BJ Williams maakt geestelijke gezondheidszorg toegankelijk voor kansarme gemeenschappen

Hoewel zwarte Amerikanen niet minder kans hebben dan anderen om psychische aandoeningen te ontwikkelen, zijn ze ondervertegenwoordigd als patiënten en hebben ze niet de middelen om hulp te krijgen voor hun geestelijke gezondheidszorg. Dit is zorgwekkend, aangezien sommige rapporten aangeven dat Afro-Amerikanen meer kans hebben om psychische problemen te ervaren in vergelijking met andere etnische groepen. Ze worden ook onevenredig vaak geconfronteerd met risicofactoren die verband houden met psychische aandoeningen, zoals dakloosheid, geweld, armoede en extra uitdagingen om toegang te krijgen tot adequate geestelijke gezondheidszorg.

Uit het bovenstaande blijkt duidelijk waarom organisaties en belangenbehartigers voor geestelijke gezondheidszorg onder leiding van zwarte mensen zo belangrijk zijn als het gaat om het destigmatiseren van de geestelijke gezondheid van zwarte mensen en het bieden van ondersteuning aan de zwarte gemeenschap.

Een van deze pleitbezorgers die het werk doet is BJ Williams, een leraar in LA die een bus oprichtte die geestelijke gezondheidswerkers vervoert naar gebieden in nood in LA en Las Vegas, waaronder zijn eigen middelbare school. Alleen deze vier woorden, “Kan ik kwetsbaar zijn?” begonnen niet alleen Williams’ persoonlijke geestelijke gezondheidsreis, maar vormden ook de basis waarop hij zijn organisatie bouwde. Maar wie is hij?

Maak kennis met BJ Williams

BJ Williams is een voormalig sportster en huidige schoolleraar op de Jefferson High School in Los Angeles. Zijn reis naar mentaal welzijn was een progressieve en doelbewuste reis die door de jaren heen plaatsvond. Hij verloor zijn moeder aan alcoholisme op de jonge leeftijd van 16 en zijn oudere broer aan zelfmoord een paar jaar later; hij beweert dat hij sinds 1998 één begrafenis per jaar heeft bijgewoond.

Op aanraden van zijn toenmalige vriendin ging Williams naar relatietherapie , voordat hij ook individuele therapie in zijn reis introduceerde. Vanaf hier voelde hij zich gedwongen om zijn verhaal te delen op sociale media en met zijn vrienden. Tot zijn verbazing was hij niet de enige in zijn sociale kring die naar therapie was gegaan, slechts een van de eersten die uitgebreid over zijn ervaringen sprak.

Hij zegt: “Ik denk dat [mijn vrienden] er niet over spraken omdat therapie en geestelijke gezondheid een stigma vormen, dus ze wilden niet dat mensen van hun situatie op de hoogte waren.”

Williams gelooft dat zodra de gesprekken begonnen en ze open konden zijn over hun ervaringen en redenen om te gaan, het was alsof er een last van hun schouders viel. Hij zegt: “Het was zoiets van ‘oké, nou, iemand kwam naar buiten en zei dat ze naar therapie gingen, en het kon ze niet echt schelen wat anderen ervan vonden dat hij ging – in feite vindt hij het geweldig.'” Volgens Williams was dit het dat het gesprek en de mogelijkheid van geestelijke gezondheidszorg voor een heleboel mensen opende. Hij zegt: “Ik had niet verwacht dat dit het resultaat zou zijn van het praten over mijn ervaringen, maar het was een welkome openbaring.”

Als gevolg hiervan plaatste hij de eerste aflevering van Can I Be Vulnerable (CIBV) online — een webserie die een veilige ruimte bood voor zwarte mannen om hun mentale en emotionele gezondheidsreizen te delen. Deze serie was van bijzonder belang voor Williams vanwege de huidige staat van de geestelijke gezondheidszorg met betrekking tot zwarte Amerikanen in het algemeen, maar vooral met betrekking tot zwarte mannen.

Hij zegt: “Het Amerikaanse zorgstelsel is ronduit verschrikkelijk en je hebt een hoop mensen – met name zwarte mannen – die niet willen gaan of meedoen. En om eerlijk te zijn kun je ze dat niet echt kwalijk nemen, want het is altijd slecht voor ons geweest.”

Daarom is het voor Williams van bijzonder belang dat het mensen uit hun eigen gemeenschappen zijn die hulp aanbieden. “Mensen willen niet naar het huis van een vreemde gaan die komt praten over hoe zij weten hoe ze hun problemen kunnen oplossen. Het is gevaarlijk… Het is veel gemakkelijker en stelt mensen gerust als het een van hen is,” stelt hij.

CIBV Mobile en de impact ervan

Dit denkproces is deels de reden en gedachte achter de lancering van de CIBV Mobile, een bus die professionals in de geestelijke gezondheidszorg vervoert naar achtergestelde, arme gekleurde gemeenschappen in de stad Los Angeles.

De bus bracht niet alleen geestelijke gezondheidswerkers uit hun eigen gemeenschappen naar degenen die het nodig hadden, maar hielp ook om geestelijke gezondheidszorg toegankelijk te maken. Hoewel hij hoopt dat hij de CIBV Mobile naar meer gebieden kan krijgen, is consistente financiering een barrière. Op dit moment heeft de GoFundMe meer dan $ 11.000 opgehaald van het doelbedrag van $ 25.000. Dit was echter alleen genoeg voor de aankoop van de bus en de lopende kosten voor twee maanden, wat, hoewel een geweldige prestatie, slechts het begin was.

Wat betreft hoe hij zich voelt over de erkenning voor zijn werk, is het heel duidelijk dat Williams deze reis niet begon voor lof, maar gewoon om te helpen. Hij zegt: “Natuurlijk ben ik het gezicht hiervan en leid ik het, maar [de erkenning] is niet belangrijk voor mij.”

Het belangrijkste aspect van dit werk voor Williams is om degenen te helpen die hij kan en om hen te helpen in contact te komen met hun eigen kwetsbaarheden. Hij is zich ook zeer bewust van zijn eigen grenzen en om zichzelf niet te veel te belasten: “Ik ben voor het grootste deel een eenmansteam, dus ik zal doen wat ik kan, wanneer ik kan, zolang ik kan. En als ik niet kan, stop ik.”

Dit betekent niet dat hij niet gefocust is op het einddoel, maar hij is zich er terdege van bewust dat het hele gemeenschappen zal vergen die samenwerken om dingen voor iedereen te verbeteren. “Het werk zal er altijd zijn, en ik ben niet de enige met een platform voor geestelijke gezondheid dat geweldig werk verricht”, zegt hij. Daarom spreekt voor Williams het werk dat op de werkvloer wordt gedaan door professionals in de geestelijke gezondheidszorg voor zich.

Wat betreft zijn hoop voor de toekomst van geestelijke gezondheidszorg, wil hij dat mensen gratis en gemakkelijk toegang hebben tot diensten. Hij zegt: “Ik wil dat [toegang tot geestelijke gezondheidszorg] net zo normaal wordt als een kop koffie halen of naar de sportschool gaan. Er zijn overal sportscholen en overal personal trainers – het zou zo gemakkelijk moeten zijn. Dat is wat ik hoop te zien.”