Zamknij ten odtwarzacz wideo
Klif wizualny to pozorny, ale nie rzeczywisty spadek z jednej powierzchni na drugą. Został pierwotnie stworzony, aby testować percepcję głębi u niemowląt i powstaje przez połączenie przezroczystej szklanej powierzchni z nieprzezroczystą wzorzystą powierzchnią. Podłoga poniżej ma ten sam wzór co nieprzezroczysta powierzchnia. Ten aparat tworzy wizualną iluzję klifu, chroniąc jednocześnie obiekt przed urazem.
Spis treści
Historia Visual Cliff
W celu zbadania percepcji głębi psychologowie EJ Gibson i RD Walk opracowali test wizualnego klifu, który można stosować u niemowląt i zwierząt. Gibson i Walk byli zainteresowani tym, czy zdolność niemowlęcia do postrzegania głębi jest zachowaniem wyuczonym, czy też, jak podejrzewali, jest wrodzona.
Wcześniejsze badania wykazały, że niemowlęta reagują na różne wskazówki dotyczące głębokości, zanim jeszcze będą mogły raczkować. Wskazówki dotyczące głębokości pozwalają ludziom wykrywać głębię w scenie wizualnej. Mogą to być zarówno wskazówki jednooczne , takie jak względny rozmiar i nakładanie się, jak i wskazówki dwuoczne, takie jak dysparacja siatkówki.
Gibson i Walk opisali swój wizualny aparat klifowy jako dużą płytę ciężkiego pleksiglasu podpartą stopą lub więcej nad podłogą. Wczesne wersje eksperymentów obejmowały zwierzęta, takie jak żółwie, kozy, szczury, jagnięta, kocięta, psy, świnie i małpy.
Po jednej stronie szkła, tkanina o wysokim kontraście jest dociskana do spodu, aby szkło wyglądało na solidne. Ten sam materiał jest położony na podłodze pod szkłem, tworząc wizualną iluzję klifu. Pozwoliło to badaczom na przetestowanie percepcji niemowląt, jednocześnie chroniąc bezpieczeństwo ich młodych podopiecznych.
Test wzrokowy dla niemowląt
W teście dziecko umieszczane jest na nieprzezroczystym końcu platformy, a opiekun stoi po drugiej stronie, z przezroczystą powierzchnią. Założenie było takie, że jeśli dziecko rozwinęło percepcję głębi, będzie w stanie dostrzec wizualny klif i albo odmówi, albo będzie niechętne, aby czołgać się do opiekuna. Założono również, że niemowlęta, którym brakowało percepcji głębi, radośnie czołgały się do swoich opiekunów, nie zauważając widocznego spadku.
Gibson i Walk doszli do wniosku, że zdolność postrzegania głębi pojawia się mniej więcej w wieku, w którym niemowlę zaczyna raczkować. Lęk wysokości, jak zasugerowali, jest czymś, czego uczy się później w niemowlęctwie, gdy zdobywa się doświadczenie z uderzeniami, zadrapaniami i upadkami.
Zrozumienie wizualnego klifu
Początkowo psychologowie uważali, że postrzeganie wizualnego klifu było kwestią fizycznej i wizualnej dojrzałości . Niemowlęta mogły dostrzec różnicę w wieku ośmiu miesięcy, podczas gdy młodsze niemowlęta z mniej rozwiniętą percepcją głębi nie mogły dostrzec klifu.
Ponieważ sześciomiesięczne dzieci można było zachęcić do poruszania się wzdłuż granicy pola widzenia, a dziesięciomiesięczne dzieci odmawiały przekroczenia progu, w 2013 r. przyjęto założenie, że młodsze dzieci nie rozwinęły jeszcze percepcji głębi, podczas gdy starsze dzieci już ją
Późniejsze badania opublikowane w 2014 r. wykazały jednak, że dzieci już w wieku trzech miesięcy są w stanie dostrzec wizualny klif. Gdy zostaną umieszczone nad widoczną „krawędzią”, ich tętno przyspiesza, oczy się rozszerzają, a częstość oddechów wzrasta. Jeśli więc te niemowlęta potrafią dostrzec wizualny klif, dlaczego miałyby chcieć zejść z czegoś, co wydaje się być prostym spadkiem w dół?
Problem polega na tym, że dzieci w tym wieku nie zdają sobie jeszcze w pełni sprawy z tego, że konsekwencją przekroczenia tej wizualnej przepaści jest potencjalny upadek. Uświadomienie to przychodzi dopiero później, gdy dziecko zaczyna raczkować i zdobywa prawdziwe doświadczenie w upadaniu.
Przez długi czas zakładano, że unikanie widoku urwiska wiąże się z lękiem wysokości, jednak najnowsze badania sugerują, że niemowlęta unikają spadku, ponieważ czują, że brakuje im umiejętności fizycznych umożliwiających zejście