Nowi lekarze stają w obliczu szczególnych zagrożeń dla zdrowia psychicznego

Mało prawdopodobne, że znajdziesz kogoś, kto twierdzi, że staże medyczne to łatwy okres w czyimś życiu. Po latach edukacji pracują jako lekarze, próbując się wykazać i ukończyć niezbędne kroki, aby stać się niezależnymi.

Wielu z nich wydało ogromne sumy pieniędzy na szkołę, poświęciło czas z bliskimi i poświęciło niewiarygodnie dużo czasu temu przedsięwzięciu. Prawdopodobnie są już wypaleni , ale teraz nadszedł czas, aby ruszyć do działania.

Nowe badania wykazały, że lekarze rezydentury pierwszego roku są bardziej narażeni na ryzyko problemów ze zdrowiem psychicznym.

Zmagania rezydenta pierwszego roku

„Niezależnie od tego, czy staż jest stresujący i czasochłonny, czy nie, wiele od tego zależy. Niepowodzenie w tym przypadku może sprawić, że studenci poczują się nieważni lub że całe doświadczenie poszło na marne. Kiedy doświadczenie jest wyjątkowo stresujące i czasochłonne, to wykańcza człowieka” — mówi Matt Glowiak, PhD, LCPC , licencjonowany doradca zawodowy, który specjalizuje się w zdrowiu psychicznym, uzależnieniach , rekonwalescencji, depresji i lęku wśród pracowników służby zdrowia .

„Z fizjologicznego punktu widzenia uczniowie mogą stwierdzić, że śpią mniej , nie ćwiczą tak dużo, jedzą rzadziej lub niezdrowe posiłki . Emocjonalnie uczniowie mogą czuć się beznadziejnie , wyczerpani, wypaleni , niespokojni lub przygnębieni”.

Jak dodaje dr Vanessa Downing, ACC , licencjonowana psycholog i trenerka kadry kierowniczej lekarzy,
pandemia COVID-19 jeszcze bardziej zaostrzyła te problemy ze zdrowiem psychicznym.

Dwa ostatnie badania opublikowane w „Facets of the Journal of the American Medical Association” (JAMA) przez zespoły z University of Michigan zajmują się tym bezpośrednio. Przyjrzeli się konkretnie zdrowiu psychicznemu rezydentów pierwszego roku, powszechnie nazywanych stażystami.  

Pierwsze badanie pochodziło z JAMA Surgery i dotyczyło rozpowszechnienia i zakresu depresji doświadczanej przez rezydentów pierwszego roku. Naukowcy odkryli, że stażyści chirurgiczni mieli większe prawdopodobieństwo wystąpienia depresji niż lekarze z innych dziedzin.

Stażyści z oddziałów chirurgicznych nie byli jedyną grupą wśród pierwszorocznych rezydentów, u której stwierdzono wyższy poziom depresji.

Drugie badanie przeprowadziło JAMA Health Forum i również skupiło się na rozpowszechnieniu i długości trwania depresji u rezydentów pierwszego roku, ale skupiło się na tym, jaki wpływ na te wskaźniki miała
orientacja seksualna .

Badacze odkryli, że nie tylko osoby, które identyfikowały się jako mniejszość seksualna — lesbijki, geje, osoby biseksualne lub inne nieheteroseksualne orientacje — miały wyższy poziom depresji na początku swojego stażu, ale ich objawy depresyjne również nasiliły się bardziej drastycznie w ciągu roku niż ich heteroseksualni koledzy. To rozróżnienie było szczególnie widoczne w drugiej połowie roku.

„Chodzi o dodatkowe obciążenie poznawcze lub emocjonalne nałożone na mniejszości, po prostu dlatego, że różnią się od większości sprawującej władzę” – wyjaśnia dr Juan-Carlos Zuberbuhler, adiunkt nauk klinicznych i dyrektor ds. coachingu w REACH, programie dobrego samopoczucia i odporności w Kaiser Permanente Bernard J. Tyson School of Medicine .

„Uprzedzenia rasowe, seksualne i płciowe nie kończą się, gdy wchodzisz do sektora opieki zdrowotnej, a rozczarowanie boli jeszcze bardziej, gdy pochodzi z sektora, którego celem jest pomoc innym. W sektorze medycznym istnieją głęboko zakorzenione struktury władzy, które utrwalają systemowe uprzedzenia i niestety wykorzystują tych, którzy chcą służyć”.

„Dlatego trzeba zrozumieć, że system opieki zdrowotnej jest tak samo wadliwy jak inne systemy” – mówi.

Jak wyjaśnia Glowiak, niektórzy mieszkańcy mogą mieć obawy, że zgłaszanie nieetycznych i dyskryminujących doświadczeń może skutkować przeniesieniem ich do nowego miejsca pobytu, co z kolei spowoduje, że będą musieli zaczynać wszystko od nowa i czuć się jeszcze bardziej opóźnieni.

Jak obniżyć ryzyko problemów ze zdrowiem psychicznym u rezydentów medycznych 

Niestety, duża część odpowiedzialności za poprawę ich zdrowia psychicznego spoczywa na samych mieszkańcach, a nie na ich pracodawcach. Przy niewielu zasobach i jeszcze mniejszej ilości czasu może to wydawać się niemożliwym zadaniem, co zwiększa stres, który już odczuwają.

„Organizacje zajmujące się opieką zdrowotną muszą wziąć odpowiedzialność za naszą ludzką współzależność i zadbać o wprowadzenie, w sposób odgórny, systemowych zmian, które uwzględnią strukturalne i społeczne wyznaczniki zdrowia każdej osoby wchodzącej w interakcję z ich systemem” – mówi Zuberbuhler.

W tym celu Glowiak wyjaśnia, jak ważne jest, aby oprócz ogólnego nadzoru nad
stażami, nadzór kadry dydaktycznej skupiał się na dobrostanie studentów .

„Dzięki temu uczniowie zyskują bezpieczną przestrzeń, w której mogą dzielić się przemyśleniami, dokonywać refleksji, wyrażać swoje obawy i otrzymywać niezbędne wsparcie” – mówi.

„Obciążenie pracą powinno być realistyczne, biorąc pod uwagę poziom rozwoju, doświadczenie i dostępność studenta. Nadzór powinien być spójny. Oprócz wszelkich kontekstowych rozważań dotyczących samej pracy, pomaga zapewnić wsparcie emocjonalne w zakresie zarówno praktycznym, jak i koniecznym. Jeśli stażysta ma trudności, należy omówić to w bezpiecznej przestrzeni”.

Dostępna, bezpieczna przestrzeń jest tym bardziej krytyczna, że ​​stażyści mają tendencję do pracy w godzinach, które uniemożliwiają im szukanie stałej pomocy z zewnątrz. Badanie JAMA Surgery wykazało, że tylko 26,5% rezydentów, u których wystąpiła nowa depresja, szukało opieki psychiatrycznej.

„Jeśli muszą wziąć kilkutygodniowy urlop, aby otrzymać odpowiednie leczenie, może się zdarzyć, że będą musieli powtórzyć cały rok szkolenia” – mówi Downing.

„Organizacje muszą zrobić wszystko, co w ich mocy, aby stworzyć „łatwe przyciski”, które mieszkańcy będą mogli nacisnąć, aby uzyskać pomoc w nawiązaniu kontaktu ze wsparciem, a także przekazać wiadomość, że szukanie pomocy, gdy jest potrzebna, nie jest oznaką słabości”.