Hoe u de Nationale Week van Zelfmoordpreventie kunt herkennen

Hoewel het misschien moeilijk is om erover te praten, hebben suïcidale gedachten invloed op velen . Daarom erkent de American Foundation for Suicide Prevention (AFSP) elk jaar de week na Labor Day als National Suicide Prevention Week.

Tijdens de Week van de Zelfmoordpreventie zijn er vaak speciale evenementen, persoonlijke verhalen en sociale media die mensen kunnen delen. Deze media zijn bedoeld om mensen te informeren over de opties die ze hebben als ze het moeilijk hebben. Ook worden er gesprekken gevoerd over hoe je authentieke, zorgzame gesprekken kunt voeren met dierbaren over het risico op zelfmoord en preventie.

Als u zich deze week meer over het onderwerp verdiept, bent u wellicht beter toegerust om iemand te ondersteunen die overweegt zelfmoord te plegen.

Nationale vooruitgang boeken op het gebied van zelfmoordpreventie

Bob Gebbia , CEO van de  American Foundation for Suicide Prevention  (AFSP), zegt: “De Nationale Week van de Zelfmoordpreventie is een mooi moment om even stil te staan ​​en echt te focussen op een van de belangrijkste doodsoorzaken waar te weinig over wordt gesproken.”

De Nationale Week van de Zelfmoordpreventie vestigt wellicht de aandacht op zelfmoord, een groot probleem voor de volksgezondheid, maar Gebbia merkt op dat zijn organisatie wil dat het grote publiek zich het hele jaar door richt op preventie.

Gebbia legt uit: “Onze missie is om levens te redden en hoop te bieden aan degenen die getroffen zijn door zelfmoord. We doen dat door het publiek erbij te betrekken, evenals de professionals die de kennis brengen, d.w.z. de wetenschappers, clinici, etc.”

AFSP wil dat het publiek betrokken wordt, omdat zij degenen zijn die dierbaren verliezen door zelfmoord, aldus Gebbia. “Hoe meer we het publiek betrekken, hoe meer we zullen doen om deze voornaamste doodsoorzaak te voorkomen,” zegt hij.

Met het nationale 988 3-cijferige nummer dat onlangs is gelanceerd, hoopt Gebbia dat het mensen die zelfmoord overwegen, zal helpen met hulpmiddelen. “Heel vaak is van degenen die zelfmoord plegen, slechts ongeveer de helft in enige vorm van behandeling op het moment van hun dood,” zegt hij. 

AFSP’s Out of the Darkness Walks kunnen het publiek betrekken om aandacht te vragen voor de National Suicide Prevention Week. “Ze bieden echt iedereen die om dit [probleem] geeft, degenen die een verlies hebben geleden, degenen die [zelf] worstelen, of mensen die het belang hiervan inzien en willen helpen. Het is een hoopvol evenement en het brengt mensen samen,” zegt Gebbia.

Toestemming om verschillende emoties te erkennen

Neurowetenschapper en klinisch maatschappelijk werker  Renetta Weaver, LCSW-C , zegt: “Het kan vaak sociaal acceptabel lijken om verdrietig te zijn na de zelfmoord van een geliefde. Het is echter normaal om boos of opgelucht te zijn na een zelfmoord.”

Weaver legt uit: “Emotioneel welzijn is onszelf toestemming geven om onze gevoelens te erkennen, wat ze ook mogen zijn, zonder onszelf te veroordelen voor die gevoelens. Er zijn verschillende delen van ons die verschillende emoties kunnen ervaren om verschillende redenen.”

Verschillende emoties zijn geldig en kunnen naast elkaar bestaan, zoals Weaver opmerkt dat verdriet een ingewikkelde reis van ups en downs kan zijn. “We kunnen zelfs redenen vinden om te glimlachen en zelfs te lachen te midden van verdriet, terwijl we onze geliefden herdenken. Beide eren hun nagedachtenis,” zegt ze.

Weaver benadrukt: “Er is geen magische manier om te voorkomen dat iemand zelfmoord pleegt, maar er zijn dingen die we kunnen doen om onze steun te tonen en misschien het risico te verkleinen. Het belangrijkste wat je kunt doen, is praten met je geliefde en hem of haar laten weten dat je zijn of haar pijn ziet en dat je wilt helpen. Maar definieer hoe die hulp eruitziet, zodat jullie beiden duidelijk zijn.”

Voor tastbare aanbevelingen merkt Weaver op dat je kunt helpen door anderen erbij te betrekken en bronnen met hen te delen. “De anderen zijn professionals in de geestelijke gezondheidszorg die zijn opgeleid in het omgaan met suïcidaliteit en die de beste behandelmethode kunnen aanbevelen.” zegt ze.

Zorg kan bestaan ​​uit poliklinische counseling, klinische behandeling en medicatie, aldus Weaver. “Ik wou dat het publiek zou weten dat zelfs als iemand eruitziet alsof hij of zij alleen maar aandacht zoekt of om hulp schreeuwt, het belangrijk is om die persoon aandacht te geven en op zijn of haar roep om hulp te reageren,” zegt ze.

Er wordt niet van je naasten verwacht dat ze het probleem aanpakken. Weaver geeft aan dat je je naasten eenvoudigweg kunt helpen door ze hulpmiddelen te geven of bij ze te gaan zitten als ze de zelfmoordhulplijn of een andere professional bellen.

Weaver benadrukt: “Alleen al de wetenschap dat ze niet alleen zijn, kan hen de kracht geven om de telefoon op te pakken. Maar nogmaals, je bent geen defibrillator en helaas kun je het leven van niemand anders redden.” 

Als aanbieder merkt Weaver op dat het moeilijk kan zijn om met mensen te werken die worstelen met zelfmoord. “Ik ben een mens, net als jij, en ik zou vaak willen dat ik iets kon zeggen of doen om iemands pijn te stoppen,” zegt ze.

Weaver legt uit: “Ik lig ook ‘s nachts wakker en speel gesprekken en gebeurtenissen opnieuw af, me afvragend of ik iets anders had kunnen zeggen of doen. Dan gebruik ik mijn eigen woorden op mezelf en doe ik wat ik anderen aanraad.”

Praten met je supportsysteem, je gedachten en gevoelens erkennen en jezelf toestaan ​​om te rouwen zijn allemaal aanbevelingen van Weaver, aangezien ze opmerkt dat therapeutische relaties ook gepaard gaan met verlies. “Er zijn ups en downs tijdens deze levensreis, dus ik hoop dat je op een dag je ellende in betekenis kunt omzetten,” zegt ze.

Zelfmoordpreventie vereist sociale rechtvaardigheid

Oprichter van Estoy Aqui, Ysabel Garcia, MPH , zegt: “Willen sterven betekent niet altijd dat je fysiek wilt sterven. Vaak hebben we het over een situatie of situaties die we willen laten verdwijnen .” 

Als Dominicaanse immigrant van de eerste generatie herinnert Garcia zich haar eerste ontmoeting met het psychiatrische systeem kort nadat ze naar Springfield, MA was verhuisd. Toen ontdekte ze: “Zelfmoord kan niet vanzelf gebeuren. Het wordt aangemoedigd en versterkt door systemen van onderdrukking.”

Garcia ziet zelfmoord als een oproep tot actie, alsof ze zegt: “Ik verdiende beter.” Op deze manier ziet ze zelfmoordgedachten en -gedragingen als potentieel versterkend bij het voorkomen van de daadwerkelijke zelfmoord.

Garcia merkt bijvoorbeeld op dat het hebben van een zelfmoordbrief iemand ervan kan weerhouden zelfmoord te plegen, omdat het een bron van controle over hun leven wordt. “Het kan een herinnering zijn dat ze er op elk moment voor kunnen kiezen om fysiek te sterven, en er kan een gevoel van waardigheid in dat proces zitten,” zegt ze. 

Garcia benadrukt: “De cultuur van blanke suprematie, kapitalisme en onderdrukking zijn de grootste boosdoeners van zelfmoord en mentale gezondheidsproblemen, ongeacht ras/etniciteit. Het veld van mentale gezondheid moet dieper graven.”

In haar geval merkt Garcia op dat haar probleem niet een laag zelfbeeld was , maar anti-zwartheid en colorisme. “Mijn probleem was niet woedebeheersing, maar omgaan met microagressies vanwege mijn accent. De zogenaamde evidence-based trainingen pakken deze nuances helaas niet aan,” zegt ze.

Wat psychiaters depressie, angst, etc. noemen, zijn talen van pijn die vertaald en getranscribeerd kunnen worden met de steun van anderen, aldus Garcia. “Wat zij symptomen noemen, zijn dialecten binnen deze talen die ons vaak proberen te vertellen dat dit leven niet houdbaar is,” zegt ze.

Dit zijn enkele redenen waarom ze Estoy Aqui oprichtte , wat ‘ik ben hier’ betekent. Dit is een tweetalige trainingsdienst die sociale rechtvaardigheid, gemeenschapszorg, culturele sterktes en levenservaring centraal stelt bij het voorlichten van anderen over zelfmoord en geestelijke gezondheid.

Zelfmoord kan het verdriet vergroten

Taish Malone, PhD , gediplomeerd professioneel counselor bij  Mindpath Health , zegt: “Verlies roept diepe emoties op, ongeacht de manier waarop, maar zelfmoord versterkt die gevoelens vaak omdat er elementen van schaamte, schuld en zelfs triggers voor de eigen worsteling mee worden toegevoegd.”

Malone benadrukt: “Schaamte en schuldgevoel zijn ook een ander neveneffect van zelfmoord. Vaak denken dierbaren of mensen die dicht bij het slachtoffer staan ​​na over de wat als-situatie en nemen ze verantwoordelijkheid voor het feit dat ze het niet hebben kunnen voorkomen.”

Schaamte komt meestal voort uit het stigma van zelfmoord, zoals Malone opmerkt dat hoe ze zich voelen hun onvermogen om het te stoppen of dat het überhaupt heeft plaatsgevonden, kan weerspiegelen. “De schuld is verbonden met spijt dat we het niet hebben kunnen stoppen,” zegt ze.

Malone legt uit: “Sommigen die in het verleden zelfmoord overwogen, kunnen last krijgen van emotionele en cognitieve flashbacks. Die herinneren hen aan de surrealistische werkelijkheid: als ze empathie tonen, lopen ze zelf ook risico.”

Hoe hechter de relatie met de persoon die betrokken is bij zelfmoord, hoe sterker geliefden het verlies kunnen verwachten, aldus Malone. “Aangezien de impact kan leiden tot hopeloosheid, waardeloosheid, wanhoop, moedeloosheid, angst, bezorgdheid en alomtegenwoordige droefheid, zou blootstelling aan zelfmoord hen moeten aanmoedigen om mentale gezondheidshulp te zoeken om verergerende reacties te voorkomen,” zegt ze. 

Malone raadt counseling aan om mensen te ondersteunen die worstelen met zelfmoordgedachten. “Als ze een uitroep hebben gedaan en/of een eerdere poging hebben gedaan, kun je overwegen om intensievere zorg te overwegen om ervoor te zorgen dat ze de zorg krijgen die nodig is om escalatie te stoppen,” zegt ze.

Met hen praten over een veiligheidsplan is een andere strategie, zoals Malone opmerkt dat het bieden van middelen hen kan helpen, net als zo vaak mogelijk inchecken. “Breng tijd met hen door en/of bel ze,” zegt ze.

Malone benadrukt: “Moedig hun persoonlijke verrijking aan. Help ze om betrokken te raken bij dingen die ze leuk vinden en doe mee als dat van toepassing is.”   

Zelfmoord treft iedereen die eraan wordt blootgesteld, zoals Malone opmerkt, discrimineert het niet. “Iedereen kan aan zulke gedachten worden blootgesteld,” zegt ze.

Malone raadt aan: “Ik moedig iedereen aan om op elkaar te letten. Je weet nooit wat voor verschil je kunt maken door gewoon even bij iemand te kijken of het goed met hem of haar gaat. Houd in gedachten dat er weliswaar zelfmoordsignalen zijn die veelvoorkomende waarschuwingen zijn, maar dat iedereen anders is.”