Ik behoor tot de LGBTQ+-gemeenschap, ook al zijn anderen het daar niet mee eens

Een paar dagen geleden ging ik naar New York City om de regenboogvlaggen en decoraties in de West Village te bekijken. Toen ik rondliep, zag ik dat er pride-vlaggen , lesbische vlaggen, non-binaire vlaggen, trans-vlaggen en biseksuele vlaggen waren. Ik zag echter geen aseksuele vlaggen. 

Ik ontdekte de term ‘ aseksualiteit ‘ voor het eerst op de middelbare school. Gedurende die vormende jaren dacht ik dat er iets mis met me was. In tegenstelling tot de andere meisjes die helemaal weg waren van de jongens op de privéschool verderop, kon het me geen moer schelen. Ik vond de meisjes op mijn school zelfs niet zo aardig. Ik heb weleens gehoord: ‘oh, je vindt wel een leuke jongen als je ouder wordt’ en ‘jongens op de middelbare school zijn onvolwassen, je mist niet veel.’ Ik heb me altijd afgevraagd waarom mensen er zo veel om gaven dat ik niet geïnteresseerd was.

Hoewel die woorden van bevestiging tijdelijk wat van mijn angst wegnamen, wist ik diep van binnen dat dit niet alleen ging over het niet vinden van de “juiste man”. Ik heb nooit interesse gehad in seks of seksuele aantrekkingskracht ervaren. Ik denk niet dat dat zou veranderen. 

Dat ik geen seksuele aantrekkingskracht ervoer, stoorde me persoonlijk niet, maar ik schaamde me wel voor de maatschappij. Ik kon geen films met seksscènes kijken of zelfs maar met mijn leeftijdsgenoten praten, omdat ik niet kon begrijpen hoe de meeste mensen daarin geïnteresseerd waren. Geen oordeel, maar het is gewoon een heel andere wereld dan ik gewend ben en zelfs kan begrijpen. 

Omdat ik me niet kon identificeren met de seksuele verlangens van de meeste mensen, was ik geïsoleerd van het grootste deel van de datingwereld. Dit was het meest prominent op datingapps, waar ik matches kreeg die ver en schaars waren. Als ik toevallig een match kreeg, negeerden ze het aseksuele deel alsof het er niet eens was. Misschien wisten ze niet wat het betekende, maar ik denk niet dat dat een geldig excuus is in het tijdperk van Google.

Hoe dan ook, ik vond het belangrijk om mijn matches te laten weten dat ik aseksueel was en wat mijn verwachtingen waren in een relatie. In de meeste gevallen vertelde ik het ze, en de gesprekken gingen dan zoiets als: “oh, je hebt me gewoon nog niet ontmoet” of “Ik verander je wel van gedachten.” 

Dat zijn vrij standaardreacties, dus ik kan er niet boos om worden omdat ze meestal voortkomen uit onwetendheid over aseksuele identiteit. Ik kan niet verwachten dat mensen weten over aseksualiteit in een wereld waarin we zelden worden vertegenwoordigd. Ik heb echter het geluk gehad om een ​​groep mensen om me heen te hebben die me steunen en mijn aseksuele identiteit begrijpen. Toch, af en toe, vooral tijdens Pride Month, twijfelen meer mensen aan de geldigheid van aseksualiteit.

De logica hierachter komt voort uit het feit dat aseksualiteit niet verwijst naar wie mensen seksueel aangetrokken voelen. Met deze gedachtegang zou ik denken dat het zou betekenen dat transgenders ook niet meegenomen zouden moeten worden, omdat die term verwijst naar genderidentiteit en niet naar seksualiteit. 

Een tijdje dacht ik dat ze gelijk hadden. Aangezien ik geen seksuele aantrekkingskracht ervaar, zou ik waarschijnlijk geen deel uit moeten maken van de community. 

Maar pas onlangs besefte ik dat het een hoop flauwekul is. Ik denk dat iedereen die te maken krijgt met discriminatie en kritiek vanwege wie ze zijn, deel zou moeten uitmaken van de gemeenschap: aseksuele personen, transgenders, etc. 

Ja, ik ervaar geen seksuele aantrekkingskracht, maar dat is op zichzelf mijn seksuele geaardheid. Ik identificeer me als een homoromantische aseksuele vrouw. Als je niet weet wat dat betekent, laat het me dan uitleggen. Voor mij betekent het dat ik romantisch aangetrokken word tot vrouwen. Voor de voorbijganger, als ik de hand van mijn partner zou vasthouden, zou het lijken alsof ik lesbisch ben, omdat je niet kunt zien of iemand aseksueel is door naar hem of haar te kijken, en het is niet de status quo. 

Omdat dat zo is, ervaar ik nog steeds dezelfde discriminatie en microagressie als in een seksuele relatie. 

Voor het grootste deel is een meerderheid van de LGBTQIA+-gemeenschap trots op het feit dat ze ‘inclusief’ is en nieuwe mensen met ‘open armen’ verwelkomt. Voor aseksuele mensen voelt dat echter niet altijd zo. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe het moet voelen voor aseksuele mensen in heteroromantische relaties. 

Ik zal mijn eerste Pride-parade nooit vergeten. Ik was tot in de puntjes gekleed in mijn regenboogkleding met een vleugje paars, wit en zwart (de kleuren van de ace pride-vlag). Verschillende mensen langs de route vroegen me wat die kleuren betekenden in verwijzing naar de ace-vlag. Ik vertelde ze dat het de kleuren van de aseksuele vlag vertegenwoordigde, maar ik werd met wat oogrollen en ongeloof ontvangen. 

Ik glimlachte en liep verder met mijn hoofd omhoog. Dat het niet in hun definitie van LGBTQ+ stond , betekent niet dat het minder een deel van de mijne was. Het is waarschijnlijk de moeite waard om te vermelden dat ik me ook identificeer als homo, omdat ik voornamelijk in relaties met mensen van hetzelfde geslacht heb gezeten.

Ik snap dat dat wat controversiëler is, maar het is veel makkelijker om aan hetero’s uit te leggen dat ik niet hetero ben dan te zeggen: “Ik ben homoromantisch aseksueel” en ze naar me te laten kijken alsof ik vier hoofden heb. In plaats daarvan zijn ze niet verrast als ik zeg dat ik homo ben als ze me hand in hand zien lopen met een vrouw, want zo ziet het er zeker uit. 

Het feit dat ik al die jaren heb nagedacht over hoe ik mijn identiteit aan hetero’s zou uitleggen, stoort me nog steeds. Ik heb er alles aan gedaan om wie ik ben verteerbaarder te maken voor die mensen die nooit twee keer hoefden na te denken over het vasthouden van de hand van hun partner in het openbaar of zich zorgen hoefden te maken of hun rechten op het homohuwelijk zouden worden ingetrokken. 

Voor het eerst deze Pride sta ik luid en trots naast mijn LGBTQIA+-communityleden omdat ik erbij hoor. Aseksualiteit en mijn geaardheid zijn geldig, of andere mensen het er nu mee eens zijn of niet. Ik ben het aan mezelf verplicht om mijn identiteit te vieren, want het is absoluut niet makkelijk geweest om ermee in het reine te komen, vooral niet in een wereld die jouw bestaan ​​negeert.