Bestaat het middelste kindsyndroom echt?

Als middelste kind denk je misschien dat je meer verwaarloosd en genegeerd bent door je ouders dan door je broers en zussen. Hoewel je dit misschien zelf hebt meegemaakt, kan je geboortevolgorde slechts een subtiele invloed hebben op je psychologische uitkomsten.

Waar komt het concept van het middelste kind-syndroom vandaan?

Het syndroom van het middelste kind komt oorspronkelijk van de arts en psychotherapeut Alfred Adler, die de theorie van de geboortevolgorde ontwikkelde.

De theorie over de geboortevolgorde is sinds het begin bekritiseerd

Adlers theorie werd meer dan een eeuw geleden ontwikkeld en zijn onderzoek is sindsdien zwaar bekritiseerd. Er zijn meerdere methodologische problemen geïdentificeerd.

Veel van de studies die zijn theorie ondersteunen, kijken bijvoorbeeld niet naar leeftijd en ras. De zelfontwikkelde vragen die in de studies werden gebruikt, waren vaak te kort en bestonden uit vijf of minder items.

Ten slotte werden factoren zoals het geslacht van broers en zussen, leeftijdsverschil, sociaaleconomische status en het aantal broers en zussen in het gezin niet in overweging genomen en gecontroleerd. Al deze variabelen kunnen de resultaten en conclusies van de studies beïnvloeden.

Is er onderzoek dat het idee van het middelste kindsyndroom ondersteunt?

Onderzoekers proberen nog steeds te achterhalen hoe de geboortevolgorde verschillende uitkomsten beïnvloedt, waaronder persoonlijkheid en gezondheidsproblemen.

De American Psychological Association noemt het ‘Middle Child Syndrome’ een hypothetische aandoening, omdat er geen substantieel bewijs is dat suggereert dat de geboortevolgorde een consistente en sterke invloed heeft op de persoonlijkheid, kenmerken of intelligentie.  

Er zijn echter ook onderzoeken die de effecten van geboorte in het midden hebben onderzocht.

Middelste kinderen hebben mogelijk meer afstandelijke relaties met geliefden

Middelste kinderen kunnen meer afstandelijke relaties hebben met hun ouders en familie. Drie studies werden in 1998 gepubliceerd om de effecten van geboortevolgorde op zelfidentiteit en familierelaties te onderzoeken.  

De resultaten van de eerste studie lieten zien dat middelste kinderen minder geneigd zijn dan eerste en laatste kinderen om te verwijzen naar verwantschap wanneer gevraagd naar hun naaste vertrouwelingen. De tweede studie liet zien dat middelste kinderen zich in tijden van nood meer geneigd voelen om zich tot hun broers en zussen te wenden dan tot hun ouders, vergeleken met eerste en laatste kinderen. De laatste studie analyseerde de resultaten van internetvragenlijsten en historische archieven. Hieruit bleek dat middelste kinderen minder geneigd zijn dan eerste en laatste kinderen om geïnteresseerd te zijn in genealogisch onderzoek.  

alle drie de onderzoeken bleek dat middelste kinderen zich minder vaak verbonden voelden met hun moeder dan eerstgeborenen en laatstgeborenen.

Middelste kinderen praten het minst vaak over seks met hun ouders

Praten over seks met ouders is niet iets waar de meeste kinderen zich prettig bij voelen. Echter, middelste kinderen doen dit waarschijnlijk het minst in vergelijking met hun broers en zussen.

Middelste kinderen zijn mogelijk vatbaarder voor problemen

Middelste kinderen worden vaak getypeerd als onbegrepen boze kinderen die aandacht zoeken door in de problemen te komen. Er kan wel eens wat van waar zijn.

Hoewel uit deze onderzoeken een significante samenhang is gebleken tussen middelste kinderen en persoonlijkheidskenmerken, is het nog steeds onduidelijk of de positie van een persoon in zijn of haar gezin invloed heeft op de uitkomsten voor de rest van zijn of haar leven.

Een studie analyseerde grote datasets van drie nationale panels uit de VS, Groot-Brittannië en Duitsland. Het toonde geen significante effecten tussen geboortevolgorde op persoonlijkheid, waaronder inschikkelijkheid, consciëntieusheid, emotionele stabiliteit, extraversie of verbeeldingskracht.

Symptomen en kenmerken van het middelste kindsyndroom

Volgens de Birth Order Theory bevinden middelste kinderen zich in een positie die de concurrentie met hun broers en zussen maximaliseert. Ze zijn noch de oudste noch de jongste , dus ze voelen zich waarschijnlijk meer gestrest door gevoelens van onbeduidendheid.  

Als gevolg hiervan kunnen kinderen die in het midden geboren zijn, jaloers en verwaarloosd zijn dat hun ouders meer aandacht aan hun broers en zussen besteden. Dit kan leiden tot opstandigheid en probleemzoekend gedrag. Ze kunnen zich misdragen om goedkeuring te krijgen van hun ouders en leeftijdsgenoten. Ze kunnen zichzelf opzettelijk in situaties plaatsen die problemen met autoriteit en problemen in hun sociale groep veroorzaken.

Hun positie in het gezin kan er ook voor zorgen dat ze vredesbewaarders worden. Ze willen dat iedereen met elkaar overweg kan, bemiddelen tussen interpersoonlijke conflicten en mengen zich in familieproblemen die hen niet aangaan. Ze houden er niet van om partij te kiezen in het gezin en zullen hun behoeften opofferen om harmonie te bereiken.

Hoe het middelste kindsyndroom zich manifesteert in de volwassenheid

Als middelste kind kun je negatiever over jezelf denken. Een onderzoek keek naar de relatie tussen identiteitsperceptie en psychologische geboortevolgorde onder universiteitsstudenten. Het toonde negatieve identiteitspercepties bij middelste en enige kinderen.

Afwijzingsgevoeligheid

Uit een onderzoek blijkt dat kinderen die in het midden worden geboren, mogelijk niet dezelfde hoeveelheid aandacht van hun ouders krijgen, waardoor ze het gevoel hebben dat ze niet geliefd zijn, ongelijk behandeld worden en niet serieus genomen worden.

Dit creëert gevoelens van verwaarlozing die een verhoogde gevoeligheid voor afwijzing veroorzaken met overtuigingen dat ze niet goed genoeg zijn. Ze kunnen het gevoel hebben dat het leven een constante competitie is met hun broers en zussen die getalenteerder en succesvoller zijn dan zij.  

Dit leidt tot toegenomen frustratie, waardeloosheid , zelfvernietigende gedachten en pessimisme , en verminderd zelfvertrouwen . De ophoping van deze ervaringen uit de kindertijd en adolescentie is schadelijk voor hun proces van identiteitsontwikkeling, wat zich vervolgens manifesteert als een negatieve identiteitsperceptie tijdens de volwassenheid.

Hoe u kunt voorkomen dat uw kind het middelste kindsyndroom ontwikkelt

Als je een middelste kind hebt, betekent dat niet dat ze opgroeien tot volwassenen met kenmerken van het middle child syndrome. Er zijn genoeg manieren om je kind te helpen een gezond, gelukkig en zelfverzekerd leven te leiden. 

• Behandel uw kind als een individu: Uw kind heeft een unieke set van eigenschappen, voorkeuren en afkeuren. Leer uw kind kennen op een individueel niveau en toon interesse in zijn/haar hobby’s en activiteiten. Laat hem/haar vrij zijn/haar gedachten, gevoelens en ervaringen met u delen. Door hem/haar als een individu te behandelen, laat u hem/haar weten dat hij/zij op zijn/haar eigen kleine manier speciaal voor u is.
• Besteed quality time aan uw kind: Neem overdag de tijd om uw kind onverdeelde aandacht te geven. Zo laat u ze weten dat u hun behoeften en wensen niet vergeet en dat u waarde hecht aan uw relatie met hen.
• Vergelijk uw kinderen niet: Gebruik uw andere kinderen niet als voorbeeld en vergelijk het gedrag van uw kinderen niet. Dit helpt hun behoefte om te concurreren om uw aandacht te verminderen. Waardeer hun inspanningen en valideer hun emoties, zodat ze het gevoel hebben dat u hen erkent voor wie ze zijn.
• Vermijd etikettering: Hoewel uw kind zich misschien gedraagt ​​als een stereotiep middelste kind, probeer uw gedachten niet te verbaliseren. Dit plaatst hen in een hokje, wat hun overtuiging versterkt dat ze een probleemkind zijn dat wordt verwaarloosd en genegeerd door hun ouders.