Zeer goed / Alex Dos Diaz
Sluit deze videospeler
Een lobotomie is een chirurgische ingreep waarbij de zenuwbanen in de prefrontale cortex worden doorgesneden. De ingreep is bedoeld om te helpen bij psychiatrische en neurologische aandoeningen, maar kan ernstige risico’s en ongewenste uitkomsten met zich meebrengen.
Halverwege de 20e eeuw was de lobotomie een populaire ‘kuur’ voor psychische aandoeningen. Het maakte deel uit van een nieuwe golf van behandelingen voor neurologische aandoeningen, waaronder elektroconvulsietherapie (ECT).
Lobotomieën werden doorgaans uitgevoerd bij mensen met de volgende drie aandoeningen:
- Ernstige depressieve stoornis (MDD) met suïcidale gedachten
- Obsessieve compulsieve stoornis (OCS)
- Schizofrenie
Het doel van deze procedure was om de zenuwvezels in de hersenen door te snijden die de frontale kwab (het gebied in de hersenen dat verantwoordelijk is voor het denken) verbinden met andere delen van de hersenen.
Inhoudsopgave
Geschiedenis
Laten we eens kijken naar een aantal belangrijke vormen van lobotomie die halverwege de 20e eeuw werden uitgevoerd.
“Leucotomie” van Egas Moniz
De eerste lobotomie ter wereld werd in 1935 uitgevoerd door een Portugese neuroloog met de naam António Egas Moniz. Zijn oorspronkelijke methode bestond uit het boren van gaten in de schedel en het pompen van absolute alcohol in de frontale cortex, wat in feite hersenweefsel vernietigde.
De operatie werd als succesvol beschouwd.
Hij dacht dat het beschadigen van de verbinding tussen de voorkant van de hersenen en andere delen van de hersenen, een einde zou maken aan ‘abnormaal’ gedrag en verontrustende gedachten.
Later begon Moniz een door hemzelf ontworpen instrument, een leucotoom genaamd, te gebruiken om stukjes weefsel uit de frontale kwabben te verwijderen.
Moniz kreeg in 1949 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor zijn ontdekking van de prefrontale lobotomie als radicale therapie voor psychische stoornissen.
De “IJspriem” Lobotomie
Binnen een jaar na de procedure van Moniz voerden neuroloog Walter Freeman en neurochirurg James Watts de eerste prefrontale lobotomie uit in de Verenigde Staten. Hoewel Freeman deze procedure geweldig vond, wilde hij een procedure ontwikkelen die sneller, effectiever en met minder middelen en gespecialiseerde hulpmiddelen zou zijn.
Maar Freeman wilde dat lobotomieën een gestroomlijnder proces zouden zijn. Dus ontwikkelde Freeman in 1946, 10 jaar nadat hij zijn eerste lobotomie in de VS had uitgevoerd, een nieuwe methode genaamd de transorbitale lobotomie.
In plaats van in de schedel te boren om de verbindingen in de frontale kwabben door te snijden, gebruikte Freeman een hamer om een ijspriem via de oogkassen in de hersenen van zijn patiënten te slaan.
Toen de ijspriem erin zat, wiebelde hij er letterlijk mee rond, waarbij hij de zenuwen doorsneed die de prefrontale cortex met de thalamus verbinden. Deze aangepaste procedure werd bekend als een “ijspriemlobotomie.”
Hoewel zijn eerste transorbitale lobotomie werd uitgevoerd met een ijspriem, maakte Freeman later zijn eigen instrument gebaseerd op het ontwerp van de ijspriem: de orbitoclast.
Terwijl de prefrontale lobotomie meer dan een uur duurde, kon Freemans transorbitale lobotomie in 10 minuten of minder worden uitgevoerd. Omdat er geen anesthesie nodig was (patiënten werden vóór de operatie knock-out geslagen met behulp van ECT), kon het buiten het ziekenhuis worden uitgevoerd.
Prevalentie van lobotomieën
Kort nadat hij zijn eerste ijspriemlobotomie had uitgevoerd, begon Freeman het land door te reizen om lobotomieën uit te voeren op iedereen die dat wilde. Hoewel lobotomieën aanvankelijk alleen werden gebruikt om ernstige psychische aandoeningen te behandelen, begon Freeman de lobotomie te promoten als een remedie voor alles van ernstige psychische aandoeningen tot nerveuze indigestie.
Ongeveer 50.000 mensen ondergingen een lobotomie in de Verenigde Staten, de meesten tussen 1949 en 1952. Freeman zelf zou ongeveer 3.500 patiënten hebben behandeld, waaronder 19 kinderen. De jongste was pas vier jaar oud.
Effecten van lobotomieën
Wat er met een persoon gebeurt na een lobotomie verschilt aanzienlijk. Hoewel het de bedoeling was om mentale gezondheidsklachten te verminderen en het functioneren te verbeteren, had de procedure niet altijd zulke effecten.
Sommige mensen verbeterden en konden relatief onafhankelijk blijven leven. Anderen ervoeren echter vaak effecten zoals plotselinge gedragsveranderingen, stemmingsproblemen en gebrek aan impulscontrole.
In andere gevallen verloren mensen hun functioneren en werden emotioneel gevoelloos en apathisch. Sommige mensen die een lobotomie ondergingen, werden katatonisch na de procedure. Lobotomieën waren in sommige gevallen ook fataal.
Andere ernstige risico’s zijn onder meer:
- Herseninfecties
- Veranderingen in taalvaardigheden
- Cognitieve stoornis
- Verlies van controle over blaas en darmen
- Spierzwakte
- Persoonlijkheidsveranderingen
Wat betreft hoe de procedure voelde, meldden sommigen dat ze hevige pijn ervoeren, anderen aangaven dat ze zich de procedure helemaal niet meer konden herinneren
Opmerkelijke lobotomieën
Freeman vond naar verluidt dat de lobotomie “slechts een klein beetje gevaarlijker was dan een operatie om een geïnfecteerde tand te verwijderen.” Helaas was dit niet het geval voor de meerderheid van de patiënten. In veel gevallen hadden lobotomieën negatieve effecten op de persoonlijkheid, het initiatief, de remmingen, de empathie en het vermogen van een patiënt om zelfstandig te functioneren.
Hieronder staan een aantal mensen die een lobotomie hebben ondergaan en welke impact de operatie op hun leven heeft gehad.
Alice Hood Hammatt
Freeman en Watts voerden de eerste lobotomie in de VS uit op Alice Hood Hammatt, een vrouw bij wie een geagiteerde depressie was vastgesteld
Toen Hammatt na de operatie wakker werd, zei ze dat ze “gelukkig” was.
Zes dagen na de operatie ervoer Hammatt voorbijgaande taalproblemen, desoriëntatie en agitatie. Desondanks beschouwde Freeman de uitkomst als een succes.
Rozemarijn Kennedy
De waarschijnlijk bekendste persoon die een lobotomie heeft ondergaan, is Rosemary Kennedy, de zus van de Amerikaanse president John F. Kennedy.
Als kind en jongvolwassene heeft Kennedy lichte ontwikkelingsachterstanden die haar prestaties op school belemmerden. Naarmate Rosemary ouder werd, begon ze naar verluidt heftige aanvallen en driftbuien te ervaren, waarbij ze uithaalde naar de mensen om haar heen.
Rosemary’s vader was bang dat haar gedrag een slechte reputatie voor haarzelf en de hele familie zou opleveren. Daarom liet hij op 23-jarige leeftijd een lobotomie uitvoeren bij Rosemary. Hij zocht een behandeling om haar woedeaanvallen te verminderen en was bang dat Rosemary’s gedrag een slechte reputatie voor haar en de hele familie zou opleveren.
Gedurende de hele procedure zou Rosemary wakker zijn geweest, met artsen hebben gesproken en gedichten hebben voorgedragen aan verpleegsters. Artsen wisten dat de procedure voorbij was toen ze stopte met praten.
Na de procedure raakte ze ernstig gehandicapt. Ze kon niet meer zelfstandig functioneren en werd voor de rest van haar leven opgenomen in een instelling.
Waarom werden lobotomieën uitgevoerd?
De lobotomie wordt beschouwd als een van de meest barbaarse behandelingen in de geschiedenis van de moderne geneeskunde. Zelfs in de jaren 40 waren lobotomieën het onderwerp van groeiende controverse. Maar ondanks de ethische kwesties met betrekking tot de procedure, werd het om verschillende redenen wijdverbreid populair:
- Afwezigheid van effectieve behandelingen : Antipsychotische medicijnen waren pas halverwege de jaren 50 beschikbaar. beschikbaar was. Mensen wilden wanhopig iets doen, wat dan ook, om mensen met ernstige psychische aandoeningen te helpen.
- Overbevolkte instellingen : In 1937 waren er meer dan 450.000 patiënten in 477 psychiatrische instellingen. Lobotomieën werden gebruikt om onhandelbare patiënten te kalmeren en ze gemakkelijker hanteerbaar te maken.
- Media : In deze tijd was de media in staat om chirurgische indicaties te beïnvloeden. De lobotomie werd gezien als “magisch en heroïsch.”
Worden lobotomieën nog steeds uitgevoerd?
Het uitvoeren van lobotomieën om symptomen van psychische stoornissen aan te pakken, begon halverwege de jaren 50 af te nemen toen wetenschappers antipsychotische en antidepressieve medicijnen ontwikkelden die veel effectiever waren. Ze worden tegenwoordig zelden of nooit uitgevoerd, en als ze dat wel worden, kunt u er zeker van zijn dat er geen ijsbijlen of hamers aan te pas komen.
Alternatieven voor lobotomie
De huidige behandelingen voor ernstige psychische aandoeningen richten zich doorgaans op het gebruik van psychotherapie, medicatie of een combinatie van beide. Het specifieke type behandeling dat wordt aanbevolen, hangt af van een aantal factoren, waaronder het type symptomen dat een persoon ervaart, de aard van de diagnose en de ernst van de symptomen.
Psychotherapie
Gesprekstherapie kan een effectief hulpmiddel zijn bij de behandeling van psychische problemen. Een van de meest onderzochte en aanbevolen vormen van therapie is cognitieve gedragstherapie (CGT), waarbij negatieve gedachten worden geïdentificeerd en vervangen door behulpzamere en adaptievere denk- en gedragspatronen.
Andere vormen van therapie die gebruikt kunnen worden zijn psychodynamische therapie, dialectische gedragstherapie, gezinstherapie en groepstherapie.
Medicatie
Medicijnen worden ook vaak voorgeschreven om symptomen van psychische stoornissen te verlichten. Zulke medicijnen kunnen antidepressiva, angstremmende medicijnen, stimulerende middelen, antipsychotica en stemmingsstabilisatoren zijn.
Psychochirurgie en andere procedures
Het werk van Moniz en Freeman baande de weg voor andere vormen van psychochirurgie, zoals de anterieure cingulotomie . Procedures zoals diepe hersenstimulatie worden soms gebruikt om ernstige MDD en OCD te behandelen, en neurologische aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson.
Elektroconvulsietherapie (ECT), een procedure waarbij een aanval wordt opgewekt terwijl iemand onder narcose is, wordt soms ook gebruikt bij therapieresistente depressie, bipolaire stoornis en psychose.