kool99/E+/Getty
Sluit deze videospeler
Vermijdende/beperkende voedselinnamestoornis ( ARFID ) is een eetstoornis die wordt gekenmerkt door het vermijden of beperken van de voedselinname tot het punt van aanzienlijk gewichtsverlies, ondervoeding of functionele belemmering.
Het beperkende gedrag kan het gevolg zijn van sensorische gevoeligheid, trauma of gebrek aan interesse in eten. ARFID werd in 2013 toegevoegd aan de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) ter vervanging van Feeding Disorder of Infancy or Early Childhood en de diagnostische criteria werden uitgebreid met personen van alle leeftijden.
Ongeveer 1,5% van de kinderen en adolescenten ontwikkelt ARFID, en minder dan 1% van de personen van 15 jaar en ouder voldoet aan de criteria voor ARFID.
Inhoudsopgave
ARFID-tekenen en -symptomen
Diagnostische criteria voor ARFID zijn hetzelfde in de DSM-5 en de DSM-5-TR. De diagnostische criteria voor ARFID zijn:
- Een eetstoornis , die zich kan uiten als een gebrek aan interesse in eten, het vermijden van voedsel vanwege ‘sensorische kenmerken’ of bezorgdheid over mogelijke ‘aversieve gevolgen van eten’ (zoals stikken of overgeven), die zich op een of meer van de volgende manieren kan uiten:
- Gewichtsverlies dat aanzienlijk is, of het niet bereiken van groeimijlpalen bij kinderen
- Ondervoeding
- De noodzaak van sondevoeding of voedingssupplementen
- Aanzienlijke functionele interferentie
- Het restrictieve eetpatroon is niet het gevolg van een gebrek aan beschikbaar voedsel of een culturele gewoonte
- Het beperken of vermijden houdt geen verband met episodes van een andere eetstoornis, zoals anorexia nervosa of boulimia nervosa , en het beperken of vermijden is geen opzettelijke poging om de vorm of het uiterlijk van het lichaam te veranderen.
- De stoornis is niet het gevolg van een medische aandoening of een andere diagnose van de geestelijke gezondheid, en de symptomen gaan verder dan wat door een andere diagnose wordt verklaard.
Als iemand voorheen voldeed aan de criteria voor ARFID, maar nu niet meer, wordt de diagnose gesteld als in remissie.
ARFID-typen
Hoewel de DSM de verschillende subtypen van ARFID niet officieel classificeert , heeft onderzoek aangetoond dat er verschillende triggers zijn voor het ontstaan van symptomen: prikkelbaarheid/impulsiviteit, sensorische voedselaversie en posttraumatische voedingsstoornis.
Het prikkelbare/ impulsieve subtype verwijst naar degenen die prikkelbaar of emotioneel ontregeld raken tijdens de maaltijden. Ze hebben geen controle over hun emotionele reactie en kunnen moeite hebben met zelfbeheersing van het lichaam.
Sensorische voedselaversies komen vaak voor bij neurodivergente personen, waaronder autistische personen. Deze personen hebben moeite met eten vanwege sensorische problemen rondom de textuur, het uiterlijk of het gevoel van het eten.
Ten slotte is posttraumatische voedingsstoornis een traumatische reactie die ontstaat na een aversieve voedingservaring, zoals stikken of overgeven . Het individu vertoont aanzienlijke angst dat er een andere aversieve ervaring zal plaatsvinden terwijl ze eten.
ARFID-comorbiditeiten
ARFID brengt, net als andere eetstoornissen, het risico met zich mee van ondervoeding, een ongezond laag gewicht, hartproblemen en plotselinge dood.
Bij mensen die voldoen aan de diagnostische criteria voor ARFID kunnen ook angststoornissen , obsessieve-compulsieve stoornissen , autisme , aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit en een verstandelijke beperking worden vastgesteld .
Oorzaken van ARFID
Omdat de exacte oorzaak van ARFID niet bekend is, is er beperkte informatie beschikbaar over wat de symptomen veroorzaakt. Veel experts geloven dat een combinatie van psychologische, genetische en triggerende gebeurtenissen kan leiden tot ARFID.
Uit beschikbaar onderzoek blijkt dat ARFID evenveel voorkomt bij mannen als bij vrouwen, hoewel autistische jongens meer kans hebben om ARFID te ontwikkelen dan autistische meisjes. Autistische personen van alle geslachten lopen echter een groter risico om ARFID te ontwikkelen in vergelijking met de algemene bevolking vanwege sensorische problemen rondom voedsel en eten.
Mensen met een comorbide diagnose, waaronder angst en OCD, lopen een groter risico om ARFID te ontwikkelen in vergelijking met de algemene bevolking.
Bovendien kunnen ARFID-symptomen een traumareactie zijn bij mensen met een voorgeschiedenis van traumatische ervaringen rondom eten (zoals stikken of frequent braken).
Tot slot heeft ARFID, net als veel andere aandoeningen, een genetische component. Hoewel onderzoek naar de specifieke genetische factoren die bijdragen aan het ontwikkelen van ARFID nog in ontwikkeling is, suggereert één onderzoek dat mensen met een familiegeschiedenis van ARFID een kans van 17% hebben om de aandoening te ontwikkelen, vergeleken met 1,5% van de algemene bevolking.
ARFID diagnosticeren
Artsen en professionals in de geestelijke gezondheidszorg, zoals psychologen , kunnen ARFID diagnosticeren. De beoordeling zal waarschijnlijk een grondig diagnostisch interview omvatten met het individu of (als het minderjarig is) een ouder of voogd. Ze kunnen ook het gedrag van het individu observeren.
Om de ernst en de beste behandelmethode te bepalen, kan de zorgverlener ook een medisch onderzoek aanvragen om ondervoeding en (bij kinderen) mogelijke groeivertragingen vast te stellen.
ARFID-behandeling
Helaas is er momenteel weinig informatie beschikbaar over effectieve behandelingsopties voor ARFID. Behandelingsdoelen voor ARFID omvatten doorgaans het behouden van een gezond gewicht en het aanhouden van gezonde eetgewoonten, het vergroten van de variatie in voedsel dat de persoon eet en het aanpakken van angst- of traumasymptomen die verband houden met de angst voor aversieve uitkomsten van eten.
Psychotherapie
Therapie kan helpen bij het aanpakken van veel mentale gezondheidsdiagnoses. Met name cognitieve gedragstherapie is effectief gebleken voor verschillende soorten eetstoornissen, hoewel er op dit moment nog geen onderzoek is gedaan naar de effectiviteit ervan bij ARFID.
Voor mensen met een posttraumatische voedingsstoornis kan trauma-geïnformeerde therapie helpen het onderliggende trauma aan te pakken dat bijdraagt aan deze symptomen.
Ergotherapie
Hoewel er geen onderzoek is gedaan naar ergotherapie als behandeling voor ARFID, kunnen sensorische ergotherapie-interventies mensen met sensorische problemen gerelateerd aan autisme en ADHD helpen. Als het vermijden van voedsel door een individu het gevolg is van sensorische problemen, kan ergotherapie helpen deze beperking te overwinnen.
Omgaan met ARFID-symptomen
Personen met eetstoornissen lopen risico op ernstige en plotselinge medische complicaties als gevolg van hun eetstoornis. Daarom is de eerste prioriteit van ARFID het aanpakken van medische aandoeningen die worden veroorzaakt of verergerd door de eetstoornis.
Ten tweede moeten ze voldoende calorieën en voeding binnenkrijgen om te overleven. Hoewel een langetermijndoel van ARFID-behandeling is om de verscheidenheid aan voedingsmiddelen die de persoon kan verdragen te vergroten, kunnen maaltijdsupplementen en proteïneshakes op de korte termijn helpen om een gezonde voedingsinname te behouden.
Contact maken met een behandelteam dat u vertrouwt, is essentieel om met ARFID om te gaan. Het vinden van therapeuten en artsen die goed bij uw behoeften passen en die u kunnen ondersteunen bij uw herstel, is belangrijk. Zij kunnen u in contact brengen met aanvullende bronnen, waaronder educatie en peer support.
Een woord van Verywell
Houd in gedachten dat terugval onderdeel kan zijn van herstel. Dit kan frustrerend zijn, maar je kunt een terugval overwinnen. Symptomen kunnen fluctueren, en dit betekent niet dat herstel onmogelijk is of dat je er nooit zult komen.
Wees voorbereid op het omgaan met terugvallen en zorg dat u een plan heeft met uw behandelteam over hoe u hiermee omgaat als het zich voordoet. Weet dat u altijd verder kunt gaan met uw herstel.