Ik heb het geprobeerd: Ketamine-meditatie

Terwijl ik met één hand mijn ketaminepastilles in mijn tas stopte en met de andere hand een Lyft-ticket bestelde, kon ik alleen maar denken aan hoe vreemd dit was. 

Ik was uitgenodigd voor een “ketitation”, een slimme samentrekking van ketamine en meditatie, en iets waar ik agressief mijn ogen bij rolde toen de uitnodiging in mijn inbox belandde. Het voelde een beetje te schattig voor de ernstige depressie waarvoor ik de afgelopen drie jaar in behandeling was geweest. 

Ik woon in Los Angeles, waar dingen als ‘medicinale’ (cannabis-gesmeerde) meditaties een ding zijn. Ik ben zelfs een paar jaar geleden naar zo’n meditatie geweest… en ik raakte helemaal in paniek over het in paniek raken en heb niet echt kunnen genieten van de voordelen van de cannabis . 

De ervaring

Toen ik de yogastudio binnenliep waar het evenement werd gehouden, boog ik me angstig voorover, omdat ik niet wilde worden opgemerkt. Ik kwam expres aan de late kant aan, zodat ik stiekem op de achterste rij kon komen en niet veel hoefde te praten. Ik heb niet heel veel sociale angst, maar een groepsmeditatie met ketamine en een stel vreemden? 

Opnieuw raakte ik in paniek over het in paniek raken, en ik zal niet liegen, ik voelde me een beetje als de nieuwe jongen op school. Zou er iemand met me praten? Verbinding maken met anderen is een van mijn sterke punten, dus een gevoel van ontkoppeling triggert oude gevoelens van buitengesloten zijn.

J, die voor het bedrijf werkt, vroeg of hij naast me mocht zitten. Hij had me eerder ingecheckt en mijn schouders zakten meteen een beetje, ik voelde me iets veiliger omdat er iemand naast me zat die niet 100% vreemd was. 

Toen ik binnenkwam, besloot ik bewust om mijn cynisme opzij te zetten, zowel innerlijk als uiterlijk. Ik zou geen grappen maken over de absurditeit van het evenement (maar een gladde durfkapitaal-gesteunde startup voor geestelijke gezondheid die een zaal vol jongvolwassenen een partydrug-cum-antidepressivum voorschrijft met een klankbad in een yogastudio? Je zou dit niet kunnen verzinnen, zelfs niet als je het zou proberen).

Ik woon nu drie jaar in LA, maar de sarcastische New Yorkse schrijver in mij zit nog steeds in mijn DNA, en houdt me altijd net een slag verwijderd van het echt contact maken door in plaats daarvan een grap te maken. Ik legde mijn verlangen om iets te vinden waar ik om kon lachen opzij en ik zat met mijn ongemak om deel te nemen aan wat ik hoop dat een krachtige ervaring zal zijn – helemaal op mezelf. 

Het evenement begon met J die een beetje uitlegde over de neurowetenschap achter ketamine — hoe het de neuroplasticiteit vergroot na het kortdurend innemen. Ah, wetenschap. De geestelijke gezondheidsschrijver en therapeut in mij voelt zich op zijn gemak. Maar terwijl hij spreekt, vraag ik me af wat iedereen hier heeft gebracht. Heeft echt iedereen in deze zaal depressie?

Is dit veilig?

Maar even serieus: ik vraag me af hoe het zit met de screening en de veiligheid. Krijgt iedereen die de kleine enquête invult ketamine voorgeschreven? Kan iemand gewoon zeggen dat hij depressief is en dit krachtige recept thuis innemen? 

Nadat ik meer dan 10 psychiatrische medicijnen had “gefaald” , begon ik drie jaar geleden met IV-ketamine. Vlak voordat ik met deze ketaminemeditatie begon, moest ik een lange geschiedenis van mijn depressie en behandeling aan mijn verzekeringsmaatschappij verstrekken om te worden goedgekeurd voor dekking van Spravato (neusspray esketamine ), wat ik uiteindelijk niet heb aangevraagd.

Als iemand die ook ervaring heeft met IV-ketamine , kan ik zeggen dat de twee ervaringen behoorlijk verschillend zijn. In een infuus voel ik me misschien helemaal gedissocieerd, zo erg zelfs dat ik de verpleegster heb gevraagd: “Besta ik eigenlijk wel?”

Dit kan ego-dood of ego-ontbinding worden genoemd. Ik heb het gevoel dat ik ophoud te bestaan ​​in mijn lichaam en dat ik gewoon vrij rondzweef in het universum. Het is een beetje eng om te ervaren, maar het voelt prachtig om deze woorden te schrijven.

Met de zuigtabletten voel ik veel mildere dissociatie . Ik heb een vaag gevoel dat mijn lichaam op de vloer rust in een yogastudio terwijl mijn hersenen op eigen avontuur zijn. Ik heb het gevoel dat ik zachtjes door het universum zweef van ervaring naar ervaring, in plaats van dat ik uit een kanonskogel de ether in word geschoten, zoals ik soms voelde tijdens een infuussessie.

Medicatie en meditatie

Een psychedelische gids begint een meditatiesessie, bedoeld om ons voor te bereiden op onze ‘reizen’.

Ze praat ons bij over het stellen van een intentie en ze leidt ons door ademhalingsoefeningen waarvan de PA zegt dat ze bedoeld zijn om de activiteit van het parasympathische (rust en vertering) zenuwstelsel te verhogen. Dit is het deel van het zenuwstelsel dat ons in staat stelt om te ontspannen en bij mensen met depressie kan het ontregeld zijn. Omdat een van de bijwerkingen van ketamine een tijdelijk verhoogde bloeddruk kan zijn, zegt ze dat de ademhalingsoefeningen hier ook bij kunnen helpen.

We moeten de zuigtabletten 10 minuten in onze mond houden, omdat ze door de wangwand worden opgenomen, ook wel buccale toediening genoemd. Ik heb moeite om diep adem te halen te midden van mijn angst, terwijl ik ook niet per ongeluk de zuigtablet of mijn speeksel doorslik. 

Uiteindelijk komt de tijd om te slikken en te gaan liggen, en ik hoop op een goede ervaring. We luisteren naar een live sound bath via het soort koptelefoon dat je draagt ​​bij een silent disco, en ik vind troost in dit idee van een op zichzelf staande ervaring, maar dan in het gezelschap en de energie van anderen. 

De muziek is speciaal ontworpen door musicologen en zou je in de theta-staat brengen die diepere meditatie mogelijk maakt. Het is ook ontworpen om je mee te nemen op een “reis”. De innerlijke ervaring van een ketaminesessie voelt voor mij heel erg alsof de muziek de soundtrack is van de film in mijn hoofd, en sommige onderzoeken suggereren dat muziek de emotionele ervaring van ketamine kan versterken.

Ketamine en verbinding

Op een gegeven moment dacht ik dat ik J’s vingers de mijne voelde aanraken terwijl we naast elkaar op onze matjes lagen. Instinctief trok ik me terug. Het moet een vergissing zijn geweest, toch? Maar nauwelijks had ik mijn hand teruggetrokken alsof ik net een hete kachel had aangeraakt, of ik realiseerde me dat ik me fysiek terugtrok van wat ik altijd zoek: verbinding. 

Ik herinner me dat ik op een gegeven moment wilde stoppen met proberen het te beschrijven, het te vertellen, in mijn hoofd, en er gewoon in te zijn en erop te vertrouwen dat ik het later zou onthouden en welke lessen het voor mij had. Ik herinnerde mezelf eraan dat de werkelijke chemische stof ketamine zijn werk deed om die neurale verbindingen in mijn hersenen te herstellen, zodat ik inzicht kon blijven krijgen en, belangrijker nog, actie kon ondernemen op alles wat voorbijkwam.

Toen de ketitation afgelopen was, werden we zachtjes “terug” geroepen naar de kamer, waar onze hersenen net ook waren geweest. Ze stelden voor om een ​​dagboek bij te houden, en ik krabbelde woedend, mijn hoofd bewoog veel sneller dan mijn handen konden. 

Ik vroeg me af of ik me weer buitengesloten zou voelen als mensen over hun ervaringen begonnen te praten, maar J draaide zich naar mij om en we begonnen te kletsen. Als ik mijn vrienden vertel over mijn gebruikelijke ketaminesessies, weet ik dat ze het niet helemaal kunnen begrijpen. Ik bedoel, ik dacht ooit dat ik mijn hond was! (De beste dag van mijn leven.) 

Hem vertellen dat ik tijdens mijn reis in een bos was geweest, was volkomen normaal en het was geruststellend om dezelfde taal te spreken met iemand anders. Ketamine heeft mijn leven veranderd en ik vraag me soms af of ik niet een beetje te veel een ketamine-evangelist ben — ik weet dat het geen wondermiddel is — maar ik voelde me thuis bij iemand die net zo gepassioneerd was als ik.

Waarom meditatie met medicatie?

Ik moet erbij zeggen dat ik persoonlijk naar dit evenement kan gaan omdat het ketaminebedrijf dat het organiseert ook in Los Angeles gevestigd is. Zij (en andere ketamineleveranciers) bieden echter ook meditaties aan op hun websites of apps om de ketamine-ervaring te begeleiden.

Het is interessant om op te merken dat onderzoek aantoont dat zowel ketamine als meditatie onze default mode networks in onze hersenen beïnvloeden. Het default mode network is het deel van onze hersenen waar we, nou ja, standaard naar teruggrijpen als we ons niet actief op een externe taak richten.

Depressie kan dit systeem in de hersenen “kapen” en ontregelen. Zowel meditatie als ketamine lijken de activiteit in het default mode-netwerk te verminderen, wat van invloed is op de manier waarop we onze gedachten verwerken terwijl onze gedachten afdwalen.

Zelfs onder mensen met veel vrienden is er nog steeds zoiets als subjectieve eenzaamheid: dat gevoel dat je krijgt als je bij mensen bent, maar je toch zo ontzettend alleen voelt. Tijdens de meest intense momenten van mijn depressie omringde ik mezelf nog steeds met mensen. Ik was te bang om alleen te zijn met mijn gedachten, en ik was bang dat ik uit het zicht, uit het hart zou raken en vrienden zou verliezen als ik me zou isoleren.

Zoveel van mijn vrienden vertelden me dat ze van me hielden, maar ik geloofde ze gewoon niet. Ik was zo bang om ze te verliezen dat het voor mij “makkelijker” was om te geloven dat ze helemaal niet van me hielden, zodat ik “voorbereid” zou zijn als ik ze uiteindelijk zou verliezen. Op mijn zelfhaat- high kon ik ook niet begrijpen waarom iemand anders om me zou geven. Het was dan ook niet verrassend dat dit een enorme kloof tussen ons creëerde, omdat ik ze wegduwde, gevoed door mijn cognitieve vervormingen , waardoor ik me alleen maar eenzamer voelde.

Depressie kan je zinloos laten voelen; ketamine en andere psychedelische middelen kunnen je helpen om je één te voelen met de wereld/het universum. In mijn vorige IV-ketaminesessies gebruikte ik de uitdrukking “je deel voelen uitmaken van het weefsel van het universum” toen ik daarna een dagboek bijhield – en dat was in een sessie waarin ik alleen was en in een medische setting.

Ik was deze ketitation ingegaan met de intentie om te willen geloven dat ik romantische liefde verdiende, met name van de man met wie ik op dat moment aan het daten was. Maar ze zeggen dat psychedelica je laten zien wat je moet zien, en ik ervoer een uitgestrekt, vredig gevoel van omringd te zijn door een gigantische kring van iedereen die van me hield, op een heel lieve Kumbaya-achtige manier.

Thuis, alleen, zou ik misschien wel weer tot mijn normale bewustzijn zijn teruggekeerd en me alleen hebben gevoeld – alleenstaand, ik miste mijn moeder en was 4800 kilometer van mijn familie verwijderd – maar mediteren in een gemeenschap hielp me om het gevoel vast te houden dat ik niet alleen was.