Geschiedenis van het gebruik van psychedelica

Psychedelica behoren tot een klasse van drugs die bekend staan ​​als hallucinogenen.  Hallucinogenen zijn drugs die je realiteitszin kunnen veranderen. Ze kunnen je smaak-, reuk-, zicht- en zelfs tijdszin vervormen. Het moderne tijdperk van psychedelicagebruik kan worden herleid tot Albert Hofmann, een wetenschapper en onderzoeker die in 1938 als eerste lysergeenzuurdiethylamide synthetiseerde, beter bekend als LSD. Vijf jaar later, in 1943, werd hij de eerste persoon die LSD probeerde.

Sinds deze mijlpaalontdekking heeft het gebruik van LSD en andere psychedelica een lange en ingewikkelde geschiedenis. Er lijken polariserende meningen te zijn over de voordelen en valkuilen van deze drugs. Aan de ene kant van het spectrum staan ​​mensen die denken dat psychedelische drugs de sleutel kunnen zijn tot de behandeling van aandoeningen als depressie en  posttraumatische stressstoornis (PTSS) . Aan de andere kant van het spectrum staan ​​mensen die denken dat de gevaren van het gebruik van psychedelica veel groter zijn dan de voordelen die ze kunnen opleveren. 

In dit artikel wordt de fascinerende geschiedenis van psychedelica besproken sinds Albert Hofmann in 1943 voor het eerst LSD probeerde. 

Vóór Albert Hofmann 

Albert Hofmanns onderzoek betekende een doorbraak in het  wetenschappelijk gebruik van psychedelica  met de ontdekking van LSD . Het gebruik van psychedelica vanwege de vermeende medische en spirituele voordelen ging hem echter al lang voor. In de oude Azteekse cultuur namen mensen psychedelica in de vorm van psilocybine-paddenstoelen, bekend als Teonanácatl.

Ze deden dit in religieuze ceremonies om hun geest te veranderen en te communiceren met hun goden. In de Zuid-Amerikaanse cultuur werd het gebruik van psychedelica historisch aangemoedigd met de hulp van een sjamaan wiens rol het is om je door de psychedelische ervaring te leiden.  

De jaren vijftig en zestig 

Onderzoek naar het gebruik van psychedelica bereikte zijn hoogtepunt in de jaren 50 en 60, direct na de ontdekking van LSD. Wetenschappers en onderzoekers waren nieuwsgierig naar de zogenaamd wonderbaarlijke drug. Tien jaar nadat Albert Hofmann LSD had geprobeerd, in 1953, begon een psychiater genaamd Humphrey Osmond LSD voor te schrijven aan mensen met de diagnose alcoholisme (nu bekend als  alcoholgebruikstoornis of AUD). Hij triggerde het gebruik van psychedelica voor de behandeling van AUD onder een groep psychiaters tot ver in de jaren 60. 

In die tijd geloofden wetenschappers dat de ervaring van psychedelische therapie een snelle en diepe verandering in de relatie van een persoon met zijn symptomen, waardesysteem en gevoel van eigenwaarde kon katalyseren. Sommige schattingen onthullen dat psychedelica   tussen 1950 en 1965 aan wel 40.000 mensen met verschillende mentale gezondheidsproblemen zijn toegediend.

Halverwege de jaren 60 was LSD een trendy recreatieve drug geworden die af en toe werd gebruikt vanwege de geestverruimende effecten. Uit angst voor misbruik vaardigden overheden aan het eind van het decennium verboden uit.  

De jaren zeventig en tachtig

Overheidsinterventie in psychedelica in dit tijdperk bracht het onderzoek naar de drug bijna tot stilstand. Hoewel het onderzoek dat in de jaren ’50 en ’60 werd uitgevoerd, aantoonde dat ernstige bijwerkingen relatief zeldzaam waren en er enkele positieve resultaten werden waargenomen, werden er verboden en beperkingen opgelegd.

LSD was breed beschikbaar geworden voor recreatief gebruik en mensen vreesden het potentieel voor misbruik. De overheid betoogde ook dat het een experimentele drug was met onbekende valkuilen. In 1970 nam het Amerikaanse Congres een wet aan die LSD classificeerde als een drug van schema één.

Gebruik van psychedelica vandaag de dag 

Onderzoek naar psychedelica beleeft tegenwoordig een nieuwe bloeiperiode, aangevoerd door wetenschappers en onderzoekers in Zwitserland, Duitsland en de Verenigde Staten. Hoewel het niet zo uitgebreid is onderzocht als tijdens de bloeiperiode in de jaren 50 en 60, boeken onderzoekers vooruitgang. Onderzoek is tegenwoordig diepgaander dan het onderzoek dat in het verleden werd uitgevoerd.

Klinische proeven hebben de voordelen van methylenedioxymethamphetamine ( MDMA ), een synthetisch stimulerend middel en psychedelisch middel, bij  de behandeling van depressie  en PTSS beoordeeld. Er is ook onderzoek gedaan naar het gebruik van psilocybine (paddestoelen) voor de behandeling van ernstige depressieve stoornissen , verslavingen en stemmingsstoornissen aan het einde van het leven.  

Sommigen beweren dat de beperkingen die nog steeds gelden voor het gebruik van de drug het onderzoek belemmeren. Anderen daarentegen zeggen dat het essentieel is om de veilige verkenning van de potentiële voordelen van de drug te waarborgen. De jaren ’50 en ’60 worden nog steeds gezien als het hoogtepunt van psychedelisch onderzoek. Er is echter steeds meer vooruitgang in het onderzoek naar deze drugs. In maart 2019 keurde de Food and Drug Administration (FDA) het gebruik van ketamine goed , een verdovingsmiddel met enkele psychedelische eigenschappen, om depressie te behandelen.

Ook werd in 2022 een klinische proef in fase 3 afgerond naar het gebruik van MDMA voor de behandeling van ernstige symptomen van posttraumatische stressstoornis (PTSS). Deze proeven in fase 3 zijn naar verwachting nog maar een stap verwijderd van goedkeuring voor gebruik op recept.  

Samenvatting

Er is nog veel dat we niet weten over hoe psychedelica werken en wat hun mogelijke voordelen en risico’s zijn. Het nemen van deze middelen zonder toezicht kan leiden tot ernstige en soms dodelijke bijwerkingen. Naarmate het onderzoek naar deze drugs vordert, geloven wetenschappers dat psychedelica een medische steunpilaar kunnen worden voor de behandeling van verschillende medische aandoeningen.