Close this video player
Mind in the Media is een doorlopende serie waarin geestelijke gezondheid en psychologische onderwerpen in populaire films en op televisie worden besproken.
Spoiler alert! Dit artikel bevat grote spoilers voor het eerste seizoen van de serie “Beef”, nu te streamen op Netflix.
In “Beef” escaleert een korte episode van woede op de weg in iets groters en ergers. Danny (Steven Yeun) rijdt weg van een plek bij Forsters in zijn rode pick-up truck wanneer hij wordt getoeterd door Amy (Ali Wong) in haar witte Mercedes SUV. Eerst kan hij het niet geloven. Dan verdubbelt ze haar inzet en steekt haar middelvinger op. Het is zover. Danny achtervolgt haar en ze gooit afval naar hem. Uiteindelijk krijgen ze allebei elkaars kentekenplaten.
Vanaf daar escaleert het. Als aannemer doet Danny alsof hij geïnteresseerd is in reparaties aan haar huis, zodat hij binnen kan komen en op haar onberispelijke vloer kan plassen. Amy krabbelt pijnlijke graffiti met de tekst ‘Ik ben arm’ en ‘Ik kan niet rijden’ over zijn hele truck. Ze komt dicht bij zijn broer, Paul (Young Mazino), zonder dat hij het weet, en hij komt dicht bij haar man, George (Joseph Lee), zonder dat zij het weet. Tegen de tijd dat we het hartverscheurende einde van de show bereiken, hebben deze twee elkaar tot het punt van geen terugkeer gehaat en hebben ze op het laatste moment doorbraken ervaren terwijl ze samen alleen gestrand zijn.
Dat is de tragedie van “Beef”, een show die niemand vrijuit laat gaan. Maar waarom kunnen Danny en Amy geen connectie maken? En hoe helpen ze elkaar uiteindelijk te genezen? Laten we dat eens onderzoeken.
Inhoudsopgave
Waarom Danny en Amy geen verbinding lijken te kunnen maken
Danny en Amy ontmoeten elkaar in uitdagende omstandigheden. Normaal gesproken ontaardt het niet in een vete die maanden duurt als iemand op een parkeerplaats naar iemand anders toetert. Maar de eerste interactie tussen Amy en Danny is hierop voorbereid. “Alles in de menselijke ervaring waarbij we het gevoel hebben dat we de enigen zijn die dit doormaken, versterkt gevoelens van schaamte…, van eenzaamheid en isolatie…”, merkt Annia Raja op , PhD, een gediplomeerd klinisch psycholoog in Californië die gespecialiseerd is in burn-out en angst , “[Danny en Amy zijn] emotioneel en psychologisch voorbereid op ‘Niemand anders snapt het, ik ben alleen en ik ga ervoor zorgen dat anderen het snappen.'”
Danny is een onsuccesvolle aannemer, maar ondanks het feit dat er weinig banen zijn, steunt hij nog steeds zijn broer en probeert hij een huis voor zijn ouders te bouwen. Amy is extreem succesvol als eigenaar van Koyo Haus, maar ze heeft veel te hard gewerkt, veel te lang. Het heeft haar weggehaald bij haar man en dochter, June (Remy Holt). Nu probeert ze de zaak te verkopen, en dat is ook stressvol. Hoewel ze niet veel met elkaar gemeen lijken te hebben, is het feit dat Danny en Amy allebei depressief zijn en woede gebruiken als verdedigingsmechanisme .
“Hun depressie lijkt niet per se op depressie in de stereotiepe manier waarop wij denken over hoe depressie eruitziet,” zegt Kat Chan , een erkende huwelijks- en gezinstherapeut in Los Angeles die gespecialiseerd is in jeugdtrauma, angst en hooggevoelige mensen . “Ze liggen niet per se vast in bed… [of] huilen de hele tijd… Hun depressie lijkt meer op deze aanhoudende woede en leegte van binnen.”
Dat terwijl er ook positieve dingen met hen gebeuren. Hun depressie is niet lineair; het heeft zijn ups en downs. Maar als het om elkaar gaat, hebben ze allebei één perspectief: ze haten elkaar, maar dat is alleen om met hun gevoelens van verdriet om te kunnen gaan.
Hun depressie lijkt niet per se op een depressie in de stereotype manier waarop wij over depressie denken.
“Danny, zijn leegte probeert hij te vullen met een gevoel van extern doel of prestatie,” beweert Raja. Voor hem is “zijn overheersende thema ‘Ik wil me niet alleen voelen.'” Maar zijn ouders missen emotionele afstemming op hem, en zoals Raja zegt, ervaart Danny emotionele verwaarlozing omdat, hoewel zijn ouders hem konden voeden en kleden, zijn emotionele behoeften niet werden vervuld. Nu “zoekt hij naar manieren om zich verbonden te voelen [met zijn ouders],” legt Raja uit, “maar hij heeft er geen taal voor.” Hij denkt dat als hij erin slaagt een huis voor zijn ouders te bouwen, hij zich verbonden zal voelen met hen, maar wanneer het huis afbrandt, doen zijn ouders niet verrast of gekwetst. Ze zitten gewoon niet op dezelfde lijn.
“Van Amy’s kant zie je gewoon dat thema van schaamte,” merkt Raja op. Schaamte, wat persoonlijk is versus schuld, wat gedragsmatig is, is een isolerende emotie, en mensen die het ervaren, kunnen vaak het perspectief van iemand anders niet zien. Dit geldt ook voor Amy. Haar ervaringen van jongs af aan hebben haar verteld dat ze slecht is, zegt Raja, en in de huidige tijd weerhoudt schaamte haar ervan om verantwoordelijkheid te nemen.
Ze kunnen hun gedrag internaliseren en op zichzelf afreageren, maar ze externaliseren hun gedrag en reageren het op elkaar af. “De hokjes die ze onbedoeld voor zichzelf hebben gecreëerd en waar ze zich nu gevangen in voelen, en alle verwachtingen die ze hebben en de lasten die ze dragen, de manier waarop ze daarmee omgaan is door die woede naar buiten te richten [op elkaar],” merkt Chan op.
“Soms is het makkelijker om de focus naar buiten te verleggen en de schuld buiten jezelf te zoeken… Het is minder pijnlijk om dat allemaal buiten jezelf te richten.” Met andere woorden, zoals Raja beweert, hun woede wordt uiteindelijk een masker voor hun depressie.
Waarom Danny en Amy eindelijk contact maken
Danny en Amy brengen hun haat tot het punt van geen terugkeer. Ze zijn in een vuurgevecht verwikkeld en zijn praktisch gestorven, en toen, op weg naar huis, terwijl ze ruzie hadden, gleden hun auto’s een kloof in. Het lijkt erop dat ze nooit meer gezien zullen worden, maar zoals Raja aangeeft, maakt dat niet uit. “Ze waren zo gefixeerd op hun positie en de paal die ze voor zichzelf in de grond hadden gestoken dat ze bereid waren om het tot de dood door te voeren… Zo ver waren ze bereid te gaan,” zegt Raja.
Als ze door een niemandsland op de rand van de dood dwalen, eten ze wat ze denken dat vlierbessen zijn, worden ze extreem ziek en beginnen ze te hallucineren. Pas daarna storten hun muren in en maken ze eindelijk contact over hun leegte en hun eenzaamheid. Ze komen zelfs tot de conclusie dat ze “dit vaker hadden moeten doen.” Ze maken echt contact, dankzij de giftige planten die ze eten, weten ze dit punt te bereiken.
Dit is de doorbraak die ze beiden nodig hadden om zichzelf en elkaar echt te begrijpen. Dus heeft Danny gelijk dat “Westerse therapie niet werkt op oosterse geesten?” Is met elkaar praten de enige manier waarop ze deze doorbraak hadden kunnen bereiken terwijl een therapeut tijdverspilling zou zijn geweest? Volgens Chan, “zit er absoluut een kern van waarheid in wat hij zegt… [maar] de extremiteit van de uitspraak dat het niet werkt op oosterse geesten… laat zien dat hij niet openstaat voor [therapie].”
Met andere woorden, hoewel er absolute barrières zijn voor therapie voor Aziatische Amerikanen, zoals stigma, intergenerationeel trauma en culturele barrières, kan het vinden van de juiste therapeut een transformatieve ervaring zijn. Maar Chan gelooft dat werken met een therapeut niet in isolatie kan worden gedaan. “[Werken met een therapeut] is zo waardevol en het [kan] je helpen bewust te worden van waarom je op zelfdestructieve manieren handelt of uithaalt naar andere mensen,” merkt Chan op, “maar ik denk niet dat het noodzakelijkerwijs de verbinding vervangt. Ik denk dat ze hand in hand gaan.”