Waarom duizenden geestelijke gezondheidszorgwerkers in Californië staken

Op 15 augustus 2022 gingen meer dan 2000 geestelijke gezondheidszorgwerkers in Californië in staking . Deze leden van de National Union of Healthcare Workers liepen weg van hun werk nadat ze een open einde van de werkperiode hadden aangekondigd om te protesteren tegen de werkomgeving en het niveau van patiëntenzorg dat ze zeggen te zien bij hun werkgever, Kaiser Permanente. 

Zoals een vakbondslid zei in een verklaring aan het begin van de actie: “We zijn niet bereid om deel uit te maken van een systeem dat geen respect heeft voor het werk dat we doen en ons ervan weerhoudt om ethische zorg te bieden. Kaiser heeft geen excuus om geestelijke gezondheidszorg te blijven behandelen als een aparte en ongelijke dienst, en we blijven staken totdat dat verandert.”

Deskundigen, van lokale geestelijke gezondheidszorgbeoefenaars tot de Amerikaanse Surgeon General, zijn het erover eens dat de druk op zorgmedewerkers onhoudbaar is.

De grondoorzaak van de staking

Ondanks het relatief lage aantal werknemers in de geestelijke gezondheidszorg dat lid is van een vakbond in de Verenigde Staten, is dit niet de eerste keer dat Kaiser te maken krijgt met een staking.

In 2021 werd er een deal gesloten twee dagen voordat 32.000 medewerkers in het westen van de VS in staking gingen ; en in 2019 gingen 4.000 medewerkers in de geestelijke gezondheidszorg de picketlines in . Toen, net als nu, is een van de kernproblemen dat medewerkers zeggen dat patiënten niet op tijd zorg krijgen als ze die nodig hebben. Gegevens van de vakbond stellen de gemiddelde verhouding tussen therapeut en patiënt op 1 op 2600. 

De in Californië gevestigde therapeut Dr. Benjamin Caldwell, PsyD, LMFT , is een docent en auteur die momenteel werkt aan een boek over burn-out onder mensen in belangrijke sectoren zoals de gezondheidszorg en het onderwijs. Hij zegt dat deze mate van weerstand ontstaat omdat werknemers vinden dat hun werkgever er systematisch niet in slaagt hun waarden als professionals in de geestelijke gezondheidszorg te omarmen. 

“Vaak, wanneer je clinici hebt die burn-out ervaren, wordt het geframed als een individueel probleem. Terwijl in plaats daarvan, wat veel clinici ervaren, dit concept van morele schade lijkt te zijn, wat gebeurt wanneer mensen zich realiseren dat ze actieve deelnemers zijn in een systeem dat opereert op manieren die inconsistent zijn met de waarden van het individu.”

Dat is een boodschap die vorige week werd herhaald door Dr. Vivek H. Murthy, MD, MBA, US Surgeon General, in het New England Journal of Medicine toen hij schreef over de industrie in het algemeen.

“Burn-out manifesteert zich bij individuen, maar is fundamenteel geworteld in systemen. En burn-out bij gezondheidswerkers was een crisis lang voordat Covid-19 arriveerde… Burn-out gaat niet alleen over lange uren. Het gaat over de fundamentele kloof tussen gezondheidswerkers en de missie om te dienen die hen motiveert.”

Wat betekent dit voor de zorg?

De stakingen komen te midden van een golf van ontslagen die de gezondheidszorgsector bijzonder hard heeft getroffen. Volgens voorlopige gegevens van het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics verloor de Amerikaanse gezondheidszorgsector 2,7% van zijn personeelsbestand door ontslagen in juni, wat gelijk staat aan 551.000 personeelsleden.

Wat deze staking onderscheidt van de recente acties bij bedrijven als Amazon en Starbucks, is dat de kern van het protest niet draait om de lonen van het personeel. In plaats daarvan is het belangrijkste punt dat de vakbond wil aankaarten een patiënt/personeelsratio die volgens hen 2600 op één is.

Caldwell zegt dat burn-out op het niveau van een behandelaar kan leiden tot slechtere kwaliteit van zorg.

“Eén van de meest voorkomende indicaties van burn-out is dat zorgverleners minder empathie en meer oordeelsvermogen hebben ten opzichte van hun patiënten. Met andere woorden, we brengen niet ons beste zelf naar de tafel. En dat heeft voorspelbare negatieve gevolgen voor de zorg die we kunnen bieden.”

Wat nu?

In eerdere berichtgeving in de media heeft Kaiser herhaaldelijk gewezen op de pandemie als reden waarom de eisen van de vakbond niet kunnen worden ingewilligd. Op zijn beurt heeft de vakbond de juridische kwesties waarin Kaiser verwikkeld is geraakt, benadrukt en op Twitter hun zorgen geuit onder de hashtag #KaiserStrike .

Caldwell zegt dat het terugbrengen van personeel naar de onderhandelingstafel waarschijnlijk meer vergt dan alleen mensen beter betalen of mensen meer vrije tijd geven. Voor hem is systemisch falen waar het concept van zelfzorg als HR-strategie tekortschiet. Voor deze werknemers gaat het er niet om dat ze tijd voor zichzelf moeten vinden, maar om de behoeften van hun patiënten te vervullen.

“Die dingen zijn leuk en ze kunnen helpen. Maar fundamenteel, als je een clinicus bent en werkt in een systeem waarvan je erachter komt dat het structureel inconsistent is met je waarden, dan ga je weg. Als je het gevoel hebt dat je dat systeem niet van binnenuit kunt veranderen, moet je bedenken hoe je met dit morele conflict om kunt gaan.”