Kultura / Zero Creatives / Getty Images
Zamknij ten odtwarzacz wideo
Spis treści
Czym jest schizoidalne zaburzenie osobowości?
Schizoidalne zaburzenie osobowości (SPD) to przewlekły i powszechny stan charakteryzujący się izolacją społeczną i uczuciem obojętności wobec innych ludzi. Osoby cierpiące na to zaburzenie są często opisywane jako zdystansowane lub wycofane. Mają ograniczoną ekspresję społeczną i mają tendencję do unikania sytuacji społecznych, które wiążą się z interakcją z innymi ludźmi.
Mają trudności z wyrażaniem emocji i brakuje im chęci nawiązywania bliskich relacji osobistych. Uważa się, że ten typ zaburzenia osobowości jest stosunkowo rzadki i częściej dotyka mężczyzn niż kobiety. Osoby ze schizoidalnym zaburzeniem osobowości są również narażone na depresję .
Objawy zaburzenia osobowości schizoidalnej
Osoby z zaburzeniem osobowości schizoidalnej zazwyczaj doświadczają:
- Zainteresowanie introspekcją i fantazją
- Poczucie obojętności na pochwały i afirmacje, a także na krytykę lub odrzucenie
- Oderwanie się od innych ludzi
- Mała lub żadna chęć nawiązywania bliskich relacji z innymi
- Obojętność na normy i oczekiwania społeczne
- Rzadkie uczestnictwo w zajęciach dla zabawy lub przyjemności
- Nie czerpanie przyjemności z relacji społecznych i rodzinnych
- Często opisywany jako zimny, niezainteresowany, wycofany i obojętny
Typowy początek
Zaburzenie jest często zauważalne po raz pierwszy w dzieciństwie i zwykle ujawnia się na początku dorosłego życia. Objawy zaburzenia mogą mieć wpływ na wiele dziedzin życia, w tym relacje rodzinne, szkołę i pracę.
Według DSM -5 schizoidalne zaburzenie osobowości to „wszechobecny wzorzec deficytów społecznych i interpersonalnych, charakteryzujący się ostrym dyskomfortem i zmniejszoną zdolnością do nawiązywania bliskich relacji, a także zniekształceniami poznawczymi lub percepcyjnymi oraz ekscentrycznością zachowania, rozpoczynający się we wczesnej dorosłości i obecny w różnych kontekstach”.
Osoby z zaburzeniem osobowości schizoidalnej są często opisywane przez innych jako obojętne, zimne i oderwane od rzeczywistości. Osoby z tym zaburzeniem mogą preferować samotność, ale niektórzy mogą również doświadczać samotności i izolacji społecznej.
Wpływ na życie zawodowe
Osoby z tym zaburzeniem mają również tendencję do posiadania niewielu przyjaciół, rzadko umawiają się na randki i często nie zawierają małżeństw. Objawy zaburzenia mogą również utrudniać pracę na stanowiskach wymagających dużej interakcji społecznej lub umiejętności interpersonalnych. Osoby ze schizoidalnym zaburzeniem osobowości mogą lepiej radzić sobie w pracach, które wymagają pracy w samotności.
Zaburzenie osobowości schizoidalnej kontra schizofrenia
Chociaż schizoidalne zaburzenie osobowości jest uważane za jedno z zaburzeń ze spektrum schizofrenii i ma pewne wspólne objawy ze schizofrenią i schizotypowym zaburzeniem osobowości , istnieją ważne różnice, które odróżniają SPD od tych dwóch zaburzeń.
Osoby z SPD rzadko doświadczają paranoi lub halucynacji . Ponadto, chociaż podczas rozmów mogą sprawiać wrażenie zdystansowanych i odległych, to kiedy mówią, mówią z sensem, co różni się od trudnych do zrozumienia wzorców mowy, które często występują u osób ze schizofrenią.
Przyczyny zaburzenia osobowości schizoidalnej
Przyczyny schizoidalnego zaburzenia osobowości nie są znane, chociaż uważa się, że rolę odgrywa kombinacja czynników genetycznych i środowiskowych. Osobowość kształtowana jest przez wiele czynników, w tym odziedziczone cechy i tendencje, doświadczenia z dzieciństwa, rodzicielstwo, wykształcenie i interakcje społeczne. Wszystkie te czynniki mogą odgrywać pewną rolę w rozwoju SPD.
Diagnoza
Jeśli martwisz się swoimi objawami, możesz zacząć od konsultacji z lekarzem. Lekarz oceni twoje objawy i sprawdzi, czy nie ma żadnych ukrytych schorzeń, które mogą przyczyniać się do twoich objawów. W większości przypadków zostaniesz prawdopodobnie skierowany do specjalisty zdrowia psychicznego.
Kryteria diagnostyczne DSM-5 stanowią, że aby można było zdiagnozować SPD, u danej osoby muszą występować co najmniej cztery z następujących objawów:
- Zawsze wybiera samotne aktywności
- Oderwanie emocjonalne i brak ekspresji emocjonalnej
- Doświadcza mało przyjemności z wykonywanych czynności
- Obojętność na krytykę i pochwały
- Brak chęci lub radości z bliskich relacji osobistych
- Małe lub żadne zainteresowanie seksem z innymi ludźmi
- Brak bliskich przyjaciół poza najbliższą rodziną
Schizoidalne zaburzenie osobowości jest najczęściej diagnozowane przez psychiatrę lub innego specjalistę zdrowia psychicznego, który jest przeszkolony w diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń osobowości. Lekarze rodzinni często nie mają przeszkolenia, aby stawiać tego typu diagnozy, zwłaszcza że schorzenie to jest tak rzadkie i często mylone z innymi zaburzeniami psychicznymi.
Osoby z zaburzeniem osobowości schizoidalnej rzadko szukają leczenia na własną rękę. Często dopiero po tym, jak schorzenie poważnie zakłóciło wiele obszarów życia danej osoby, poszukuje się leczenia.
Leczenie zaburzeń osobowości schizoidalnej
Schizoidalne zaburzenie osobowości może być trudne do leczenia. Osoby z tym zaburzeniem rzadko szukają leczenia i mogą mieć trudności z psychoterapią, ponieważ trudno im nawiązać relacje robocze z terapeutą. Izolacja społeczna, która charakteryzuje schizoidalne zaburzenie osobowości, utrudnia również znalezienie wsparcia i pomocy.
Osoby z zaburzeniem osobowości schizoidalnej mogą łatwiej nawiązywać relacje skoncentrowane na aktywności intelektualnej, zawodowej lub rekreacyjnej, ponieważ takie relacje nie opierają się na ujawnianiu siebie i bliskości emocjonalnej.
Leki mogą być stosowane w celu leczenia niektórych objawów schizoidalnego zaburzenia osobowości, takich jak lęk i depresja. Takie leki są zazwyczaj stosowane w połączeniu z innymi opcjami leczenia, takimi jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) lub terapia grupowa .
CBT może pomóc osobom z SPD zidentyfikować problematyczne myśli i zachowania oraz rozwinąć nowe umiejętności radzenia sobie. Terapia grupowa może pomóc ludziom ćwiczyć umiejętności interpersonalne.
Terapia indywidualna może wydawać się onieśmielająca dla osób z tym schorzeniem, ponieważ wymaga dużej ilości interakcji społecznych. Takie leczenie może być najskuteczniejsze, gdy specjaliści ds. zdrowia psychicznego są ostrożni, aby nie naciskać zbyt mocno, a klienci nie są narażeni na nadmierną presję i wymagania emocjonalne.
Korona
Ze względu na charakter schorzenia możesz czuć, że po prostu łatwiej jest trzymać się z dala od innych niż szukać profesjonalnej pomocy. Nawet jeśli ogólnie wolisz samotność, osoby z zaburzeniem osobowości schizoidalnej doświadczają samotności i izolacji. Są rzeczy, które możesz zrobić, aby szukać wsparcia.
Rozważ dołączenie do grupy społecznej związanej z pracą lub hobby. Ponieważ intymność emocjonalna może być wyzwaniem dla osób ze schizoidalnym zaburzeniem osobowości, możesz uznać, że łatwiej jest nawiązywać kontakty towarzyskie z innymi w kontekście zajęć zawodowych lub rekreacyjnych. Może to być świetny sposób na rozwijanie więzi społecznych bez przytłaczania siebie.
Jeśli masz bliską osobę z tym schorzeniem, możesz pomóc, unikając osądu, będąc cierpliwym i zachęcając osobę do szukania leczenia. Unikaj prób wpychania osoby w działania lub relacje, które sprawiają, że czuje się niekomfortowo lub pod presją. Zamiast tego poszukaj działań, które możecie wykonywać razem, a które nie wymagają dużego zaangażowania emocjonalnego.
Słowo od Verywell
Choroba ta jest zazwyczaj przewlekła, długotrwała i dożywotnia, jednak dzięki wsparciu i skutecznemu leczeniu osoby nią dotknięte mogą normalnie funkcjonować.