Sluit deze videospeler
Zelfbeschadiging omvat zelf toegebrachte, niet-suïcidale lichamelijke schade die ernstig genoeg is om weefselschade te veroorzaken of om sporen achter te laten die meerdere uren aanhouden. Snijden is de meest voorkomende vorm van zelfbeschadiging, maar branden, met het hoofd bonken en krabben komen ook vaak voor. Andere vormen van zelfbeschadiging zijn bijten, huidpulken, haar trekken, het lichaam slaan met voorwerpen of voorwerpen slaan met het lichaam.
Inhoudsopgave
Symptomen
Zelfbeschadiging is niet altijd makkelijk te detecteren omdat mensen het vaak proberen te verbergen. Enkele signalen dat iemand zichzelf verwondt zijn:
- Littekens die in een patroon voorkomen, soms beperkt tot één gebied van het lichaam
- Zorg dat u scherpe voorwerpen, zoals messen, naalden of scheermesjes, bij de hand hebt
- Verse littekens, krassen, bijtwonden of blauwe plekken
- Herhaaldelijk wrijven over één lichaamsdeel
- Draag lange mouwen en een lange broek, zelfs bij zeer warm weer
- Laag zelfbeeld
- Negatieve zelfpraat, uitspraken van hopeloosheid
- Gevoelens van waardeloosheid
- Onvoorspelbaar, impulsief gedrag
- Excuses verzinnen om zichtbare verwondingen te verdoezelen
Waarschuwingssignalen
Mensen die zichzelf verwonden, worden erg bedreven in het verbergen van littekens of het wegpraten ervan. Let op tekenen zoals een voorkeur om te allen tijde verhullende kleding te dragen (bijv. lange mouwen bij warm weer), het vermijden van situaties waarin meer onthullende kleding verwacht kan worden (bijv. onverklaarbare weigering om naar een feestje te gaan), of ongewoon frequente klachten over accidenteel letsel (bijv. een katteneigenaar die vaak krassen op haar armen heeft).
Methoden van zelfbeschadiging kunnen zijn:
- Snijden
- Brandend
- Krabben
- Zelf slaan
- Knijpen
- Headbangen
- Doorboren van de huid met naalden of scherpe voorwerpen
- Haar trekken
- Voorwerpen onder de huid inbrengen
Soms gebruiken mensen maar één vorm van zelfbeschadiging, maar het is niet ongewoon dat er meerdere methoden worden gebruikt. De armen zijn een van de plekken waar mensen zichzelf het vaakst verwonden, maar andere delen van het lichaam, waaronder de benen en de romp, zijn ook vaak het doelwit.
Oorzaken
Zelfbeschadiging is een complexe aandoening die geen simpele verklaring heeft. Hoewel suïcidale gevoelens gepaard kunnen gaan met zelfbeschadiging, duidt dit niet noodzakelijkerwijs op een zelfmoordpoging.
Als uw kind suïcidale gedachten heeft, neem dan contact op met de National Suicide Prevention Lifeline op 988 voor ondersteuning en hulp van een getrainde counselor. Als u of een geliefde in direct gevaar verkeert, bel dan 911.
Voor meer informatie over geestelijke gezondheid kunt u terecht in onze Nationale Hulplijn Database .
Meestal is zelfbeschadiging gewoon een mechanisme om met emotionele stress om te gaan. Mensen die deze emotionele uitlaatklep kiezen, kunnen het gebruiken om gevoelens te uiten, om te gaan met gevoelens van onwerkelijkheid of gevoelloosheid, om flashbacks te stoppen, zichzelf te straffen of spanning te verlichten.
Zelfbeschadiging wordt niet erkend als een psychische aandoening , maar de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) noemt niet-suïcidale zelfbeschadiging als een voorgestelde aandoening in de categorie aandoeningen die nader onderzoek behoeven.
Zelfbeschadiging wordt ook in verband gebracht met bepaalde aandoeningen, waaronder:
- Depressie
- Bipolaire stoornis
- dwangstoornis
- Borderline persoonlijkheidsstoornis
- PTSS
- Eetstoornissen
- Angststoornissen
- Alcohol- en middelengebruik
Risicofactoren
Risicofactoren voor zelfbeschadiging zijn onder meer:
- Geslacht : Er wordt gedacht dat vrouwen zichzelf vaker verwonden dan mannen.
- Leeftijd : Tieners en jongvolwassenen hebben meer kans op zelfbeschadiging
- Psychische stoornissen : Het hebben van een andere psychische aandoening kan het risico op zelfbeschadiging vergroten
- Trauma : Stress uit het verleden en trauma’s uit de kindertijd kunnen het risico op zelfbeschadigend gedrag vergroten
- Misbruik van drugs en alcohol : snijden, branden en andere vormen van zelfbeschadiging kunnen voorkomen wanneer iemand onder invloed is van een stof.
Zelfbeschadiging duidt op een gebrek aan copingvaardigheden om met ernstige emotionele stress om te gaan. Mensen die zichzelf beschadigen, kunnen moeite hebben om hun emoties te begrijpen en te beheersen. Ze hebben mogelijk ook niet de benodigde vaardigheden om op een gezonde manier met stress en trauma om te gaan.
Hoewel zelfbeschadiging zoals snijden wordt erkend als een veelvoorkomend probleem onder de tienerpopulatie, is het niet beperkt tot adolescenten. Mensen van alle geslachten, nationaliteiten, sociaaleconomische groepen en leeftijden kunnen zichzelf verwonden.
Hoewel zelfmoord niet de intentie is van zelfbeschadiging, heeft zelfbeschadiging een sterke associatie met zelfmoordpogingen. In een onderzoek onder adolescenten, deed 46% van degenen die niet-suïcidaal zelfbeschadiging hadden gepleegd, een zelfmoordpoging vóór de leeftijd van 21.
Diagnose
Zelfbeschadiging is geen erkende stoornis, maar het is een teken dat iemand hulp nodig heeft om ermee om te gaan. Een arts zal beginnen met het evalueren of het individu suïcidaal is en het behandelen van eventuele fysieke verwondingen die aanwezig zijn.
Vervolgens zal een arts of therapeut de medische voorgeschiedenis van de persoon beoordelen, waaronder:
- De emoties die met het gedrag gepaard gaan
- Hoe lang de zelfbeschadiging al plaatsvindt
- De ernst en de soorten verwondingen die hebben plaatsgevonden
De volgende stap is om te bepalen of het individu een coëxistente psychiatrische aandoening heeft en om te evalueren of de persoon een risico loopt op zelfmoord . Zodra deze beoordelingen zijn gemaakt, kan de arts aanbevelingen doen voor behandeling.
Behandelingen
Medicijnen zoals antidepressiva , stemmingsstabilisatoren en angstremmende middelen kunnen de onderliggende gevoelens verlichten waarmee de patiënt door zelfbeschadiging probeert om te gaan.
Naast het behandelen van eventuele coëxistente psychiatrische aandoeningen, kan cognitieve gedragstherapie (CGT) een effectieve behandeling zijn voor niet-suïcidale zelfbeschadiging. Dit type therapie richt zich op onderliggende negatieve denkpatronen en het schadelijke gedrag zelf.
Een ander belangrijk aspect van de behandeling is het leren van betere copingmechanismen om het zelfbeschadigende gedrag te vervangen. Zodra de persoon stabiel is, moet er therapeutisch werk worden gedaan om te helpen omgaan met de onderliggende problemen die hun nood veroorzaken.
Sommige experts zeggen dat ziekenhuisopname of gedwongen stoppen van de zelfbeschadiging geen nuttige behandeling is. Het kan de dokter en betrokken vrienden en familie een prettiger gevoel geven, maar het doet niets om de onderliggende problemen te verhelpen.
Verder is de persoon over het algemeen niet psychotisch of actief suïcidaal en zal hij meer baat hebben bij het werken met een arts die medeleven heeft met de redenen waarom hij zichzelf pijn doet. Een verlangen om mee te werken en beter te worden is een belangrijke factor in herstel.
Omgaan met
Als iemand die u kent zichzelf snijdt of op een andere manier zichzelf verwondt, zijn er dingen die u kunt doen om steun en hulp te bieden.
- Bied niet-oordelende steun. Mensen die zichzelf beschadigen, zijn vaak zelfkritisch en worstelen met gevoelens van waardeloosheid. Laat zien dat je om ze geeft en dat je bezorgd bent en moedig de persoon aan om contact op te nemen met een ouder, counselor of arts. Je begrijpt het gedrag misschien niet, maar het is belangrijk om hun emoties niet te negeren.
- Dreig niet. Als het een kind of tiener is die zichzelf pijn doet, vermijd dan beschuldigingen of bedreigingen. Praat met de kinderarts van uw kind of een professional in de geestelijke gezondheidszorg over welke stappen u vervolgens moet nemen.
- Moedig ze aan om hulp te zoeken. Bied aan om ze te helpen een dokter of professional in de geestelijke gezondheidszorg te vinden.
Een woord van Verywell
Naast het risico op accidentele levensbedreigende verwondingen, vormen zelfbeschadigende gedragingen zoals snijden ook een risico op littekens en infecties. Als u zichzelf verwondt, hoe klein of onregelmatig ook, moet u met uw arts praten. Dergelijke acties zijn een teken van een groter probleem dat moet worden aangepakt, dus hoe eerder u hulp krijgt, hoe beter de uitkomst.