Czujesz się niezmotywowany? Spróbuj wyjść ze swojej strefy komfortu

Żyjemy w świecie z natury stresującym, który wystawia na próbę naszą zdolność do odczuwania komfortu na co dzień. Ostatnie badania, opublikowane przez naukowców z Cornell i University of Chicago, wykazały, że zwiększona motywacja może wynikać z poszukiwania dyskomfortu . Wykorzystując wyniki pięciu eksperymentów, wskazują na nieodłączny bałagan związany ze wzrostem.

Autorzy badania podsumowują: „Czy to poprzez improwizację, pisanie o trudnych emocjach, poszukiwanie niewygodnych informacji, czy też nawiązywanie relacji z innymi ludźmi o przeciwnych poglądach: zamiast unikać dyskomfortu nieodłącznie związanego ze wzrostem, ludzie powinni go szukać jako znaku postępu. Rozwój często jest niewygodny; odkrywamy, że akceptacja dyskomfortu może być motywująca”.

Pytanie zatem brzmi, w jaki sposób ludzie mogą rozpoznać, kiedy ich dyskomfort pomaga im w motywacji, a nie kiedy ją osłabia? 

Namacalny związek między kulturowym rozumieniem dyskomfortu i motywacji

Dyskusje o komforcie i dyskomforcie otaczają nas. Ogromne kanały YouTube, takie jak Yes Theory , na przykład — gdzie ich naczelną zasadą jest, że „…najwspanialsze chwile życia i najgłębsze połączenia istnieją poza strefą komfortu” — uruchomiły całe marki wokół idei zmierzania w kierunku dyskomfortu, a nie odchodzenia od niego.

Jednak to, czy tam byłeś i (dosłownie lub w przenośni) dostałeś koszulkę, ma wiele wspólnego z postrzeganiem komfortu przez społeczeństwo, według dr Bobbi Wegner, PsyD . Wegner jest psychologiem klinicznym i uczy o motywacji jako adiunkt w Harvard’s School of Education. Mówi, że częścią problemu jest podejście społeczeństwa do uczuć dyskomfortu w szerszym ujęciu. 

„Myślę, że żyjemy w społeczeństwie, w którym ludzie zakładają, że szczęście powinno być czymś podstawowym, a dyskomfort jest nie do zniesienia lub nie jest dobry. Ale dyskomfort i nieprzyjemne emocje , nieprzyjemne doświadczenia, nieprzyjemne relacje społeczne i niewygodna dynamika. To część życia i im więcej nauczymy się radzić sobie z tym dyskomfortem, tym lepiej dla nas” – mówi dr Wegner.

Osoby biorące udział w badaniu otrzymały szkolenie improwizacyjne i zajęcia z pisania, a także sesje edukacyjne na temat pandemii, angażowania się w przeciwne poglądy i przemocy z użyciem broni palnej. Bez względu na metodę, dr Danielle Roeske, PsyD , mówi, że budowanie zdolności do radzenia sobie z dyskomfortem i produktywne jej stosowanie wymaga pewnego poziomu tego, co nazywa „świadomą ekspozycją”.

„Tak więc bycie obecnym i przemyślanym angażowaniem się w doświadczenia, które sprawiają, że czujemy się niekomfortowo… zamiast po prostu tworzyć narrację lub samoocenę wokół naszej reakcji na dyskomfort, posiadanie pewnej gotowości na pozwolenie na zaistnienie dyskomfortu może zwiększyć naszą tolerancję na ten stan”.

Pamiętaj o tym, jeśli ten dyskomfort stanie się zbyt duży

Przy każdym poziomie dyskomfortu istnieje możliwość, że może on wzrosnąć do poziomu wywołującego niepokój. Wegner porównuje to do punktu krytycznego, w którym walka lub ucieczka przejmuje kontrolę, a mózg przechodzi w tryb przetrwania. 

„Istnieje dosłownie fizjologiczny powód, dla którego nawet jeśli możesz tolerować ten dyskomfort, możesz nie osiągać tego, co chcesz osiągnąć”.

Podaje dwa przykłady ilustrujące różne doświadczenia dyskomfortu i narażenia. W jednym z nich dziecko uczy się, że w porządku jest poprosić kelnerkę w restauracji o dodatkowe kredki, co Wegner przeżyła ze swoimi dziećmi. W drugim scenariuszu dorosły rezygnuje ze snu, aby przebrnąć przez projekt i go ukończyć, projekt, który prawdopodobnie zostanie wykonany źle, ponieważ jest źle wypoczęty. W pierwszym przypadku dyskomfort jest zarządzany i wspierany. W drugim przypadku ryzyko negatywnych skutków jest zwiększone. 

Mówi, że pytanie, które ludzie powinni sobie zadać, oceniając swój dyskomfort i towarzyszący mu poziom motywacji, dotyczy tego, w jaki sposób ich działania wywołują efekt domina. 

„ Jak bardzo jest to przygnębiające i jak bardzo zakłóca inne części ich życia?”

Dla Roeske’a rada jest podobna.

„W którym momencie nie jesteśmy już w stanie być obecni? Jeśli jest to tak przytłaczające i tak wspaniałe, że nie da się z tym wytrzymać, to może to być sygnał, że musimy się trochę wycofać. I nie uciekać od tego całkowicie, ale jakoś złagodzić ekspozycję”.