Hoe het is om als neurodivergent persoon een mondkapje te dragen op het werk

We dragen allemaal maskers. Elke dag komen we in situaties terecht waarin we bepaalde delen van onszelf moeten verbergen, onze pijn, onze angst, onze twijfels. Velen van ons moeten van code veranderen of ons aanpassen aan de gemeenschappelijke deler: het is een realiteit van het beschaafde leven waaraan het lastig is te ontsnappen. 

Maar voor mensen met neurodivergentie is het dragen van een masker meer dan alleen een periodieke aanpassing aan de situatie; het kan aanvoelen als een overlevingstactiek die bijna constant nodig is. 

Het is normaal om geaccepteerd te willen worden. Toch hebben de meeste neurodivergente personen verschillende gradaties van trauma moeten overwinnen, meestal in de vorm van sociale afwijzing, gewoon om zichzelf te zijn. We leren snel dat we om die situaties te vermijden en emotioneel veilig te blijven, helaas extreem goed op ons gedrag moeten letten. 

En natuurlijk is het in het gezelschap van goede vrienden of familieleden die van je houden makkelijker om het masker af te zetten en je volmaakt imperfecte zelf te zijn. Maar in de context van een meer rigide professionele omgeving zijn de inzetten veel hoger. Er zijn regels, protocollen en sociale nuances waar je je aan moet houden, en mensen met neurodivergente hersenen zijn vaak bang dat hun eigenschappen hun kansen op carrièreontwikkeling kunnen schaden. 

De meeste mensen met een neurodiversiteit zijn gewend geraakt aan de realiteit dat het dragen van een mondkapje de enige manier is om de werkdag door te komen. Maar wat als er een alternatief was? 

De oorsprong van maskeren

Voor neurodivergente personen begint het begin van een levenslang patroon van maskerend gedrag vaak in de kindertijd. Als je een kind bent en misschien een beetje een vreemde eend in de bijt, accepteren mensen dat meestal wel. Je wordt aangemoedigd om je mening openlijk te uiten, jezelf creatief uit te drukken en fouten te maken naarmate je groeit.

Dan komt er een moment waarop de maatschappij de kop opsteekt en je plotseling te horen krijgt – expliciet of door observatie – dat je van nature niet helemaal in orde bent. 

Voor mij, een persoon met ADHD, gebeurde het op de middelbare school. Ik was blij met wie ik was, en toen op een dag in de 10e klas, zeiden al mijn vrienden dat ze niet langer vrienden met me wilden zijn vanwege hoe raar, zweverig en bot ik was.

Enter: het masker. Ik veranderde hoe ik omging, spiegelde de energie van mensen en hield nauwgezet alles in de gaten wat ik zei. Het duurde het grootste deel van het daaropvolgende decennium voordat ik me meer op mijn gemak voelde met mijn authentieke zelf, maar in veel situaties blijft het masker bestaan. 

“Als je neurodivergent bent, kunnen anderen je gedrag gemakkelijk verkeerd interpreteren. Iemand met ADHD die vergeetachtig is, kan bijvoorbeeld worden gezien als minder intelligent of minder serieus”, zegt Ari Tuckman, PsyD, psycholoog en ADHD-expert.

Voor anderen kunnen deze maskerende triggers komen doordat ze worden uitgescholden voor agressief gedrag of omdat ze niet opletten in de klas, doordat ze te laat zijn met hun opdrachten of doordat ze momenten hebben waarop ze emotioneel niet in orde zijn .

Veel mensen kunnen zich niet herinneren wanneer hun gewoonte om te maskeren begon, en ze zouden ook geen officiële diagnose krijgen tot ze volwassen zijn. In veel gevallen leiden deze gevallen tot een diagnose , wat de eerste stap is in het starten van vaak levensveranderende behandeling. 

“Maskering is zo’n lastig iets om te overwinnen. We maskeren omdat ons is geleerd dat erbij horen essentieel is om te overleven en dat we niet acceptabel zijn zoals we van nature zijn,” zegt Paul, 30. “Velen van ons hebben geleerd dat het comfort van anderen voorrang heeft boven ons eigen comfort. En als zodanig leren we onszelf op te geven voor goedkeuring.”

Wanneer we ons ware zelf chronisch camoufleren, kan dit helaas leiden tot een burn-out, angst en zelfs zelfhaat . 

Maskeren als volwassene: wees professioneel

Fast forward naar volwassenheid, en maskeren kan steeds noodzakelijker voelen. In een perfecte, eerlijke wereld zou iedereen met ADHD, autisme en andere neurodivergente hersentypen mogen opereren volgens hun unieke psychologische programmering. 

We zouden op de een of andere manier geld verdienen door eindeloos van interesses te wisselen, door aan projecten te werken op het moment dat we ons het meest ‘actief’ voelen, en door nooit stil te zitten tijdens budgetvergaderingen van een uur. 

Hoewel sommige mensen het geluk hebben om in een baan te belanden die hen deze vrijheid biedt, hebben de meesten van ons banen die bepaalde gedragsregels en interacties vereisen als we succesvol willen zijn (en een vast salaris willen blijven ontvangen). 

Van werknemers wordt bijvoorbeeld over het algemeen verwacht dat ze op het werk tactvolle diplomatie toepassen. Dit betekent dat ze hun woorden zorgvuldig kiezen, emotionele reacties verbergen, de politiek op de werkvloer in de gaten houden en tussen de regels door lezen. Smalltalk is ook een must.

Geen van deze dingen is makkelijk voor neurodivergente individuen, dus maskeren we die gedragingen die tot afwijzing kunnen leiden. Dit kan zijn: onderbreken, te direct zijn, onrustig of afleidend zijn, wegdromen bij belangrijke vergaderingen, openlijk stimming , te laat komen, te veel praten, deadlines vergeten… de lijst gaat maar door.

Het probleem is dat we ons er misschien niet eens van bewust zijn hoeveel energie het kost om dit soort gedrag te onderdrukken. Ook beseffen we niet hoeveel invloed het heeft op onze geestelijke gezondheid.

De gevolgen van overmaskering

Studies gericht op autistische volwassenen hebben ontdekt dat maskeren over het algemeen een negatief effect heeft op de mentale gezondheid. Een belangrijke reden hiervoor is de uitputting die gepaard gaat met constante zelfcontrole en mimicry, en ook de ervaring van het gevoel losgekoppeld te zijn van hun ware zelf. En omdat maskeren geassocieerd wordt met het vermijden van stigma, kan het gevoelens van schaamte rondom een ​​diagnose verergeren.

“Het kost mentale energie om anders te handelen dan je natuurlijke neigingen,” zegt Tuckman. “Erger nog is wanneer iemand dat verschil internaliseert. Zoals in: ‘iedereen is hier zo goed in, maar ik moet echt hard werken om het te verbergen. Als ze het maar wisten, zouden ze me niet meer respecteren.’ Of nog erger als ze zich ervoor schamen. Dit kan leiden tot angst en depressie, samen met problematische manieren om met dat lijden om te gaan.”

Uit een ander onderzoek bleek dat maskeren vaker verband hield met depressie bij mannen dan bij vrouwen, en ook dat vrouwen vaker maskers droegen dan mannen.

De onderzoekers dachten dat dit te wijten zou kunnen zijn aan de hogere sociale verwachtingen die aan vrouwen worden gesteld, waardoor ze al op jonge leeftijd goed moeten worden in camoufleren. Er is natuurlijk meer onderzoek nodig. Toch komt het overeen met een andere studie die ook vond dat meisjes met ADHD eerder maskerende copingvaardigheden ontwikkelen dan jongens.

Vrouwen zijn beter in het verbergen van hun gevoelens dan mannen en kunnen de impact ervan op hun geestelijke gezondheid heel goed verbergen.

“Er zijn veel relaties waarin je je ware zelf nooit echt laat zien, omdat je je nooit veilig genoeg voelt om je te ontmaskeren,” zegt Jill, 34. “Maskering zorgt voor zoveel extra angst en weerhoudt me er vaak van om aan teamprojecten te werken of extra opdrachten aan te nemen, omdat het zo vermoeiend is.”

Is het oké om op het werk een mondkapje te dragen?

Maskeren is zeker niet alleen maar slecht, het kan een nuttig hulpmiddel zijn bij de behandeling van neurodivergentie.

De sleutel is om een ​​balans te vinden tussen weten wanneer je je moet maskeren en wanneer je je hoede een beetje moet laten zakken om alle geweldige kwaliteiten van neurodivergentie te laten schitteren. Eigenschappen als directheid, out-of-the-box denken en hyperfocus kunnen echte troeven zijn in elke baan, zolang je maar de juiste context kunt identificeren. 

“Sommige situaties zijn vergevingsgezinder dan andere,” zegt Tuckman. “Er is ook de kwestie van welke kansen je wilt beschermen versus de situaties waarin je eerder bereid bent je hoede te laten zakken. Neem de misvattingen van anderen niet persoonlijk – dat zegt meer over hen en hun gebrek aan begrip dan over jou.”

En hoewel u door het dragen van een masker neurotypisch over kunt komen op uw collega’s, doet u uzelf in werkelijkheid tekort door uw neigingen te verbergen in plaats van ze te beheersen.

Zelfs als je niet vindt dat openheid tegenover je collega’s de juiste zet is, kun je nog steeds oefenen om je masker af te zetten, beetje bij beetje. Dit kan lastig zijn als we geprogrammeerd zijn om ons te schamen voor onze niet-gemaskeerde eigenschappen, maar als je een gezond copingmechanisme aanvult in plaats van het maskerende gedrag, kan het echt helpen. 

“Ik heb veel verlichting gevonden door op bepaalde manieren mijn gevoelens te ‘ontmaskeren’, op manieren die veel collega’s niet eens opmerken”, zegt Lily, 27.

“Ik draag een koptelefoon (zonder muziek!) omdat ze als een signaal werken en me helpen om niet te kletsen, terwijl mijn hersenen alles wat in me opkomt eruit willen spugen. Ik heb een stressbal op mijn bureau die ik tussen mijn handen gooi, en ik zorg er bewust voor dat hij klein blijft, zodat anderen er niet door afgeleid worden. Als ik in een vergaderruimte zit met een hoge tafel, sta ik altijd op in plaats van te zitten.”

Zou het echt zo’n groot probleem zijn als je wat eerlijker en directer zou zijn tegen je baas? Zullen mensen het echt erg vinden als je stimt? Kun je vergadertijden voorstellen die meer aansluiten bij de momenten waarop je hersenen het meest alert zijn? Wie maalt er nou echt om als je te veel praat of soms in vergaderingen wordt onderbroken? Toont het niet gretigheid en enthousiasme over het onderwerp?

Het zijn kleine aanpassingen als deze en het herkaderen van gedragingen die een mindset van zelfacceptatie kunnen aanmoedigen. Naarmate neurodivergentie steeds normaler wordt, accepteren uw collega’s uw ontmaskerde gedrag misschien wel meer dan u zou verwachten.

Iman Gatti , een gecertificeerde specialist in rouwverwerking, vertelt: “Ik draag nog steeds een masker als ik in een groep ben of als ik in een vergadering zit waarin ik me niet helemaal op mijn gemak voel, maar ik bereik langzaam maar zeker een punt waarop mijn comfort prioriteit heeft en dat is een enorme verandering!”