Overlevenden spreken zich uit tegen de geplaagde tienerindustrie

Je hebt misschien nog nooit gehoord van wat in de volksmond bekend staat als de Troubled Teen Industry, maar het is een gestaag groeiende onderneming. Geschat wordt dat tussen de 120.000 en 200.000 kinderen deel uitmaken van het systeem – tegen hun wil daarheen gestuurd. Binnen dit systeem gaan tieners wonen in faciliteiten die zijn ontworpen om verschillende soorten gedragsbehandeling te bieden . Het kan een penitentiaire inrichting zijn, een groepshuis, een bootcamp, een wildernisprogramma of een residentieel behandelcentrum – die allemaal problematisch zijn.

“Over het algemeen nemen ouders contact op met deze instellingen wanneer hun kind een punt heeft bereikt waarop het gedrag van het kind destructief is, of wanneer het een bedreiging vormt voor zichzelf of zelfs anderen. Soms heeft een kind een psychische aandoening en heeft het behoefte aan een behandeling op een hoger niveau voor veiligheid en intensieve behandeling”, legt Erin Rayburn, LMFT en oprichter van  Evergreen Therapy , uit . 

Hoewel het vastgestelde doel is om kinderen en op hun beurt hun families te helpen, zeggen een aantal voormalige deelnemers dat dit niet de realiteit is. Aanwezigen, waaronder beroemdheden als Paris Hilton en Paris Jackson , zeggen dat ze fysiek en seksueel misbruik , isolatie en onmenselijke leefomstandigheden
hebben meegemaakt .

We kijken naar zorgen over de sector voor probleemjongeren, de impact van deze ervaringen op de geestelijke gezondheid van tieners en alternatieven om hulp te krijgen voor een adolescent die dat nodig heeft.

Inzicht in de problematische tienerindustrie

De jeugdbehandelingsprogramma’s die de Troubled Teen Industry vormen, begonnen begin 1900, met scholen en wooncentra die programma’s aanboden om adolescenten te helpen. Hoewel de specifieke focus kan variëren, bieden de meeste faciliteiten hulp aan tieners voor overtredingen die variëren van respectloos gedrag en drugsgebruik tot disciplinaire en geestelijke gezondheidsproblemen. Medewerkers bieden ouders een pad om hun kinderen te helpen hun problemen aan te pakken en oplossingen te vinden om met hun problemen om te gaan.

“Veel van de doelen zijn om psychische aandoeningen en verslavingsproblemen bij tieners te behandelen en tegelijkertijd een omgeving te bieden die steun bevordert door gevaarlijk gedrag in te dammen en ondersteunende zorg te bieden”, merkt Rayburn op.

Experts zeggen dat ze succes hebben gezien bij sommige behandelcentra. Personeel en uitvoering van het programma zijn essentieel.

“Hoewel sommige van deze ‘problematische tiener’-centra hun programma’s niet goed uitvoeren of er ongelukkige incidenten plaatsvinden, zijn veel van de instellingen ethisch en goed in hun werk”, aldus Rayburn. “Waar deze centra een slechte naam krijgen, is een probleem dat vaak voorkomt. Soms beginnen dit soort instellingen cliënten aan te nemen die worden uitgedaagd met problemen die buiten de reikwijdte van het programma vallen.”

Een gebrek aan richtlijnen in de industrie zorgt ervoor dat dit soort situaties kunnen ontstaan. Federale regelgeving bestaat niet en er is geen concrete set regels die door elke staat wordt geïmplementeerd.

“Een gebrek aan duidelijke regelgeving, toezicht, passende middelen of een hoge standaard van zorg zal zeker resulteren in slechte resultaten, zelfs met goede bedoelingen. Als je geen goed opgeleide professionals in de geestelijke gezondheidszorg of een gezond functionerend systeem hebt, is het onrealistisch om te verwachten dat het plaatsen van jongeren in dat systeem zou werken,” merkt Peggy Loo op, PhD, gediplomeerd psycholoog, directeur van Manhattan Therapy Collective . 

Daarnaast wijzen deelnemers erop dat de behandeling kortdurend en kortzichtig is. Zelfs met zorgzaam personeel, een goed uitgevoerd programma en een ondersteunende omgeving, is het zonder een langetermijnperspectief moeilijk om de behandeling vol te houden. 

“Het leven waar tieners na ontslag naar terugkeren, lijkt nooit op wat ze hadden in een behandelomgeving, en toch wordt er van hen verwacht dat ze op de een of andere manier de vooruitgang die ze hebben geboekt, behouden. Dit is een opzet voor uiteindelijk
falen,” voegt Dr. Loo toe.

Een andere zorg is de dagelijkse activiteiten. Elke faciliteit structureert zijn eigen programma en zijn eigen maatstaven voor succes. Soms wordt een one-size-fits-all-aanpak gehanteerd die niet aan de behoeften van elk kind voldoet.

“Ik denk dat dat een van de grootste problemen is met deze scholen, ze zijn niet gespecialiseerd genoeg. Dus gebruiken ze pseudowetenschap, of deze echt verzonnen, niet op bewijs gebaseerde strategieën om mensen te laten conformeren en hun gedrag te veranderen,” legt Emily Oldenquist uit , een TTI-overlevende.

Tijdens een behandelprogramma werd haar gedrag als positief of negatief gelabeld en werden er punten aan toegekend. Iets positiefs doen, zoals akkoord gaan met het afwassen, leverde 250 punten op. Weigeren om de taak uit te voeren kon 1000 punten aftrekken. Aan het eind van de dag bepaalde haar totaal of ze met andere mensen mocht praten, extra snacks mocht krijgen of extra tijd had om haar ouders te bellen.

“Elk gedrag, van de manier waarop ik mijn houding aannam, tot de hoeveelheid oogcontact die ik maakte, tot de manier waarop ik mijn bed opmaakte, bepaalde of ik aan het einde van de dag echt over elementaire mensenrechten zou beschikken”, merkt Oldenquist op.

De impact op tieners

Nadat haar moeder was overleden en ze in een gewelddadige thuissituatie had gewoond, stuurde de rechtbank Kayla Muzquiz op 12-jarige leeftijd naar haar eerste groepshuis.

Ze was daar als onderdeel van het pleegzorgsysteem, om therapie te krijgen om het trauma dat ze had doorstaan ​​te verwerken. In plaats van hulp, zegt ze, vond ze “een lockdown-faciliteit die isolatie [en] afzonderingsruimtes, fysieke beperkingen, psychotrope medicatie en peer intervention-technieken gebruikte die de omgeving erg meedogenloos maakten”, stelt ze. “Deze omgevingen verslechteren de sociale en psychologische ontwikkeling door isolatie en een overmatig gebruik van farmaceutische medicatie of fysieke kracht om gedrag te veranderen.”

Muzquiz pendelde tussen instellingen in North Carolina, Utah en Texas. Ze kreeg geen toestemming om de behandeling te stoppen en bij haar grootouders te gaan wonen, dus bleef ze in het systeem tot ze 18 was. Ze zegt dat ze jaren van misbruik heeft overleefd en nu pleit voor verandering.

Dat geldt ook voor Oldenquist. Ze had te maken met seksueel misbruik, stemmingsstoornissen en werd meerdere keren in het ziekenhuis opgenomen. Toen ze het maximum aantal ziekenhuisopnames in de staat bereikte, werd langdurige zorg aanbevolen. Op 15-jarige leeftijd gaven haar ouders haar een keuze: ze moest in het vliegtuig stappen om naar een school in Utah te gaan voor behandeling, of ze zouden gedwongen worden om in het vliegtuig te stappen. Omdat ze geen andere keuze had, ging ze.

Ze bracht drie jaar door in de instelling. Hoewel ze het gevoel heeft dat het haar leven heeft gered omdat het haar van suïcidale gedachten heeft afgehouden, heeft ze er een hoge prijs voor betaald.

“Ik verliet het programma met PTSS, veel schaamte, vervormde sociale vaardigheden omdat ik ze niet echt kon oefenen, [en] ondermaatse academische opleiding omdat ik mezelf veel dingen moest leren. Ik heb ook veel medische verwaarlozing meegemaakt,” aldus Oldenquist.

Behandelingsalternatieven

Er bestaan ​​methoden om ouders en kinderen te helpen omgaan met moeilijke familiedynamieken. Deskundigen raden aan om uw kind een therapeut te laten kiezen bij wie hij/zij zich op zijn/haar gemak voelt. Het geeft een kind het gevoel dat zijn/haar stem ertoe doet.

Zoek ook gezinstherapie. De dynamiek van het huishouden kan aanzienlijk bijdragen aan het gedrag van uw kind. U kunt ook een poliklinisch programma proberen waarmee uw kind thuis kan blijven wonen. Terwijl uw tiener hulp krijgt, kan het gezin blijven werken aan genezing.

Als uw gezin tot de conclusie komt dat een programma voor probleemjongeren de beste oplossing is, weet dan waar u op moet letten.

“Als het programma belooft om zo’n breed scala aan stoornissen of problemen te behandelen, is dat een rode vlag. Deze programma’s zouden echt gespecialiseerd moeten zijn in waar uw kind mee worstelt. Een plek die belooft om alles van autisme tot schizofrenie te behandelen, is niet de plek voor uw kind,” merkt Oldenquist op.

Muzquiz zegt dat uw kind uw steun nodig heeft, ook als u gedragsproblemen aanpakt.

“Vraag je kind om vaker zijn/haar gedachten te delen en geef hem/haar af en toe de controle. Al met al, wees er gewoon voor hem/haar,” concludeert Muzquiz.