Najwcześniejsze wspomnienia zaczynają się w wieku dwóch i pół roku, wynika z badań

Jak daleko możesz się cofnąć? Odpowiedź może być jeszcze wcześniejsza niż myślisz, według nowych badań.

W badaniu opublikowanym niedawno w czasopiśmie „ Memory” naukowcy odkryli, że ludzie potrafią przypomnieć sobie zdarzenia, które miały miejsce średnio w wieku 2,5 roku — około roku wcześniej, niż wcześniej szacowano.

Badania sugerują również, że istnieje tak naprawdę „pula potencjalnych wspomnień”, z których ludzie mogą czerpać, a nie jakiś ustalony początek, i że możesz być w stanie przywołać nawet starsze wspomnienia, gdy będziesz o nie wielokrotnie pytany.

Oto, co najnowsze badania mówią o tym, jak daleko sięga nasza pamięć i dlaczego ma to znaczenie dla narracji naszego życia.

Badanie

W ramach badań dr Carole Peterson, profesor na wydziale psychologii na Memorial University of Newfoundland, dokonała przeglądu wcześniejszych badań na temat amnezji dziecięcej i przeanalizowała dane zebrane w jej laboratorium w ciągu ostatnich dwóch dekad, aby lepiej zrozumieć wczesne wspomnienia .

Dane pokazały, że najwcześniejsze wspomnienia ludzi często można prześledzić wstecz do wieku 2,5 lat. Wcześniej naukowcy uważali, że zegar pamięci człowieka zaczyna działać około 3,5 roku życia.  

„W tym artykule zbadano ideę amnezji dziecięcej — jest to idea, którą badacze rozważają od lat i która stwierdza, że ​​ludzie niewiele pamiętają (lub nic) z pierwszych 2-3 lat życia” — wyjaśnia David Copeland, doktor , profesor nadzwyczajny psychologii na University of Nevada w Las Vegas. „Ten kierunek badań sugeruje, że możemy mieć wspomnienia nieco wcześniejsze”.

Badania wykazały również, że to, jak daleko wstecz sięga pamięć danej osoby, zależy od wielu czynników, takich jak: 

• kultura
• narodowość
• środowisko domowe (miejskie vs. wiejskie)
• jak twoi rodzice wspominają swoje wspomnienia
• inteligencja
• kolejność urodzenia
• wielkość twojej rodziny
• płeć

„Badanie to potwierdzi, że nawet w młodym wieku dzieci widzą swoje otoczenie, ludzi w swoim otoczeniu i wydarzenia wokół nich i są przez nie kształtowane” – mówi Cassandra Fallon, terapeutka LMFT w Thriveworks.

Fallon kontynuuje: „Fakt, że przywoływanie wspomnień jest wyzwaniem i że to badanie pozwala na to, aby było to akceptowalne, jest pomocny w potwierdzeniu, że możemy nigdy nie poznać niektórych szczegółów, takich jak daty i godziny, ale nie umniejsza to faktu, że doświadczyliśmy lub poczuliśmy to, co doświadczyliśmy, i że ma to na nas wpływ”.

Innym ważnym czynnikiem wpływającym na to, jak daleko potrafisz pamiętać, jest sposób, w jaki jesteś proszony o przywołanie najwcześniejszego wspomnienia, jak wykazały badania. Twoje najwcześniejsze wspomnienie może nie być trwale utrwalone. Zamiast tego, obszerne wywiady i wielokrotne follow-upy w ciągu miesięcy lub lat mogą pomóc ci w niektórych przypadkach wyciągnąć jeszcze wcześniejsze wspomnienia z twojego banku pamięci.

„To jest zgodne z tym, co obserwuję w mojej klinice. Radzę moim pacjentom, aby tworzyli osie czasu swojego życia, a to pomaga im uzyskać dostęp do wczesnych wspomnień” — mówi dr Leela Magavi, psychiatra i regionalny dyrektor medyczny w  Community Psychiatry  w Newport Beach w Kalifornii. „Często są zaskoczeni, jak wiele potrafią zapamiętać po ukończeniu tej czynności”.

Badania wykazały, że przywoływanie wczesnych doświadczeń charakteryzuje się płynnością, a najwcześniejsze wspomnienia mogą być podatne na modyfikacje.

„Innymi słowy, dla kogokolwiek może być trudno wskazać jedno prawdziwe „najwcześniejsze wspomnienie”” – dodaje Copeland.

Dlaczego wczesne wspomnienia są ważne

Niezależnie od tego, jak daleko sięgają Twoje najwcześniejsze wspomnienia, mogą one okazać się terapeutyczne.

„Wczesne wspomnienia często pokrywają się z podstawowymi wartościami, lękami, nadziejami i marzeniami jednostek. Poznanie wczesnych wspomnień może pozwolić jednostkom pielęgnować ich wewnętrzne dziecko i wyleczyć się ze stresujących lub traumatycznych sytuacji, których doświadczyli w swoim życiu” — mówi dr Magavi. „Może to również pomóc im zyskać jasność umysłu i zaakceptować to, co dla nich najważniejsze”.

Wczesne wspomnienia — nawet te odtworzone ze źródeł zewnętrznych, wykraczających poza to, co znajduje się w naszym umyśle — mogą również odgrywać ważną rolę w konstruowaniu ogólnej narracji naszego życia — twierdzi Copeland.

„Na przykład, czy ktoś naprawdę pamięta doświadczenie upadku z trójkołowego roweru w wieku 3 lat, czy też dowiaduje się o tym z opowieści członków rodziny lub ze zdjęć, może to nie mieć znaczenia — dopóki zdarzenie rzeczywiście miało miejsce, może być częścią czyjejś narracji życiowej” — mówi. „Ktoś może wykorzystać je jako motyw przewodni w swoim życiu, w którym pokonuje trudności od najmłodszych lat”.

Ogólnie rzecz biorąc, te wczesne wspomnienia pomagają nam lepiej zrozumieć siebie, co może pomóc nam prowadzić pełniejsze życie.

„Im lepiej znamy siebie, zarówno atrybuty, jak i wyzwania, tym lepiej jesteśmy w stanie wprowadzać zmiany lub utrzymywać świadomość spójności. To potężna rzecz znać swoje mocne strony, aby nadal ich używać i znać swoje słabości, aby móc się rozwijać i uczyć, aby stać się lepszą wersją siebie”, mówi Fallon.

Dodaje: „To zwiększa pewność siebie, łagodzi lęk, redukuje depresję i buduje naszą siłę charakteru, determinację i odporność, aby poradzić sobie ze wszystkim, co przyniesie nam życie”.