Pablo Andrés Carvajal / EyeEm / Getty Images
Sluit deze videospeler
Volgens het Prison Policy Initiative gaan er in de Verenigde Staten elk jaar 10,6 miljoen mensen naar de gevangenis en 600.000 mensen naar de gevangenis. Veel personen die bij justitie betrokken zijn, hebben al bestaande psychische problemen. En sommige personen die vóór hun arrestatie als mentaal gezond werden beschouwd, ontwikkelen psychische symptomen zodra ze in de gevangenis zitten.
In de gevangenis zitten kan een zware tol eisen van iemands psychologische welzijn . Er ontstaan vaak nieuwe aandoeningen en reeds bestaande aandoeningen kunnen verergeren. Helaas worden veel personen die betrokken zijn bij justitie vrijgelaten in de maatschappij zonder ooit enige vorm van behandeling te hebben ontvangen.
Inhoudsopgave
Zorgen over de geestelijke gezondheid van gedetineerden
Volgens de American Psychological Association meldt 64% van de gedetineerden in de gevangenis, 54% van de gedetineerden in de staatsgevangenis en 45% van de gedetineerden in de federale gevangenis dat ze zich zorgen maken over hun geestelijke gezondheid. Middelenmisbruik komt ook veel voor onder gedetineerden. Vaak komen problemen met de geestelijke gezondheid en middelenmisbruik samen voor.
De toegenomen opsluitingspercentages in de Verenigde Staten hebben onevenredig veel invloed gehad op raciale en etnische minderheidsgroepen. In 2021 was 38,5% van de opgesloten personen zwart en 30% was Spaans.
De American Psychological Association schat dat tussen de 10% en 25% van de gedetineerden een “ernstige psychische aandoening” heeft, zoals schizofrenie . In de algemene bevolking wordt geschat dat ongeveer 5% van de personen een ernstige psychische aandoening heeft.
Veel andere gevangenen kunnen last hebben van depressieve stoornissen, angststoornissen of PTSS . Voor sommigen kunnen deze problemen al bestaande aandoeningen zijn. Voor anderen kunnen de problemen na hun gevangenschap zijn begonnen.
Vaak worden stoornissen niet herkend door mensen in de gevangenis en het gevangenispersoneel. De reactie van personen met psychische problemen op het gevangenissysteem kan eenvoudigweg lijken op een “normale” reactie op een geïnstitutionaliseerde setting; deze aanname voorkomt elke vorm van erkenning van het probleem, waardoor mensen met psychische problemen in stilte kunnen lijden.
Zwarte personen lopen een groter risico om voor hun proces te worden opgesloten, om slechter af te zijn met een schikking die hen anders misschien uit de gevangenis had kunnen houden, om de doodstraf te krijgen en om te worden gearresteerd en aangeklaagd voor drugsdelicten.
Terwijl sommige mensen vinden dat het verhogen van het aantal mensen achter de tralies gemeenschappen veiliger houdt, tonen de statistieken niet noodzakelijkerwijs een afname in criminaliteit. Bijvoorbeeld, in 2014 zaten er 10 keer zoveel mensen in de gevangenis voor drugs dan 30 of 40 jaar geleden, maar het aantal drugsgerelateerde misdaden was niet afgenomen.
De tol die de gevangenis eist van het psychologisch welzijn
Gevangenisstraf heeft een ernstige impact op de geestelijke gezondheid, en wel om verschillende redenen:
Ze worden niet langer beschouwd als productieve leden van de samenleving
Mensen kunnen een verlies van doel ervaren wanneer ze opgesloten zitten. Gevangenissen zijn niet verplicht om hun bewoners een minimumloon te betalen voor arbeid, en ze kunnen hoge kosten in rekening brengen voor telefoongesprekken met families. Het kan dus moeilijk zijn voor een persoon die betrokken is bij justitie om bij te dragen aan de financiële of emotionele behoeften van zijn familie. Een waargenomen gebrek aan doel in het leven kan een ernstige tol eisen van iemands psychologische welzijn.
Hun identiteit wordt ontdaan
Wanneer iemand gevangen zit, staat hij niet meer bekend om zijn beroep, zoals muzikant of bezorger, en hij staat niet meer bekend om zijn vaardigheden, talenten of kennis. Het verlies van het gevoel van eigenwaarde kan behoorlijk desoriënterend, verwarrend en lastig zijn.
Ze zijn gescheiden van hun geliefden
Ze kunnen niet langer bij hun vrienden en familie zijn. Het missen van hun geliefden en het niet deel uitmaken van hun dagelijkse leven, vergroot gevoelens van isolatie en eenzaamheid. Bovendien kunnen ze er niet zijn voor hun geliefden, dus ze maken zich misschien zorgen over degenen die ze niet kunnen ondersteunen, zoals een ouder familielid. Ze kunnen ook veel verdriet ervaren omdat ze de activiteiten van een kind missen of er niet voor een partner kunnen zijn.
Fysieke omgeving draagt bij aan stress
Betonnen muren, weinig natuurlijke nacht en een gebrek aan algehele stimulatie kunnen een serieuze tol eisen van de mentale gezondheid. Mensen in de gevangenis hebben weinig manieren om stress te verlichten . En hun steriele omgeving zal waarschijnlijk verveling aanwakkeren, wat op zichzelf al behoorlijk stressvol kan zijn.
Onderzoek toont aan dat de omgeving zelfs een tol eist van het gevangenispersoneel. Regelmatige personeelstekorten kunnen betekenen dat mensen niet zo vaak uit hun cel komen, wat nog meer stress kan toevoegen aan hun dagelijkse leven. Dit kan een cyclus van stress creëren die moeilijk te doorbreken is.
Blootstelling aan geweld
Gevangenen worden vaak blootgesteld aan geweld terwijl ze achter de tralies zitten. Ze kunnen getuige zijn van gevechten die uitbreken tijdens maaltijden of tijdens recreatietijden. Ze kunnen ook getuige zijn van gewelddadige handelingen tussen bewakers en gevangen leeftijdsgenoten, of ze kunnen het slachtoffer worden van agressie.
Onderzoek toont aan dat blootstelling aan geweld tijdens een gevangenisstraf emotionele stress veroorzaakt. Daarnaast heeft blootstelling aan geweld een directe impact op hoe goed individuen zich aanpassen aan het leven buiten de gevangenis nadat ze zijn vrijgelaten. Degenen die worden blootgesteld aan grotere gewelddadige handelingen, hebben meer kans om moeite te hebben om zich weer in de gemeenschap te vestigen.
Eenzame opsluiting
Of individuen nu in eenzame opsluiting worden geplaatst vanwege disciplinaire problemen of ze worden afgezonderd vanwege een veiligheidsprobleem, 23 uur per dag alleen opgesloten zitten kan een serieuze tol eisen van iemands welzijn. Jarenlang hebben de American Civil Liberties Union (ACLU) en andere organisaties geprobeerd om eenzame opsluiting te verbieden als een schending van de mensenrechten, maar de praktijk is nog steeds vrij gebruikelijk in de VS
Onderzoekers hebben ontdekt dat de overgrote meerderheid van de personen die in eenzame opsluiting worden geplaatst, een “ernstige psychische aandoening” hebben. Deze aandoeningen kunnen de reden zijn waarom ze in de eerste plaats gedragsproblemen vertoonden. Eenzame opsluiting kan symptomen verergeren.
Maar anderen zullen waarschijnlijk mentale gezondheidsproblemen ontwikkelen als gevolg van de extreme isolatie. Studies tonen aan dat eenzame opsluiting het risico op angst, slapeloosheid , paranoia, agressie en depressie vergroot.
Gebrek aan behandeling
Zelfs als mentale gezondheidsproblemen bekend zijn, blijven stoornissen vaak onbehandeld. De meeste gevangenissen hebben niet de middelen om adequate mentale gezondheidsbehandelingen aan te bieden. Degenen die wel diensten van welke aard dan ook aanbieden, kunnen beperkt zijn in de soorten behandelingen die ze bieden.
Bovendien zijn diensten in de gevangenis misschien niet zo effectief. Het is moeilijk voor individuen om zich open te stellen voor iemand die geen fysieke en psychologische veiligheid heeft.
Veel gevangenen krijgen ook niet de juiste medicijnen, zelfs niet als ze op het moment dat ze in de gevangenis worden opgenomen, medicijnen gebruiken om hun aandoening te behandelen.
Uit een onderzoek uit 2014 dat werd gepubliceerd in het American Journal of Public Health bleek dat 26% van de gevangenen op enig moment in hun leven de diagnose van een psychische aandoening kreeg. Slechts ongeveer 18% van hen gebruikte medicijnen voor hun aandoening toen ze werden opgesloten. Van degenen die medicijnen gebruikten, kreeg minder dan 50% medicijnen voorgeschreven tijdens hun opname.
Gedetineerden met schizofrenie kregen vaker medicatie dan gedetineerden met andere psychische aandoeningen, zoals depressie.
Hoewel rechtbanken adequate behandeling voor geestelijke gezondheidszorg voorschrijven, is behandeling meestal gereserveerd voor diagnoses die als de meest ernstige worden beschouwd. Medicijnen zijn vaak duur en vaak worden recepten, in een poging kosten te besparen, niet zomaar beschikbaar gesteld.
Gespecialiseerde behandeling is zelden beschikbaar in gevangenissen. En generieke groepen of diensten kunnen mogelijk niet helpen bij specifieke aandoeningen. Bovendien bieden de meeste gevangenissen geen adequate toegang tot behandelaars.
De omstandigheden van gevangenen blijven vaak onopgemerkt. Vaak krijgen gevangenen bij binnenkomst eenvoudige screeningvragenlijsten om in te vullen. Ze worden helemaal niet beoordeeld door een professional in de geestelijke gezondheidszorg en komen er waarschijnlijk nooit mee in aanraking tijdens hun tijd in de gevangenis.
Gevolgen van onvoldoende behandeling
De gevolgen van inadequate geestelijke gezondheidszorg dragen enorm bij aan het lijden van de getroffen personen en hun families. Onbehandelde psychiatrische aandoeningen onder de gevangenispopulatie eisen zelfs een financiële tol van de maatschappij, in de vorm van belastinggeld.
Onbehandelde psychiatrische aandoeningen kunnen het risico op recidive vergroten. Mensen die te maken hebben met justitie en psychische problemen hebben, hebben 70% meer kans om minstens één keer terug te keren naar de gevangenis.
Een onderzoek uit 2020 keek naar de recidivecijfers onder personen die uit de gevangenis werden vrijgelaten. Degenen die aangaven dat ze in de gevangenis een slechte mentale gezondheid hadden, hadden meer kans om te recidive dan degenen die tijdens hun straf een gemiddelde mentale gezondheid hadden. De recidivecijfers waren tussen de 33% en 68% hoger voor mensen met een slechte mentale gezondheid in de gevangenis dan voor hun leeftijdsgenoten.
Sluitingen van staatsziekenhuizen
Sinds de jaren 70 is er een grote beweging geweest richting de deïnstitutionalisering van personen met psychische problemen. Op het eerste gezicht leek het sluiten van “asielen” en instellingen die mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen huisvestten een goed idee. Veel van de instellingen hadden te weinig personeel en konden patiënten niet de individuele behandelingen geven die ze nodig hadden.
Het sluiten van de deuren van psychiatrische ziekenhuizen en andere langdurige instellingen heeft echter ernstige gevolgen gehad. De gemeenschapscentra voor geestelijke gezondheidszorg die bedoeld waren om langdurige instellingen te vervangen, verloren snel hun overheidsfinanciering, waardoor er een gat in het sociale vangnet ontstond. Het gebrek aan langdurige behandelingsopties droeg bij aan een grote toename van het aantal opsluitingen.
In plaats van in een staatsziekenhuis te verblijven, brengen veel mensen met psychische problemen nu een groot deel van hun tijd door in de gevangenis.
Volgens onderzoek uitgevoerd door The Treatment Advocacy Center is het aantal personen met “ernstige psychische aandoeningen” in gevangenissen nu tien keer hoger dan in psychiatrische staatsziekenhuizen.
Een woord van Verywell
Iedereen die met opsluiting wordt geconfronteerd, zou moeten overwegen om eventuele reeds bestaande psychische aandoeningen te onthullen. Het onthullen van die problemen kan de kans op toegang tot behandeling vergroten.
Maar er zijn grotere veranderingen nodig op systemisch en juridisch niveau. Betere toegang tot geestelijke gezondheidszorg kan criminaliteit voorkomen. Mensen behandelen tijdens hun gevangenschap en toegang bieden tot doorlopende behandeling nadat ze zijn vrijgelaten, kan de recidivecijfers verlagen.