Historia kwasu lub LSD

Kwas, lub dietyloamid kwasu lizergowego (LSD), jest nielegalnym narkotykiem rekreacyjnym pochodzącym z pasożytniczego grzyba rosnącego na życie, czyli sporyszu. Kwas jest najbardziej znanym narkotykiem halucynogennym . Zniekształca i zmienia postrzeganie rzeczywistości przez człowieka.

LSD jest klasyfikowane jako narkotyk z Wykazu I, co oznacza, że ​​jest nielegalne w USA ze względu na wysoki potencjał nadużywania go.

Początkowo stworzona pod koniec lat 30. XX wieku, istniało wczesne zainteresowanie potencjalnymi zastosowaniami psychiatrycznymi tej substancji. To nagle ustało, gdy lek został zdelegalizowany w 1970 roku. Jednakże nastąpił odrodzenie zainteresowania możliwymi efektami terapeutycznymi LSD.

Odkrycie LSD

Psychoaktywne właściwości kwasu zostały odkryte niemal przypadkowo w 1943 roku przez dr Alberta Hofmanna, chemika pracującego dla Sandoz Company. Dr Hofmann syntetyzował LSD-25, a niektóre kryształy dostały się na jego palce i zostały wchłonięte przez skórę, powodując objawy zatrucia LSD.

Hofmann eksperymentował na sobie i przyjął niewielką ilość leku. Wierząc, że kwas lizergowy ma potencjalne zastosowanie w neurologii i psychiatrii, kontynuował eksperymenty na zwierzętach i dalsze badania na ludziach. Takie wczesne eksperymenty sugerowały potencjał dla osób z problemami ze zdrowiem psychicznym.

LSD wydaje się również uwalniać dawno zapomniane wspomnienia i traumy do świadomości. Niektórzy sugerują, że może to pozwolić na terapeutyczne przepracowanie takich wspomnień.

Badania nad LSD w latach 50. i 60. XX wieku

Firma farmaceutyczna Sandoz wprowadziła LSD na rynek pod nazwą handlową Delysid. W katalogu z 1964 r. firma opisała substancję do stosowania „w psychoterapii analitycznej w celu wywołania uwolnienia stłumionego materiału i zapewnienia relaksu psychicznego, szczególnie w stanach lękowych i nerwicach obsesyjnych”.

LSD stosowano w europejskich klinikach psychoterapii w podejściu zwanym terapią psycholityczną — oznaczającym rozpuszczenie napięcia lub konfliktów w psychice człowieka. W tym podejściu ludzie przyjmowali mniejsze dawki LSD w serii sesji.

Po każdej sesji pacjenci odpoczywali, a następnie mieli czas na malowanie lub pracę z gliną, aby przedstawić wizje, które mieli podczas halucynacji. Po sesji artystycznej pacjenci mieli grupową dyskusję prowadzoną przez terapeutę na temat swoich doświadczeń.

Inne podejście, znane jako terapia psychedeliczna, polegało na przyjmowaniu przez ludzi pojedynczej dużej dawki LSD, po okresie intensywnego przygotowania psychologicznego, aby spróbować zrestrukturyzować i wyleczyć problemy osobowościowe pacjenta. LSD badano również jako model psychozy i leczenie silnego bólu związanego z rakiem.

Ryzyka i ograniczenia prawne

W latach 60. XX wieku LSD zaczęło być silnie kojarzone z działalnością kontrkultury. Przyczyniło się to do stygmatyzacji narkotyku, a doniesienia o niepożądanych zdarzeniach związanych z używaniem LSD doprowadziły do ​​szerszego rozpoznania jego potencjalnych zagrożeń.

Zdając sobie sprawę z zagrożeń związanych z narkotykiem, firma farmaceutyczna, która go wówczas produkowała, zaprzestała produkcji i dystrybucji LSD w 1965 roku. Psychoterapeuci zaprzestali wówczas jego stosowania w terapii.

Chociaż LSD nie uzależnia, może powodować tolerancję i uzależnienie psychiczne. Tolerancja oznacza, że ​​ludzie muszą przyjmować więcej substancji, aby osiągnąć te same efekty. Tolerancja rozwija się szybko, a efekty narkotyku mogą być ryzykowne i nieprzewidywalne.  

Leczenie nadużywania LSD może obejmować terapię stacjonarną, stacjonarną lub ambulatoryjną. Chociaż nie ma leków na leczenie problemów z LSD, różne rodzaje psychoterapii mogą pomóc, takie jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) , terapia grupowa, terapia rodzinna i terapia wzmacniająca motywację (MET) .

Rosnące zainteresowanie zastosowaniami terapeutycznymi

Odnotowano odrodzenie zainteresowania terapeutycznym potencjałem LSD i innych substancji psychodelicznych, takich jak MDMA i psylocybina. Współczesne badania przyjęły bardziej empiryczne, naukowe podejście niż wczesne eksperymenty z lat 50. i 60.

Badania kliniczne wykazały, że MDMA (metylenodioksymetamfetamina) może pomóc w leczeniu depresji, a psylocybina może pomóc w leczeniu depresji i zaburzeń związanych z używaniem alkoholu. W 2019 r. psylocybina otrzymała status terapii przełomowej od Food and Drug Administration. Status ten ma na celu pomoc w przyspieszeniu interwencji o dużym potencjale leczenia poważnych chorób.

Badania wskazują również, że LSD może mieć potencjał jako lek terapeutyczny w psychiatrii. Najbardziej wiarygodne wyniki sugerują, że może pomóc w leczeniu zaburzeń związanych z używaniem alkoholu. Jednak potrzeba więcej badań, aby zrozumieć, w jaki sposób ta substancja może być stosowana w warunkach leczenia.

Terapia psychedeliczna zyskuje coraz większą akceptację. Jedno badanie MindWell Guide wykazało, że połowa Amerykanów popiera legalizację psychedelików w leczeniu chorób psychicznych. Trwające badania mogą pomóc specjalistom od zdrowia psychicznego lepiej zrozumieć, jak najlepiej używać takich substancji, aby łagodzić objawy chorób psychicznych.

Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła spray do nosa Spravato (esketamina), lek wytwarzany z dysocjacyjnego środka znieczulającego ketaminy, do stosowania w połączeniu z lekami przeciwdepresyjnymi w leczeniu opornej na leczenie depresji. Trwają również badania kliniczne nad MDMA w leczeniu zespołu stresu pourazowego (PTSD).

LSD pozostaje nielegalne i nie powinno być stosowane w leczeniu chorób psychicznych. Jeśli doświadczasz objawów takich jak depresja, lęk, PTSD lub zaburzenia związane z używaniem substancji, dostępne są skuteczne metody leczenia, które mogą pomóc.