Dr. Mariel Buqué leert ons hoe we generatietrauma kunnen genezen

Onze bloedlijn bevat wijsheid van de generaties die voor ons kwamen. Jouw tranen zijn misschien de tranen die je overgrootmoeder huilde toen ze aan slavernij ontsnapte. Jouw zorgen weerspiegelen misschien die van je grootouders die een zware reis naar de Verenigde Staten hebben meegemaakt. Jouw reacties kunnen worden beïnvloed door de beperkte emotionele middelen die je ouders hadden. Ons lichaam herinnert zich de verhalen die ons tot op deze dag brengen.

Het is deze kennis die Dr. Mariel Buqué’s bijdragen aan het veld van de geestelijke gezondheidszorg informeert. Dr. Buqué is een aan de Columbia University opgeleide psycholoog, intergenerationeel trauma- expert en auteur van het aankomende boek ” Break the Cycle “, een gids voor het genezen van intergenerationeel trauma dat moderne psychologie combineert met oude en inheemse genezingspraktijken. Ze verandert de manier waarop we naar geestelijke gezondheid kijken, door de focus te verleggen van het individu naar de geestelijke gezondheid van families, gemeenschappen en de maatschappij als geheel. 

Verandering creëren buiten het conventionele

Dr. Buqué’s eclectische gebruik van verschillende modaliteiten, zoals klankbadmeditatie en ademhalingswerk , is niet alleen innovatief, maar ook een eerbetoon aan degenen onder ons die afkomstig zijn uit culturen met genezingsmodaliteiten die in de westerse wereld vaak over het hoofd worden gezien.

Tijdens haar studie werd haar een klinische fellowship aangeboden, gericht op geïntegreerde geestelijke gezondheidszorg, wat nu algemeen bekend staat als holistische psychologie. Naast de verschillende lessen die ze tijdens haar studie volgde, kreeg ze ook begeleiding van supervisors die haar eclectische benaderingen leerden, zoals mediteren in sessies met cliënten. “Ik weet al een tijdje dat mijn aanpak een beetje onconventioneel kan zijn. Het kan lagen en dimensies aanboren waar velen van ons nog niet klaar voor zijn”, geeft ze toe. Toch is het logisch dat ze zich bij het genezen van trauma’s die generaties geleden begonnen, tot oude praktijken zou wenden. 

De intergenerationele overdracht van trauma’s is een bewijs voor het groeiende bewijs dat ouderlijk trauma een impact kan hebben op hun kinderen , zelfs als het trauma plaatsvond voordat ze werden verwekt. Dit kan van belang zijn voor mensen die het gevoel hebben dat ze manieren van omgaan met en reageren op stressfactoren hebben geërfd die lijken op die van hun verzorgers, ondanks hun beste pogingen om het anders te doen.

Uit een onderzoek uit 2022, gepubliceerd in het International Journal of Environmental Research and Public Health, bleek dat de negatieve ervaringen van vaders in hun jeugd voorspellend waren voor negatieve gevolgen voor de gezondheid van het gezin. Dit bewijst dat wat we niet genezen, blijft bestaan ​​en onderstreept het belang van het werk van Dr. Buqué.

De wijsheid van het lichaam eren

Dr. Buqué benadert genezing met de nadruk op somatiek . Dit betekent dat ze het lichaam in genezing betrekt, de beperkingen van het alleen maar praten over trauma erkent en het feit aanpakt dat ons lichaam trauma kan internaliseren. Dit kan echter overweldigend aanvoelen voor degenen die nieuw zijn in hun genezingsreis.

Met dit in gedachten vroegen we Dr. Buqué wat ze zou kunnen voorstellen voor degenen die net beginnen te herkennen hoe gebeurtenissen in hun leven en afkomst hen kunnen beïnvloeden en ze hield vol dat somatiek de plek is om te beginnen. “Mijn grootste advies aan hen zou zijn om je te concentreren op je lichaam”, deelt ze. Ze vervolgde door uit te leggen dat het voor velen natuurlijk is om direct naar wat pijn doet te willen gaan. Toch respecteert deze aanpak niet dat een groot aspect van emotionele pijn zich in het lichaam bevindt. “We moeten ons lichaam en ons zenuwstelsel voldoende kalmeren, zodat het de helende reis op een diepgaandere manier kan verdragen”, vervolgt ze. 

Het is niet ongewoon om je losgekoppeld te voelen van je lichaam, vooral als je bent blootgesteld aan traumatische gebeurtenissen. Er zijn drie oefeningen waar Dr. Buqué bij zweert als startpunten om in contact te komen met het lichaam: diep ademhalen , wiegen en neuriën. Ze legde uit dat de kracht van deze drie eenvoudige oefeningen is dat ze direct invloed hebben op het zenuwstelsel, wat direct een kalmerend effect heeft. Bovendien helpen ze het zenuwstelsel op de lange termijn te genezen. “Ik zeg altijd wiegen, neuriën of ademen en je hebt al drie oefeningen in je achterzak die je overal kunt beoefenen”, deelt ze.

Genees jezelf, genees je afstamming

Wanneer we bedenken hoe onze eigen interne verkenningen de mensen om ons heen kunnen beïnvloeden, is het belangrijk om in gedachten te houden dat we andere mensen niet kunnen genezen. Zij moeten ook hun eigen werk doen. Echter, onszelf genezen kan bijdragen aan het inspireren van anderen om het werk te doen. Dr. Buqué legt uit dat hoewel één gesprek of praktijk generaties van pijn niet zal uitroeien, het iemands afstamming kan heroriënteren door de cyclus van disfunctie en trauma te doorbreken. “Wanneer we terugkeren naar onze gezinswoningen of teruggaan naar onze gemeenschappen met een meer genezen geest, lichaam en ziel, moeten de mensen om ons heen veranderen,” legt ze uit.

Als we genezen zijn, hebben we andere grenzen, perspectieven en manieren van communiceren . Dit schept een precedent voor de mensen om ons heen om zich aan te passen aan onze nieuwe grenzen en manieren van zijn, wat de cyclus van disfunctioneren in het gezin kan verstoren. “Het werk is gelaagd, complex, genuanceerd, holistisch en heeft tijd nodig. En het werk kan op zijn minst met jou worden gestart”, vervolgt ze. 

De Hoe Generatie

Als je Instagram opent of lang genoeg op TikTok scrollt, kom je waarschijnlijk eerlijke verslagen tegen van mentale gezondheidsproblemen en bruikbare tips over hoe je beter kunt worden. Het is duidelijk dat het landschap van onze cultuur aanzienlijk is veranderd, waarbij mentale gezondheid zijn taboe-karakter heeft verloren. Ik vroeg Dr. Buqué hoe zij de huidige staat van mentale gezondheid bekijkt en ze deelde een krachtige observatie.

Ze merkte op dat onze collectieve cultuur vijf tot tien jaar geleden in wat zij de “wat”-fase noemt, zat. Dit was een tijdperk waarin mensen oprechte nieuwsgierigheid uitten naar verschillende mentale gezondheidsaandoeningen, waarbij velen voor het eerst
over angst en depressie leerden.

Nu ziet ze dat we in de ‘hoe’-fase zitten, waarbij degenen die zich misschien afvroegen wat angst was, nu verschuiven naar een nieuwsgierigheid over hoe angst te genezen . Dit huidige tijdperk van bewustzijn van mentale gezondheid is erg actiegericht. Toch mogen we de context van ons klimaat en de realiteit van mentale gezondheid niet vergeten nu we net een pandemie achter de rug hebben. ‘Het is nog relevanter en noodzakelijker voor ons om deze tools en tips te hebben in deze ‘hoe’-fase waarin we ons bevinden,’ aldus Dr. Buqué.

Visioenen van een goede toekomst

Op dit punt zou het overduidelijk moeten zijn dat Dr. Buqué een visionair perspectief heeft aangenomen op de huidige staat van geestelijke gezondheid. Nieuwsgierig naar hoe zij generaties van genezing ziet vooruitgaan, vroegen we haar wat haar hoop is voor de toekomst. “Ik hoop dat we geestelijke gezondheid ooit kunnen zien als onderdeel van onze wereldwijde gezondheid… Zodat we het niet apart behandelen in behandelcentra en dokterspraktijken,” deelde ze.

Vanuit haar holistisch georiënteerde blik ziet ze een kans om de huidige structuur van de geestelijke gezondheidszorg te ontmantelen en een systeem te creëren dat rekening houdt met de verbinding tussen lichaam, geest en ziel en dat tegemoetkomt aan degenen die behoefte hebben aan genezing. 

Het verschuiven van systemen kan ontmoedigend aanvoelen. Sommige mensen worden zich bewust van wat het voor hen betekent om hun eigen perspectieven te verschuiven en opnieuw te definiëren wat ze willen dat hun toekomstige generaties voor het eerst ervaren, en het idee om samen onze cultuur te veranderen is misschien te veel. Toch hoorde ik Dr. Buqué de term “wij” vrij vaak gebruiken tijdens onze tijd samen. Dit idee van een collectief “wij” nodigt ons uit om de mogelijkheden die ons te wachten staan ​​wanneer we allemaal ons steentje gaan bijdragen, radicaal te heroverwegen.

Onze rol komt neer op het aanpakken van onze pijn, en onthouden dat we, als we dat doen, anders reageren op onze wereld en de wereld op zijn beurt anders reageert op ons. “Als ik een droom zou mogen hebben… Zou het zijn dat we deze generatie diepgaande genezingen zouden brengen en dan, als generatie, de impact ervan zouden kunnen zien in de volgende generatie,” mijmerde Buqué.