Często skrywana, wojskowa trauma seksualna pozostawia trwałe blizny

Aktualizacja: Od 17 stycznia 2023 r. wszyscy weterani w USA mają prawo do bezpłatnej opieki psychiatrycznej w nagłych wypadkach. Dotyczy to nawet osób, które nie są zarejestrowane w systemie VA. Polisa obejmuje również koszty przejazdów karetką, do 30 dni opieki stacjonarnej i do 90 dni opieki ambulatoryjnej.

„Wypełnianie obowiązku” jest jedną z najważniejszych wartości US Army — i to właśnie Sandra Lee podtrzymywała przez tygodnie po tym, jak została zgwałcona przez kolegę żołnierza dwukrotnie podczas służby w Iraku w 2004 roku. Jako sierżant sztabowy i członek jednostki ds. cywilnych, była odpowiedzialna za nadzorowanie odbudowy szkół dla dzieci w zachodnim Bagdadzie i zapewnianie bezpieczeństwa jednostce saperów.

„Nie miałem zdolności umysłowych ani czasu, aby zająć się czymkolwiek osobistym. W tym momencie chodziło o kolektyw i o to, aby wszyscy bezpiecznie wrócili do domu” – wyjaśnia Lee, który również przeżył cztery przydrożne bombardowania. „Wszystko, co dotyczyło mnie, po prostu zostało odsunięte na bok – nie miało to znaczenia”.

Jednak stan psychiczny Lee zaczął się pogarszać, gdy wróciła do domu w październiku 2004 r. Weteranka mówi , że myślała o samobójstwie, była zła i przygnębiona. Lee ostatecznie zapisała się na sześciomiesięczny program leczenia stacjonarnego zespołu stresu pourazowego (PTSD) w 2007 r. Wtedy była w stanie zacząć przyznawać się do gwałtów i leczyć się z nich. 

Ale minęło kolejnych 10 lat i musiał poddać się licznym lekom, terapiom, grupom wsparcia i innym metodom leczenia, zanim Lee zaczął czuć się lepiej.

Trwałe blizny po wojskowej traumie seksualnej

Doświadczenie Lee jako osoby, która przeżyła napaść seksualną w wojsku (MST), nie jest niczym niezwykłym. Departament Spraw Weteranów (VA) szacuje, że 1 na 3 kobiety i 1 na 50 mężczyzn, którzy służyli w wojsku, doświadczyło MST (zdefiniowanego jako napaść seksualna lub molestowanie seksualne podczas służby wojskowej).

Skutki MST mogą mieć głęboki wpływ na zdrowie psychiczne weteranów, nawet lata po incydencie. Zostały powiązane ze zwiększonym ryzykiem PSTD , depresji, zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych i innych chorób psychicznych.

Jednym z powodów, dla których MST pozostawia tak trwały ślad u ofiar, jest fakt, że w wielu przypadkach przestępstwo popełniła osoba, z którą ofiary mieszkają i pracują.

„Często zdarzenie ma dodatkowy aspekt, ponieważ osoba, która dopuściła się napaści, miała być kimś, komu ofiara mogła zaufać i kto mógł  ochronić jej życie ” – mówi Zachary Clayborne Dietrich , doktor psychologii, licencjonowany psycholog w LifeStance Health , firmie zapewniającej wirtualną i osobistą ambulatoryjną opiekę zdrowotną w zakresie zdrowia psychicznego.

Dr Dietrich, który wstąpił do Korpusu Piechoty Morskiej USA w 2003 r., kontynuuje: „U większości ofiar napaści na tle seksualnym widać już spadek zaufania do innych i nadmierną czujność. Jednak często jest to spotęgowane w przypadkach MST, ponieważ sprawca powinien uważać na niebezpieczeństwo, a nie je pogłębiać”.

Ta interpersonalna trauma może być znaczącą zdradą. W rezultacie osoby, które przeżyły, mają trudności z poczuciem bezpieczeństwa wśród innych i często izolują się od systemów wsparcia .

Osoby, które przeżyły MST, mają również tendencję do wyższego wskaźnika innych rodzajów traum. Istnieje większe prawdopodobieństwo, że doświadczyły przemocy seksualnej i fizycznej w dzieciństwie. Prawie 3 na 4 osoby, które przeżyły MST, były również narażone na inne poważne stresory w strefie wojny (w tym walkę) podczas rozmieszczenia. A po powrocie do domu nadal są narażone na nieproporcjonalnie wysokie ryzyko napaści seksualnej poza służbą wojskową. Łącznie te sytuacje prowadzą do kumulatywnej traumy, z którą radzenie sobie może być niezwykle trudne i wymaga dużo czasu na powrót do zdrowia.

Kultura tajemnicy

Mimo powszechności MST, około 70% przypadków nie jest zgłaszanych, z powodu strachu, mówi Brittany Morris, MSC, licencjonowana pracownica socjalna z Thriveworks w Chesapeake w stanie Wirginia , która wcześniej mieszkała za granicą i pracowała w wojsku. 

„Istnieje obawa, że ​​nie będzie żadnych konsekwencji dla przestępcy, zwłaszcza jeśli jest on wyższym rangą oficerem, ocalały zostanie ukarany (zmuszony do zmiany stanowiska) lub inni dowiedzą się o tym i będą go unikać” – wyjaśnia. „Od żołnierzy często wymaga się maskowania swoich uczuć i ukrywania słabych stron, więc wielu ocalałych, z którymi pracowałam, obwinia siebie za to, że są słabi, nie wiedzą, co robić, lub w jakiś sposób sami się o to prosili”.

Ponadto zgłoszenie gwałtu lub napaści na tle seksualnym samo w sobie mogło być źródłem traumy — to był główny powód, dla którego Lee nie powiedziała nikomu, co ją wówczas spotkało.

„Kto może powiedzieć, że nie kłamałem, nie zmyślałem czegoś lub nie pamiętałem rzeczy inaczej? Były dni, kiedy fantazjowałem o samobójstwie i miałem takie myśli, i zastanawiałem się, co zgłoszenie [gwałtów] zrobi z moją psychiką” — mówi Lee. „Jeśli jesteś już w punkcie krytycznym i ledwo trzymasz się na włosku, a do tego wszystkiego dodasz coś jeszcze — to ryzyko nie było czymś, co chciałem zrobić”.

Wojskowa kultura tajemnicy sprawia, że ​​ofiary napaści na tle seksualnym muszą radzić sobie same, bez wsparcia i terapii, które mogłyby im pomóc poradzić sobie z powstałym cierpieniem.

Poprawa opieki nad osobami, które przeżyły MST

Gdy Lee w 2007 r. po hospitalizacji próbowała uzyskać dodatkowe wsparcie w celu powrotu do zdrowia po skutkach MST, okazało się, że „nie ma żadnych dostępnych zasobów”. 

Od tego czasu obrońcy próbowali wprowadzić ulepszenia dla osób, które przeżyły MST. Senatorowie niedawno ponownie przedstawili projekt ustawy mający na celu poprawę dostępu do świadczeń i opieki zdrowotnej dla osób, które przeżyły MST, oraz usprawnienie przetwarzania wniosków o świadczenia MST. Do Izby Reprezentantów wprowadzono również wiele projektów ustaw skupionych na opiece nad osobami, które przeżyły MST. Jeden z tych projektów ustaw, jeśli zostanie przyjęty, będzie wymagał od VA wyznaczenia specjalisty ds. wsparcia rówieśniczego, który pomoże weteranowi złożyć wniosek o świadczenia MST.

„Osobiście uważam, że może to przynieść znaczne korzyści osobom, które przeżyły, ponieważ świadomość, że inni nas rozumieją, odgrywa kluczową rolę w procesie leczenia” – mówi dr Dietrich. 

Lee chciałby, aby system raportowania zdarzeń MST został ostatecznie wyłączony z wojskowego łańcucha dowodzenia, co mogłoby sprawić, że ocaleni czuliby się bardziej komfortowo składając raport, a także zwiększyłoby prawdopodobieństwo, że raport zostanie odpowiednio rozpatrzony.

„To jest pierwszy krok. Są dowódcy w wojsku, którzy są całkowicie za swoimi żołnierzami i staną w obronie każdego, kto zostanie źle potraktowany, ale są i tacy, którzy tego nie robią, którzy wolą, żeby to zamiatano pod dywan, bo byłoby to skazą na ich karierze” – mówi.

Jeśli chodzi o powrót do zdrowia, to co najbardziej pomogło Lee, to zbudowanie systemu wsparcia, który obejmuje pracowników służby zdrowia, z którymi nawiązuje kontakt, znalezienie skutecznych leków i granie w teatrze, co pozwala jej na bardziej komfortowe radzenie sobie z trudnymi emocjami. Nawet po 17 latach nadal ma swoje „złe dni”, ale radzi sobie znacznie lepiej. 

„Chodzi nie tylko o to, żeby czas upłynął, ale też o to, co robisz z tym czasem, żeby pomóc sobie w powrocie do zdrowia” – mówi Lee.