeeld, mensen die voornamelijk hyperactief/impulsief waren tijdens hun kindertijd, kunnen merken dat deze kenmerken minder prominent worden of zich anders voordoen in de volwassenheid.
Bijvoorbeeld, hyperactiviteit bij een kind houdt vaak in dat je erg fysiek actief bent en niet stil kunt zitten in de klas. Als volwassene kan hyperactiviteit zich op minder voor de hand liggende manieren uiten. Bijvoorbeeld, je kunt workaholic-neigingen hebben, veel praten, constant wiebelen of erg hard rijden.
In andere gevallen kunnen volwassenen het type ADHD hebben dat voornamelijk bestaat uit aandachtstekort, wat mensen vaak bedoelen met de term ADD. Volwassenen kunnen ook de diagnose van het gecombineerde type krijgen. Bij mensen ouder dan 17 jaar moeten er vijf tekenen van zowel hyperactiviteit als aandachtstekort aanwezig zijn om een diagnose te krijgen.
Het kan ook zijn dat u niet meer zo hyperactief bent als u ooit was. De vijfde editie van de DSM erkent dat de ADHD-presentatie van een persoon gedurende zijn leven kan veranderen.
ADHD is een vorm van neurodiversiteit
Naast de vele naamsveranderingen in de loop der jaren, is ook ons begrip van wat het betekent om ADHD-kenmerken te hebben, veranderd, omdat onderzoek meer licht heeft geworpen op de verschillende vormen van neurodiversiteit.
ADHD is een handicap, maar dit komt vooral doordat de maatschappij neurotypisch gecentreerd is. ADHD is geen “afwijking”. In plaats daarvan vertegenwoordigt het een vorm van neurodivergentie , wat betekent dat er verschillen zijn in hoe iemands hersenen functioneren. Neurodivergente mensen kunnen zich anders gedragen, leren en informatie anders verwerken dan wat als “typisch” wordt beschouwd.
Hoewel het nuttig kan zijn om te begrijpen hoe ADHD-kenmerken iemands vermogen om in zijn omgeving te functioneren kunnen beïnvloeden, is het belangrijk om te onthouden dat het een genetisch neurotype is en geen stoornis die genezen moet worden. Verschillende benaderingen kunnen iemand helpen om zijn ADHD-kenmerken te beheersen, maar elke persoon is uniek en er is geen enkele strategie die voor iedereen werkt.
Als u of uw kind ADHD heeft, kan het nuttig zijn om eigenschappen te begrijpen en sterke punten te herkennen. Het kan ook nuttig zijn om leefstijlaanpassingen en copingstrategieën te onderzoeken die het beste voor u werken.