Co oznacza diagnoza zaburzeń związanych z używaniem alkoholu

Tak naprawdę nie ma oficjalnej diagnozy alkoholizmu . Stan, który od dawna nazywany jest alkoholizmem, technicznie nazywa się „poważnym zaburzeniem używania alkoholu”, zgodnie z opublikowaną w maju 2013 r. 5. edycją „Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders” (DSM–5) przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne. Zgodnie z DSM-5, jeśli dana osoba wykazuje dwa lub więcej objawów z listy 11 kryteriów, diagnozuje się u niej zaburzenie używania alkoholu, z klasyfikacjami łagodnymi, umiarkowanymi i ciężkimi.

DSM-IV (opublikowany w 1994 r.) również nie zawierał diagnozy „alkoholizmu”, ale zamiast tego opisywał dwa odrębne zaburzenia — nadużywanie alkoholu i uzależnienie od alkoholu — ze szczegółowymi kryteriami dla każdej diagnozy. DSM-5 łączy te dwa zaburzenia w jedno zaburzenie związane z używaniem alkoholu z podklasyfikacjami ciężkości.

Chociaż istnieje wiele podobieństw między kryteriami (listą objawów) stosowanymi przez DSM-IV i DSM-5, istnieją dwie istotne zmiany. DSM-5 eliminuje problemy prawne będące wynikiem picia jako kryterium diagnozy, ale dodaje pragnienie alkoholu jako kryterium.

Objawy wymienione w DSM-5

W DSM-5 wymieniono 11 objawów, na podstawie których można stwierdzić, czy ktoś cierpi na zaburzenie związane z używaniem alkoholu. 

1. Alkohol jest często przyjmowany w większych ilościach lub przez dłuższy okres, niż zamierzano.
2. Występuje uporczywa chęć lub nieskuteczne próby ograniczenia lub kontrolowania spożycia alkoholu.
3. Dużo czasu poświęca się na czynności konieczne do uzyskania alkoholu, jego spożycia lub odreagowania jego skutków.
4. Pragnienie lub silna chęć lub potrzeba spożycia alkoholu.
5. Nawracające spożywanie alkoholu powodujące niemożność wypełniania najważniejszych obowiązków w pracy, szkole lub domu.
6. Dalsze spożywanie alkoholu pomimo występowania trwałych lub nawracających problemów społecznych i interpersonalnych, spowodowanych lub zaostrzonych przez działanie alkoholu.
7. Z powodu spożycia alkoholu następuje rezygnacja lub ograniczenie ważnych aktywności społecznych, zawodowych lub rekreacyjnych.
8. Nawracające spożywanie alkoholu w sytuacjach, w których stwarza to zagrożenie fizyczne.
9. Osoba spożywająca alkohol nadal go używa, mimo świadomości występowania trwałego lub nawracającego problemu fizycznego lub psychicznego, który prawdopodobnie został spowodowany lub zaostrzony przez alkohol.
10. Tolerancja , zdefiniowana jako: a) potrzeba spożywania znacznie większych ilości alkoholu w celu osiągnięcia stanu upojenia lub pożądanego efektu, lub b) znacznie zmniejszone działanie przy dalszym spożywaniu tej samej ilości alkoholu.
11. Zespół odstawienia , który objawia się w jeden z następujących sposobów: a) charakterystyczny zespół odstawienia alkoholu. b) przyjmowanie alkoholu (lub blisko spokrewnionej substancji, np. benzodiazepiny) w celu złagodzenia lub uniknięcia objawów odstawienia.

DSM-5 wzbudza pewną krytykę

Kryteria diagnozowania zaburzeń związanych z używaniem alkoholu spotkały się z krytyką, ponieważ zgodnie z DSM-5 u każdego studenta, który okazjonalnie upijał się do nieprzytomności i przyznał, że od czasu do czasu ma ochotę na zimne piwo, można było zdiagnozować to zaburzenie i nazwać go alkoholikiem.

Podobnie, jeśli tolerancja i objawy odstawienia są jedynymi dwoma niezbędnymi czynnikami wymaganymi do postawienia diagnozy, to „każdy, kto wypija kilka kieliszków wina do kolacji każdego wieczoru, będzie miał mierzalną i zauważalną tolerancję i objawy odstawienia. Nie będą one obecne w stopniu powodującym znaczną dysfunkcję, ale będą dość widoczne podczas badania”, według dr Stuarta Gitlowa, psychiatry uzależnień i byłego prezesa American Society of Addiction Medicine. „Ta osoba ma teraz łagodne zaburzenie związane z używaniem alkoholu”.