Yuichiro Chino / Getty Images
Zamknij ten odtwarzacz wideo
Spis treści
Czym jest głęboka stymulacja mózgu?
Głęboka stymulacja mózgu (DBS) to metoda leczenia chirurgicznego stosowana w przypadku zaburzeń ruchowych i niektórych opornych na leczenie zaburzeń psychicznych .
Elektrody są chirurgicznie wszczepiane do części mózgu, w których występuje nieprawidłowa aktywność. Elektrody emitują impulsy, które zarządzają nieregularną aktywnością mózgu. Generator kontroluje stymulację mózgu, która, podobnie jak rozrusznik serca, jest umieszczana w górnej części klatki piersiowej. Generator łączy się z elektrodami za pomocą przewodu biegnącego pod skórą od klatki piersiowej do mózgu.
Elektrody zazwyczaj stymulują mózg obustronnie, co oznacza, że obie strony mózgu otrzymują stymulację. Istnieją jednak pewne warunki, w których leczenie elektrodami musi być jednostronne, co oznacza, że stymulują one tylko jedną stronę mózgu.
Leczenie głęboką stymulacją mózgu rozpoczyna się po zakończeniu procesu rekonwalescencji po operacji, który zwykle trwa kilka tygodni. Dostawca usług medycznych włączy generator i rozpocznie proces znajdowania najlepszych ustawień dla przydzielonego leczenia. Na początku może się to okazać nieco niekomfortowe, a wczesnym skutkiem ubocznym są problemy z mówieniem. Jednak zwykle jest to tymczasowe.
Historia głębokiej stymulacji mózgu
W 1987 roku francuski neurochirurg Alim Benabid odkrył , że stymulacja elektryczna jąder podstawy mózgu może łagodzić objawy choroby Parkinsona.3 to zapoczątkowało przełom w leczeniu zaburzeń ruchu.
Dziesięć lat później, w 1997 roku, Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła głęboką stymulację mózgu w leczeniu drżenia związanego z chorobą Parkinsona .
W 2009 roku wprowadzono głęboką stymulację mózgu w przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych . Od tego czasu ta elektywna procedura chirurgiczna była stosowana w leczeniu depresji , padaczki i zespołu Tourette’a. Rzadziej, ale skutecznie, ta metoda leczenia była również stosowana w przypadku przewlekłych bólów głowy, uzależnień, otyłości i rekonwalescencji po udarze.
Chociaż głęboka stymulacja mózgu, tak jak jest powszechnie rozumiana dzisiaj, została wprowadzona pod koniec lat 80. XX wieku, ma wcześniejsze korzenie. Pod koniec XIX wieku głęboka stymulacja mózgu została odkryta poprzez stymulację kory mózgowej zwierząt. To wczesne doświadczenie było podstawą przyszłych eksploracji głębokiej stymulacji mózgu.
Rodzaje głębokiej stymulacji mózgu
Terapia głęboką stymulacją mózgu jest częścią szerszego zakresu terapii stymulacji mózgu. Głęboka stymulacja mózgu jest jedną z najpowszechniej znanych terapii stymulacyjnych. Terapia elektrowstrząsowa (ECT) jest wysoce kontrowersyjną i szeroko badaną terapią stymulacji mózgu, która jest nadal stosowana do dziś. Terapia elektrowstrząsowa jest stosowana w leczeniu ciężkiej depresji i choroby afektywnej dwubiegunowej .
Inne formy terapii stymulacji mózgu obejmują:
- Stymulacja nerwu błędnego (VNS) : Stymulacja nerwu błędnego była pierwotnie stosowana w leczeniu padaczki, ale obecnie jest również stosowana w leczeniu depresji. Jest podobna do głębokiej stymulacji mózgu — również wykorzystuje urządzenie umieszczone pod skórą, które uruchamia elektrody, aby dostarczać impulsy elektryczne. Jednak elektrody są umieszczone na nerwie błędnym, a nie na mózgu.
- lęk i inne choroby psychiczne. Została opracowana w 1985 roku i wykorzystuje magnes do aktywacji mózgu. Część mózgu, która jest aktywowana, zależy od obecnego stanu.
- Magnetyczna terapia padaczkowa (MST) : Magnetyczna terapia padaczkowa to nowsza forma stymulacji mózgu, która jest stosowana w leczeniu zaburzeń psychicznych, takich jak poważna depresja i zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Magnetyczna terapia padaczkowa wykorzystuje impulsy magnetyczne do stymulacji mózgu w celu wywołania napadu.
Do czego służy głęboka stymulacja mózgu?
Głęboka stymulacja mózgu jest pomocna zarówno w przypadku zaburzeń neurologicznych, jak i opornych na leczenie zaburzeń psychicznych. Może leczyć zaburzenia ruchu, takie jak wspomniana wcześniej choroba Parkinsona, drżenie i dystonia. Zaburzenia psychiczne również mogą być korzystne.
Na przykład oporna na leczenie depresja może skorzystać z głębokiej stymulacji mózgu. Podczas gdy wstępne badania są obiecujące, nie została jeszcze zatwierdzona przez FDA i nadal jest uważana za eksperymentalne leczenie.
Oporne na leczenie zaburzenia obsesyjno-kompulsywne można skutecznie leczyć również za pomocą głębokiej stymulacji mózgu.
Korzyści i uwagi dotyczące głębokiej stymulacji mózgu
Największą korzyścią, jaką oferuje głęboka stymulacja mózgu, jest możliwość odczuwania ulgi. Szczególnie w przypadku zaburzeń psychicznych może zdziałać cuda w przypadku schorzeń, które po prostu nie zareagowały na inne formy leczenia.
W przypadku, gdy inne metody leczenia nie łagodzą objawów choroby psychicznej, np. depresji czy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, ulgę może przynieść głęboka stymulacja mózgu
Chociaż głęboka stymulacja mózgu jest skuteczną metodą leczenia, wymaga operacji. Dla wielu osób stres związany z poddaniem się zabiegowi chirurgicznemu może być głównym czynnikiem odstraszającym.
Potencjalne pułapki głębokiej stymulacji mózgu
Głęboka stymulacja mózgu to poważny zabieg medyczny. U osób otrzymujących głęboką stymulację mózgu w przypadku zaburzeń neurologicznych mogą wystąpić negatywne skutki uboczne o charakterze psychologicznym.
Przykładowo badanie przeprowadzone wśród osób cierpiących na chorobę Parkinsona wykazało zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia objawów depresji po operacji. Objawy te mogą jednak ustąpić, a w razie potrzeby lekarze mogą odpowiednio dostosować leczenie.
Inne ogólne skutki uboczne obejmują infekcje, bóle głowy i awarie urządzeń. U niektórych osób mogą wystąpić problemy z mówieniem i zmęczenie. Warto zauważyć, że skutki uboczne są rzadkie i można je kontrolować, dostosowując głęboką stymulację mózgu i opiekując się lekarzem.
Słowo od Verywell
Życie z opornym na leczenie schorzeniem psychicznym może być izolujące i zniechęcające. Jeśli tracisz nadzieję w dążeniu do właściwego leczenia, skontaktuj się ze swoim lekarzem, aby sprawdzić, czy to leczenie może przynieść ulgę.