Wat gebeurt er als iemand een zenuwinzinking krijgt?

Zenuwinzinking is een term die soms wordt gebruikt om symptomen van intense mentale en emotionele stress te beschrijven . Deze gevoelens maken het moeilijk of zelfs onmogelijk om normaal te blijven functioneren en dagelijkse taken uit te voeren.

Er bestaan ​​veel misverstanden over de term ‘zenuwinzinking’. Hoewel de term vaak wordt gebruikt om periodes te beschrijven waarin het normale functioneren wordt verstoord door extreme stress, wordt de term niet beschouwd als een daadwerkelijke psychiatrische aandoening of medische diagnose.

In plaats daarvan is de term zenuwinzinking een informele verzamelnaam die bedoeld is om symptomen te beschrijven die een aantal verschillende psychiatrische aandoeningen kunnen vertegenwoordigen . Het belangrijkste kenmerk van een “zenuwinzinking” is dat de symptomen intens zijn en het voor de persoon erg moeilijk maken om normaal te functioneren.

Symptomen

Hoewel de term zenuwinzinking geen klinische betekenis heeft, zijn er een aantal fysieke en mentale symptomen die het vaakst worden geassocieerd met zulke periodes van intense stress. Deze omvatten, maar zijn niet beperkt tot:

• Angst of paniekaanvallen
• Depressie
• Moeilijk slapen
• Emotionele gevoelloosheid
• Gevoelens van lichamelijke ziekte
• Gebrek aan interesse in activiteiten
• Lage motivatie
• Stemmingswisselingen
• Sociale terugtrekking
• Maagpijn
• Problemen met concentreren

Omdat een zenuwinzinking zo’n vage term is, kan het symptomen van alles aangeven, van depressie tot angst tot schizofrenie. Het gebruik van de term suggereert vaak dat iemand veel moeite heeft om ermee om te gaan en is “uitgecheckt” van zijn normale routine. Hij is misschien gestopt met socializen of is misschien niet in staat om dagelijkse zelfzorgroutines te beheren, zoals eten, uit bed komen of douchen.

De symptomen die mensen ervaren tijdens een “breakdown” kunnen variëren van mild tot veel ernstiger. Sommige mensen kunnen gedachten over zelfmoord of zelfbeschadiging ervaren tijdens een breakdown-periode.

Oorzaken

Er zijn een aantal factoren die kunnen bijdragen aan wat een zenuwinzinking wordt genoemd. Onderliggende mentale gezondheidsproblemen zijn vaak een bijdragende factor, maar stress in het leven speelt vaak ook een rol.

Soms is deze stress chronisch en lijkt het zich in de loop van de tijd op te bouwen totdat iemand er gewoon niet meer mee om kan gaan. In andere gevallen kunnen crisissituaties een acute periode van intense nood veroorzaken die leidt tot symptomen van een inzinking.

Factoren die kunnen bijdragen aan een storing zijn onder andere:

• Misbruik
• Academische problemen of druk
• Dood van een geliefde
• Scheiding
• Financiële problemen
• Verlies van baan
• Verhuizen 
• Trauma
• Werkgerelateerde stress

Terwijl sommige mensen in staat zijn om met zulke worstelingen om te gaan, zijn anderen mogelijk minder veerkrachtig wanneer ze worden geconfronteerd met extreme stress. Slechte copingvaardigheden, gebrek aan zelfzorg, weinig sociale steun, slechte interpersoonlijke relaties, ongezonde copingmechanismen en onbehandelde psychische aandoeningen kunnen allemaal bijdragen aan het begin van wat mensen een zenuwinzinking noemen.

Oorsprong

Volgens Dr. Nwayieze Chisara Ndukwe, Psychiatry Fellow bij Mount Sinai Beth Israel, werd de term “zenuwinzinking” populair in het begin van de 20e eeuw. “In de volksmond werd het meestal gebruikt om een ​​grote persoonlijke crisis van bijna elke soort te beschrijven,” zegt ze.

Ze legt verder uit dat “na de Eerste en Tweede Wereldoorlog, toen artsen de enorme psychologische tol moesten behandelen die strijders moesten ondergaan, de focus verschoof van psychiatrische instellingen naar een meer klinisch perspectief. Verder werd er een ziektemodel ontwikkeld dat voorstelde om ‘zenuwinzinkingen’ te verklaren, die later ‘psychologische nood’ zouden worden genoemd, die soldaten tegenkwamen.” 

Ze zegt dat dit later zou leiden tot de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders ( DSM ), het handboek dat psychiaters gebruiken om te helpen bij het diagnosticeren van psychische aandoeningen. “De DSM gaf toen specifieke namen aan specifieke aandoeningen die in het verleden allemaal in de categorie ‘zenuwinzinking’ zouden zijn gestopt. Naarmate psychische gezondheid beter werd begrepen en minder werd gestigmatiseerd, werd de blootstelling en acceptatie van deze specifiekere termen (depressie, angst, paniekaanval, enz.) door de algemene bevolking algemener.” 

Tot slot merkt ze op dat “we nu weten dat er verschillende situaties, genetische factoren en ervaringen zijn die vaker in verband worden gebracht met een afname van het functioneren en die resulteren in een ‘zenuwinzinking’, maar er zijn ook verschillende factoren die onbekend zijn.”

“Meestal wordt het in de lekenpers gebruikt om een ​​acute episode van psychiatrische symptomen aan te duiden,” zegt Dr. Sean Luo, universitair docent klinische psychiatrie aan het Columbia University Medical Center, “maar dit is geen medische term en… het is zeker niet klinisch nauwkeurig.”

Het gebruik van de term nerve breakdown nam af na de jaren 60. Hoewel het verouderd is, wordt het nog steeds vaak gebruikt als slogan om te verwijzen naar emotionele of psychologische nood, meestal door mensen die niet bekend zijn met mentale gezondheid. 

Verwante termen

Er zijn nog een aantal andere termen en uitdrukkingen die verband houden met de term zenuwinzinking en die vaak als synoniemen worden gebruikt.

‘Zenuwziekten’

De Russische fysioloog Ivan Pavlov wordt gecrediteerd als een van de eerste wetenschappers die de meetbaarheid van mentale fenomenen aantoonde. Volgens de New York Academy of Sciences gaf hij “een enorme impuls aan de studie van fenomenen die voorheen als psychisch en ongeschikt voor exploratie door wetenschappelijke methodologie waren aangemerkt.” 

Eind 19e eeuw kon hij dankzij zijn beroemde experimenten met kwijlen bij honden als reactie op het luiden van een bel, de fysiologische, omgevings- en intrapsychische effecten op ons zenuwstelsel in verband brengen (bijvoorbeeld een snelle hartslag als symptoom bij angststoornissen of specifieke fobieën).

Rond dezelfde tijd zouden termen als ‘zenuwziekte’, ‘zenuwuitputting’ en ‘zenuwinzinking’ uiteindelijk hun intrede doen in ons dagelijks taalgebruik. 

‘Storing’

De term “breakdown” werd voor het eerst geregistreerd in 1825 als een zelfstandig naamwoord van de werkwoorduitdrukking  break down.  Tegenwoordig wordt het vaak gebruikt om een ​​mentale inzinking te beschrijven waarbij het normale functioneren van een persoon ernstig wordt belemmerd.

Het belang van de juiste terminologie

De term ‘zenuwinzinking’ is door de moderne geneeskunde grotendeels uitgeroeid en vervangen door de DSM en de psychofarmacologie. Het gebruik ervan is een overblijfsel uit een tijd waarin er weinig bekend was over psychische aandoeningen en het dient als een ongelukkige herinnering aan de onwetendheid die nog steeds in de samenleving heerst.

“Naarmate de geestelijke gezondheidszorg zich verder heeft ontwikkeld, hebben we wetenschappelijke, geldige en zinvolle beschrijvingen voor geestelijke gezondheidsproblemen en -stoornissen bedacht,” zegt Dr. Katie Davis. “Nu, wanneer we het over depressie hebben, kunnen we de stoornis zelf labelen en kunnen we de specifieke symptomen beschrijven, zoals slapeloosheid, suïcidale gedachten, verlies van energie en slaapproblemen.”

Davis benadrukt het belang van het gebruik van de juiste en specifieke terminologie, zodat we het stigma van psychische problemen verminderen en de gewoonte krijgen om openlijk, eerlijk en objectief over deze stoornissen te praten. “De taal die we gebruiken om psychische stoornissen te beschrijven, kan het stigma dat aan psychische stoornissen kleeft, in stand houden of verminderen,” zegt Davis. “We moeten onze woorden nauwkeurig kiezen.”

Behandeling

Wanneer mensen behandeling zoeken voor een “zenuwinzinking”, is dat vaak omdat ze ernstige symptomen ervaren die onmiddellijke interventie vereisen. In ernstige gevallen kan ziekenhuisopname noodzakelijk zijn voor onmiddellijke, kortetermijnstabilisatie en kunnen er langetermijntherapie en medicijnen worden gebruikt. In andere gevallen is poliklinische behandeling voldoende om de persoon te helpen zijn symptomen te beheersen en ermee om te gaan.

Het exacte type behandeling dat wordt gebruikt, hangt af van de diagnose van de persoon. Behandeling kan bestaan ​​uit individuele counseling, groepstherapie, gezinstherapie, cognitieve gedragstherapie of een andere vorm van psychotherapie. Psychotrope medicijnen zoals antidepressiva, stemmingsstabilisatoren en antipsychotica kunnen ook alleen of in combinatie met therapie worden voorgeschreven.

Omgaan met

Als u last heeft van psychische of gedragsmatige symptomen van stress, kunt u een aantal dingen doen.

• Praat met uw arts. Uw huisarts kan een lichamelijk onderzoek uitvoeren en laboratoriumtests uitvoeren om onderliggende medische aandoeningen uit te sluiten die uw symptomen kunnen veroorzaken.
• Probeer therapie. Uw arts kan u doorverwijzen naar een therapeut die u kan helpen met uw symptomen met psychotherapie.
• Overweeg medicijnen. Sommige symptomen zoals angst en depressie kunnen goed reageren op antidepressiva en angstremmende medicijnen.
• Beheer uw stress. Probeer stressmanagementtechnieken zoals diepe ademhaling, progressieve spierontspanning, yoga, meditatie en mindfulness om u te helpen ontspannen en uw stressniveau onder controle te houden.
• Zorg voor voldoende rust. Het kan lastig zijn om ermee om te gaan als je uitgeput bent. Concentreer je erop om elke avond op hetzelfde tijdstip naar bed te gaan en elke dag op hetzelfde tijdstip wakker te worden. Vermijd elektronica of stimulerende activiteiten voor het slapengaan.
• Zorg goed voor jezelf. Eet gezond, voedzaam voedsel en doe regelmatig aan fysieke activiteit om je fysieke en mentale gezondheid te behouden.

Het is niet ongewoon dat mensen moeite hebben om met de stress van het leven om te gaan. Wanneer stress uw vermogen om te functioneren begint te beïnvloeden, kan dit een teken zijn van een psychische aandoening of dat u hulp nodig hebt om manieren te vinden om ermee om te gaan. 

Als u of iemand van wie u houdt symptomen ervaart van wat soms een zenuwinzinking wordt genoemd, wees dan niet bang om met uw arts te praten. Contact opnemen met een arts of professional in de geestelijke gezondheidszorg kan leiden tot een passende diagnose, ondersteuning en behandeling.