Oorzaken en risicofactoren van anorexia

Anorexia is een eetstoornis die ervoor zorgt dat mensen de hoeveelheid voedsel die ze eten beperken om gewichtstoename te voorkomen. Deze aandoening wordt het vaakst waargenomen bij vrouwen: ongeveer 4% van de vrouwelijke bevolking leeft met deze stoornis.

Anorexia ontwikkelt zich meestal totdat een persoon ondergewicht krijgt . Echter, ondanks de duidelijke verandering in uiterlijk, zal een persoon met deze aandoening zichzelf blijven zien als te zwaar. 

Deze stoornis is een erkende psychische ziekte. Het heeft het hoogste sterftecijfer van alle psychische stoornissen, waardoor goed management een kwestie van urgentie is voor iedereen met deze aandoening.

Er zijn meerdere factoren die verantwoordelijk kunnen zijn voor het ontwikkelen van anorexia. Eetstoornissen, waaronder anorexia, zijn complex en omvatten een scala aan risicofactoren, waaronder biologische, psychologische en culturele. De risicofactoren kunnen ook verschillend interacteren bij verschillende mensen.

Hersen- en lichaamsrisicofactoren van anorexia

Hoewel er nog veel te ontdekken valt over de oorzaken van anorexia, wordt het verband tussen eetgewoonten en hormonen nog steeds sterk ondersteund.

Met name oestrogenen (hormonen die het voortplantingssysteem laten groeien en ontwikkelen) zijn erkend als direct van invloed op de voedselinname. Zo is bijvoorbeeld bekend dat estradiol, een van de oestrogenen die verantwoordelijk is voor de rijping en het onderhoud van het voortplantingssysteem, een gevoel van volheid produceert. Dit hormoon voorkomt ook de behoefte om te eten en kan ervoor zorgen dat er kleinere porties worden geconsumeerd.

Een persoon met anorexia kan ook functioneren op een tekort aan neurotransmitters zoals dopamine, die eetgewoonten en beloningen controleren. Dit tekort kan ook serotonine beïnvloeden , wat invloed heeft op impulscontrole.

Psychologisch welzijn is ook belangrijk bij de progressie van anorexia. Mensen met anorexia worstelen vaak met perfectionisme. Wanneer twijfels ontstaan ​​over het belang van iemands werk, bijdragen aan het leven of zelfs hun impact op vrienden en familie, kunnen deze gevoelens van ontoereikendheid de ontwikkeling van anorexia aanwakkeren.

Mensen kunnen de hoeveelheid voedsel die ze eten beperken om zo controle uit te oefenen over iets in hun leven. 

Een laag zelfbeeld dat ontstaat door pesten, overgewicht of andere factoren, kan er ook toe leiden dat iemand gaat reguleren hoeveel hij eet. Angst, woede en eenzaamheid zijn eveneens veelvoorkomende risicofactoren voor angst.

Familiegeschiedenis en genetica

Het ontstaan ​​van anorexia kan ook te maken hebben met een geschiedenis van deze aandoening binnen de familie. Onderzoeken tonen aan dat een persoon 7 tot 12 keer meer kans heeft om deze eetstoornis te ontwikkelen als een familielid er eerder mee heeft geleefd.

Hoewel anorexia vaak voorkomt bij leden van dezelfde familie, zijn er nog geen doorslaggevende conclusies getrokken uit onderzoeken naar genetische verbanden

Desondanks blijft de gezinsomgeving een vruchtbare bodem voor deze aandoening. Omringd worden door ouders/verzorgers die buitensporige controle over hun kinderen uitoefenen, of die sterk gepreoccupeerd zijn met uiterlijk, eten, imago en/of gewicht kan de kans op het ontwikkelen van anorexia vergroten.

Levensstijl

In sommige gevallen kunnen gewoonten die in de loop van het dagelijks leven zijn ontstaan, verantwoordelijk zijn voor het ontwikkelen van anorexia. 

Mensen die onregelmatig eetgedrag vertonen, ook wel bekend als eetstoornissen , kunnen op weg zijn naar een eetstoornis. Ook mensen die werken in sectoren die gericht zijn op imago, zoals modellenwerk, kunnen zich onder druk gezet voelen om hun uiterlijk te onderhouden met behulp van ongezonde eetgewoonten. Hetzelfde geldt voor balletdansers of sportsterren in sectoren zoals hardlopen op lange afstand, waar slankheid een voordeel is.

De maatschappelijke norm om dunnere lichamen te waarderen is al lang duidelijk in de media. Op televisie en in films worden we vaak geconfronteerd met dunne protagonisten. Soms worden personages met grotere lichamen belachelijk gemaakt of bespot.

Veel kledingwinkels hebben beperkte maten die alleen geschikt zijn voor dunnere lichamen. Tijdschriften prijzen vaak de nieuwste diëten aan die erop gericht zijn om kilo’s kwijt te raken voor het ‘bikiniseizoen’. Deze berichten drukken allemaal het belang uit van dun zijn, zelfs een implicatie dat dun zijn gelukkiger en succesvoller is.

De obsessie van sociale media met uiterlijk kan ook een beïnvloedbare geest ertoe aanzetten om hun dieet te beperken om aan een schoonheidsideaal te voldoen.

Hoe wordt anorexia vastgesteld?

Een persoon die met deze eetstoornis leeft, vertoont doorgaans een aantal herkenbare kenmerken. Fysiek zal een persoon met anorexia er ondergewicht uitzien of binnen een aantal weken/maanden een aanzienlijke hoeveelheid gewicht zijn verloren.

Atypische anorexia is bijvoorbeeld een diagnose die dezelfde psychologische en gedragsmatige symptomen vertoont als anorexia nervosa, waaronder beperkt eten. Mensen met atypische anorexia hebben echter een verschillend lichaamsgewicht.

Zorgelijke progressies zoals geheugenverlies, onregelmatige menstruatie, lage bloeddruk, spierzwakte, broze nagels, slaapproblemen en zelfs paarse verkleuring van de handen en voeten gaan vaak gepaard met anorexia. Een persoon zal een ongebruikelijke preoccupatie met gewicht, voedsel, diëten vertonen en kan zich bezighouden met purgerend gedrag.  

Anorexia kan ook leiden tot depressie en obsessief-compulsieve stoornissen.

Om deze aandoening goed te kunnen diagnosticeren, zal een arts de gedachten en het gedrag van de persoon rondom eten, zijn eetpatroon, zijn lichaamsgewicht en -vorm en zijn perceptie van zijn lichaam evalueren.

Familiegeschiedenis van eetstoornissen en psychische stoornissen worden ook geëvalueerd. Er kunnen ook tests worden uitgevoerd om te bepalen hoe ernstig de aandoening is en wat de effecten ervan zijn op het welzijn.

Uiteindelijk bepalen de houding van een persoon ten opzichte van gewicht en voeding, en de gewichtsclassificatie, of er een diagnose anorexia wordt gesteld.

Andere aandoeningen die lijken op anorexia

Hoewel anorexia zijn unieke kenmerken heeft, moet niet elk geval van laag lichaamsgewicht of nonchalance ten opzichte van eten als een eetstoornis worden beschouwd. Vergelijkbare aandoeningen worden hieronder besproken.

Kanker

Een van de eerste tekenen van kanker is onverklaarbaar gewichtsverlies. Ongeveer 40% van de mensen die lijden aan verschillende vormen van kanker, meldt dit verlies nadat ze hun kankerdiagnose hebben gekregen. Deze aandoening staat bekend als cachexie.—een verandering die zich uit in vermoeidheid, verlies van skeletspieren en eetlust, evenals een lagere levenskwaliteit.

Hyperthyreoïdie

Wanneer het lichaam een ​​overmatige hoeveelheid schildklierhormoon aanmaakt, kan dit resulteren in gewichtsverlies en een ondergewicht. Dit wordt meestal veroorzaakt door een toename in de snelheid waarmee het lichaam energie gebruikt.

Coeliakie

Wanneer iemand glutensensitiviteit ontwikkelt, kan dit gevolgen hebben voor gewichtsverlies. Een verandering in lichaamsmassa kan verband houden met een coeliakiecrisis. Hierbij ervaart het lichaam diarree, uitdroging en veranderingen in de manier waarop het voedsel verwerkt, die allemaal bijdragen aan gewichtsverlies.

Andere aandoeningen die symptomen kunnen veroorzaken die lijken op die van anorexia, zijn onder meer malabsorptie en het prikkelbare darmsyndroom.

Hoe anorexia te behandelen

Bij het managen van anorexia, zullen de doelgebieden gewichtstoename, verbeteringen in eetgewoonten en correcties van mentale/emotionele patronen die ongezond eetgedrag kunnen aanmoedigen, omvatten. Dit kan worden bereikt met behulp van het onderstaande.

Therapie

Er zijn verschillende therapeutische benaderingen om de houding van een persoon ten opzichte van zijn uiterlijk en voeding te verbeteren. Acceptance and Commitment Therapy (ACT) kan worden toegepast om acties zoals vasten en purgeren te veranderen, die het gewicht laag kunnen houden. Ook bekend als “new wave CGT” of “third wave CGT”, is ACT een vorm van cognitieve gedragstherapie (CGT).

Cognitieve gedragstherapie (CGT) kan ook negatieve opvattingen over uiterlijk, eten en eigenwaarde veranderen. Het kan ook gezondere houdingen ten opzichte van deze gebieden aanleren.

Andere technieken omvatten psychodynamische therapie, gezinsgerichte behandeling en interpersoonlijke therapie . Gezinsgerichte behandeling is een van de meest gebruikte behandelingen voor kinderen en adolescenten met anorexia.

Medicatie

Hoewel medicatie niet de eerste behandelingslijn is, wordt deze maatregel belangrijk voor patiënten die erg ziek zijn. Olanzapine wordt vaak aanbevolen om depressie en angst te behandelen die samen kunnen gaan met de eetstoornis. Het is ook aangetoond dat het gewichtstoename bevordert.

Ziekenhuisopname

Wanneer het lichaamsgewicht van een persoon een zeer laag niveau bereikt, kan professionele zorg gedurende een bepaalde periode nodig zijn. Nadat er voldoende voedingsstoffen zijn geconsumeerd en er verbeteringen worden opgemerkt, kan er een verwijzing worden gedaan naar een kliniek om het herstelproces voort te zetten.

Een woord van Verywell

Anorexia is een ernstige aandoening, maar het is behandelbaar. Hoe eerder iemand een behandeling voor anorexia krijgt, hoe beter de resultaten. Als u worstelt met een eetstoornis, zijn er hulpmiddelen beschikbaar.

Probeer contact op te nemen met een professional in de geestelijke gezondheidszorg. U kunt uw huisarts vragen om een ​​verwijzing naar iemand die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Met behandeling, tijd en geduld kunt u anorexia overwinnen.