Ol’ga Efimova / EyeEm / Getty Images
Sluit deze videospeler
Inhoudsopgave
Belangrijkste punten
- De DSM-5, een diagnostisch handboek voor professionals in de geestelijke gezondheidszorg, werd begin maart geactualiseerd.
- Een nieuwe aandoening die is toegevoegd aan de DSM-5, de stoornis van langdurige rouw, heeft geleid tot discussie onder deskundigen op het gebied van geestelijke gezondheid.
- Terwijl sommigen de toevoeging onnodig en stigmatiserend vinden, zijn anderen van mening dat het de toegang tot zorg zal verbeteren.
Het meest populaire boek over geestelijke gezondheid, de vijfde editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, of DSM-5 , van de American Psychiatric Association , is de standaardgids die professionals in de geestelijke gezondheidszorg gebruiken om psychische aandoeningen te diagnosticeren en te behandelen. Begin maart werd de DSM-5 herzien om nieuwe aandoeningen, verduidelijkingen en bijgewerkte formuleringen op te nemen.
Hoewel redacteuren deze wijzigingen als essentieel voor clinici en onderzoekers beschouwen, zijn sommige professionals in de geestelijke gezondheidszorg het er niet over eens of alle wijzigingen noodzakelijk waren.
Langdurige rouwstoornis
Een belangrijk twistpunt is de toevoeging van de langdurige rouwstoornis, een langdurigere en meer verstorende vorm van rouw die langer duurt dan een jaar na een overlijden of verlies voor volwassenen en zes maanden voor kinderen. Klinisch psycholoog Noël Hunter, PsyD , die gespecialiseerd is in trauma en rouw, is het hier absoluut niet mee eens.
“Dit is weer een walgelijke demonstratie van overmacht, farmaceutische invloed en een onvermogen als maatschappij om pijnlijke emoties te tolereren,” zegt Hunter. “De updates van de DSM zijn, helaas, representatief voor een proces dat vanaf het begin al in de problemen zat.”
Noël Hunter, PsyD
Het is afschuwelijk en verwerpelijk om te proberen het pathologiseren van iemand vanwege zijn rouwproces te rechtvaardigen.
De “trouble” waar Hunter naar verwijst is het financiële conflict rondom de DSM-5 en zijn task force-leden. Volgens rapportages van de tijd van de release van de DSM-5 in 2012, rapporteerde 69 procent van de task force-leden van de DSM-5 financiële relaties met farmaceutische bedrijven.
“Deze geschiedenis verbaast ons dan ook niet dat overbelasting zich zo snel verspreidt dat rouw officieel een diagnosticeerbare stoornis is geworden,” zegt Hunter. “Het was al een overweging onder ernstige depressieve stoornissen; dit is pas de eerste keer dat het een aparte categorie is geworden. Het is afschuwelijk en verwerpelijk om te proberen iemand te pathologiseren voor zijn of haar rouwproces. Het is een duidelijke poging om medische rechtvaardiging te bieden voor het voorschrijven van meer antidepressiva en onze maatschappij verder te verdoven.”
Erkend klinisch maatschappelijk werker Gayle Weill, LCSW , heeft gemengde gevoelens over dit onderwerp. Aan de ene kant zorgt de diagnose ervoor dat personen een behandeling kunnen ontvangen die door hun verzekering wordt gedekt. Zonder de diagnose hadden getroffen personen mogelijk geen toegang gehad tot therapiesessies of klinische behandeling.
“Aan de andere kant reageert iedereen anders op verlies,” zegt Weill. “Ik maak me zorgen dat deze nieuwe diagnose verkeerd wordt gesteld voor iemand die een natuurlijk proces doormaakt: het missen van een dierbare overledene.”
De nieuwe ervaring van verdriet
De timing van deze toevoeging is ook belangrijk om te overwegen. Na twee jaar van een aanhoudende pandemie, misschien wel de meest intense en langdurige periode van verlies die sommigen van ons ooit hebben meegemaakt, zijn veel mensen nog steeds in het rouwproces. En Iris Waichler, MSW, LCSW , die gespecialiseerd is in rouw en verlies, merkt op dat de pandemie de mogelijkheid heeft weggenomen om bepaalde rituelen en diensten te houden die ons doorgaans helpen om verder te gaan met het omgaan met verlies.
“Covid-19 creëerde nieuwe emotionele ontberingen voor veel mensen die extra lagen aan hun verdriet hebben moeten doorstaan,” zegt Waichler. “Ze konden niet bij hun geliefden zijn en konden niet persoonlijk afscheid van hen nemen… Het feit dat dit allemaal niet mogelijk was, heeft direct invloed op hoe hun verdriet werd ervaren.”
Joseph Stern, MD
Wanneer een nabestaande zich kwetsbaar voelt en een deskundige hem of haar vertelt dat hij of zij ‘gestoord’ of ‘abnormaal’ is, kan hij of zij zichzelf of zijn of haar emoties gaan wantrouwen.
Het zal tijd kosten om de impact van deze beperkingen te begrijpen. En om nu een “normaal” tijdsbestek voor dit proces vast te stellen, kan gevaarlijk zijn, benadrukt neurochirurg en nationaal erkende specialist in rouw Joseph Stern, MD .
“Critici vrezen dat het zal leiden tot meer vals-positieve resultaten en farmaceutische bedrijven zal aanmoedigen om de kans te grijpen om nieuwe medicijnen te ontwikkelen en het publiek ervan te overtuigen dat ze medische behandeling nodig hebben om om te gaan met de universele levenservaring van rouw of rouw”, zegt Stern. “Dit kan vooral schadelijk zijn omdat, wanneer een nabestaande zich in een kwetsbare staat bevindt en een expert hen vertelt dat ze ‘gestoord’ of ‘abnormaal’ zijn, ze zichzelf of hun emoties kunnen gaan wantrouwen.”
Andere belangrijke updates
Hoewel de stoornis van langdurig verdriet de meeste aandacht heeft gekregen, zijn er ook andere belangrijke updates aan de DSM-5 doorgevoerd. Diagnostische criteria zijn herzien voor verschillende aandoeningen, waaronder autismespectrumstoornis, door middelen of medicijnen veroorzaakte psychische stoornissen, posttraumatische stressstoornis (PTSS) bij kinderen , ernstige depressieve stoornis en bipolaire stoornis , en nog veel meer.
Er zijn ook nieuwe symptoomcodes toegevoegd waarmee professionals in de geestelijke gezondheidszorg de geschiedenis of aanwezigheid van suïcidaal gedrag, niet-suïcidaal zelfbeschadigend gedrag of gevaarlijk gedrag dat tot letsel kan leiden, kunnen aangeven. Deze codes geven op zichzelf geen psychische stoornissen aan, maar helpen clinici symptomen en gedrag te volgen en te documenteren als er meer aandacht nodig is.
Caitlin Weese, LMSW
Ik denk dat dit een grotere drang weerspiegelt om dysforie vanuit een medisch perspectief te bekijken, in plaats van als een psychische aandoening die ‘behandeld’ moet worden.
Caitlin Weese, LMSW , vindt sommige updates verfrissend. Bijvoorbeeld, de vermelding voor genderdysforie bevat een nieuwe formulering die “gewenst geslacht” bijwerkt naar “ervaren geslacht” en “cross-sekse medische procedure” naar “genderbevestigende medische procedure.”
“Ik denk dat dit een grotere drang weerspiegelt om dysforie vanuit een medisch perspectief te bekijken, in plaats van als een psychische aandoening die ‘behandeld’ moet worden”, zegt Weese.
In totaal bestrijken de updates van de DSM-5 meer dan 70 stoornissen. Sommige hiervan worden geprezen om hun bevestiging en inclusiviteit, terwijl andere worden gezien als onnodig of zelfs schadelijk. Hoewel de inhoud ervan onderwerp van discussie kan zijn onder clinici en onderzoekers, blijft de DSM-5 een nuttig hulpmiddel om mentale gezondheid te begrijpen.
Wat dit voor u betekent
Hoewel de DSM-5 misschien niet alle antwoorden heeft, is het een hulpmiddel dat het beste door getrainde professionals kan worden gebruikt. Als u zich zorgen maakt over de symptomen die u ervaart, zoek dan de begeleiding van een therapeut of counselor om de situatie te beoordelen.