Rośnie zapotrzebowanie na usługi zdrowia psychicznego w więzieniach

Wiceprezes Massachusetts Sheriffs Associations szacuje, że 75% więźniów w więzieniach okręgowych wymaga usług leczenia uzależnień i zdrowia psychicznego . Nawet po uwięzieniu mogą wystąpić problemy ze zdrowiem psychicznym , więc więźniowie zasługują na niezbędne wsparcie podczas pobytu w areszcie stanowym.

Według Prison Policy Initiative, 37% więźniów w więzieniach stanowych i federalnych oraz 44% osób w lokalnych aresztach cierpi na zaburzenia psychiczne, ale 66% osób w więzieniach federalnych zgłasza brak dostępu do opieki psychiatrycznej.

Jest to złożony problem, na który nie ma prostego rozwiązania, ale jeśli celem uwięzienia jest resocjalizacja lub zapobieganie recydywie , kluczowe jest podnoszenie świadomości i zwiększanie liczby osób wspierających opiekę psychiatryczną w więzieniach.

Należy promować taką opiekę, zwłaszcza gdy podejście oparte na poznawczo-behawioralnej terapii behawioralnej i uważności okazuje się umiarkowanie skuteczne w leczeniu depresji i lęku w więzieniu.

Opieka nad zdrowiem psychicznym w czasie odbywania kary pozbawienia wolności

Nawet jeśli oferowane jest leczenie zdrowia psychicznego, jego wdrożenie może być trudne, biorąc pod uwagę kulturę karania, jaka często panuje w więzieniach.

Ponieważ administracja więzienna prawdopodobnie będzie stawiać na bezpieczeństwo, a dostawcy usług opieki zdrowotnej często będą musieli dbać o jakość życia, znalezienie równowagi między tymi sprzecznymi interesami może być trudne w kontekście leczenia zdrowia

Pomimo tych wyzwań badanie z 2021 r. oceniło wykorzystanie oddziałów terapeutycznych w Karolinie Północnej i wykazało, że wiążą się one z lepszymi wynikami w zakresie wykroczeń, zdrowia psychicznego i samookaleczeń.

Choroby psychiczne często są kryminalizowane

Neurobiolog i kliniczny pracownik socjalny  Renetta Weaver, LCSW-C , mówi: „Więźniowie są bardziej narażeni na problemy ze zdrowiem psychicznym, takie jak depresja, lęk i zespół stresu pourazowego (PTSD)”.

Weaver wyjaśnia: „Więźniowie zmagają się z wieloma problemami powodującymi odłączenie, takimi jak izolacja społeczna od bliskich, ciągły hałas zakłócający spokój psychiczny, brak kontroli uniemożliwiający samostanowienie oraz bariery w dostępie do opieki psychiatrycznej, które powodują uczucie odrzucenia i zaniedbania”.

Choć do takich przypadków podchodzi się zazwyczaj z empatią, Weaver zauważa, że ​​osoby uwięzione są często postrzegane i traktowane jako mniej niż ludzie.

Weaver wyjaśnia: „Z perspektywy neuronauki i zdrowia psychicznego wiadomo, że te warunki, z którymi borykają się więźniowie, powodują niepewność i są postrzegane przez nasz mózg jako zagrożenie dla bezpieczeństwa emocjonalnego i fizycznego”.

Te postrzegane zagrożenia są tymi samymi kryteriami, które powodują traumę, a czasami prowadzą do PTSD u osób będących w stanie wojny, według Weaver. „W rezultacie więźniowie są wypuszczani z więzienia z powrotem do społeczeństwa z utraconą nadzieją, wyuczoną bezradnością i uczuciem rozpaczy” – mówi.

Weaver zauważa, że ​​wskaźnik samobójstw wzrósł wśród więźniów i jest wyższy niż wśród osób nieosadzonych, wyjaśniając: „System więziennictwa został pierwotnie zaprojektowany w celu segregacji i karania dewiantów, którzy łamią prawo”.

Historycznie, łamanie prawa było rozpatrywane i traktowane w ramach modelu behawioralnego, ale Weaver zauważa, że ​​powody, dla których ludzie angażują się w takie zachowania, są rozpatrywane inaczej, ponieważ często są to objawy choroby psychicznej.

Weaver wyjaśnia: „Na początku mojej kariery byłem kuratorem sądowym dla nieletnich i pracowałem w areszcie przedprocesowym w Baltimore City Jail. Z mojego doświadczenia wynika, że ​​system prawny często karał ludzi za przestępstwa związane z nieleczoną chorobą psychiczną i/lub nadużywaniem substancji psychoaktywnych”.

Po uświadomieniu sobie tego Weaver trudno było stanąć przed sędzią i zalecić uwięzienie. W związku z tym opracowała plany leczenia, aby wspierać swoich klientów w społeczności, dopóki jej przełożony nie powiedział, że nie może pracować w ich biurze i nie zachęcono jej do podjęcia pracy socjalnej.

Weaver podkreśla: „Chciałbym, żeby społeczeństwo wiedziało, że wielu więźniów to osoby z nieleczonymi chorobami psychicznymi, które często radzą sobie z objawami za pomocą uzależniającego używania alkoholu i narkotyków”.

Niestety, czynniki te mogą prowadzić do zachowań, które są postrzegane jako oporne lub agresywne, co może skutkować aresztowaniami. „Chociaż na pewnym poziomie można je postrzegać jako łamanie prawa, wiele z tych zachowań jest powiązanych z tą samą chorobą psychiczną, którą terapeuci leczą” – mówi.

Weaver wyjaśnia, że ​​zarówno organy ścigania, jak i specjaliści ds. zdrowia psychicznego reagują na tę samą osobę z innej perspektywy, co rodzi pytanie: „Czy możemy pociągnąć więźniów do odpowiedzialności za ich zachowanie, ale jednocześnie zapewnić im dostęp do leczenia zdrowia psychicznego i leczenia uzależnień?”

Według Weaver leczenie nie zawsze wystarczy, aby zapobiec nawrotom. „Musi istnieć pomost wsparcia, który prowadzi od uwięzienia do rehabilitacji, który rozciąga się na opiekę następczą w społeczności. Właściwie chciałabym, aby społeczeństwo wiedziało, że finansowanie programów zapobiegawczych jest mniej kosztowne psychicznie i finansowo niż uwięzienie kogoś” – mówi.

Weaver wyjaśnia, że ​​warunki więzienne mogą mieć wpływ na zdrowie psychiczne, sprawiając, że więźniowie są bardziej nadwrażliwi i reaktywni. „Zamiast tego programy zapobiegawcze działają na rzecz nieleczonej traumy u ludzi” – mówi.

Poprawki w sprzeczności z rehabilitacją

Psychoterapeuta, krajowy certyfikowany doradca i certyfikowany zaawansowany doradca ds. alkoholu i innych narkotyków  Matt Glowiak, PhD, LCPC , mówi: „Niektóre objawy różnych zaburzeń psychicznych i uzależnień są zgodne z tym, co społeczeństwo uważa za antyspołeczne lub przestępcze”.

Glowiak wyjaśnia, że ​​dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy jednostki mogą reagować impulsywnie, krzywdzić innych lub oddawać się zachowaniom służącym własnym interesom, co może obejmować zaburzenia osobowości, zaburzenia psychotyczne, PTSD, używanie substancji psychoaktywnych i zaburzenia przetwarzania.

Zwłaszcza gdy problemy ze zdrowiem psychicznym nie są leczone, Glowiak zauważa, że ​​istnieje większe prawdopodobieństwo, że ktoś ostatecznie trafi do więzienia. „Ważne jest, aby rozgraniczyć korekty od resocjalizacji” – mówi.

Glowiak podkreśla: „Korygowanie to po prostu zamykanie kogoś jako kara za złe uczynki. Rehabilitacja natomiast to praca z kimś w celu przezwyciężenia osobistych wyzwań”.

Według Glowiaka, w wielu przypadkach osoby bez wcześniejszych problemów ze zdrowiem psychicznym lub uzależnieniami spotykają się z nimi w więzieniu. „Ludzie rozwijają się dzięki wolności i wyborom” – mówi.

Glowiak wyjaśnia: „Wyobraźmy sobie osobę niesłusznie skazaną lub popełniającą drobne przestępstwo, która trafia do więzienia — pozbawiona rodziny, przyjaciół, domu, pracy i większości innych cennych rzeczy w życiu”.

Bez wolności, zauważa Glowiak, może być znaczny niepokój. „Zasadniczo więzienie jest nienaturalną pułapką umysłu, która może doprowadzić nawet najbardziej stabilne psychicznie osoby do kryzysu zdrowia psychicznego” – mówi.

Glowiak podkreśla: „Kiedy osoby z wcześniejszymi schorzeniami pozostają bez leczenia, a u innych rozwijają się schorzenia w więzieniu, powstaje idealna burza dla problemów ze zdrowiem psychicznym wśród więźniów”.

Choć w więzieniach często pracują pracownicy socjalni, Glowiak zauważa, że ​​ich praca koncentruje się bardziej na zarządzaniu przypadkami niż na klinicznym leczeniu zdrowia psychicznego, w związku z czym poważne problemy pozostają nierozwiązane.

Glowiak wyjaśnia, że ​​więźniowie mogą być uważani za „wyrzutków społeczeństwa”, więc często są pozostawiani w tyle, co może zaostrzać problemy. „Wielu wolałoby o nich zapomnieć, niż pomóc im wyjść z trudnej sytuacji” – mówi.

Kiedy więźniowie w końcu wracają do prawdziwego świata, Glowiak zauważa, że ​​może im brakować umiejętności radzenia sobie i innych niezbędnych rzeczy życiowych, aby odnieść sukces. „Bez resocjalizacji ponownie angażują się w zachowania przestępcze i znów trafiają do więzienia — powtarzając cykl” — mówi. 

Glowiak podkreśla: „W więzieniach przebywa wielu ludzi cierpiących na problemy ze zdrowiem psychicznym i uzależnieniami. Wiele szacunków wskazuje, że jest to bardziej przypadek niż wyjątek. Czas spędzony w więzieniu bez odpowiedniej rehabilitacji nie służy niczym więcej niż odosobnieniu”.

Glowiak zauważa, że ​​w więzieniu, bez odpowiedniego wsparcia, więźniowie mogą odkryć, że ich nieprzystosowawcze myśli, uczucia i zachowania nasilają się niczym kocioł ciśnieniowy czekający na eksplozję tuż po wyjściu na wolność.

Glowiak wyjaśnia: „Kiedy tak się dzieje, społeczeństwo musi rozważyć, czy jest to wina jednostki, czy nasza. Jako specjalista ds. zdrowia psychicznego, mam tendencję do obwiniania systemu bardziej niż samych więźniów”.