Navigeren door liefde en daten als gehandicapte persoon

Verywell Loved is een doorlopende serie over de onderwerpen die mensen bespreken op het gebied van daten en relaties. De serie bevat persoonlijke verhalen en deskundig advies, zodat u uw eigen ervaringen beter kunt begrijpen. 

David Carter heeft nooit gebrek aan zelfvertrouwen gehad als het op daten aankwam, zeker niet voordat hij op 24-jarige leeftijd invalide werd. Voor hem was afgewezen worden gewoon een reden om verder te gaan en iemand anders te vragen waar hij interesse in had.

“Toen ik werd afgewezen, zelfs toen ik nog op jonge leeftijd met mensen uitging, keek ik soms naar hun vriend die naast hen zat en zei: ‘Hé, wil je op date?’ Gewoon om te zien wat voor soort veren ik kon ruisen,” zegt hij. Maar na zijn blessure kreeg het vermogen om zelfverzekerd te zijn een geheel nieuwe betekenis.

Carters verhaal is een bekend verhaal onder mensen met wie ik heb gesproken die in de loop der jaren gewond zijn geraakt. De relatie waarin ze zaten toen ze invalide werden, valt uit elkaar, ze worstelen om hun draai te vinden en dan vinden ze iemand, meestal terwijl ze een hobby beoefenen. Voor David betekende dat dat hij zijn vrouw Brittany ontmoette tijdens een workshop in het Shepherd Centre, een van de bekendste revalidatieziekenhuizen van het land. 

“Ik heb het al een paar keer gezegd, maar ik was echt heel bang dat ik nooit iemand zou vinden, dat ik voor altijd single zou blijven, omdat ik niet veel mensen kende die in een rolstoel zaten of een lichamelijke beperking hadden en die een relatie hadden.”

Carter zegt dat zijn deelname aan de parasport hem ertoe heeft aangezet zichzelf als aantrekkelijk te beschouwen, al was het op een nogal botte manier: door teamgenoten die hem vertelden dat hij het initiatief moest nemen en met mensen moest praten.

“Dat waren de momenten waarop het [deel uitmaken van een team] het meest voordelig voor mij was, omdat niemand in de gemeenschap waar ik woon enig begrip of idee heeft van wat er nodig is om met zulke beperkingen te leven en dan om te draaien en nog steeds op dezelfde manier te leven. Iedereen wil je op de schouder kloppen en medelijden hebben met waar ik woon, en daar ben ik niet voor.”

Recent onderzoek in Sexuality and Disability bevestigt dat gehandicapten, met name jongeren, duidelijk in het nadeel zijn als het gaat om daten. En hoewel er mensen zijn die stappen zetten, waaronder het maken van datingapps die specifiek gericht zijn op gehandicapten, zoals het Amerikaanse Dateability , is er nog een lange weg te gaan voordat gehandicapten zich op gelijke voet voelen als het gaat om het vinden van langdurig gezelschap. 

Zelfvertrouwen opbouwen is de sleutel

Brianna Campbell (LMFT) van Two Chairs Behavioral Health zegt dat een aanzienlijk deel van de barrières waar gehandicapten mee te maken krijgen als het gaat om daten, eigenlijk al eerder begint dan je zou denken. Voor velen is dat al in de kindertijd. 

“Ik denk dat vanuit een maatschappelijk, structureel standpunt, letterlijk, diensten ophouden op een bepaalde leeftijd. En, ik waag het erop, maar als maatschappij bieden we niet veel ondersteuning aan gehandicapte volwassenen.” Omdat systemen en hulpmiddelen die voor gehandicapte mensen op scholen zijn opgesteld, verdwijnen zodra ze weggaan, maakt de last van het consequent voor jezelf opkomen om veilig te blijven het navigeren in de datingscene

inherent ingewikkeld . 

“Stel dat je op een datingapp zit , toch? Je swipet naar rechts, je kijkt naar links en je probeert nog steeds te navigeren, ‘Oké, hoe voer ik dit gesprek en hoe moet dat eruit zien? Hoe benader ik überhaupt een eerste date en zorg ik ervoor dat ik heb wat ik nodig heb?'” zegt Campbell.

Ja, gehandicapten zijn ook seksuele wezens

Dev Ramsawakh, een kunstenaar en docent, is een ander lid van de gehandicaptengemeenschap die niet bang is voor de noodzaak om een ​​relatie met hen op te bouwen.

“Mijn seksualiteit is een groot deel van mijn identiteit. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een heel geil persoon,” zegt Ramsawakh.

Een van de meest voorkomende barrières voor ons gehandicapten, of we nu met de aandoening geboren zijn of deze later in ons leven hebben gekregen, is dat de maatschappij ons de-seksualiseerd. We worden gezien als plot-apparaten, als objecten, als solo-medelijdenfeestvierders. Er zijn veel meer nieuwssegmenten gewijd aan gehandicapte kinderen die naar het schoolbal worden gebracht, segmenten die de ervaring als een liefdadigheidsdaad presenteren, dan segmenten over duurzame relaties of seksuele gezondheid.

In feite worden gehandicapten, met name mensen met intellectuele en cognitieve beperkingen, vaak helemaal buiten beschouwing gelaten bij gesprekken over seksuele voorlichting . Ramsawakh zegt dat deze brede aanpak echt tot uitdagingen heeft geleid bij het opbouwen van relaties. Het was een evenement aan de Universiteit van Toronto waar de interactie tussen handicap en seksualiteit werd besproken, waardoor Ramsawakh zichzelf toestemming kon geven om zichzelf te identificeren als gehandicapt.

“Dat was eigenlijk de eerste keer dat iemand mij op een manier aanmoedigde die voor mij logisch was om mezelf te identificeren als gehandicapt en dat ook daadwerkelijk te accepteren als onderdeel van mijn identiteit. En het was echt nuttig om het in deze context te hebben van praten over seks, relaties en dat soort dingen,” zegt Ramsawakh.

Carter, die nu werkt als peer support liaison, zegt dat diezelfde percepties blijven bestaan ​​voor degenen die gewond raken na die tienerjaren. In zijn huidige rol, zegt hij, onderwijst hij consequent gehandicapten en hun ondersteuningssystemen over het navigeren in relaties en het overwinnen van die vooroordelen. 

“Het is min of meer zo dat ze zich afvragen of de stoel of welke fysieke beperking ze ook hebben, een afleiding kan zijn om bepaalde typen mensen aan te trekken… En de meeste van mijn antwoorden zijn: ‘Ik had vertrouwen vóór mijn blessure en ik heb net zoveel vertrouwen na mijn blessure als daarvoor.’ En als iemand zich te veel richt op de bagage die gepaard gaat met wat hij voor zich ziet, dan is dat iets waar hij zich zorgen over moet maken, niet ik.”

Die bagage, of het nu gaat om de rolstoel die we gebruiken, hoe we over onze beperkingen praten of iets anders, is een barrière waar de maatschappij geen rekening mee houdt.

Barrières voor relaties blijven bestaan

Maar de smerige waarheid is dat veel niet-gehandicapte mensen wel degelijk problemen hebben als het gaat om daten met mensen met een beperking. Carter zegt dat de sleutel, net als in elke relatie, is om de realiteiten en misvattingen over je beperking te bespreken, iets waar hij zich al vroeg op richtte.

“Wat de datingscene betreft, en er zijn een hoop dingen om je zorgen over te maken, was het enige waar ik heel gretig op was om goede communicatie nummer één te maken. Omdat ik ze in een vroeg stadium de dingen laat begrijpen die ze moeten weten, zal voorkomen dat ik ze later iets ga voorleggen, waardoor ze zich terugtrekken.”

Een voorbeeld dat hij eerder gaf, is zijn bezorgdheid over hoe zijn huidige vrouw zou reageren als hij tijdens hun eerste date uit zijn stoel zou stappen en in een tafel in een restaurant zou gaan zitten.

Voor Dev heeft het openlijk praten over lastige doktersafspraken en incontinentie, ooit een bron van schaamte, hen geholpen om diepe banden op te bouwen met mensen in hun leven, mensen van wie ze niet hadden verwacht dat ze iets gemeenschappelijks zouden vinden in die ervaringen…

Toch zegt Ramsawakh dat het begrijpen van een beperking een vast onderdeel is van het opbouwen van een relatie, romantisch of anderszins. Voor hen was het feit dat ze gedwongen werden om informatie te delen over medische problemen zoals incontinentie en de radicale, ontmenselijkende ervaring van voortdurende medische afspraken, een manier om te weten met wie ze dingen konden delen en met wie niet.

“Ik denk dat ik, omdat ik gehandicapt geboren ben en mijn hele leven gehandicapt ben geweest, mijn handicap niet los kan zien van het opbouwen van relaties. Omdat het een heel aspect van mezelf is dat je moet kennen en begrijpen om een ​​relatie met mij op te bouwen.”

Toch zegt Ramsawakh, die eerder al eens is verbrand, dat er nog steeds dingen zijn die ze maar langzaam delen. 

“Ik ben heel open over mijn handicap. Het is niet iets waar ik het tegen anderen over hoef te hebben, maar ik ga niet in op details, of ik ga niet zomaar met iedereen over mijn ervaringen praten… Er zijn bepaalde dingen die alleen beste vrienden mogen.”

Campbell zegt dat het, of je nu gehandicapt bent of niet, belangrijk is om te erkennen dat relaties veel gevoeligheid en zorg vereisen.

“Daten op zich, of je nu identificeert als iemand met een onzichtbare handicap, fysieke handicap, etc. is een soort kwetsbaarheidsspel . En dus wil je ervoor zorgen dat je de wateren test, of veilig bent, of dingen doet op voorwaarden waarbij je het gevoel hebt dat je in een situatie zit waarin je je kunt laten zien en kwetsbaar kunt zijn als je hele zelf.”