Hoe Native Americans genezen ondanks aanhoudende kolonialistische trauma’s

De pandemie heeft bijgedragen aan een groeiend begrip van de impact van collectief trauma en inheemse gemeenschappen hebben hier al lang mee te maken in termen van schade door kolonisten. Voor Native Americans begon dit in 1492, na de aankomst van Columbus, en duurt het nog steeds voort.  

Velen associëren Standing Rock wellicht met de #NoDAPL-beweging die in 2016 aan kracht won om de voorgestelde Dakota Access-pijplijn aan te pakken , maar dat is slechts één voorbeeld van het koloniale geweld dat al eeuwenlang de gemeenschappen van inheemse Amerikanen bedreigt.

Voor inheemse gemeenschappen op Turtle Island (de inheemse naam voor het Amerikaanse continent) omvat het kolonialisme wetgeving zoals de Indian Civilization Act Fund van 1819 en het Peace Policy van 1869, die culturele genocide implementeerde via kostscholen en onmiskenbaar een negatieve impact had op de geestelijke gezondheid.

#NoDAPL-beweging bij Standing Rock

Desiree Kane, een journaliste van Miwok, werkte in solidariteit met de Standing Rock Sioux Tribe als onderdeel van de #NoDAPL-beweging. Ze zegt: “Het is moeilijk om een ​​speld te zetten in een tijd waarin iemand koloniaal geweld ervaart, omdat we onvrijwillig geboren worden in een wereld vol met dat geweld.”

Kane beschrijft hoe haar vaak op allerlei manieren wordt gevraagd uit te leggen dat ze nog steeds leeft, terwijl ze terugdenkt aan een vreselijke ervaring toen ze na het trauma in Standing Rock via de Indian Health Service (IHS) hulp probeerde te krijgen, waarbij haar vertrouwelijkheid niet werd gewaarborgd.

Om om te gaan met de mentale gezondheidseffecten van trauma van Standing Rock, vooral nadat haar privacy was geschonden door de dienstverlener die haar genezing moest ondersteunen, merkt Kane op hoe ze contact maakte met het land voor verlichting. “De natuur heeft geen blik van een kolonist”, zegt ze.

Traditionele geneeswijzen

Uit een onderzoek uit 2017 dat werd gepubliceerd in het Journal of Indigenous Wellbeing bleek dat het koloniale regime de gezondheid van inheemse volkeren bekijkt vanuit een perspectief van tekortkoming, waardoor ze als ziek worden gezien en hun ondergang wordt.

Met die kloof in gedachten is het geen wonder dat McGuire-Adams “een Anishinaabeg-onderzoeksparadigma gebruikte om ‘gwesayjitodoon indo bimaadiziiwin’ te promoten, wat betekent dat je jezelf moet transformeren in een beter leven.”

Door te vertrouwen op traditionele gebruiken die hun voorouders hielpen te overleven, zetten indianen hun verzet voort in een land dat de Seattle Indian Health Board lijkzakken stuurde toen er COVID-19-voorraden werden aangevraagd .

Kane zegt: “De inheemse aanpassing van het BITE-model biedt de inheemse gemeenschap taal om mee te werken als we het hebben over hoe ons gezonde zelf eruitziet buiten de controle van autoritaire regimes.” 

Kane benadrukt concepten als Wellbriety en hoe het herstel van middelenmisbruik kan vergemakkelijken, aangezien trauma’s vaak bijdragen aan ongezond gedrag om de mentale gevolgen van het kolonialisme te overleven.

Kane legt uit: “Door te vertrouwen op coalitievorming, trauma-geïnformeerde genezingspraktijken, gemeenschapsondersteuning en benaderingen die gegrond zijn in waarheid en verzoening, kunnen inheemse volkeren onze gemeenschappen verdedigen tegen de desinformatie die John Trudell beschreef als het delven van onze geest.” 

Door te begrijpen hoe “een kolonisatie van de geest” gepaard gaat met de kapitalistische ontginning van hulpbronnen uit inheems land, legt Kane verbanden met de manier waarop dergelijk koloniaal trauma het voor indianen moeilijk kan maken om helder te denken en zich mentaal en emotioneel goed te voelen.

Kane legt uit hoe inheemse gemeenschappen zich vaak sterk verbonden voelen met hun land, maar dat het trauma van kolonialisten hen hiervan kan beroven. Daarom kan de LANDBACK-beweging niet los worden gezien van de bevordering van mentaal welzijn, omdat daarvoor de soevereiniteit van de inheemse bevolking vereist is.

Trauma sinds 1492

Steven Fast Wolf, LPCC , zegt: “Intergenerationeel trauma kan meer vergeleken worden met intercultureel trauma. Zeker, de inheemse volkeren van de Native Americans werden getraumatiseerd door de gedwongen oplegging van een andere cultuur. Het was geen geleidelijk geïntegreerde oplegging, maar een abrupte oplegging die resulteerde in het verplaatsen van Native Americans naar reservaten.”

Fast Wolf beschrijft hoe de meeste, maar niet alle, Indiaanse culturen dergelijke kolonialistische trauma’s overleefden, vaak door te vertrouwen op hun culturele spiritualiteit en tradities om ermee om te gaan. “Veel Indiaanse Amerikanen zoeken nog steeds traditionele genezing voor geestelijke gezondheid”, zegt hij. 

Native Americans zoals Kane maken al lang gebruik van voorouderlijke gebruiken om de realiteit van kolonialistische trauma’s van kolonisten te overleven, vaak door verbinding te maken met de natuur als onderdeel van hun gemeenschap. Ze zegt: “De meeste mensen in de Redwoods hebben een gedeelde traditie die ‘tree washing’ heet. Als er iets gebeurt, ga je op blote voeten naar buiten en vraag je de gemeenschap van bomen om hulp.”

Dekolonisatie is noodzakelijk

Cary B. Waubanascum, MSW, PhD , universitair hoofddocent maatschappelijk werk aan de Universiteit van Wisconsin-Green Bay, is lid van de Oneida-natie van Wisconsin, Wakeny^ta (schildpadclan), met voorouderlijke wortels in de Menominee, Forest County Potawatomi en Stockbridge-Munsee Band of Mohican Nations van Wisconsin. 

Met haar onderzoek naar de schade van het voortdurende kolonialisme, put Waubanascum uit het werk van María Lugones en Anibal Quijano. Zij legt uit: “Kolonialisme wordt gedefinieerd als de door het Westen opgelegde samenleving van kapitalisme, racisme en een modern koloniaal gendersysteem, een dichotoom hiërarchisch construct om dominantie en controle te creëren en geweld tegen inheemse volkeren te rechtvaardigen.”

Op deze manier merkt Waubanascum op dat het geweld dat bij Standing Rock werd gepleegd slechts één voorbeeld is van kolonialistisch geweld dat welig tiert. Daarom beschrijven inheemse geleerden Eve Tuck en Patrick Wolfe kolonialisme niet als een gebeurtenis in de geschiedenis, maar als de hele structuur. 

Navigeren in het maatschappelijk werk

Waubanascum herinnert zich dat ze in het eerste semester van haar doctoraatsstudie in de klas zat toen de #NoDAPL-beweging bij Standing Rock ontstond. “Ik was emotioneel overstuur over wat er gebeurde, maar de meeste van mijn docenten Social Work vroegen me er niet eens naar”, zegt ze. 

Toen Waubanascum de gang inliep, liep ze een van de weinige professoren tegen het lijf die op de hoogte was en een goede relatie had met inheemse gemeenschappen, die haar vroeg hoe het met haar ging. “Het heeft invloed op onze hele gezondheid, de dingen die geweld veroorzaken die we blijven ervaren, of het nu gaat om de verkrachting van onze Moeder Aarde of bedreigingen van de koloniale kolonialistische systemen”, zegt ze. 

Zelfs als maatschappelijk werker beschrijft Waubanascum hoe een andere maatschappelijk werker zijn macht heeft gebruikt om te dreigen haar neefje in pleegzorg te plaatsen. Vooral gezien de medeplichtigheid van maatschappelijk werk aan kolonialisme, zegt Waubanascum dat haar definitie van rechtvaardigheid anders moet zijn.

Veerkracht met gemeenschap

Uit een onderzoek uit 2018 dat werd gepubliceerd in het American Journal of Community Psychology bleek dat cultureel incompetente zorgverleners er niet in slagen om op adequate wijze tegemoet te komen aan de gezondheidsbehoeften van inheemse gemeenschappen.

Om deze verschillen in de gezondheidszorg aan te pakken, hebben onderzoekers een kort trainingsprogramma opgezet om het geestelijk welzijn te bevorderen. Dit programma was gebaseerd op multiculturele competentie, culturele nederigheid en dekolonisatie voor inheemse Amerikanen.

Dit sluit goed aan bij de dekolonisatie die Waubanascum aanbeveelt om mentaal welzijn te bevorderen. Ze vertelt hoe helend het voor haar was om eerder tijdens de pandemie in 2020 virtuele evenementen bij te wonen met het Minneapolis American Indian Center en toegang te krijgen tot het Minnesota Indian Women’s Resource Center terwijl ze in 2021 haar doctoraatsstudie afrondde.  

Waubanascum zegt: “Ze hadden vrijwilligers opgeroepen om te helpen met het naaien van lintrokken en shirts voor de jongeren die van de middelbare school afkwamen. Dat was mijn manier om voor mezelf te zorgen. Ik wist dat als ik die kamer binnenliep met inheemse vrouwen die dit goede werk deden, dingen creëerden, we er onze goede geest in stopten, mijn stress en angst er zo af zouden vloeien.”

Terwijl ze met andere inheemse vrouwen zit, vertelt Waubanascum hoe het hielp om te luisteren naar het gelach, de steun en de liefde, tussen de geluiden van de naaimachine door. Ze zegt: “Elke steek die we erin zetten, zou naar een jonge inheemse afgestudeerde gaan, wat alles in de wereld voor me betekende, en het was heel helend, omdat mensen bevestigden waar ik over schreef.” 

Waubanascum legt uit hoe die ruimte haar hielp ermee om te gaan. “Terwijl ze baden na de moord op Daunte Wright, erkenden ze hoe dit geweld bleef plaatsvinden op inheems land. Het hielp me enorm om daarmee om te gaan, om te verwerken wat er gaande was,” zegt ze.