Czy jest coś złego w byciu osobą wysoko wrażliwą?

W świecie, w którym dzieci są bardzo zachęcane do wykonywania ekstrawertycznych i stymulujących sensorycznie aktywności, takich jak uprawianie sportu, moje dzieciństwo można by uznać za dość nienormalne. Moja matka nigdy nie namawiała mnie do żadnych zajęć dodatkowych, których nie chciałam, i z dumą informowała każdego, kto chciał słuchać, że chętnie czytam 100 książek każdego lata. Jako entuzjastka zdrowia, która prowadziła spółdzielnię w naszej piwnicy, moja matka nie przejmowała się dopasowaniem i nie wmawiała mi, że muszę.

W końcu jednak dorosłem i dopasowanie się stało się ważne w sposób, w jaki nie chciałem. Chociaż unikałem norm społecznych pod względem wyglądu, co zaczęło się od zrobienia pierwszego z dziesiątek tatuaży tego samego dnia, kiedy skończyłem 18 lat, było wiele sposobów, w których moje preferencje życiowe nie zgadzały się z innymi. Większość moich lat 20. spędziłem na kłótniach z partnerami i przyjaciółmi o to, jak przyćmione chcę mieć światła, jak cichą muzykę żądam i na wszystkich zatłoczonych zajęciach poza światem, w których nie chciałem uczestniczyć.

Mam wrażliwość na przetwarzanie sensoryczne i myślałam, że muszę to naprawić. Zawsze wkładam całe swoje serce w cokolwiek, co robię, więc przez około 15 lat stosowałam terapię ekspozycyjną , która była bardzo skuteczna w uczynieniu mnie bardziej „normalną” pod wieloma względami. Potem nadeszła pandemia. Spędziłam rok w domu i zostałam orędowniczką neurodywersyfikacji . Teraz mam inną relację z moją wrażliwością na przetwarzanie sensoryczne i nie chcę już jej zmieniać.

Jak odkryłem, że mam wrażliwość przetwarzania sensorycznego

Termin „HSP” został mi po raz pierwszy wypowiedziany podczas nieporozumienia z innymi na temat tego, jak ja chcę, aby wyglądało otoczenie, a jak oni chcieli. Przyjaciółka powiedziała mi, że jest osobą wysoko wrażliwą i myślała, że ​​ja też nią jestem. Niedawno przeczytała książkę na ten temat i powiedziała, że ​​to stan, który można wyleczyć. Podobnie jak możesz przezwyciężyć swoje lęki, po prostu stawiając im czoła, możesz stać się mniej wrażliwy, wchodząc w nadmiernie stymulujące sytuacje i zmuszając się do pozostawania w nich.

Problemy z przetwarzaniem sensorycznym mogą występować u ludzi losowo, ale mogą być również wynikiem traumy okołoporodowej, ponieważ te dwa zjawiska są ze sobą silnie skorelowane. Mój poród został wywołany, a ja po przyjściu na świat stałam się niebieska. Niedotlenienie okołoporodowe może mieć długotrwałe skutki dla hipokampa, a badania wykazały, że hipokamp bierze udział w SPS. Wchodząc na świat, zanim byłam na to gotowa, mój układ nerwowy został postawiony w stan wysokiej gotowości. Na całe życie.

Dlaczego postanowiłem to „naprawić”

Zmęczona byciem dziwaczką w każdym otoczeniu społecznym, pomyślałam, że naprawienie mojej wrażliwości przetwarzania sensorycznego brzmi jak świetny pomysł. To wyczerpujące być tak podatnym na wpływ wszystkiego w twoim otoczeniu! Pomysł, że można temu położyć kres, był niesamowicie kuszący.

Natychmiast wyruszyłem na ścieżkę odwrażliwiania siebie. Chodziłem do klubów z dudniącą, głośną muzyką i tańczyłem, mimo mojego dyskomfortu. Uczestniczyłem w protestach i paradach równości i nie wychodziłem wcześnie, mimo że chciałem. Jasne światła w dużych supermarketach? Irytujące tłumy dzieci w Disneylandzie? Żaden problem! Im częściej stosowałem terapię ekspozycyjną, tym mniej czułem, że to praca i tym mniej czasu potrzebowałem na uspokojenie ciała po każdej aktywności.

Kontynuowałam terapię ekspozycyjną regularnie przez 15 lat. Jakkolwiek skuteczna by nie była, jest jak lek na receptę: działa tylko tak długo, jak się jej przestrzega. Gdy tylko pozwolisz sobie na zbytnie przytulenie w domu, w cudownie słabo oświetlonym pokoju z wygodnym, cichym kotem u boku, zaczynasz się ponownie uwrażliwiać. Nadszedł 2020 rok i podczas gdy wszyscy wokół mnie płakali, że tęsknią za życiem, ja robiłam się coraz bardziej przytulna, coraz bardziej przytulna i coraz bardziej przytulna.

Korzyści z bycia osobą o wysokiej wrażliwości

Podczas kwarantanny brakowało mi wielu rzeczy, takich jak jedzenie w restauracjach i spędzanie czasu z moimi bliskimi przyjaciółmi. Ale nie brakowało mi większości rzeczy, które robili inni, takich jak wychodzenie z domu do pracy czy robienie zakupów spożywczych. Im bardziej czułam się komfortowo w domu, tym bardziej zaczynałam obawiać się nieuniknionej terapii ekspozycyjnej, którą będę musiała zacząć od nowa, gdy wszystko się otworzy.

Obawiając się, jak bolesna będzie ta terapia dla mojego układu nerwowego, zaczęłam się zastanawiać: Czy naprawdę jest coś złego w byciu osobą wysoko wrażliwą? Czy musiałam wracać do zabijania dużej części siebie, raz po raz, tylko po to, aby się dopasować? Zapoznałam się z badaniami na temat SPS i znalazłam kilka zaskakujących informacji. Oto kilka cech związanych z byciem osobą wysoko wrażliwą.

• Silna empatia
• Wysoka responsywność
• Zwiększona głębokość przetwarzania
• Otwartość

Oprócz tych cech, te same badania wykazały, że SPS jest pomocny dla ludzkiego przetrwania. Będąc w stanie zauważyć, a następnie zapamiętać tak wiele na temat naszego otoczenia i innych ludzi, osoby wysoko wrażliwe były kluczem do pozytywnych wyników społeczeństwa na wiele sposobów na przestrzeni lat.

Zrozumienie SPS w kontekście neurodywersyfikacji

Nawet jeśli wrażliwość przetwarzania sensorycznego nie była pomocna dla ludzkości, nie oznacza to, że jest w niej coś ukrytego złego. Poprzez lepsze zrozumienie faktu, że mózgi niezliczonej liczby ludzi działają w sposób, który nie jest „typowy”, możemy przejść do świadomości, że typowy nie jest równoznaczny z lepszym.

SPS to kolejny sposób, w jaki objawia się neurodywergencja , podobnie jak autyzm i ADHD. A bycie HSP nie jest niczym niezwykłym: badania szacują, że około 20% populacji jest wysoce wrażliwych. Wielu z nich prawdopodobnie nawet o tym nie wie, tak przyzwyczaili się do walki ze swoją wrażliwością, aby móc prowadzić „normalne” życie.

Dlaczego nie wrócę do terapii ekspozycyjnej

Ostatnie lata przyniosły niekończący się opór ze strony społeczności neuroatypowych , szczególnie w odniesieniu do tego, czego nie chcą lub nie potrzebują zmienić. Dowiedzieliśmy się, że standardowy sposób robienia rzeczy niekoniecznie jest lepszy i że osoby neuroatypowe mogą równie dobrze prosperować, jeśli przygotujemy je do sukcesu. Na przykład, gdy zmieniamy sposób nauczania, aby lepiej służyć ich potrzebom, odkrywamy, że osoby neuroatypowe uczą się równie dobrze, jak osoby neurotypowe.

Chcę być funkcjonalnym członkiem społeczeństwa, ale jestem już wystarczająco stary, żebym mógł dyktować te warunki. A jeśli zdecyduję się obejrzeć film w domu, a nie w kinie, żeby móc zadowolić się głośnością, zamiast czuć, że moje nerwy są w epicentrum trzęsienia ziemi, to nikomu nie zrobię krzywdy. Raczej szanuję swoje ciało i jego potrzeby, co jest o wiele ważniejsze niż zmuszanie mojego ciała do przystosowania się do sytuacji, która nie jest dla niego idealna.

Każda osoba na świecie różni się od innych na niezliczone sposoby i to właśnie w naszych różnicach tkwi większość naszego piękna. Jestem wrażliwa jak mało kto. Nienawidzę tłumów, lubię, gdy oświetlenie domowe jest zsynchronizowane z rytmem dobowym i wolę włączyć napisy w telewizorze niż zwiększać głośność.

Jestem również bardzo empatyczna, głęboko namiętna i tak szybko zorientowana na rozwiązania, że ​​potrafię rozwiązać problem, zanim zorientujesz się, że w ogóle istnieje. To, kim jestem, jest darem i byłoby śmieszne z mojej strony, gdybym próbowała go oddać.