Zeer goed / Nusha Ashjaee
Sluit deze videospeler
Aangeleerde hulpeloosheid treedt op wanneer een persoon die herhaaldelijk uitdagingen heeft ervaren, gaat geloven dat hij geen controle heeft over zijn situatie. Hij geeft het dan op om te proberen veranderingen aan te brengen en accepteert zijn lot.
Bij dieren treedt aangeleerde hulpeloosheid op wanneer een dier herhaaldelijk wordt blootgesteld aan een aversieve stimulus waaraan het niet kan ontsnappen. Uiteindelijk zal het dier stoppen met proberen de stimulus te vermijden en zich gedragen alsof het volkomen hulpeloos is om de situatie te veranderen. Zelfs wanneer er kansen zijn om te ontsnappen, zal deze aangeleerde hulpeloosheid elke actie verhinderen.
Hoewel het concept sterk verbonden is met de psychologie en het gedrag van dieren, kan het ook van toepassing zijn op veel situaties waarbij mensen betrokken zijn. Wanneer mensen het gevoel hebben dat ze geen controle hebben over hun situatie, kunnen ze zich hulpeloos gaan gedragen. Deze inactiviteit kan ertoe leiden dat mensen kansen op verlichting of verandering over het hoofd zien.
Bijvoorbeeld, slechte prestaties op het werk of op school, zelfs na veel moeite, kunnen leiden tot gevoelens van geleerde hulpeloosheid. Mensen kunnen het gevoel krijgen dat het niet uitmaakt wat ze doen of hoe hard ze werken, niets zal een verschil maken.
Dit artikel bespreekt de tekenen van aangeleerde hulpeloosheid en het onderzoek dat leidde tot de term. Het onderzoekt ook wat dit type gedrag veroorzaakt en strategieën die mensen kunnen helpen het te overwinnen.
Inhoudsopgave
Symptomen van aangeleerde hulpeloosheid
Iedereen kan wel eens worstelen, vooral als het gaat om het omgaan met tegenslagen en tegenslagen. Aangeleerde hulpeloosheid wordt gekenmerkt door langdurigere symptomen zoals:
- Beslissingen vermijden
- Slechte houding
- Snel opgeven
- Onvermogen om frustratie te verdragen
- Gebrek aan inspanning
- Lage motivatie
- Passief gedrag
- Een laag zelfbeeld
- Uitstel
- Weigeren om het te proberen
Aangeleerde hulpeloosheid is geen psychische aandoening, maar kan soms wel een teken zijn van een psychische stoornis zoals depressie of angst.
De ontdekking van aangeleerde hulpeloosheid
Het concept van aangeleerde hulpeloosheid werd per ongeluk ontdekt door psychologen Martin Seligman en Steven F. Maier. Zij hadden aanvankelijk hulpeloos gedrag waargenomen bij honden die klassiek geconditioneerd waren om een elektrische schok te verwachten na het horen van een toon.
Later werden de honden in een shuttlebox geplaatst die twee kamers bevatte, gescheiden door een lage barrière. De vloer was aan de ene kant geëlektrificeerd, maar niet aan de andere kant. De honden die eerder aan de klassieke conditionering waren onderworpen , deden geen enkele poging om te ontsnappen, ook al bestond het vermijden van de schok alleen uit het springen over een kleine barrière.
Om dit fenomeen te onderzoeken, bedachten de onderzoekers vervolgens een ander experiment.
- In groep één werden de honden een tijdje in harnassen vastgemaakt en daarna weer losgelaten.
- In groep twee werden de honden in dezelfde harnassen geplaatst, maar werden ze blootgesteld aan elektrische schokken die konden worden voorkomen door met hun neus op een paneel te drukken.
- In groep drie kregen de honden dezelfde schokken als in groep twee, behalve dat de honden in deze groep de schok niet konden controleren. Voor de honden in de derde groep leken de schokken volledig willekeurig en buiten hun controle te zijn.
De honden werden vervolgens in een shuttlebox geplaatst. Honden uit de eerste en tweede groep leerden al snel dat het springen over de barrière de schok wegnam. De honden uit de derde groep deden echter geen enkele poging om van de schokken af te komen.
In de experimenten van Seligman en Maier ontwikkelden de honden die niet aan de schokken konden ontsnappen, aangeleerde hulpeloosheid. Door hun eerdere ervaring hadden ze een cognitieve verwachting ontwikkeld dat niets wat ze deden de schokken zou voorkomen of elimineren.
Oorzaken van aangeleerde hulpeloosheid
Aangeleerde hulpeloosheid is vaak het resultaat van stress of trauma . Mensen kunnen het gevoel hebben dat ze weinig tot geen controle hebben over de situatie. Door het gebrek aan controle kunnen mensen zich hulpeloos en ongemotiveerd voelen om actie te ondernemen.
Veelvoorkomende oorzaken die tot aangeleerde hulpeloosheid kunnen leiden, zijn:
- Misbruik
- Verwaarlozing in de kindertijd
- Moeilijk
- Huiselijk geweld
- Natuurrampen
- Trauma
Overparenting kan ook bijdragen aan de ontwikkeling van aangeleerde hulpeloosheid bij kinderen. Wanneer kinderen niet de kans krijgen om dingen zelfstandig te proberen, kunnen ze een slecht gevoel van persoonlijke agency ontwikkelen. In plaats van te proberen, geloven ze dat ze dingen niet kunnen en doen ze geen enkele moeite.
De drie elementen van aangeleerde hulpeloosheid zijn contingentie, cognitie en gedrag. Contingentie verwijst naar het geloof dat er een relatie is tussen gebeurtenissen en gedragingen, cognitie verwijst naar hoe mensen over deze relaties denken en gedrag verwijst naar de acties die ze ondernemen als gevolg van het observeren van de relatie tussen acties en gebeurtenissen.
De rol van verklarende stijlen
Dus wat verklaart waarom sommige mensen aangeleerde hulpeloosheid ontwikkelen en anderen niet? Waarom is het specifiek voor sommige situaties, maar globaler in andere?
Attributie- of verklaringsstijlen kunnen ook een rol spelen bij het bepalen hoe mensen worden beïnvloed door aangeleerde hulpeloosheid. Deze visie suggereert dat de karakteristieke stijl van een individu om gebeurtenissen uit te leggen helpt bepalen of ze aangeleerde hulpeloosheid zullen ontwikkelen.
Een pessimistische verklarende stijl wordt geassocieerd met een grotere kans op het ervaren van aangeleerde hulpeloosheid. Mensen met deze verklarende stijl hebben de neiging om negatieve gebeurtenissen te zien als onontkoombaar en onvermijdelijk en nemen de neiging om persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen voor dergelijke negatieve gebeurtenissen.
Impact van aangeleerde hulpeloosheid
De impact van aangeleerde hulpeloosheid is aangetoond bij verschillende diersoorten, maar de effecten ervan zijn ook bij mensen zichtbaar.
Denk aan een veelgebruikt voorbeeld: een kind dat slecht presteert op wiskundetests en opdrachten, zal snel het gevoel krijgen dat niets wat hij doet effect zal hebben op zijn wiskundeprestaties. Wanneer hij later met een wiskundegerelateerde taak wordt geconfronteerd, kan hij zich hopeloos voelen en niet in staat om het werk te doen.
Aangeleerde hulpeloosheid wordt ook in verband gebracht met verschillende psychologische stoornissen. Depressie, angst, fobieën , verlegenheid en eenzaamheid kunnen allemaal worden verergerd door aangeleerde hulpeloosheid.
Bijvoorbeeld, verlegenheid in sociale situaties kan ervoor zorgen dat mensen het gevoel krijgen dat ze niets kunnen doen om hun symptomen te overwinnen. Omdat symptomen buiten controle lijken, kunnen mensen stoppen met proberen om zich in sociale situaties te mengen, waardoor hun verlegenheid nog duidelijker wordt.
Onderzoekers hebben echter ontdekt dat aangeleerde hulpeloosheid niet altijd in alle situaties en situaties voorkomt.
Een student die aangeleerde hulpeloosheid ervaart met betrekking tot wiskundelessen, zal niet noodzakelijkerwijs dezelfde hulpeloosheid ervaren wanneer hij berekeningen moet uitvoeren in de echte wereld. In andere gevallen kunnen mensen aangeleerde hulpeloosheid ervaren die zich generaliseert over een breed scala aan situaties.
Aangeleerde hulpeloosheid bij kinderen
Aangeleerde hulpeloosheid ontstaat vaak in de kindertijd, en onbetrouwbare of niet-reagerende verzorgers kunnen bijdragen aan deze gevoelens. Deze aangeleerde hulpeloosheid kan al heel vroeg in het leven beginnen. Kinderen die bijvoorbeeld in een instelling opgroeien, vertonen vaak al tijdens de kindertijd symptomen van hulpeloosheid.
Wanneer kinderen hulp nodig hebben, maar niemand hen te hulp schiet, kunnen ze het gevoel krijgen dat niets wat ze doen hun situatie zal veranderen. Herhaalde ervaringen die deze gevoelens van hulpeloosheid en hopeloosheid versterken, kunnen ertoe leiden dat ze uiteindelijk als volwassene het gevoel krijgen dat er niets is wat ze kunnen doen om hun problemen te veranderen.
Enkele veelvoorkomende symptomen van aangeleerde hulpeloosheid bij kinderen zijn:
- Het niet vragen om hulp
- Frustratie
- Opgeven
- Gebrek aan inspanning
- Laag zelfbeeld
- Passiviteit
- Slechte motivatie
- Uitstel
Aangeleerde hulpeloosheid kan ook leiden tot angst, depressie of beide. Wanneer kinderen het gevoel hebben dat ze geen controle hebben over de gebeurtenissen in hun leven uit het verleden, krijgen ze de verwachting dat toekomstige gebeurtenissen net zo oncontroleerbaar zullen zijn. Omdat ze geloven dat niets wat ze doen ooit de uitkomst van een gebeurtenis zal veranderen, denken kinderen vaak dat ze het niet eens moeten proberen.
Problemen op school kunnen ook leiden tot gevoelens van aangeleerde hulpeloosheid. Een kind dat moeite doet om het goed te doen, maar het toch slecht doet, kan het gevoel krijgen dat hij of zij geen controle heeft over zijn of haar cijfers of prestaties.
Omdat niets wat ze doen enig verschil lijkt te maken, zullen ze stoppen met proberen en hun cijfers kunnen er nog meer onder lijden. Zulke problemen kunnen ook andere aspecten van het leven van het kind beïnvloeden. Hun slechte prestaties op school kunnen hen het gevoel geven dat niets wat ze doen goed of nuttig is, waardoor ze de motivatie kunnen verliezen om het ook op andere gebieden van hun leven te proberen.
Aangeleerde hulpeloosheid en geestelijke gezondheid
Aangeleerde hulpeloosheid kan ook bijdragen aan angstgevoelens en kan van invloed zijn op het ontstaan, de ernst en het voortduren van aandoeningen zoals een gegeneraliseerde angststoornis (GAS).
Wanneer u chronische angst ervaart, kunt u uiteindelijk opgeven om verlichting te zoeken, omdat uw angstige gevoelens onvermijdelijk en onbehandelbaar lijken. Hierdoor kunnen mensen die psychische problemen ervaren, zoals angst of depressie, medicijnen of therapie weigeren die hun symptomen kunnen verlichten.
Naarmate mensen ouder worden, kan aangeleerde hulpeloosheid een soort vicieuze cirkel worden. Wanneer mensen problemen tegenkomen zoals angst of depressie, kunnen ze het gevoel hebben dat er niets gedaan kan worden om deze gevoelens te verlichten.
Mensen zoeken dan niet naar oplossingen die kunnen helpen, wat bijdraagt aan een groter gevoel van hulpeloosheid en angst.
Het overwinnen van aangeleerde hulpeloosheid
Dus wat kunnen mensen doen om aangeleerde hulpeloosheid te overwinnen? Aangeleerde hulpeloosheid kan vaak succesvol worden verminderd, met name als interventie plaatsvindt in de vroege stadia. Langdurige aangeleerde hulpeloosheid kan ook worden verminderd, hoewel het mogelijk een langere inspanning vereist. Strategieën die kunnen helpen zijn:
Psychotherapie
Therapie kan effectief zijn bij het verminderen van symptomen van aangeleerde hulpeloosheid. Cognitieve gedragstherapie is een vorm van psychotherapie die nuttig kan zijn bij het overwinnen van de denk- en gedragspatronen die bijdragen aan aangeleerde hulpeloosheid.
Het doel van CGT is om patiënten te helpen negatieve denkpatronen te identificeren die bijdragen aan gevoelens van aangeleerde hulpeloosheid en deze gedachten vervolgens te vervangen door optimistischere en rationelere gedachten. Dit proces omvat vaak het zorgvuldig analyseren van wat u denkt, het actief uitdagen van deze ideeën en het betwisten van negatieve denkpatronen.
Zelfzorgstrategieën
Uit een dierstudie bleek dat lichaamsbeweging de symptomen van aangeleerde hulpeloosheid kan helpen verminderen. Andere zelfzorgstrategieën, zoals voldoende slaap, het beheersen van stressniveaus en het eten van een gezond dieet, kunnen mensen ook helpen meer controle over hun leven te krijgen.
Sociale ondersteuning
Sociale steun en aanmoediging van anderen kan ook nuttig zijn. Wanneer u zich hulpeloos voelt in het aangezicht van een uitdaging, kunnen ondersteunende mensen u helpen om u meer gemotiveerd en aangemoedigd te voelen om te blijven proberen. Met de tijd en voortdurende oefening kunt u uiteindelijk succesvolle ervaringen opdoen die u helpen om u meer in controle te voelen.
Een woord van Verywell
Aangeleerde hulpeloosheid kan een diepgaande impact hebben op de mentale gezondheid en het welzijn. Mensen die aangeleerde hulpeloosheid ervaren, hebben waarschijnlijk ook last van depressieve symptomen , verhoogde stressniveaus en minder motivatie om voor hun fysieke gezondheid te zorgen.
Niet iedereen reageert op dezelfde manier op ervaringen. Sommige mensen ervaren eerder aangeleerde hulpeloosheid bij oncontroleerbare gebeurtenissen, vaak vanwege biologische en psychologische factoren. Kinderen die bijvoorbeeld door hulpeloze ouders worden opgevoed, ervaren ook eerder aangeleerde hulpeloosheid.
Als u het gevoel heeft dat aangeleerde hulpeloosheid een negatieve invloed heeft op uw leven en gezondheid, overweeg dan om met uw arts te praten over stappen die u kunt ondernemen om dit type denken aan te pakken.
Verdere evaluatie kan leiden tot een nauwkeurige diagnose en behandeling die u kan helpen uw negatieve denkpatronen te vervangen door positievere. Een dergelijke behandeling kan u in staat stellen gevoelens van aangeleerde hulpeloosheid te vervangen door een gevoel van aangeleerd optimisme .