Nee, gehandicapten zijn niet beter af als ze dood zijn

Als u een beperking hebt, en vooral als u dankzij een hulpmiddel makkelijk te herkennen bent, dan voelt u zich altijd even angstig als een vreemde op u afkomt en u van top tot teen aankijkt.

Als je geluk hebt, is het een andere gehandicapte die vraagt ​​wat voor soort apparatuur je gebruikt. Vaker is het een niet-gehandicapte die je medeleven betuigt, een ongepaste vraag stelt of iets zegt als: “Goed voor je, als ik een leven had zoals het jouwe, zou ik zelfmoord plegen.”

De vreselijke waarheid is dat gehandicapten er vaak voor kiezen om een ​​einde aan hun leven te maken. Recent onderzoek van het American Journal of Preventive Medicine wees uit dat de onderzochte gehandicapten vaker suïcidale gedachten hadden, plannen maakten en naar die gedachten handelden.

De onderzoekers van de Universiteit van Florida en de Universiteit van Utah ontdekten dat ‘hoe meer beperkingen’ iemand had, hoe groter de kans was dat hij of zij zelfmoordgerelateerde gedachten en gevoelens rapporteerde.

Het risico van terloopse vermeldingen van zelfmoord

Chase Cassine , LCSW, is een hulpverlener uit Louisiana. Hij zegt dat de soorten microagressies zoals hierboven beschreven waarschijnlijk voortkomen uit een persoon die door de maatschappij is geconditioneerd om een ​​leven met een beperking als minder waardevol te beschouwen, met name door de populaire media.

“Laten we het daarover hebben, de negatieve stereotypen die worden geuit over een persoon die met een lichamelijke beperking leeft, dat het zo ernstig is dat ze niets voor zichzelf kunnen doen… misschien is dat hun referentiekader geweest.”

De populaire media staan ​​vol met schadelijke stereotypen over mensen met een beperking.

Of het nu gaat om een ​​film die zelfmoord presenteert als het antwoord op de problemen van mensen met een beperking (zoals “Me Before You” uit 2016), het alomtegenwoordige idee dat alle neurodivergente mensen savants zijn (“The Good Doctor”) , of het alomtegenwoordige concept van inspiratieporno (voor het eerst bedacht door de Australische activiste Stella Young), deze vooroordelen over mensen met een beperking zijn overal.

Bovendien wordt er van gehandicapten verwacht dat ze beter af willen zijn als ze dood zijn. De mediatrope zelf heet “Beter dood dan gehandicapt.”

Dit is allemaal vooral zorgwekkend als je het concept van zelfmoordbesmetting of zelfmoordclusters overweegt, waarbij blootstelling aan zelfmoordgedrag het risico kan vergroten bij iemand die al overweegt om zijn leven te beëindigen.

Cassine zegt dat zijn aanpak om de schade van deze passieve en toch opdringerige vermeldingen van zelfmoord te beperken, is om persoonsgericht te zijn en cliënten te helpen hercontextualiseren hoe ze deze pijnlijke berichten ontvangen. Hij zegt dat het echt belangrijk is om de historische context van discriminatie op basis van handicap te begrijpen om effectieve zorg te kunnen bieden.

“Mensen met een handicap zijn altijd, of het nu gaat om discriminatie op basis van houding, instelling, medisch, ze zijn altijd gediscrimineerd en als abnormaal beschouwd. Terwijl we allemaal mensen zijn.”

Hoe creëer je een verschuiving?

Dr. Taish Malone , PhD, LPC, van Mindpath Health zegt dat de cliënten waar zij mee werkt, van wie velen een beperking hebben, het beste geholpen zijn met strategieën waarmee ze microagressies, zoals het terloops noemen van zelfmoord, kunnen hanteren.  

“Zelfregulatie en zelfconcept zijn erg belangrijk, vooral om onderliggende kwetsbaarheid te verminderen, wat de meeste mensen met chronische gezondheidsproblemen hebben. Omdat ze in feite met een beperking te maken hebben. En dus is het gebruikelijk dat ze het gevoel hebben of aangemoedigd worden om het gevoel te hebben dat ze minder zijn dan anderen vanwege waar ze mee te maken hebben.”

Volgens Malone kunnen bondgenoten en ondersteuners hun geliefden die in deze situatie zitten, helpen door niet alleen te letten op signalen dat ze zich terugtrekken of down zijn, maar ook door rekening te houden met anderen die mogelijk schade aanrichten in hun omgeving. 

“Ik denk dat een belangrijk element zou kunnen zijn dat geliefden op zoek gaan naar bepaalde signalen bij de mensen van wie ze houden, die een beperking hebben, en naar indicatoren van depressie of angst; en zelfs op zoek gaan naar indicatoren van geliefden die pesten of onderdrukkende gevoelens of niet-accepterende gedachten hebben ten opzichte van mensen met een beperking.”

Malone zegt dat het verkleinen van het risico op zelfmoord onder mensen met een beperking vraagt ​​om professionals in de geestelijke gezondheidszorg die deel uitmaken van zorgteams. Hoewel beperkingen vaak worden geassocieerd met een traumatische gebeurtenis, zijn het volgens haar juist mensen met chronische gezondheidsproblemen die meer ondersteuning nodig hebben.

“We moeten het ook hebben over mensen met onzichtbare beperkingen. Het is voor hen moeilijk om het begrip te krijgen dat mensen met duidelijke beperkingen krijgen, omdat mensen echt afgaan op wat ze zien. En dus krijgen ze misschien niet hetzelfde niveau van medeleven of begrip, omdat hun beperkingen niet zo zichtbaar zijn.”

Voor Cassine betekent het verminderen van vermeldingen van zelfmoord en het verminderen van zelfmoordcijfers een paradigmaverschuiving en het weerstaan ​​van de klinische drang om in te springen en te helpen, terwijl mensen met een beperking, vaker wel dan niet, gewoon een plek willen waar ze gehoord worden. 

“Je kunt niet vanuit dat perspectief proberen te helpen en het op te lossen omdat het de cliënt is. De cliënt leidt en begeleidt deze sessies. Denk hier eens over na: deze hypothetische cliënt met een beperking, die heeft al veel dingen gehad waardoor hij zich minderwaardig voelde, toch? Of het nu opmerkingen van verschillende mensen zijn [of iets anders]. Dus als de zorgprofessional in deze veilige ruimte, wil ik die gevoelens van minderwaardigheid niet verder aanwakkeren.”