Het stigma rondom zelfmoord en psychische problemen in de zwarte gemeenschap verminderen

Het aantal zwarte jongeren dat zelfmoord pleegt, is de afgelopen 20 jaar sneller toegenomen dan bij welke andere etnische groep dan ook. Voor zwarte mannen van 10 tot 19 jaar is het aantal zelfmoorden in die tijd met 60% gestegen.

Terwijl andere etnische groepen hogere totale aantallen doden door zelfmoord hebben, is de stijging in de cijfers zorgwekkend voor zwarte Amerikanen. Maar velen zien zelfmoord en het stigma eromheen als taboeonderwerpen. Het probleem niet bespreken heeft een grote impact op de oplossing.

“Het stigma, geloof ik, gaat over schaamte. We willen er niet over praten, want schaamte zegt dat je slecht bent, dat je geen liefde verdient,” zegt Anitra Rice, die twee van haar zonen verloor door zelfmoord. “Het gaat om deze valse ideeën en overtuigingen die we hebben over onze waarde en over onze fouten, en de mensen die we zijn,” voegt ze toe.

Ondanks het stigma is er hoop. Hoewel zelfmoord en geestelijke gezondheid al lang taboeonderwerpen zijn in de zwarte gemeenschap, zeggen experts dat ze zien dat mensen meer bereid zijn om over geestelijke gezondheidsproblemen te praten. Naarmate meer mensen hun verhalen over zelfmoord delen en pleiten voor geestelijke gezondheidszorg, staan ​​de zwarte gemeenschap en de maatschappij als geheel meer open voor het bespreken van zelfmoord en paden naar genezing.

Stigma en oplossingen

De maatschappij in het algemeen en veel mensen in gekleurde gemeenschappen vermijden al jaren gesprekken over zelfmoord en psychische problemen. 

“[Er] zijn enkele zwarte gemeenschappen waar discussies over geestelijke gezondheid en zelfmoord een grotere uitdaging kunnen vormen, of waar deze zaken gestigmatiseerd kunnen worden,” merkt Paul Nestadt op, MD , universitair hoofddocent psychiatrie en gedragswetenschappen aan de medische faculteit van de Johns Hopkins University.

Terwijl hij opmerkt dat stigma in alle gemeenschappen bestaat, niet alleen die van kleur, bespreekt Dr. Nestadt ook waarom dat stigma kan blijven bestaan. “[In] de zwarte gemeenschap kan een deel van het probleem liggen in sterkere banden met traditionele kerken, waar zelfmoord soms nog steeds als een zonde kan worden gezien en waar psychische aandoeningen (ten onrechte) als zwakte kunnen worden gezien”, voegt hij toe.

Voor sommigen kan het zoeken naar hulp een nog groter stigma opleveren.

“Hulpzoekend gedrag wordt in zwarte gemeenschappen soms gezien als een zwakte of erkenning van ‘gek’ zijn. De maatschappij heeft onrealistische boodschappen en beelden van veerkracht en bovenmenselijke psychologische en emotionele kracht gecreëerd en in stand gehouden die veel zwarten internaliseren en waar ze het gevoel hebben dat ze aan moeten voldoen,” legt Victor Armstrong uit, MSW , Chief Diversity Officer, RI International en trainer voor de Soul Shop for Black churches van de American Foundation for Suicide Prevention.

Uit onderzoek blijkt dat een gebrek aan vertrouwen in medische interventie, een gebrek aan middelen en zelfs trauma en racisme ervoor hebben gezorgd dat het stigma is toegenomen.

Maar er worden stappen ondernomen om medicatie, therapie en behandeling voor psychische problemen en suïcidale gedachten te normaliseren. Deskundigen zeggen dat het belangrijk is om communicatie een hoge prioriteit te geven, te beginnen met jonge kinderen. Het is een goed begin om ze in een veilige ruimte te laten praten over hun verdriet, eenzaamheid, isolement of depressie. Educatie en bewustzijn van signalen dat iemand overweegt zelfmoord te plegen, en hoe ze te helpen, zijn belangrijk.

Het stigma neemt ook af omdat andere mensen bereid zijn hun ervaringen te delen.

“Om het stigma tegen hulp zoeken voor suïcidale gedachten tegen te gaan, is het het beste om dialoog aan te moedigen en openheid te modelleren. Wanneer mensen gerespecteerde figuren in hun eigen gemeenschap om hulp zien vragen en succesverhalen delen, wordt het stigma uitgehold,” adviseert Dr. Nestadt.

Verhalen delen en een verschil maken

Anitra Rice heeft twee keer hartzeer doorstaan. Twee van haar zonen, Josiah en Jaden, hebben allebei zelfmoord gepleegd. Beide zonen waren 20 jaar oud toen ze stierven. Haar zonen waren getalenteerde, intelligente, begaafde jongemannen die pijnlijke veranderingen en situaties doorstonden die moeilijk te overwinnen waren. Hoewel ze hun liefde voor hun moeder uitten en een productief leven leidden, hebben ze uiteindelijk zelfmoord gepleegd.

Rice noemt zichzelf nog steeds een liefhebbende moeder voor haar twee overleden zoons, en ook voor haar jongste zoon. Toch kon haar verlangen om hen te helpen hun pijn niet stoppen.

“Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd om ze stabiliteit te bieden. Er was een deel van hen dat ik gewoon niet kon bereiken. Pas na hun overlijden leerde ik meer over de diepte van hun pijn,” aldus Rice.

Ondanks het verdriet en de pijn die ze heeft ervaren, blijft Rice zich uitspreken over de zelfmoorden van haar zonen . Ze gelooft dat het een deel van haar missie is om hun verhalen te vertellen en andere zelfmoordoverlevenden te helpen weten dat ze niet alleen zijn. Ze zegt ook dat het belangrijk is om de zwarte gemeenschap te helpen kritische discussies over mentale gezondheid te normaliseren, inclusief het werken aan het overwinnen van zelfmoordgedachten.

“Hoe helpen we mannen … die het heel moeilijk hebben met hun emotionele trauma? Hoe bieden wij in de zwarte gemeenschap een veilige ruimte, een veilige plek waar ze kunnen genezen, waar ze zich niet ontmand voelen?” vraagt ​​Rice. “Deze valse bravoure is niet echt kracht, het is onzekerheid. Het is deze kleine jongen die zo hard probeert deze façade in stand te houden, maar van binnen gaat hij dood.”

Rice zegt dat ze hoopt dat ze door het delen van haar familieverhaal iemand anders kan helpen.

“We zijn al bang dat mensen naar ons kijken en we proberen zo hard om onze littekens niet te laten zien, onze zwakheden niet te laten zien. Maar [we zouden] naar onze pijn moeten kijken door een lens van mededogen,” zegt Rice.

Bronnen

Onderwijs en bewustwording zijn belangrijke onderdelen van het destigmatiseren van het zoeken naar hulp bij suïcidale gedachten, of het verwerken van de situatie na de zelfmoord van een dierbare:

• The Black Swan Diaries biedt telefoonnummers van verschillende hulplijnen, waaronder National Suicide Prevention Hotline en Mental Health Crisis Hotline. De website biedt ook links om verschillende zelfhulpgidsen te downloaden.
• Het Suicide Prevention Resource Center biedt waardevolle artikelen en informatie over het aanpakken van zelfmoord onder zwarte Amerikanen.
• Black Girls Smile noemt een aantal organisaties die hulp bieden bij geestelijke gezondheidsproblemen. Sommige richten zich op gekleurde gemeenschappen.
• De Soul Shop van de American Foundation for Suicide Prevention biedt educatieve trainingen aan om leiders van zwarte kerken toe te rusten en hen te begeleiden bij het praten met hun gemeenschappen over geestelijke gezondheid en het voorkomen van zelfmoord.
• Organisaties zoals Therapy for Black Girls en Therapy for Black Men zijn gespecialiseerd in het aanbieden van therapiemogelijkheden binnen hun gemeenschappen.

Mensen van alle rassen en etniciteiten moeten bereid zijn om openlijk en eerlijk te praten over mentale gezondheidsproblemen en zelfmoord. Naarmate meer mensen zich uitspreken over hun ervaringen en pleiten voor het destigmatiseren van mentale gezondheidszorg, kunnen oplossingen en genezing plaatsvinden.