ZdjęcieAlto / Frederic Cirou / Getty Images
Zamknij ten odtwarzacz wideo
Ibogaina to alkaloid indolowy pochodzący z korzenia krzewu Tabernanthe iboga . Występuje również w drzewie Voacanga africana . Roślina zachodnioafrykańska, krzew ten jest powszechnie dostępny w Gabonie, Zairze i Kamerunie. W tych miejscach alkaloid jest przyjmowany w celach ceremonialnych i leczniczych.
Kraje zachodnie, takie jak Francja, stosowały ten alkaloid w celu leczenia słabych lub sparaliżowanych mięśni. Jednak ibogaina zyskuje coraz większą popularność ze względu na swoje właściwości przeciwuzależniające.
W latach 60. osoby zmagające się z uzależnieniem od heroiny i stosujące leki w celu samoleczenia zgłaszały, że roślina ta eliminuje objawy i symptomy odstawienia opioidów. Wczesne dane badawcze i dowody anegdotyczne wskazują na możliwość stosowania rośliny ibogainy w leczeniu chorób takich jak zaburzenia związane z używaniem kokainy i inne zaburzenia związane z używaniem substancji.
Jednak ten lek nie zyskał powszechnej akceptacji. W rzeczywistości istnieją poważne obawy co do bezpieczeństwa jego stosowania. W tym przewodniku przyjrzymy się domniemanym efektom tej rośliny, obawom o reakcje na jej stosowanie, a także najnowszym badaniom nad wynikami leczenia uzależnienia ibogainą.
Spis treści
Ważne informacje, które należy znać na temat ibogainy
- Chociaż ibogaina wykazuje potencjał w leczeniu różnych zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych, nie jest to zatwierdzona metoda leczenia.
- Ibogaina jest substancją kontrolowaną w USA, więc jej stosowanie w jakimkolwiek celu jest nielegalne.
Zastosowania ibogainy
W szczególności w społeczeństwach Afryki Zachodniej alkaloid ten jest ważnym składnikiem codziennego życia. Około 2,3 miliona osób z duchowej dyscypliny Bwiti w Gabonie przyjmuje duże dawki tej rośliny w ramach rytuałów.
Rytuał inicjacyjny Bwiti – obchodzony również w Kamerunie – wymaga użycia tej rośliny do ceremonii odrodzenia, która sygnalizuje przejście w wiek nastoletni.
W latach 30. XX wieku we Francji ibogaina była sprzedawana jako środek pobudzający i przeciwdepresyjny Lambarene. Trwało to przez trzydzieści lat, aż do momentu, gdy lek został zdelegalizowany przez rząd.
Ibogaina ma specyficzne halucynogenne i senne działanie na umysł. Jednak nie jest tak szeroko stosowana jak LSD, grzyby psylocybinowe, pejotl i inne substancje psychodeliczne. W małych dawkach zauważono również, że ten alkaloid ma działanie afrodyzjakalne u użytkowników.
W USA właściwości przeciwuzależniające tego leku były w dużej mierze nieznane aż do 1962 r. W 1970 r. został sklasyfikowany jako lek z Wykazu 1 ze względu na brak zastosowania medycznego i wysokie ryzyko nadużywania.
Efekty działania ibogainy
Ibogaina wywołuje długotrwałe efekty psychodeliczne i dysocjacyjne. Po spożyciu alkaloid wchodzi w interakcje z różnymi miejscami w ośrodkowym układzie nerwowym. Miejsca te obejmują receptory dopaminergiczne, serotoninergiczne, nikotynowe, GABA i muskarynowe.
Po zażyciu ibogainy jej działanie psychodeliczne zwykle pojawia się w ciągu kilku godzin.
Efekty te dzielą się na trzy fazy:
- Faza wizjonerska : Ta pierwsza faza zaczyna działać w ciągu jednej do trzech godzin po zażyciu ibogainy. Użytkownicy zazwyczaj mają zamknięte oczy w tej fazie, która może trwać od czterech do ośmiu godzin.
- Faza introspekcji : Ta faza może rozpocząć się w ciągu czterech do ośmiu godzin po zażyciu ibogainy. Może trwać od ośmiu do dwudziestu godzin i charakteryzuje się refleksyjnymi emocjami.
- Faza resztkowa : Około 12 do 24 godzin po pierwszym zażyciu tej rośliny jej efekty zanikają w fazie resztkowej. Faza ta charakteryzuje się niższym poziomem pobudzenia i zwiększoną potrzebą snu.
Ibogaina może leczyć uzależnienie
Chociaż dokładny mechanizm działania przeciwuzależniającego ibogainy pozostaje niejasny, wstępne badania wskazują, że wpływa ona na receptory w organizmie.
W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach stwierdzono, że ten alkaloid wraz ze swoim metabolitem – noribogainą, wiąże się z receptorami ośrodkowego układu nerwowego, takimi jak receptory nikotynowe, receptory opioidowe, a także transportery dopaminy i serotoniny.
Badanie z 2017 r. wymagało od 30 uczestników uzależnionych od opioidów podania około 12 mg/kg ibogainy. Wyniki oceniono 12 miesięcy później. Miesiąc po leczeniu połowa uczestników zgłosiła brak stosowania opioidów.
Trzy miesiące po leczeniu 10 uczestników zgłosiło brak używania opioidów. Po sześciu miesiącach sześciu uczestników zgłosiło stałe unikanie opioidów. Po dziewięciu miesiącach 11 uczestników stwierdziło, że unikało opioidów. W 12. miesiącu siedmiu uczestników skutecznie unikało używania opioidów.
Chociaż roślina ta nie jest zatwierdzonym środkiem do leczenia zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych , wykazano, że pojedyncze duże dawki ibogainy blokują objawy odstawienia i głód u osób uzależnionych od narkotyków.
Donoszono, że ibogaina zmniejsza pragnienie zażywania opioidów, a także jest wskazywana jako środek poprawiający nastrój po leczeniu. Sugeruje się, że ibogaina ma niski potencjał uzależniający .
Ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że zmiany w stylu życia są ważne dla długotrwałego powrotu do zdrowia. Ibogaina może dać osobie czas na pracę nad budowaniem nowych nawyków i zmianą swojego życia. Jeśli jednak tego nie zrobi, istnieje zwiększone prawdopodobieństwo nawrotu.
Ryzyka i problemy do rozważenia
Ważne jest, aby zauważyć, że efekty ibogainy nie zostały jeszcze przetestowane w podwójnie ślepych, kontrolowanych placebo badaniach. Większość badań obejmowała anegdotyczne raporty i badania otwarte. W badaniu otwartym uczestnicy wiedzą, jaki rodzaj leczenia otrzymują.
Potrzebne są dalsze badania, aby lepiej zrozumieć, w jaki sposób ibogaina może być przydatna w leczeniu uzależnień.
Kolejną przeszkodą w badaniach nad ibogainą jest jej niski profil bezpieczeństwa. Pomimo potencjalnych korzyści w zakresie poprawy uzależnienia od narkotyków, ibogaina wiąże się również z poważnymi zagrożeniami dla zdrowia. Nagła śmierć spowodowana zatrzymaniem akcji serca jest poważnym następstwem spożycia alkaloidu. Może również powodować nudności, suchość w ustach, wymioty lub utratę zdolności poruszania częściami ciała.
Do innych skutków zalicza się nieregularne bicie serca i wydłużenie odstępu QT, co oznacza, że mięśnie serca potrzebują więcej czasu na skurcz i rozkurcz.