Jak myśli samobójcze manifestują się u młodych mężczyzn — w tym u mnie

Chyba nigdy nie miałem ochoty umierać. 

Depresja i lęk są częścią mojego życia od co najmniej dekady. Przypływają i odpływają. Czasami jeden będzie bardziej widoczny niż drugi, a innym razem oba będą dość wysokie. Czasami oba wydają się do opanowania. 

Zacząłem brać Prozac (fluoksetynę) w 2018 roku, kiedy miałem 19 lat i brałem antydepresanty przez trzy lata. Obecnie nie biorę żadnych leków na zdrowie psychiczne, ale chodzę na terapię dwa razy w miesiącu, co bardzo mi pomogło. Odkryłem, że godzinne wyrzucenie z siebie wszystkiego raz na kilka tygodni sprawia, że ​​mój umysł czuje się dużo lżejszy. A kiedy rozmawiam o tym, czasami sam dochodzę do rozwiązań lub nagle zmartwienie nie wydaje się już takie poważne, gdy wypowiem je na głos.

Chociaż był to okres szczególnie słabego zdrowia psychicznego, który zakończył się zażywaniem przeze mnie leków, nie podejmowałem żadnych poważnych prób samobójczych. Raczej nie przejmowałem się tym, czy przeżyję, czy umrę. Podejmowałem więcej ryzyka. Zacząłem regularnie palić — wcześniej paliłem tylko okazjonalnie, ponieważ martwiłem się o potencjalne skutki zdrowotne , ale ryzyko nie było czymś, co mnie teraz tak bardzo niepokoiło. 

Nawet przy tak prostej czynności jak przejście przez ulicę poruszałabym się wolniej, poświęcałabym mniej uwagi zdrowemu odżywianiu i ćwiczeniom, a wiem, że to zdecydowanie służy mojemu zdrowiu psychicznemu.

Nie mogłam dostrzec punktu końcowego, w którym znów poczuję się lepiej. Było to między pierwszym a drugim rokiem studiów i każdy dzień był taki sam. Budziłam się, robiłam kawę, a potem, najczęściej, zostawałam w łóżku, oglądając sitcom, który widziałam już niezliczoną ilość razy. To było coś w rodzaju zawieszenia. Nie planowałam zakończenia swojego życia, ale też nie czułam, że naprawdę żyję. 

Odkryłam, że uzyskanie recepty od lekarza na leki przeciwdepresyjne również było trudne. Uzyskanie pomocy jako młoda osoba było trudne, z listami oczekujących na terapię i tym, co wydawało się niechęcią do przepisywania ludziom leków. Było wiele „tutaj strona internetowa do obejrzenia” lub „czy próbowałeś iść pobiegać?”.

Podczas rozmowy z lekarzem trudno było mi znaleźć równowagę między jasnym wyrażeniem potrzeby pomocy i tym, że nie radzę sobie ze swoim zdrowiem, a unikaniem stwarzania wrażenia, że ​​mam myśli samobójcze. 

Na szczęście moje antydepresanty pomogły. Jasne, były skutki uboczne i nie zawsze łatwo było sobie poradzić z ogólnym brakiem emocji , ale pomogły mi przetrwać trudny okres, który zbiegł się z uzyskaniem dyplomu i ukończeniem studiów. 

Czasami, nawet teraz, życie staje się trudne. Przelotna myśl przychodzi mi do głowy, że samobójstwo byłoby wyjściem z sytuacji. Ale ta myśl nie pozostaje na długo. Przez długi czas był to rodzaj mechanizmu radzenia sobie — świadomość, że istnieje swego rodzaju klauzula wyjścia — ale to coś, nad czym ciężko pracuję, aby się tego oduczyć. 

Nie jestem odosobniony w moich odczuciach, a nawet jest na to nazwa: bierne myśli samobójcze. Krótko mówiąc, to wtedy, gdy ktoś myśli o śmierci, a nawet życzy sobie śmierci, bez aktywnego planowania zakończenia swojego życia. 

Osoba z biernymi myślami samobójczymi może mieć myśli o tym, że życzyłaby sobie, aby nigdy się nie urodziła, że ​​jej rodzinie lub przyjaciołom byłoby lepiej bez nich, a nawet że pojazd, w którym się znajduje, rozbije się, nawet jeśli sama nie spowodowałaby wypadku. Różni się to od czynnych myśli samobójczych tym, że osoby z tymi pierwszymi nie planują aktywnie zakończenia swojego życia. Jednak bierne myśli samobójcze mogą stać się aktywne z czasem.

Może być pomocne myślenie o myślach samobójczych jako o istniejących wzdłuż pewnego spektrum. U niektórych osób będą pasywne. U innych będą aktywne. U niektórych może to być kombinacja obu lub mogą one przejść z pasywnych do aktywnych. 

Według American Foundation for Suicide Prevention samobójstwo jest 12. najczęstszą przyczyną śmierci w USA, z 1,2 miliona prób samobójczych w 2020 roku. W tym samym roku mężczyźni zginęli w wyniku samobójstwa 3,88 razy częściej niż kobiety. Nie oznacza to koniecznie, że mężczyźni są bardziej skłonni do samobójstwa, ale może oznaczać, że mężczyźni częściej wybierają bardziej śmiercionośne metody samobójstwa. 

W Anglii , skąd pochodzę, 795 mężczyzn w mojej grupie wiekowej (20–24) popełniło samobójstwo w latach 2019, 2020 i 2021. Chociaż możemy nie być grupą wiekową najbardziej dotkniętą samobójstwami, oznacza to, że około 1 na nieco ponad 2000 mężczyzn w wieku 20–24 lat popełnia samobójstwo w Anglii. Krótko mówiąc, jest to najczęstsza przyczyna śmierci osób poniżej 35 roku życia w Wielkiej Brytanii.

Bądźmy szczerzy, to nie są najłatwiejsze czasy dla młodych ludzi. Raport Mental Health Million Project sugeruje, że zdrowie psychiczne młodych ludzi zarówno w USA, jak i na całym świecie pogarsza się. Wspominają o mediach społecznościowych jako o czynniku, ale nie jest to jedyny. Ktoś urodzony w latach 90. przeżył światowy kryzys finansowy w latach 2007–2008, jedną z największych globalnych pandemii w historii i poważne wstrząsy polityczne. Można zrozumieć, że zdrowie psychiczne młodych ludzi jako zbiorowości może nie być fantastyczne. 

A dla młodych mężczyzn w szczególności może być trudno wyciągnąć rękę. Mężczyźni mogą być socjalizowani w mentalności samowystarczalności lub mogą czuć, że muszą być silni dla innych wokół nich — czy to dla swoich partnerek, dzieci, członków rodziny, czy innych bliskich. Mogą czuć wstyd lub próbować ignorować to, co czują — oba te zachowania mogą być bardziej szkodliwe niż szukanie pomocy.

A kiedy mężczyźni się zgłoszą, czy jest jakaś gwarancja, że ​​otrzymają pomoc? Nawet jeśli masz do czynienia z najbardziej życzliwymi profesjonalistami, mogą występować długie listy oczekujących lub koszty związane z leczeniem. W Wielkiej Brytanii różne metody leczenia nie zawsze są jednakowo dostępne w całym kraju, więc pomoc, jaką otrzymasz, może zależeć od miejsca zamieszkania. Być może z tego powodu bierne myśli samobójcze mogą służyć niemal jako uwolnienie lub odwrócenie uwagi, a nie uzyskanie poważnej pomocy. Ale to może być niebezpieczne. 

Jestem w pozycji względnego przywileju. Chociaż zmagam się ze swoim zdrowiem psychicznym i prawdopodobnie zawsze tak będzie, mam wspierającą rodzinę i kilku wspaniałych przyjaciół, a także jestem w sytuacji finansowej, w której mogę zapłacić za terapię; nie jestem już na liście oczekujących. Mimo to nadal nie jest mi łatwo. 

To trudny czas dla wielu osób, niezależnie od wieku i płci. Ale dla młodych mężczyzn, takich jak ja, może być trudno zwrócić się o pomoc i poradzić sobie z myślami i uczuciami samobójczymi, nawet jeśli niekoniecznie planujemy działać. Cieszę się, że to zrobiłem; mogło to uratować mi życie.