Hero-afbeeldingen / Getty Images
Sluit deze videospeler
ADHD (aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit) is een neurologische ontwikkelingsstoornis die zich ontwikkelt in de kindertijd . Belangrijke symptomen zijn doorgaans gebrek aan focus, moeite met het beheersen van impulsen, uitdagingen met organiseren, moeite met opletten en/of hyperactiviteit.
In de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-V) staat dat ADHD-symptomen aanwezig moeten zijn (of moeten zijn geweest) vóór de leeftijd van 12 jaar om te voldoen aan de criteria voor de aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) niet in eerste instantie op volwassen leeftijd wordt vastgesteld.
Gezien de moeilijkheidsgraad van de diagnose, kan het zijn dat uw kinderarts het gemist heeft toen u jong was, en de toenemende eisen van het volwassen leven maken de symptomen gemakkelijker op te merken als volwassene. Volgens de meeste normen zal een pas gediagnosticeerde volwassene de aandoening al sinds zijn kindertijd hebben.
Sommige onderzoeken wijzen erop dat ADHD zich op jonge leeftijd manifesteert als een aparte stoornis, afgezien van het type dat pas op volwassen leeftijd wordt vastgesteld
Inhoudsopgave
Wat veroorzaakt ADHD?
De exacte oorzaak van ADHD is onbekend, maar de aandoening lijkt een sterke genetische component te hebben. Omgevingsfactoren en het thuisleven kunnen symptomen verergeren (of verbeteren), maar veroorzaken ADHD niet. Het wordt eerder beschouwd als een puur op de hersenen gebaseerde stoornis.
Behandelings- en copingstrategieën
ADHD is niet te genezen. Medicijnen, gedragstherapie en andere vormen van ondersteuning kunnen echter helpen. Sommige kinderen groeien over ADHD heen als volwassenen, maar de meesten niet.
Mensen met ADHD vertonen vaak coping-gedragingen zoals:
- Een fidget-speeltje manipuleren
- Gebruikmaken van organisatorische ondersteuning
- Het opnemen van fysieke activiteit in hun schema’s
- Het consumeren van cafeïne, wat een vergelijkbare (hoewel in mindere mate) werking heeft als voorgeschreven stimulerende medicijnen, zoals Adderall (amfetamine en dextroamphetamine).
Deze kunnen de symptomen van ADHD maskeren, waardoor de aandoening over het hoofd kan worden gezien.
Hoe vaak komt ADHD voor?
De meeste onderzoeken schatten de prevalentie van ADHD onder alle bevolkingsgroepen op ongeveer 4% en 9% . Voor de meesten is ADHD een levenslange aandoening.
ADHD is de meest voorkomende gedragsstoornis die bij kinderen wordt vastgesteld. Ongeveer 60% van de gediagnosticeerden heeft ook een comorbide mentale, emotionele of gedragsstoornis.
Diagnose
ADHD is moeilijk te diagnosticeren omdat de symptomen zich per persoon verschillen. Bovendien is er geen fysieke test (zoals bloedonderzoek) om ADHD definitief te diagnosticeren. In plaats daarvan vertrouwen zorgverleners op hulpmiddelen zoals observatie, patiëntgeschiedenis, vragenlijsten en gesprekken met de volwassene om de vijf of meer symptomen van onoplettendheid en/of vijf of meer van hyperactiviteit/impulsiviteit te ontdekken die nodig zijn voor de diagnose. Deze symptomen moeten zich voordoen in ten minste twee verschillende omgevingen (thuis, school, werk, etc.).
Omdat ADHD zo moeilijk te herkennen en te meten is, is het mogelijk dat de diagnose pas op volwassen leeftijd wordt gesteld, ook al is de stoornis in de kindertijd over het hoofd gezien.
Hoe symptomen in de loop van de tijd veranderen
ADHD-symptomen kunnen zich op verschillende manieren manifesteren naarmate iemand ouder wordt. Hyperactiviteit bij een kind kan zich bijvoorbeeld uiten in het onvermogen om stil te zitten, terwijl een volwassene gewoon rusteloos kan lijken.
Vroege jaren
Symptomen van ADHD kunnen al in de voorschoolse jaren optreden, met name als een kind hyperactieve en impulsieve symptomen vertoont. Zorgverleners hebben de neiging om dit gedrag in de kindertijd op te merken omdat het verstorend is. Ze kunnen de signalen echter gemakkelijk missen als deze kinderen rustig ongeconcentreerd zijn of goed kunnen presteren zonder veel aandacht te besteden.
Symptomen van onoplettendheid worden doorgaans duidelijker zichtbaar nadat een kind naar de basisschool gaat , waar een toenemende en aanhoudende concentratie vereist is
Hoewel de meeste leraren jonge kinderen aanmoedigen om te bewegen en te leren door middel van fysieke activiteit en spel, wordt van oudere kinderen verwacht dat ze stil zitten, aandachtig luisteren, steeds meer zelfbeheersing bewaren en snel reageren op vragen van de leraar.
Tienerjaren
De adolescentie kan een nieuwe reeks uitdagingen met zich meebrengen, omdat tieners meer verantwoordelijk worden voor zelfmanagement, zelfs als verwachtingen, verantwoordelijkheden en academische en sociale druk toenemen. Problemen zoals impulsiviteit, gebrek aan aandacht en een laag zelfbeeld kunnen leiden tot negatieve uitkomsten zoals drugsgebruik, tienerzwangerschappen en roekeloos rijden.
Vaak worden de symptomen van ADHD duidelijker wanneer van tieners wordt verwacht dat ze hun eigen tijd indelen, steeds grotere projecten en taken afronden en verantwoordelijk worden voor hun eigen gedrag.
Volwassenheid
Bij volwassenen merken sommige mensen een vermindering van de symptomen, terwijl anderen ze nog steeds in vergelijkbare mate ervaren. ADHD bij volwassenen lijkt echter minder op een kind dat door een motor wordt bestuurd en meer op een persoon die vergeetachtig, rusteloos, snel afgeleid en/of overdreven reactief is op frustratie.
Vergelijkbare behandelingsopties, waaronder medicatie en gedragstherapie, zijn beschikbaar voor volwassenen en bieden goede resultaten voor velen met ADHD. De sleutel is een nauwkeurige diagnose , die hoogstwaarschijnlijk wordt gesteld door een zorgverlener die ervaring heeft met ADHD.
Een woord van Verywell
Als u plotseling symptomen ervaart als volwassene die lijken op ADHD, raadpleeg dan uw zorgverlener. Sommige aandoeningen van de volwassenheid kunnen lijken op ADHD, waaronder depressie, angst, slaapproblemen en zelfs de menopauze.
Niettemin kunnen ze het gevolg zijn van ADHD als uw arts het over het hoofd heeft gezien toen u een kind was. Dit betekent dat, hoewel u de symptomen nu misschien voor het eerst opmerkt, ze waarschijnlijk al aanwezig zijn sinds u een kind was.