Gaat ADHD vanzelf over?

ADHD verdwijnt meestal niet. Vroeger werd gedacht dat kinderen ADHD zouden ontgroeien naarmate ze zich ontwikkelden en volwassen werden. We weten nu dat ADHD-symptomen kunnen aanhouden tot in de adolescentie en daarna, gedurende iemands hele leven. Hoewel sommige kinderen de stoornis lijken te ontgroeien (of geen symptomen meer hebben die tot beperkingen leiden), groeien kinderen met ADHD in de meeste gevallen op tot volwassenen met ADHD.

Hoewel ADHD chronisch van aard is, kunnen symptomen zich op verschillende manieren voordoen naarmate iemand door verschillende levensfasen heen gaat. Deze symptomen kunnen zelfs afnemen naarmate die persoon ouder wordt. Bijvoorbeeld, hyperactiviteit en onrust kunnen afnemen met de leeftijd.

Bovendien hebben tieners en volwassenen bij wie ADHD in de loop der jaren is aangepakt, de beschikking over een scala aan hulpmiddelen en strategieën waar ze terechtkunnen als de ADHD-symptomen problematisch worden.

ADHD blijft bestaan ​​tot in de volwassenheid

Onderzoek suggereert dat hoewel symptomen kunnen veranderen naarmate mensen ouder worden, mensen die ADHD hadden in hun kindertijd vaak nog steeds last hebben van de aandoening als volwassene. Schattingen variëren echter over hoeveel mensen nog steeds aanhoudende symptomen en beperkingen hebben als volwassene.

In een onderzoek waarin kinderen met de diagnose ADHD tot in hun volwassenheid werden gevolgd, ontdekten onderzoekers het volgende:

• Bij 29% van de mensen bij wie in hun kindertijd ADHD-symptomen werden vastgesteld, waren er als volwassene nog steeds sprake van ADHD-symptomen.
• Bij 81% van de volwassenen met ADHD was er ook sprake van minstens één andere psychiatrische aandoening.
• Veelvoorkomende gelijktijdig optredende stoornissen bij volwassenen zijn middelenmisbruik, angst en depressie.

Van alle kinderen die deelnamen aan het onderzoek, was slechts 37,5% vrij van symptomen of negatieve uitkomsten in de volwassenheid. De resultaten gaven ook aan dat de deelnemers hogere percentages van opsluiting en zelfmoord hadden als volwassenen.

Uit een ander onderzoek, gepubliceerd in The Journal of Child Psychology and Psychiatry, bleek dat 60% van de kinderen met ADHD als volwassenen nog steeds symptomen vertoonde, en dat 41% symptomen had die tot beperkingen leidden.

Uit onderzoek van het National Human Genome Research Project is gebleken dat ADHD bij 20% tot 30% van de mensen met de aandoening niet verdwijnt. Hoewel uit het onderzoek is gebleken dat de aandoening bij veel mensen aanhoudt, bleek ook dat ongeveer de helft van de volwassenen minder of minder ernstige symptomen ervaart als volwassene.

Op latere leeftijd gediagnosticeerd

Bij veel mensen met ADHD wordt de diagnose pas gesteld als tiener of volwassene . Dit geldt met name voor mensen met overwegend onoplettendheidssymptomen, die minder storend en openlijk zijn in vergelijking met impulsieve/hyperactieve symptomen.

Vooral meisjes en vrouwen hebben meer kans op het onoplettende type ADHD. Dit betekent vaak dat ze later in hun leven worden gediagnosticeerd. Onderzoek suggereert dat meisjes copingstrategieën ontwikkelen om hun symptomen te verbergen, omdat deze symptomen minder opvallen.  

Hoewel kinderen de symptomen misschien goed onder controle kunnen houden, worden er in de tienerjaren en de volwassenheid steeds meer eisen gesteld aan de aandacht, planning, organisatie en zelfmanagement. Hierdoor kan het steeds moeilijker worden om met ADHD om te gaan.

Het kan bijzonder nuttig zijn om te leren dat er zowel medische behandelingen als strategieën zijn die een positief verschil kunnen maken. Bovendien kan een diagnose de deur openen naar nuttige gesprekken met ouders, vrienden en partners. 

Tieners met ADHD

Tieners met  onbehandelde  ADHD hebben weinig hulpmiddelen en bronnen om hun symptomen te beheersen. Als gevolg hiervan hebben ze meer kans dan hun gemiddelde leeftijdsgenoten om moeite te hebben met het combineren van meerdere lessen en buitenschoolse activiteiten.

Net als andere tieners scheiden tieners met ADHD zich van hun familie en worden ze onafhankelijker. Maar met minder interne beperkingen is de kans groter dat tieners met ADHD betrokken raken bij riskant gedrag.  Al deze uitdagingen kunnen leiden tot verwondingen en/of een lager zelfbeeld .

Volwassenen met ADHD

Onderzoekers hebben ook ontdekt dat structurele verschillen in de hersenen tot in de volwassenheid blijven bestaan, zelfs in gevallen waarin mensen die eerder de diagnose ADHD hadden gekregen, niet langer aan de diagnostische criteria voor de aandoening voldeden.

Uit dergelijke bevindingen blijkt dat ADHD-symptomen weliswaar minder zichtbaar worden naarmate iemand ouder wordt, maar dat er nog steeds sprake kan zijn van verschillende neurologische verschillen die het gedrag op verschillende manieren kunnen beïnvloeden.

Symptomen bij volwassenen kunnen gevarieerder zijn en zich op subtielere manieren uiten. Enkele voorbeelden zijn:

• Desorganisatie
• Impulsieve besluitvorming
• Interne onrust
• Dwalende aandacht
• Uitstel

Hoewel symptomen minder zichtbaar kunnen zijn, kunnen ze net zo belemmerend zijn. Volwassenen met ADHD kunnen bijvoorbeeld moeite hebben met het beheren van werktaken of impulsief reageren in situaties die zelfbeheersing en tact vereisen. Dit kan leiden tot frequentere baanwisselingen of werkloosheid. Ze kunnen ook moeite hebben met het onderhouden van langdurige vriendschappen en romantische relaties .

Een woord van Verywell

Hoewel symptomen van ADHD vaak veranderen met de leeftijd en minder ernstig kunnen worden op volwassen leeftijd, verdwijnt de aandoening niet per se. Hoewel onderzoekers nog steeds meer te weten komen over waarom ADHD bij veel mensen blijft bestaan, suggereert het bewijs dat het zo vroeg mogelijk krijgen van een diagnose en behandeling de uitkomsten kan verbeteren.

Of u nu als kind de diagnose ADHD hebt gekregen of pas onlangs te horen hebt gekregen dat u als volwassene ADHD hebt, door met uw arts te praten en de juiste behandeling te krijgen, kunt u uw symptomen beter onder controle krijgen en beter functioneren in het dagelijks leven.