Moet u uw baas vertellen dat u een psychische aandoening heeft?

Hoewel de wereld misschien meer begrip heeft voor mentale gezondheidsproblemen, is het nog steeds een behoorlijk ontmoedigende opgave om je mentale gezondheidstoestand te onthullen. Het kan echter voor sommigen moeilijk zijn om mentale gezondheidsproblemen te beheren en tegelijkertijd werkverplichtingen te combineren. Het is geen wonder dat sommige mensen vinden dat het bespreken van deze problemen met hun werkgever nuttig kan zijn.

Toch zijn deze gesprekken al moeilijk genoeg om met je directe familie te voeren, laat staan ​​met de mensen op je werkplek. En hoe breng je het onderwerp ter sprake? Er is geen handleiding voor deze dingen, en het is moeilijk om door het disclosure-proces heen te werken. Toch kunnen er wat hulpmiddelen worden gebruikt om de reis te vergemakkelijken.

Veel factoren beïnvloeden de beslissing

Openbaring van mentale gezondheid is over het algemeen moeilijk voor velen. Een systematische review van openbaring van mentale gezondheid buiten de werkplek vond bijvoorbeeld dat het potentiële stigma , regels en overtuigingen rondom mentale gezondheidsproblemen en de relatie tussen de betrokkenen, significante factoren van invloed waren.

Hoewel deze zaken ook in de openbaarmaking op de werkvloer aan bod komen, blijkt uit het onderzoek dat de zaken wat complexer liggen als het om werkgelegenheid gaat.

Uit een systematisch onderzoek uit 2012 naar factoren die verband houden met het bekendmaken van psychische gezondheidsproblemen op de werkvloer, kwamen bijvoorbeeld belangrijke invloeden naar voren.

1. Geslacht : Vrouwen zijn aanzienlijk minder geneigd om hun psychische gezondheidsproblemen te melden dan mannen.
2. Emotionele steun : toen werknemers zich meer gesteund voelden door leidinggevenden en collega’s, steeg het aantal keren dat ze hun gevoelens openbaarden.
3. Diagnose : Mensen met een gediagnosticeerde stemmingsstoornis bleken aanzienlijk minder geneigd om hun aandoening te onthullen dan mensen met schizofrenie.
4. Ernst en behandeling van de symptomen : Mensen die op het werk symptomen vertoonden, vertelden zich vaker over hun symptomen.
5. Werkomgeving : Mensen die in een instelling voor geestelijke gezondheidszorg werkten, vertelden vaker over hun aandoening dan mensen die in de gezondheidszorg/maatschappelijke dienstverlening, de techniek, het onderwijs of het bedrijfsleven werkten.
6. Werkgerelateerde zorgen : De gevoelens rondom het behouden van een goede professionele status waren significant. Bijvoorbeeld, deze omvatten zorgen over erbij horen, het verliezen van hun baan en zelfvertrouwen.
7. Bekendheid met wetgeving : Werknemers die bekend zijn met de Americans with Disabilities Act (ADA) zijn eerder geneigd hun aandoening te melden.
8. Type ondersteunde werkgelegenheidsbenadering : Personen die deelnamen aan de Diversified Placement Approach (DPA) waren meer geneigd hun aandoeningen te delen met leidinggevenden en collega’s, vergeleken met personen die deelnamen aan het Individuele Plaatsings- en Ondersteuningsprogramma (IPS).
9. Eerder een uitkering van de overheid of een arbeidsongeschiktheidsuitkering hebben ontvangen : Mensen die nooit een uitkering van de overheid of een arbeidsongeschiktheidsuitkering hebben ontvangen , zijn eerder geneigd hun aandoening te melden.

Desalniettemin, hoewel deze angsten terecht zijn, is het onderzoek naar de gevolgen van het bekendmaken van aandoeningen veelbelovend. Zo bleek uit een recent onderzoek onder Nederlandse volwassenen dat 64,2% van de respondenten die hun aandoening bekendmaakten, een positieve ervaring hadden.

Daarentegen had slechts 9% van degenen die hun mening gaven een negatieve ervaring. In dit geval adviseerden de onderzoekers werknemers om hun mening te geven op basis van hun werkomgeving.

Hoewel dit onderzoek niet is gebaseerd op de Amerikaanse context, en daarom niet gemakkelijk te generaliseren is, toont het wel tekenen van hoe discussies over openbaarmaking zouden moeten plaatsvinden. Bovendien vond dezelfde studie dat 22,6% van de personen nog steeds een positieve ervaring had zonder hun aandoening te onthullen. Daarom benadrukt het ook dat openbaarmaking in sommige gevallen niet nodig is.

Voordat we echter kunnen beargumenteren of iemand zijn of haar aandoening wel of niet moet bekendmaken, is het belangrijk om te bespreken waarom iemand ervoor kiest om dat te doen.

Voordelen en valkuilen van het bekendmaken van uw geestelijke gezondheid

Hoewel het onthullen van mentale gezondheid ontmoedigend kan lijken, zijn er veel voordelen aan het onthullen van uw aandoening. U kunt bijvoorbeeld de nodige aanpassingen ontvangen, uw stressniveau verlagen omdat u zich geen zorgen hoeft te maken over het verbergen van uw aandoening en toegang krijgen tot alle beschikbare programma’s op de werkplek.

Deze positieve aspecten hebben ook het voordeel dat ze de werkprestaties verbeteren en mensen dus meer aanwezig laten zijn op de werkplek. Slechte mentale gezondheid op de werkplek kan immers een negatieve invloed hebben op de productiviteit, prestaties, fysieke functies en communicatie. Er zijn echter ook andere voordelen.

“Ik heb het gevoel dat dit gesprek een vertrouwenslijn opent tussen mij en mijn werknemers”, zegt Meghan Bohlman, LPC, LCDC, EMDR-gecertificeerd. Ze is de klinisch directeur van Burning Tree Ranch en heeft daarom ruime ervaring met dit soort gesprekken. “[Als supervisor] is het mijn taak om de productiviteit te optimaliseren en werknemers te helpen zich op hun gemak te voelen op de werkplek”, voegt ze toe.

Toch zijn de angsten rondom disclosure niet ongegrond. Mensen met psychische aandoeningen hebben bijvoorbeeld vaak een lagere werkgelegenheidsgraad.

Bovendien moeten degenen die werk kunnen vinden vaak vechten tegen het stigma van mentale gezondheid, naast het op peil houden van hun werkprestaties — wat een zeer stressvolle situatie is. Het is dan ook geen wonder dat gesprekken over openbaarmaking enige aarzeling oproepen.

Om deze angsten te onderdrukken, raadt Bohlman mensen aan om na te denken over wat ze uit het gesprek willen halen voordat ze naar hun baas stappen.

“Dat kan van alles zijn, van het nodig hebben van extra vrije dagen voor doktersafspraken tot het aanvragen van aanpassingen, zoals het verplaatsen van je bureau”, zegt ze.

Het is immers niet nodig om uw werkgever over uw aandoening te vertellen. En sommige mensen realiseren zich misschien dat ze hun behoeften kunnen aanpakken zonder de hulp van hun baas. Maar als u toch door wilt gaan, kunnen er andere methoden worden geïmplementeerd.

Hoe u zich voorbereidt om met uw baas te praten

Voordat u met uw baas of leidinggevende gaat praten, moet u een aantal zaken overwegen.

Wat te doen

• Let op hoe ze functioneren op de werkplek: “Als ze je ongemakkelijk maken door te roddelen of grappen te maken ten koste van mensen met psychische stoornissen, is dat een waarschuwingssignaal”, zegt Bohlman. Ze raadt je aan om je werkomgeving eens goed te bekijken.
• Raadpleeg een therapeut : Een therapeut kan u niet alleen emotionele steun bieden, maar kan u ook inzicht geven in uw specifieke situatie.
• Raadpleeg uw HR-afdeling: Mocht het niet haalbaar zijn om een ​​therapeut te vinden, dan kunt u altijd uw HR-afdeling inschakelen. “De HR-afdeling is wettelijk verplicht om uw status vertrouwelijk te houden en assistentie en ondersteuning te bieden,” zegt Bohlman.

Wat je niet moet doen

• Praat met je werkgever voordat je een afspraak maakt: “Als je met je werkgever wilt praten, zorg dan dat je een speciaal moment hebt om zijn of haar directe en onverdeelde aandacht te krijgen”, zegt Bohlman. Hoewel veel werkgevers een opendeurbeleid hebben, is het niet te zeggen of er onderbrekingen zullen zijn. Om te voorkomen dat je baas je minderwaardig voelt, adviseert ze je om de extra stap te zetten en een afspraak te maken.
• Kom onvoorbereid: Iedereen die zijn/haar mentale gezondheid wil onthullen, moet voorbereid zijn om alle gestelde vragen te beantwoorden. Daarom is voorbereiding essentieel. U moet niet alleen voorbereid zijn om verschillende vragen te beantwoorden, maar u zult ook uw behoeften moeten uitspreken. Daarom is het het beste om uw verzoeken in gedachten te hebben voor uw vergadering.
• Vergeet niet te oefenen: Als je zenuwachtig bent om met je baas te praten, is het misschien het beste om te oefenen. “Ten eerste moet je je behoeften in kaart brengen en ze opschrijven voor je vergadering, zodat je volledig voorbereid bent,” zegt Bohlman. “Je kunt dan je gesprek oefenen met vrienden of familie, zodat je je completer en comfortabeler voelt bij dit gesprek,” sluit ze af.

Wat te doen als uw vergadering niet verloopt zoals gepland

Als om welke reden dan ook uw gesprek met uw baas of leidinggevende niet volgens plan verloopt, zijn er nog andere methoden die u kunt gebruiken.

U kunt bijvoorbeeld met uw HR-afdeling praten over manieren om uw situatie op de werkplek te beheren . “[Zij] bieden altijd ondersteuning met aanpassingen, of het nu gaat om het maken van afspraken of het in evenwicht brengen van uw werklast”, zegt Bohlman. Dit is echter niet het enige waarmee ze u kunnen helpen.

“Als je met ze praat, kun je vrijuit praten. Als ze je niet steunen, biedt het je de kans om je supervisor te overstijgen om de hulp te krijgen die je nodig hebt”, voegt ze toe. Dit kan vooral nuttig zijn voor mensen die zich veiliger zouden voelen als ze niet met anderen over hun aandoening zouden praten.

Maar dat is nog niet alles; u kunt ook andere bronnen om u heen zoeken. Ze raadt aan om de programma’s voor werknemersondersteuning te controleren en/of een doktersverklaring te halen, zodat u de hulp krijgt die u nodig hebt.

Bohlman wil mensen echter verzekeren dat het voor veel supervisors een teken van vertrouwen is als een werknemer contact met hen opneemt. “Hierdoor kan ik het gesprek verder openen en aanpassingen doen als dat nodig is,” besluit ze.

Laatste dingen om te overwegen

Of u ervoor kiest om uw psychische aandoening te onthullen, hangt van veel factoren af. Nu psychische aandoeningen echter serieuzer worden genomen, kan onthulling voor sommigen de beste manier van handelen zijn. Het stelt iemand niet alleen in staat om de controle over zijn of haar mentale gezondheid te nemen, maar het stelt u ook in staat om uw autonomie te gebruiken.

Wat u ook besluit, het is belangrijk dat u goed voorbereid bent. U moet weten welke hulpmiddelen u tot uw beschikking heeft en welke specifieke aanpassingen u nodig heeft.

Dit is echter maar de helft van de strijd. Voor alle werkgevers of supervisors die dit lezen, is het ook van belang dat u openstaat om uw werknemers te vragen of ze aanpassingen of ondersteuning op de werkplek nodig hebben.

“Als supervisor is mijn rol in deze situatie om ondersteunend te zijn en te luisteren. Na het gesprek is de follow-up doorgaans belangrijker dan het gesprek zelf”, zegt Bohlman. “Het is één ding om het gesprek te verlaten met het gevoel gehoord te worden, maar de follow-up is waar de werknemer vertrouwen kan winnen bij de werkgever.”

Velen van hen zijn immers te nerveus om om hulp te vragen. Daarom is het ook essentieel om je team een ​​open en ondersteunende werkomgeving te bieden.