Culturele assimilatie: hoe het de geestelijke gezondheid beïnvloedt

Culturele assimilatie verwijst naar het proces waarbij een minderheidsgroep of cultuur het gedrag, de waarden, rituelen en overtuigingen van de meerderheidsgroep in het gastland overneemt.

De term culturele assimilatie wordt vaak gebruikt om immigranten te beschrijven die naar nieuwe locaties zijn gemigreerd; het wordt echter ook gebruikt om inheemse groepen te bespreken. Als gevolg hiervan komt het in twee vormen voor:

• Gedwongen assimilatie
• Volledige assimilatie

Mensen worden vaak aangemoedigd of onder druk gezet om zich cultureel aan te passen, maar deze veranderingen worden vaak afgedwongen. Inheemse, immigranten- en etnische minderheidsgroepen veranderen of verbergen vaak elementen van hun eigen cultuur, waaronder hun taal, eten, kleding en spirituele praktijken, om de waarden en sociale gedragingen van de dominante cultuur over te nemen. 

Voorstanders van culturele assimilatie zijn van mening dat dit conflicten vermindert, bijdraagt ​​aan een meer samenhangende nationale identiteit en de sociale en economische kansen voor minderheden verbetert.

Hoewel culturele assimilatie vaak als een gemakkelijke oplossing wordt gepresenteerd, draagt ​​het bij aan andere problemen en moeilijkheden.

Smeltkroestheorie

Moderne verwijzingen naar culturele assimilatie stellen dat het plaatsvindt wanneer minderheidsgroepen de cultuur van de meerderheidsgroep overnemen om te integreren in de maatschappij. Vaak hoor je mensen zeggen dat hun land of stad een “melting pot” is.

Hoewel de melting pot-theorie op elk land kan worden toegepast, wordt deze meestal gebruikt om de Amerikaanse context te beschrijven. Als gevolg hiervan is de melting pot-theorie synoniem geworden met het proces van Amerikanisering.

Terwijl de melting pot-theorie suggereert dat mensen zullen integreren in de dominante maatschappij, suggereren critici dat dit proces diversiteit schaadt en leidt tot cultureel verlies. In plaats daarvan promoten sommige mensen het idee van multiculturalisme, waarbij ze metaforen gebruiken zoals een mozaïek of puzzel waarin mensen samen kunnen komen en toch hun unieke cultuur behouden.

Vrijwillige versus gedwongen culturele assimilatie

Zoals hierboven vermeld, kent culturele assimilatie twee primaire vormen:

• Vrijwillige assimilatie: Dit is wanneer leden van de minderheidsgroep niet meer te onderscheiden zijn van die van de dominante groep. Deze vorm van assimilatie vindt plaats in fasen of in de loop van generaties. In deze vorm is assimilatie meestal gemakkelijker voor de kinderen van immigranten, omdat ze vanaf jonge leeftijd geboren, gesocialiseerd of opgeleid worden in de dominante cultuur. Het is belangrijk om in gedachten te houden dat vrijwillige assimilatie vaak een reactie is op druk van een meer overheersende cultuur, en conformiteit is een oplossing voor mensen om veilig te blijven en te overleven.
• Gedwongen assimilatie: Dit is wanneer een minderheid of inheemse groep gedwongen wordt om hun culturele identiteit, taal, normen en gebruiken op te geven om in de dominante groep te passen. Als gevolg hiervan vindt gedwongen assimilatie vaak veel sneller plaats vanwege de dreiging van geweld. Dit proces werd uitgevoerd nadat een gebied van nationaliteit veranderde na een oorlog; het heeft echter andere toepassingen gehad in de geschiedenis, zoals de gedwongen assimilatie en traumatisering van Native Americans door de eeuwen heen, met kostscholen die nog in 1996 in bedrijf waren.

Acculturatie kan ook voorkomen. Dit is een vorm van assimilatie waarbij mensen uit een minderheidsgroep een aantal overtuigingen, gebruiken of gedragingen van de dominante groep accepteren, maar toch een aantal van hun eigen culturele tradities en gebruiken behouden.

Geschiedenis van culturele assimilatie

heeft plaatsgevonden, richt het meeste academische onderzoek zich op de Amerikaanse context en de rassenrelaties vanwege de immigratiegeschiedenis van de VS.

Dat gezegd hebbende, hoewel het een algemeen proces is dat aan de Staten wordt toegeschreven, is het nog steeds een politiek verdeeldheid zaaiend probleem. Sommige politici en het publiek zijn van mening dat Europese immigranten zich in het verleden sneller hebben geassimileerd dan minderheidsgroepen dat nu doen.

De Verenigde Staten kampen al geruime tijd met aanhoudende en aanzienlijke vijandigheid tegenover immigranten, inheemse gemeenschappen en iedereen die als ‘ ander ‘ wordt gezien. Tegenwoordig en in het verleden hebben veel blanke Amerikanen in dit land immigranten en etnische minderheden gezien als een bedreiging voor de cultuur van het land. Ze zijn bang voor verschillen tussen ons en oefenen directe en indirecte druk uit op degenen die zich niet conformeren om dat wel te doen, onder andere door middel van bedreigingen en geweld.

Sommige immigranten, etnische minderheden en hun kinderen hebben misschien de wens om te assimileren, maar missen kennis of middelen over hoe ze dat moeten doen. Anderen hebben misschien niet om assimileren gegeven, maar voelden uiteindelijk de drang of druk om zich aan te passen. Ongeacht hun houding is de druk van culturele assimilatie altijd aanwezig.

Culturele assimilatie was bedoeld om zelfsegregatie te beperken

Gedurende deze periode werden immigranten echter aangemoedigd om zich aan te passen als middel om sociale stabiliteit en economisch succes te bereiken. Men dacht dat deze individuen door te “Amerikaniseren” de gevallen van “zelf-segregatie” zouden minimaliseren. Men ging ervan uit dat het hebben van iedereen onder één uniform geloofssysteem de rivaliteit tussen groepen om banen en middelen zou uitroeien.

Dit standpunt werd echter uiteindelijk om verschillende redenen als problematisch gezien. Zo betoogden geleerden dat dit idee een hiërarchie van burgerschap creëerde waarbij degenen die volledig konden integreren, meer kapitaal kregen.

Het concept van “Passeren”

Bovendien zouden degenen die zich kunnen ‘voordoen’ (dat wil zeggen iemand van een minderheidsgroep wiens fysieke verschijning lijkt op die van de dominante groep, bijvoorbeeld een Latino die er blank uitziet) voor de dominante cultuur beloond worden met grotere voordelen, terwijl mensen met andere etniciteiten gestraft zouden worden – ook al is dit iets waar zij geen controle over hebben.

‘Passeren’ is een complex fenomeen, omdat het racisme en emotionele stress in stand houdt. Veel mensen beseffen dat ze baat kunnen hebben bij de voordelen van ‘passeren’, maar maken zich medeplichtig aan een systeem dat anderen onderdrukt en schaadt.

Is culturele assimilatie goed of slecht?

Culturele assimilatie kan ervoor zorgen dat immigranten en etnische minderheden zich veiliger voelen of meer geaccepteerd worden door de dominante cultuur. Onderzoek naar de effecten hiervan is echter wisselend.

Een onderzoek uit 2011 naar de effecten van assimilatie op immigrantenadolescenten vond bijvoorbeeld dat degenen die in gebieden zonder armoede woonden, betere onderwijsprestaties en een beter psychologisch welzijn ervoeren. Er was echter ook een toename in risicogedrag. Daarentegen vonden ze dat het een negatieve impact had op immigrantenkinderen die in armere gebieden woonden.

Uit een ander onderzoek naar immigrantenhuishoudens bleek dat broers met meer buitenlandse namen te maken hadden met een hogere werkloosheidsgraad, minder jaren naar school gingen, minder verdienden en vaker trouwden met een partner die in het buitenland geboren was. Wat de huidige discussies over culturele assimilatie betreft, richten zij zich doorgaans op het psychologische welzijn van immigranten.

Gedwongen culturele assimilatie en de impact ervan op de geestelijke gezondheid

Culturele assimilatie kan leiden tot identiteitsverlies en aanzienlijke psychologische stress veroorzaken bij immigranten. Deze stress kan variëren van heimwee tot depressie en ernstige psychische aandoeningen.

Bovendien kan de daad van migratie ervoor zorgen dat een individu culturele rouw ervaart — een vorm van verdriet veroorzaakt door het verlies van iemands cultuur en dus een kernaspect van hun identiteit. Dit kan verder worden verergerd door het verlies van belangrijke culturele markers zoals taal, tradities, gewoonten en eten, wat ook de vervreemding kan versterken die een individu voelt wanneer hij probeert om contact te maken met iemand (of een familielid) uit het land van herkomst.

Dingen om te overwegen bij het bespreken van culturele assimilatie

Culturele assimilatie die in de loop van de tijd vrijwillig plaatsvindt, kan neutraal zijn, omdat assimilatie na migratie nuttig kan zijn bij het verbinden met en navigeren in een nieuwe cultuur.

Gedwongen assimilatie is een vorm van geweld

Echter, het dwingen van minderheidsgroepen om culturele gebruiken te adopteren die niet van henzelf zijn, is op zijn best problematisch en op zijn slechtst gewelddadig. Terwijl culturele assimilatie gunstig is geweest voor sommige minderheidsgroepen en de dominante culturen waarmee ze in contact komen, heeft gedwongen assimilatie geleid tot de gewelddadige uitsterving van vele anderen. Daarom is het van vitaal belang om zo genuanceerd mogelijk te zijn bij het bespreken van culturele assimilatie.

Bovendien is het essentieel om te verzoenen met de druk die minderheidsgroepen ervaren om zich te assimileren in gastlanden. Voor sommige van deze individuen is assimilatie misschien wel het enige middel dat ze zien om te slagen in de maatschappij.

Een woord van Verywell

Culturele assimilatie is een complex onderwerp, dus het is belangrijk om gevoeligheid en overweging te behouden wanneer u erover nadenkt. Inheemse volkeren, etnische minderheden en immigranten ervaren assimilatie vaak op verschillende manieren, dus het is essentieel om voorzichtig te zijn bij het bespreken en reflecteren op hoe het gebeurt en de impact die het kan hebben.