Ryzykowne nie znaczy niebezpieczne: jak przygoda może pomóc w zdrowiu psychicznym dzieci

Niezależnie od tego, czy chodzi o klasy, kwadraty, piłkę nożną czy skoki z drabinek, zabawa ma potencjał, aby poprawić zdrowie psychiczne dzieci . Ten ostatni przykład może wydawać się nie na miejscu, ale ostatnie badania przeprowadzone przez zespół z brytyjskiego University of Exeter potwierdzają, że ryzykowna zabawa, lub jak to ujmują, „…zabawa kierowana przez dzieci, podczas której dzieci doświadczają subiektywnych uczuć ekscytacji, dreszczyku emocji i strachu; często w kontekście podejmowania ryzyka odpowiedniego do wieku”, może mieć również wpływ na zdrowie psychiczne.

Ryzykowna zabawa poprawia zdrowie psychiczne dzieci

Naukowcy, skupiając się na dwóch odrębnych badaniach, odkryli, że ryzykowna (nazywana również przygodową) zabawa u dzieci w wieku szkolnym prowadziła do mniejszej internalizacji objawów i „bardziej pozytywnego wpływu”. Jest to odkrycie, które dr Ronald Stolberg, PhD , mówi, że pokrywa się z tym, co zaobserwował w swojej praktyce jako psycholog kliniczny w ciągu ostatnich dwóch dekad. 

„Zabawa jest towarzyska. Dzisiejsze dzieci są przeładowane harmonogramem, ciąży na nich duża presja. Są podłączone do swoich urządzeń, ekranów , więc oderwanie dzieci od urządzeń i robienie z rówieśnikami zajęć, które nie są ustrukturyzowane, jest dla nich naprawdę, naprawdę korzystne”.

Stolberg twierdzi, że badanie ryzykownych gier odzwierciedla szerszy trend w tej dziedzinie.

„W ciągu ostatnich 10 lat nastąpił duży ruch w psychologii, który eksplodował podczas pandemii. I chodzi o to, że ludzie mogą wpływać na swoje własne zdrowie psychiczne lub zdrowie psychiczne swoich dzieci [w] inny sposób niż przyjmowanie leków i chodzenie na psychoterapię”.

Przygoda w klasie jest kluczowa

Jednym z głównych obszarów, w których bada się ryzykowną zabawę, jest środowisko klasowe, często w odniesieniu do interwencji w szkole w taki sam sposób — jak zauważono w artykule — w jaki bada się śniadania szkolne w odniesieniu do wyników nauczania.

Naukowcy połączyli swoje odkrycia z potrzebą uwzględnienia przez szkoły zabawy pełnej przygód w decyzjach dotyczących planowania. Zauważyli również, że było to szczególnie ważne dla dzieci z gospodarstw domowych o niskich dochodach.

Kevin Stinehart , nauczyciel czwartej klasy w Karolinie Południowej, codziennie wykorzystuje okazje do ryzykownej zabawy w swojej klasie. Ze względu na położenie geograficzne i zróżnicowaną demografię swojej szkoły magnetycznej, Stinehart, kandydat do nagrody Nauczyciela Roku Karoliny Południowej w 2021 r., był w stanie odnowić klasę leśną — przestrzeń wykorzystywaną do edukacji na świeżym powietrzu w naturalnym środowisku — przy pomocy lokalnej społeczności.

Założył także klub zabaw, który pozwala dzieciom wychodzić na zewnątrz na co najmniej godzinę zabawy przed lub po szkole w różnych porach tygodnia. Mówi, że ryzykowna zabawa dla jego uczniów nie oznacza jakiegoś pokazu brawury i może być tak prosta, jak zmniejszenie strachu przed światem. 

„Szczególnie w przypadku lasu wielu uczniów uważało, że rzeczy w lesie są niebezpieczne, lub że większość rzeczy jest jadowita lub trująca i może im zrobić krzywdę. Jednak przebywając tam regularnie, przynajmniej raz lub dwa razy w tygodniu przez kilka godzin, zaczęli zdawać sobie sprawę, że świat wokół nich i sama natura nie próbują ich zabić”.

Część badań cytowanych w artykule w czasopiśmie Child Psychiatry &; Human Development łączy możliwość zabawy , choć niekoniecznie ryzykownej, ze zmniejszeniem szkodliwych objawów ADHD . Stinehart dostrzega odzwierciedlenie tego odkrycia w swojej klasie.

„Kiedy znajdą się w otoczeniu w pełni sensorycznym, mogą naprawdę zabłysnąć” – mówi Stinehart.

Integrowanie ryzyka z projektowaniem struktury gry

Wiele konstrukcji do zabawy ma tendencję do podążania za tym samym schematem. Może być kilka ramp, zestaw huśtawek, zestaw drążków i kilka funkcji sensorycznych, ale szkoły i gminy mają tendencję do wybierania sprawdzonych i prawdziwych rozwiązań.

Earthscape , firma z siedzibą w Ontario, która koncentruje się na konstrukcjach do zabawy, które wykorzystują naturalne materiały, próbuje zmienić ten paradygmat. Jeden z ich projektantów zabaw, Nathan Schleicher , mówi, że myślenie przyszłościowe w projektowaniu oznacza branie pod uwagę ryzykownej zabawy. 

Schleicher mówi: „Myślę, że można mieć ryzykowną zabawę, która jest zaprojektowana jako tor wyzwań, tor przeszkód, takie rzeczy. Ale nie jestem pod wrażeniem takiego nastawienia, ponieważ nie sądzę, aby miało ono trwałą moc. Podobnie jak American Ninja Warrior, takie rzeczy wyglądają naprawdę fajnie i są naprawdę zabawne do zrobienia kilka razy; ale kiedy już to zrobisz, kiedy już to osiągniesz, do czego jeszcze dziecko może wrócić lub tam spędzić czas?”

Badania sugerują, że zajęcia związane z wysokością lub wodą są przykładami ryzykownej zabawy, ale Schleicher mówi, że nie wszystkie ryzyka są sobie równe na placu zabaw. Wskazuje na lęk wysokości, gdzie tworzenie wielu elementów (obszarów placu zabaw), które zapewniają wybór, pozwala dzieciom podejmować własne decyzje w bezpiecznym środowisku. Dla niego projektowanie placu zabaw, jeśli chodzi o zdrowie psychiczne, sprowadza się do kilku pytań. 

„Czy to miejsce, w którym dziecko może się emocjonalnie rozwinąć? Czy jest w tej przestrzeni możliwość, aby poczuło się emocjonalnie bezpiecznie?”

Dla Stineharta jego leśna klasa obejmuje przewrócone drzewo, które dzieci mogą traktować jako belkę równoważną. Wykorzystuje również tę przestrzeń jako okazję do sprowadzenia zwierząt i roślin z powrotem do szkoły, aby pokazać je innym. Na początku roku, jak mówi, uczniowie są niespokojni, ale stają się odważniejsi, zaczynają odchodzić od ścieżki, która biegnie przez przestrzeń. 

„Jednym z przykładów jest to, że wiele dzieci nigdy wcześniej nie wskakiwało do sterty liści, co było dla mnie po prostu trochę szalone… Mieliśmy przerwę w lesie i pomyślałem: „Zróbmy to”. Więc zgrabili duży stos liści i zaczęli wskakiwać do liści na początku. I wiesz, niektóre dzieci są nieśmiałe, a niektóre odważne, a potem dzieci zaczęły robić salta w stercie liści, zwłaszcza chłopcy, a potem inni chłopcy chcieli spróbować i, na szczęście, nikt nie złamał kości ani nic. Ale fajnie było zobaczyć, jak wzajemnie się zachęcali w dobry sposób”.